Γιάννος Περλέγκας: «Η Στέλλα είναι ένα τραγικό πρόσωπο που απελευθερώνεται μέσα από το θάνατο»

«Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια»
«Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» Πνευματικά Δικαιώματα Ελευθερία Νικολαΐδου
Από Γιώργος Μητρόπουλος
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί την «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια», το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Η παράσταση ανεβαίνει από την Παρασκευή 4 Νοεμβρίου στο Θέατρο Τέχνης της Φρυνίχου, σε συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου και του Θεάτρου Τέχνης.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί την «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια», το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που αποτέλεσε την αφετηρία για να δημιουργηθεί μια από τις ταινίες μύθους του ελληνικού κινηματογράφου. Η παραγωγή ήταν να ανεβεί πριν από περίπου δύο χρόνια στο Εθνικό Θέατρο, αλλά λόγω πανδημίας παρουσιάστηκε τότε μόνο για μια φορά σε live streaming.

Με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του συγγραφέα της Στέλλας, η παράσταση δουλεύτηκε εξαρχής και ανεβαίνει από την Παρασκευή 4 Νοεμβρίου στο Θέατρο Τέχνης της Φρυνίχου, σε συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου και του Θεάτρου Τέχνης.

Στο συνοικιακό υπαίθριο «Νυχτερινό κέντρο η Μαρία» τραγουδάει η Στέλλα, μια γυναίκα ανεξάρτητη, ανυπότακτη και αδιάφορη για τον κοινωνικό αντίκτυπο που προκαλεί η ελεύθερη ζωή της. Η Στέλλα επιμένει να ορίζει η ίδια τον εαυτό της, να ζει τον έρωτα χωρίς όρια και να μην συμβιβάζεται με τα κοινωνικά «πρέπει». Στο πρόσωπο του Μίλτου, η Στέλλα θα βρει το αρσενικό αντίρροπο του δικού της δαιμονίου. Ο έρωτάς τους θα τους οδηγήσει αναπόφευκτα σε σύγκρουση καθώς ο Μίλτος θα προσπαθήσει, προτείνοντάς της γάμο, να υποτάξει την ελεύθερη φύση της.

Ελευθερία Νικολαΐδου
«Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια»Ελευθερία Νικολαΐδου

Αυτή θέλει να ζήσει ελεύθερη από συμβάσεις. Όλοι οι άνδρες γύρω της θέλουν να την αλλάξουν. Σε μια κοινωνία που η γυναίκα μετριέται με το μπόι του άνδρα και μπορεί να ζήσει μόνο στην «κατοχή» και την σκιά του, η Στέλλα ασφυκτιά, καθώς δεν μπορεί να υπερβεί τα όρια που έχουν τεθεί στο φύλο της. Ο μόνος τρόπος να αποδράσει από την καταπιεστική καθημερινότητα και τα έμφυλα στερεότυπα είναι ο θάνατος. Έτσι μόνο μπορεί να ελευθερωθεί από τη μυρωδιά του γερανιού και της γαζίας. Εγκαταλείπει λοιπόν τον Μίλτο στα σκαλιά της εκκλησίας και με την απόφασή της αυτή προσβάλει τόσο την «ανδρική τιμή» του, όσο και τις κατεστημένες αντιλήψεις του κοινωνικού τους περίγυρου. Ο δρόμος του αίματος που από καιρό έχει ανοίξει, τώρα πρέπει να κλείσει.

Στο επίκεντρο του θεατρικού έργου του σπουδαίου Έλληνα θεατρικού συγγραφέα, δεν βρίσκεται όμως μόνο η ερωτική ιστορία. Αναδεικνύεται παράλληλα μια τραυματισμένη κοινωνία που προσπαθεί να βρει το δρόμο της μετά τον εμφύλιο, να φτιάξει ένα καλύτερο μέλλον μέσα σε κακές συνθήκες και αβέβαιες προοπτικές.

Γιάννης Βουρλάκος
Γιάννος ΠερλέγκαςΓιάννης Βουρλάκος

Είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τον Γιάννο Περλέγκα, για τη δική του Στέλλα, για το πώς είδε αυτός τη διάσημη ηρωίδα, αλλά και για το πώς προσέγγισε σκηνοθετικά το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη.

-Πώς προέκυψε η συνάντηση με το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη; Ήταν η μουσική; Τα ρεμπέτικα;

Η ιστορία αυτής της παράστασης μετρά ήδη 2,5 χρόνια. Εγώ είχα προτείνει ένα άλλο έργο στο Εθνικό Θέατρο, αλλά ο Δημήτρης Λιγνάδης, εξ’ αφορμής του έτους Μερκούρη, επέλεξε την «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Η αφορμή λοιπόν ήταν μια επέτειος. Στη συνέχεια υπήρξε όλη η ιστορία της καραντίνας, η αναβολή της παράστασης και το ατυχές live streaming που είχε γίνει πριν περίπου δύο χρόνια. Τώρα και πάλι λόγω μιας άλλης επετείου, των 100 χρόνων από τη γέννηση του Ιάκωβου Καμπανέλλη, η παράσταση πραγματοποιείται τελικά. Το συγκεκριμένο έργο κινητοποίησε την ομάδα μας. Έχει κάτι το επίκαιρο και το ζωντανό. Ένα κομμάτι αυτού του πράγματος ήταν τότε και τώρα τα ρεμπέτικα, που προέκυψαν από τη διάθεσή μου να απομακρυνθώ από τους μύθους της ταινίας.

Ελευθερία Νικολαΐδου
«Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια»Ελευθερία Νικολαΐδου

-Το θεατρικό έργο διαφέρει αρκετά από την κινηματογραφική του διασκευή. Είναι κοινωνικά και πολιτικά πιο αιχμηρό.

Ισχύει, γιατί αφενός είναι πολύ πιο ανεπτυγμένοι οι χαρακτήρες και αντανακλά πολύ την εποχή του, το 1954 που γράφτηκε. Γράφτηκε μετά από παραγγελία της Μελίνας Μερκούρη. Γι’ αυτό προκρίθηκε η ταινία και το θεατρικό έργο χάθηκε. Η ταινία και οι συντελεστές της έχουν δημιουργήσει έναν τέτοιο μύθο και υπάρχουν τόσοι θρύλοι, που αν προσπαθούσα να τη διασκευάσω για το θέατρο, θα μπορούσε να με παραλύσει ή θα επαναλάμβανα κάτι που δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να γίνει ξανά. Εγώ χρησιμοποίησα τα ρεμπέτικα, λόγω της μεγάλης μου σχέσης με αυτά, αλλά αρκετά «μετακινημένα», σε σχέση με την πρώτη εκδοχή του Εθνικού αλλά και σε σχέση με την παράσταση για την Μαρίκα Νίνου, που έκανα πέρσι. Αισθάνομαι ότι υπάρχει ένας υπερπληθωρισμός, μια κατάχρηση αυτή την στιγμή των ρεμπέτικων. Έψαχνα λοιπόν φέτος να βρω έναν άλλο τρόπο χρήσης τους αυτή τη φορά. Τα τραγούδια λοιπόν φέτος προκρίνουν περισσότερο τη δραματουργία. Άλλωστε, το έργο γράφτηκε το 1954, με την καθοδήγηση της Μελίνας, μετά από επισκέψεις του Καμπανέλλη στα μαγαζιά όπου παίζονταν ρεμπέτικα τραγούδια. Τον ενδιέφερε πολύ να αποτυπώσει αυτόν τον κόσμο.

Ελευθερία Νικολαΐδου
«Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια»Ελευθερία Νικολαΐδου

-Πέρα όμως από το θεατρικό κείμενο του Καμπανέλλη, στην παράσταση χρησιμοποιείς και μετασκευασμένα αποσπάσματα από την Μαργκερίτ Ντυράς και τον Μάριο Χάκκα.

Ναι! Από την «Αρρώστια του Θανάτου» της Ντυράς και από τα διηγήματα του Μάριου Χάκκα, που για κάποιον λόγο «πότισαν» την αντίληψή μου, πάνω στο έργο του Καμπανέλλη. Όλα αυτά μαζί μετακίνησαν την ανάγνωση, που επιχειρούμε να κάνουμε. Βρήκα μια «περίεργη» σύνδεση ανάμεσα στον Καμπανέλλη και την Ντυράς. Και οι δύο, η Ντυράς μέσω του άνδρα της, είχαν εμπειρία από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όπως φαίνεται από τα κατάλοιπα του συγγραφέα, ο Μίλτος έχει υπάρξει κρατούμενος σε τέτοιο στρατόπεδο. Γι’ αυτό το λόγο, η μάνα του λέει στην Στέλλα, ότι είναι ικανός να σκοτώσει και να σκοτωθεί, αν δεν γίνει το δικό του, γιατί έχει γνωρίσει από πολύ κοντά τι σημαίνει θάνατος. Η Ντυράς, από την άλλη πλευρά, εστιάζει στο συγκεκριμένο έργο αλλά και σε άλλα κείμενά της στο τι μπορεί να είναι η φυλακή του έρωτα. Με ενδιέφερε να έχω μια πιο γυναικεία ματιά πάνω στην ερωτική σχέση ενός ζευγαριού, για να κατανοήσω γιατί συμβαίνει αυτός ο φόνος και να τον δω πέρα από το προφανές πλαίσιο μιας γυναικοκτονίας. Η Ντυράς στο συγκεκριμένο κείμενο προσπαθεί να πιάσει πώς κοιτά ο άνδρας τη γυναίκα και να εξηγήσει γιατί ένας ερωτευμένος άνδρας μπορεί να έχει έως και φονικά ένστικτα για τη γυναίκα που αγαπά. 

Ελευθερία Νικολαΐδου
«Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια»Ελευθερία Νικολαΐδου

Επίσης, η εξωτερική μορφή της Ντυράς με παρέπεμψε κάπως στη μορφή της Σωτηρίας Μπέλλου, στην τραυματική της ζωή και στη σχέση της με το τραγούδι. Από ότι καταλαβαίνεις έχω κάνει μια πολύ ελεύθερη, συνειρμική ανάγνωση του έργου. Ο Μάριος Χάκκας στα διηγήματά του περιγράφει μια Ελλάδα που αλλάζει, γι’ αυτό και τα χρησιμοποίησα. Είναι κάτι που αποτυπώνεται και στο θεατρικό έργο: η Ελλάδα της αλληλεγγύης και της προσπάθειας που προσπαθεί να βγει πιο ζωντανή και πιο δυνατή μέσα από τα ερείπια του εμφυλίου πολέμου κι αρχίζει να αλλάζει. 

Έρχεται η αντιπαροχή και η πολυκατοικία και η ομορφιά και η λεβεντιά της πιο φτωχής και ταλαιπωρημένης Ελλάδας μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο. Αυτοί είναι οι δύο άξονες που κατάφεραν να με συγκινήσουν στο έργο και να με οδηγήσουν στις επιλογές που κάναμε με τους υπόλοιπους συντελεστές, ώστε να γίνει η μετακίνηση και να μας μιλήσει η Στέλλα πολύ πιο ζωντανά, πέρα από τις επετείους. Είναι μάλιστα κρίμα που ένα τόσο σύνθετο και τόσο καλογραμμένο έργο ενός νέου συγγραφέα – γιατί το έγραψε πριν την «Αυλή των Θαυμάτων», χάθηκε για τόσα χρόνια και έμεινε μοιραία στην σκιά μιας τόσο σπουδαίας ταινίας.

Ελευθερία Νικολαΐδου
«Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια»Ελευθερία Νικολαΐδου

-Δεν το επεξεργάστηκε και πάλι στις αρχές της δεκαετίας του ’90;

Ναι έτσι έγινε. Το δούλεψε ξανά για να το εκδώσει. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τότε, το είχε χάσει. Δεν είχε στα χέρια του το κείμενο και μέσα από μια τέλεια σύμπτωση το ξαναβρήκε. Το επεξεργάστηκε λοιπόν, αφαιρώντας πολλά πράγματα που του φαίνονταν παλιά και λίγο γραφικά για το 1990. Η Κατερίνα Καμπανέλλη μου έδωσε τον χειρόγραφο φάκελο, που είχε τις παλιότερες εκδοχές του κειμένου. Εγώ πολλά από τα κομμένα πράγματα, τα διάλεξα και τα ξανάβαλα στην παράσταση που θα δείτε, επειδή αναπτύσσονταν περισσότερο οι χαρακτήρες και προκρίνονταν πολύ περισσότερα πράγματα, πέραν της ερωτικής ιστορίας, όπως για παράδειγμα το κοινωνικό πλαίσιο της εποχής, η τοιχογραφία της μετεμφυλιακής περιόδου. Με ενδιέφερε πολύ αυτό το στοιχείο, γιατί είναι μια εποχή με την οποία δεν συνδεόμαστε, δεν γνωρίζουμε καλά. Ήθελα να καταλάβει ο κόσμος τον πανικό μέσα στον οποίο ζούσαν τα πρόσωπα τότε κι ενδεχομένως να βρούμε σήμερα κάποιες αναλογίες με το τότε.

-Νομίζω ότι είναι προφανείς οι αναλογίες. Το μετεμφυλιακό άγχος, η αγωνία για μια πιο ελεύθερη ζωή ταιριάζει γάντι με το άγχος που βιώνουμε σήμερα για ένα καλύτερο μέλλον σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Υπάρχει μια ρευστότητα κι ασάφεια που διακρίνει και τις δύο περιόδους. Οι άνθρωποι είχαν κι έχουν μπροστά τους ένα άγνωστο μέλλον. Έτσι δεν είναι;

Σίγουρα! Υπάρχει και το κοινό στοιχείο μιας πλάνης. Κι εμείς και τα πρόσωπα εκείνης της εποχής, μέσα από ερείπια, έχουμε το όνειρο ότι κάτι θα πάει καλύτερα, αλλά μοιάζει κάτι καταδικασμένο και πολύ απελπισμένο. Είναι σαν αυτά τα πρόσωπα να έρχονται αντιμέτωπα με αυτή την πλάνη. Αυτό είναι πολύ συγκινητικό. Αισθάνομαι ότι σε μια αντίστοιχη πλάνη βρισκόμαστε κι εμείς σήμερα.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Ελευθερία Νικολαΐδου
«Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια»Ελευθερία Νικολαΐδου

-Επιστρέφοντας στο έργο, ήθελα να σε ρωτήσω αν η χρήση των κειμένων της Ντιράς και του Χάκκα, αλλά και των ποιητικών αποσπασμάτων των προηγούμενων εκδοχών του Καμπανέλλη σε βοήθησαν να αποφύγεις τον σκόπελο του ρεαλισμού και της ομοιότητας με την κινηματογραφική εκδοχή της Στέλλας;

Σίγουρα. Δεν τον ήθελα τον ρεαλισμό. Με βοήθησαν επίσης να αποκτήσω δικές μου συνδέσεις απέναντι στον τόσο αρχετυπικό μύθο που έχει το έργο, ο οποίος αναγκαστικά συνδέεται και με ένα κομμάτι ρεαλισμού και με το μύθο που φέρει η ίδια η ταινία. Είναι ο δικός μου τρόπος ανάγνωσης και σύνδεσης, έτσι ώστε αυτή η παραγωγή να μην είναι απλά μια ανάθεση. Ήθελα να αισθάνομαι ότι το έργο προέρχεται από μένα και την ομάδα και ο τρόπος σύνδεσης που κάναμε με τα στοιχεία του έργου, να μας αφορούν περισσότερο, αφού θα το παίξουμε επιτέλους επί σκηνής. Αισθάνομαι ότι η παράσταση αυτή είναι ένα ανεπίδοτο γράμμα. Είναι συγκινητικό για μας που πλέον θα παρουσιαστεί μετά από δύο χρόνια και δεν θα μείνει στο ράφι.

Ελευθερία Νικολαΐδου
«Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια»Ελευθερία Νικολαΐδου

-Ένα άλλο στοιχείο επικαιρότητας του έργου σήμερα, μετά από 68 χρόνια, είναι ότι μιλά για τα έμφυλα στερεότυπα, για τις γυναικοκτονίες, για μια γυναίκα που θέλει να ζήσει τη ζωή της όπως αυτή θέλει. Ο περίγυρος και οι άνδρες θέλουν να τη βάλουν σε ένα άλλο καλούπι.

Μην ξεχνάμε ότι το λογοτεχνικό πρότυπο της Στέλλας είναι η Κάρμεν. Όταν ανέβηκε για πρώτη φορά η Κάρμεν, ήταν πραγματική επανάσταση το γεγονός ότι ηρωίδα μιας όπερας ήταν μια τσιγγάνα, μια απόβλητη. Μια γυναίκα που δεν ανήκει ούτε στη μεγαλοαστική, ούτε στην μικροαστική τάξη, ούτε καν στους φτωχούς. Η Κάρμεν είναι μια γυναίκα, που κοινωνικά δεν είναι τίποτα. Αντίστοιχα έχουμε την Στέλλα, μια τραγουδίστρια του περιθωρίου. Θα έλεγα ούτε καν τραγουδίστρια, γιατί το μαγαζί που δουλεύει είναι σχεδόν κονσομασιόν εκείνης της εποχής, με τη μορφή ταβέρνας. Τα πάντα έχουν να κάνουν με την παρουσία του πελάτη, όπως αναφέρεται επανειλημμένα μέσα στο έργο. Αυτή η γυναίκα λοιπόν δεν ανήκει πουθενά κοινωνικά. Έχει επίγνωση όμως ότι είναι δυνατή. Μπορεί να ισχύσει ως πρόσωπο μόνο και μόνο επειδή είναι ποθητή. Αυτό είναι τραγικό. Η ελευθερία της Στέλλας πληρώνεται δηλαδή με ένα πολύ μεγάλο τίμημα για την ίδια. Από αυτή την τραγική αντίφαση που την συναισθάνεται, η ίδια σχεδόν ζητάει να σκοτωθεί.

Ελευθερία Νικολαΐδου
«Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια»Ελευθερία Νικολαΐδου

-Από την άλλη πλευρά, δεν είναι η επαναστάτρια της ταινίας. Στο θεατρικό έργο, η ίδια δεν αποκλείει το ενδεχόμενο του γάμου, των παιδιών και της μικροαστικής αποκατάστασης.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ακόμη και στην ταινία, η Μελίνα, αν δούμε το ενδυματολογικό μέρος, η επανάσταση υπάρχει όσο βγάζει μπροστά, την επίγνωση ότι είναι ένα αντικείμενο του πόθου. Όταν αντιλαμβάνεται ότι αυτό δεν μπορεί να το ασκήσει πια, αλλάζει ολόκληρη, καθώς συνειδητοποιεί ότι η γυναίκα δεν μπορεί να έχει ποτέ δύναμη σε μια τέτοια πατριαρχική κοινωνία. Στο τέλος, ντύνεται ξανά με τα προηγούμενα ρούχα, σχεδόν ζητώντας να πάει να σκοτωθεί. Είναι σαν να ξέρει ότι ο μόνος τρόπος για να έχει δύναμη, είναι να παρουσιάζεται ως ποθητή, που είναι βέβαια. Είναι κάτι τραγικό για την ίδια, αλλά και για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Είναι μια επανάσταση εξ’ ορισμού χαμένη και η ίδια δεν μπορεί να γλιτώσει. Από την άλλη πλευρά και οι άνδρες είναι δέσμιοι αυτού του σχήματος. Όλο αυτό ανάγει το έργο, πέρα από τα ηθογραφικά του στοιχεία, σε μια πολύ μεγάλη τραγωδία, σε σχέση με την κοινωνική θέση της γυναίκας. Ακόμη και η Κάρμεν, αυτή η φαινομενικά τόσο ελεύθερη γυναίκα είναι τόσο απελπισμένη που ελευθερώνεται μέσω του θανάτου της, ως αντικείμενο του πόθου. Είναι κάτι τρομακτικό και πολύ πικρό. Η Στέλλα είναι ένα τραγικό πρόσωπο που απελευθερώνεται μέσα από το θάνατο.

-Άρα δεν θεωρείς την Στέλλα σύμβολο γυναικείας χειραφέτησης;

Είναι με έναν ανάποδο τρόπο. Είναι σαν να υπάρχει η παραδοχή ότι ακόμη και εκτός νόρμας, γάμου, οικογένειας, δεν γλιτώνεις. Είναι μια χειραφέτηση, μέσα από μια πολύ απελπισμένη παραδοχή. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα τραγικό σύμβολο. Γιατί για να είναι ελεύθερη, πρέπει να είσαι συνεχώς ολίγον εκπορνευμένη. Η ελευθερία της είναι να διαπιστώνει πόσους πελάτες μπορεί να κατακτά. Αυτό δεν είναι πολύ απελπισμένο; Γιατί ισχύει ως πρόσωπο, όσο οι άνδρες πέφτουν στα πόδια της. Το διαπιστώνει και κατά τη γνώμη μου σχεδόν αυτοκτονεί. Με αυτό, δεν μειώνω καθόλου τη συμβολή του Μίλτου. Νιώθω όμως ότι η Στέλλα οδεύει προς μια λύτρωση πεθαίνοντας, ακριβώς επειδή βλέπει ότι δεν υπάρχει διέξοδος, ούτε μέσα από το γάμο, ούτε μέσα από μια φεμινιστική οπτική, γιατί πόσο φεμινιστικό είναι να ξέρεις ότι υπάρχεις ως γυναίκα μόνο προκαλώντας τον άντρα. Σίγουρα δεν είναι η εξ’ ορισμού επαναστάτρια. Έχει αναγκαστεί να είναι με έναν τρόπο επαναστατική, αλλά αυτός ο τρόπος είναι φοβερά αυτοτραυματικός για εκείνη.

Ελευθερία Νικολαΐδου
«Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια»Ελευθερία Νικολαΐδου

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σκηνοθεσία- μουσική επιμέλεια: Γιάννος Περλέγκας

Σκηνικά: Γιάννος Περλέγκας - Λουκία Χουλιάρα

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Κουστούμια: Λουκία Χουλιάρα

Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας

Βίντεο: Μαρία Αθανασοπούλου

Μουσική διδασκαλία: Στράτος Γκρίντζαλης

Εκτέλεση παραγωγής: Αλεξάνδρα Χάμπαση

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Βοηθός σκηνοθέτη: Πίνα Κούλογλου

Παίζουν (αλφαβητικά): Ανθή Ευστρατιάδου, Σοφία Κόκκαλη, Κατερίνα Λυπηρίδου, Γιάννης Παπαδόπουλος, Γιάννος Περλέγκας, Εύη Σαουλίδου, Θοδωρής Σκυφτούλης, Μιχάλης Τιτόπουλος

Μουσικός επί σκηνής: Στράτος Γκρίντζαλης

INFO

ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ (ΦΡΥΝΙΧΟΥ)

Παραστάσεις έως 22 Ιανουαρίου

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Τετάρτη και Κυριακή 19.00, Πέμπτη 21.00, Παρασκευή και Σάββατο 20.30

Προπώληση

Ελευθερία Νικολαΐδου
«Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια»Ελευθερία Νικολαΐδου
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Θέατρο Τέχνης: Κλείνει τα 80 με ένα πληθωρικό πρόγραμμα 17 παραστάσεων και δράσεων

Γιώργος Τζιρτζιλάκης: «Η συλλογή του Νίκου Αλεξίου είναι ένα ημερολόγιο, το συναξάρι μιας δεκαετίας»

«Δάσος» & «Eternal you»: Δύο εξαιρετικές ταινίες τεκμηρίωσης στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσ/νίκης