Μαρία Κεχαγιόγλου: «Οι άνδρες αποφασίζουν πώς μοιράζεται η πίτα και ποια θέση έχω εγώ ως γυναίκα»

Ελευθερία στη Βρέμη
Ελευθερία στη Βρέμη Πνευματικά Δικαιώματα Γιώργος Αναστασάκης
Από Γιώργος Μητρόπουλος
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button

Την «Ελευθερία στη Βρέμη», το θεατρικό έργο του Ράινερ Βέρνερ Φάσμπιντερ, παρουσιάζουν το Θέατρο Τέχνης σε συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης. Η παράσταση αφού έκανε πρεμιέρα στα Χανιά παρουσιάζεται τώρα στο Υπόγειο, σε μια ελεύθερη διασκευή από τον Νίκο Μαστοράκη, που υπογράφει και την σκηνοθεσία.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Την «Ελευθερία στη Βρέμη», το θεατρικό έργο του Ράινερ Βέρνερ Φάσμπιντερ, παρουσιάζουν το Θέατρο Τέχνης σε συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης. Η παράσταση αφού έκανε πρεμιέρα με μεγάλη επιτυχία στα Χανιά και περιόδευσε σε πόλεις της Κρήτης, παρουσιάζεται τώρα στο Υπόγειο της Πεσμαζόγλου, σε μια ελεύθερη διασκευή από τον Νίκο Μαστοράκη, που υπογράφει και την σκηνοθεσία.

Το έργο γράφτηκε και ανέβηκε για πρώτη φορά το 1971, από τον συγγραφέα του στο θέατρο της Βρέμης. Ο Φασμπίντερ αντλεί έμπνευση από την πραγματική ιστορία της Γκεέσε Γκότφριντ, μιας αστής της Βρέμης, μιας κατά γενική ομολογία θεοσεβούς και έντιμης γυναίκας, που σκότωσε δεκαπέντε ανθρώπους, όλοι συγγενείς και φίλοι της. Τα εγκλήματά της αποκαλύφθηκαν το 1831 και αποκεφαλίστηκε στην τελευταία δημόσια εκτέλεση στη Βρέμη. Η Γκεέσε, μια γυναίκα έξυπνη, ικανή, ευρηματική, στην προσπάθειά της να κερδίσει την ελευθερία έρχεται σε σύγκρουση με όλο το περιβάλλον της, άντρες και γυναίκες, και όταν συναντά εμπόδια και αισθάνεται ότι απειλείται, αμύνεται, καταφεύγοντας σε ακραίες λύσεις πέρα και έξω από κάθε λογική.

Από το υλικό αυτό ο Φάσμπιντερ πλάθει μια αλληγορία για το ρόλο της εξουσίας στις διαπροσωπικές σχέσεις και κάνει έναν ύμνο στην ελευθερία που κατακτάται με κάθε τίμημα. Μέσα από μια αλληγορία για το ρόλο της εξουσίας στις διαπροσωπικές σχέσεις, παρουσιάζει την Γκεέσε σαν μια γυναίκα που απέναντι στην αδικία μιας ανδροκρατούμενης κοινωνίας, δεν βρίσκει άλλη δυνατότητα απελευθέρωσης και αυτοπραγμάτωσης από το φόνο.

Γιώργος Αναστασάκης
Ελευθερία στη ΒρέμηΓιώργος Αναστασάκης

Η Μαρία Κεχαγιόγλου ερμηνεύει την Γκέεσε στο έργο. Μιλήσαμε μαζί της για το χαρακτήρα που υποδύεται, για την έμφυλη βία και τη γυναικεία χειραφέτηση, για τις γυναικοκτονίες και τους βιασμούς που απασχολούν συχνά τελευταία την επικαιρότητα και για την εμπειρία των παραστάσεων στην Κρήτη.

-Τι γνωρίζουμε για την Γκέεσε Γκότφριντ;

Δεν γνωρίζουμε πολλά για αυτή την κατ’ εξακολούθηση φόνισσα του 19ου αιώνα στη Βρέμη. Δεν γνωρίζουμε πολλά για αυτή τη γυναίκα. Όταν αποκαλύφθηκε η δράση της και εκτελέστηκε δημόσια, προκάλεσε ένα ενδιαφέρον στους ψυχιάτρους. Δεν ξέρουμε πραγματικά όμως τι συνέβη. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι σε διάστημα 20 ετών, σκότωσε γύρω στα 15 άτομα. Ήταν φαινομενικά μια έντιμη, θεοσεβούμενη γυναίκα. Το γνωστό δηλαδή, που ακούμε και σήμερα «ότι πέσαμε από τα σύννεφα». Καθώς τότε ο κόσμος πέθαινε από διάφορες αιτίες, λιμούς, πανούκλες, πολέμους δεν έγιναν έρευνες για τη συγκεκριμένη περίπτωση. Υποθέτω ότι αν το σκοτώσεις 3-4 φορές και δεν σε πιάσουν, μπορείς να εθιστείς στον φόνο.

-Ο Φασμπίντερ πώς την προσεγγίζει;

Ο Φασμπίντερ αντλεί έμπνευση από αυτό το πρόσωπο και τη δράση του στο θεατρικό έργο, που έγραψε το 1971. Κρατά το φύλο της και θέτει το θέμα της γυναικείας χειραφέτησης. Η Ευρώπη βρισκόταν ακόμη υπό την επιρροή του Μάη του ’68. Τα πράγματα ήταν πολύ απελευθερωμένα. Γράφει λοιπόν αυτό το έργο για μια γυναίκα, που το περιβάλλον της (συγγενείς, εραστές, αδέλφια, φίλοι), άνδρες και γυναίκες που υιοθετούν ανδρικά πρότυπα την έχουν διαλύσει. Της καταπατούν αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν της επιτρέπεται να έχει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, να ζει όπως αυτή θέλει. Να έχει επιθυμίες, να σκέφτεται. Ο άνδρας που ερωτεύεται στο έργο, της λέει «δεν σε θέλω! Σκέφτεσαι πάρα πολύ! Η γυναίκα δεν πρέπει να σκέφτεται». Είναι κάτι που δεν σου κρύβω ότι το έχω ακούσει κι εγώ.

Γιώργος Αναστασάκης
Ελευθερία στη ΒρέμηΓιώργος Αναστασάκης

-Πώς την αντιμετώπισες ως ρόλο;

Κατανοώ πολύ καλά αυτά που αντιμετωπίζει και όσα της συμβαίνουν. Τα τελευταία χρόνια με όλα αυτά που έχουν γίνει, το το ξέσπασμα του #metoo, έχω κατανοήσει και άλλα πράγματα ως γυναίκα, που νόμιζα ότι τα είχα ξεπεράσει. Δυστυχώς όμως είναι πολύ βαθιά ριζωμένα. Την αντιμετώπισα λοιπόν συμβολικά, σαν αυτή η γυναίκα να εμπεριέχει τις απελπισμένες φωνές όλων των γυναικών απέναντι σε ένα καθεστώς, σε ένα σύστημα που φτιάχτηκε από άντρες για να εξυπηρετεί άντρες. Είναι ένα καθεστώς που βασίζεται στην καταπάτηση της γυναικείας προσωπικότητας, σε περιορισμούς, διαταγές, ταπεινώσεις, βία και υποτίμηση.

-Ποια είναι τα θέματα που αισθάνθηκες ότι δεν έχεις ξεπεράσει και ήρθαν στην επιφάνεια μέσα από το ξέσπασμα του #metoo;

Να σου αναφέρω ένα παράδειγμα: το καταναγκαστικό σεξ ανάμεσα σε ένα ζευγάρι δεν το είχαμε κατατάξει στον βιασμό, γιατί έχουμε μεγαλώσει, όσο κι αν το χλευάζουμε, με τη νοοτροπία ότι η σύζυγος πρέπει να εκτελεί τα συζυγικά της καθήκοντα. Οι άνθρωποι παντρεύονται, ζουν μαζί με στόχο τη διαιώνιση του είδους. Η γυναίκα μοιάζει λοιπόν με μηχανή αναπαραγωγής, οπότε οφείλει να είναι συνέχεια διαθέσιμη σεξουαλικά. Υποχρεώνεται να κάνει σεξ, ακόμη κι αν δεν θέλει. Την αναγκάζουν. Είναι τρομερό να συμβαίνει.

Γιώργος Αναστασάκης
Ελευθερία στη ΒρέμηΓιώργος Αναστασάκης

-Πού οφείλεται όλο αυτό κατά τη γνώμη σου;

Η ρίζα του βιασμού, της γυναικοκτονίας, της άθλιας συμπεριφοράς απέναντι στις γυναίκες έχει να κάνει με τη διαπαιδαγώγηση των ανδρών. Στην παιδεία που έχουμε πάρει. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι βλέπω να γίνεται πολύ κακό παντού. Φταίνε κάποιες κοινωνικές αντιλήψεις, η εκκλησία, τα σχολεία, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Δημιουργούνται λανθασμένα πρότυπα. Είναι απίστευτο πώς βλέπουν τη γυναίκα, πού την τοποθετούν. Με λυπεί πολύ πώς μεγαλώνουν οι γονείς τα παιδιά τους, τα αγόρια τους. Είναι αδιανόητο για μένα να συμπεριφέρονται νέοι άνθρωποι, άνδρες με τέτοια βιαιότητα στα κορίτσια, στις γυναίκες. Και αφού τις βιάζουν, να τις σκοτώνουν και να τις πετούν στη θάλασσα, σε γκρεμούς, ή να τις αφήνουν νεκρές μέσα στα ίδια τους τα σπίτια. Είναι μια πράξη που δεν τη χωρά το μυαλό μου. Δεν μπορώ να χωνέψω αυτή τη συμπεριφορά, να θεωρείς δηλαδή έναν άνθρωπο ως κάτι υποδεέστερο. Να σου φέρω ένα παράδειγμα και από το θεατρικό έργο. Ο πατέρας της Γκέεσε δεν την αφήνει να εργαστεί σε μια επιχείρηση που της ανήκει, δεν της επιτρέπει διαχειριστεί τα χρήματά της. Εκείνη γυρίζει και του λέει: «Είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι και μπορώ να αποφασίζω ελεύθερα». Είναι κάτι απλό, αλλά για πολλούς δεν ισχύει. Δεν θεωρούν τις γυναίκες, ανθρώπους ανεξάρτητους, αλλά ως κάτι που τους ανήκει.

-Έχεις βιώσει αυτή την υποτίμηση, αυτό το φόβο;

Κάθε μέρα το βιώνουμε, όλες οι γυναίκες. Κάθε μέρα θα βρεθεί κάποιος που θα σου υποδείξει οτι η θέση σου είναι κάπου στο νεροχύτη. Ναι, μπορώ να πω ότι με φοβίζουν οι άντρες.

Γιώργος Αναστασάκης
Ελευθερία στη ΒρέμηΓιώργος Αναστασάκης

-Έχεις αισθανθεί συχνά τσαλακωμένη από αυτές τις συμπεριφορές;

Το θέμα είναι ότι θεωρούνται απόλυτα φυσιολογικές και είναι μέσα στα αποδεκτά κοινωνικά πλαίσια. Έτσι έχουμε μεγαλώσει. Φυσικά κι έχω αποτελέσει δέκτης τέτοιων συμπεριφορών σε όλους τους κοινωνικούς κι επαγγελματικούς χώρους. Γιατί απλούστατα ο τρόπος που έχουν δομηθεί οι κοινωνίες, βασίζεται στην ανδρική κυριαρχία, ότι ο άνδρας έχει τον πρώτο λόγο σε όλα και εσύ ως γυναίκα πρέπει να συμμορφώνεσαι. Οι άνδρες αποφασίζουν πώς μοιράζεται η πίτα, τι ιεραρχία υπάρχει και ποια θέση έχω εγώ ως γυναίκα.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Η Γκέεσε είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που μια γυναίκα δολοφόνος είναι πρωταγωνίστρια σε θεατρικό. Μου έρχονται άλλες δύο στο μυαλό, η «Κατερίνα Ισμαϊλοβα» που έχεις μάλιστα ερμηνεύσει στο παρελθόν και η Ρουθ Σνάιντερ, η συζυγοκτόνος στο «Μάκιναλ». Γιατί έχουν απασχολήσει τόσο σπάνια τη θεατρική γραφή αντίστοιχοι χαρακτήρες;

Ίσως οφείλεται στο ότι μόνο άνδρες έγραφαν κυρίως θέατρο μέχρι πριν κάποια χρόνια. Η θεατρική συγγραφή ήταν αποκλειστικότητα των ανδρών. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι συχνό φαινόμενο μια γυναίκα να ανταποδίδει με βία, οπότε προφανώς και δεν έχει απασχολήσει ως θέμα κάποιους συγγραφείς. Να όμως που ένας συγγραφέας, ένας καλλιτέχνης που τα θέματά του αφορούσαν κυρίως τους περιθωριακούς ανθρώπους, μιλάει για μια τέτοια γυναίκα γυναίκα. Ένας άνθρωπος μάλιστα που όπως λένε οι φίλοι του ήταν εξουσιαστικός. Ίσως γιατί πολλές φορές μιλάς μέσα από αυτά που ασχολείσαι, για το δικό σου πρόβλημα. Μιλάς αναπόφευκτα για τις διαπροσωπικές σχέσεις που γίνονται εξουσιαστικές.

Γιώργος Αναστασάκης
Ελευθερία στη ΒρέμηΓιώργος Αναστασάκης

-Το έργο δεν ανεβαίνει αρκετά συχνά. Γιατί;

Νομίζω ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν είναι ένα έργο ρεπερτορίου. Δεν γίνονται παραγωγές με 10 άτομα, αν δεν είναι κάποιο γνωστό έργο ρεπερτορίου. Είναι δύσκολο να το στηρίξεις οικονομικά.

-Εσύ πότε το είδες για πρώτη φορά; Τι σου άρεσε σε εκείνη την παράσταση;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Τη θυμάμαι σαν σε όνειρο, γιατί έχουν περάσει περίπου 30 χρόνια. Ανέβηκε στο Studio Ιλίσια το 1992. Τον ρόλο της Γκέεσε ερμήνευσε η Αμαλία Μουτούση και η σκηνοθεσία ήταν του Στέλιου Παυλίδη. Έπαιζε επίσης ο Ακύλας Καραζήσης, ο Βαγγέλης Λιοδάκης που τον συνάντησα πρόσφατα στην Κρήτη και το συζητήσαμε. Εγώ ήμουν πολύ νέα ηθοποιός τότε. Μόλις είχα τελειώσει τη δραματική σχολή. Είχα μείνει με ανοιχτό στόμα με την παράσταση. Θυμάμαι κάποια θραύσματα, κάποιες εικόνες από τότε. Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση με την Αμαλία ήταν ότι αισθανόσουν σαν να έβλεπες μέσα της τι γινόταν. Ήταν ένας πολύ ανοικτός, διάφανος κόσμος.

-Ας έρθουμε στο σήμερα. Εσείς πώς προσεγγίσατε τον κόσμο του Φασμπίντερ;

Πρέπει να επισημάνω ότι για τη δική μας παράσταση, ο Νίκος Μαστοράκης διασκεύασε το θεατρικό έργο του Φασμπίντερ. Πιστεύω ότι η παράστασή μας έχει κερδίσει πολλά από αυτή τη διασκευή και την σκηνοθεσία. Καταρχάς από τη διασκευή έχει βγει κάτι πολύ κυτταρικό. Οι σκηνές δηλαδή διαδέχονται η μια την άλλη, σαν μικρά στιγμιότυπα από τη ζωή μιας γυναίκας. Είναι σύντομες, χιουμοριστικές, ελαφριές. Είναι σαν η διασκευή να αναδεικνύει με χιούμορ τις αιχμές του προβλήματος. Είναι σαν να σου λέει: «Δες! Μήπως είσαι έτσι; Δες γυναίκα. Μήπως σου συμβαίνει αυτό;» Όλα παρουσιάζονται πολύ απλά. Σαν να είναι ένα παραμύθι, μια αλληγορία.

Γιώργος Αναστασάκης
Ελευθερία στη ΒρέμηΓιώργος Αναστασάκης

-Τι προκύπτει μέσα από τη διασκευή;

Καταρχάς, αυτό που αναδεικνύεται είναι μια επαναληπτικότητα. Οι συμπεριφορές με τους άνδρες επαναλαμβάνονται. Υπάρχουν μοτίβα που έρχονται και ξαναέρχονται. Αυτό σημαίνει κάτι. Πριν φτάσουμε στην ακραία πράξη, βλέπουμε ότι τόσο οι συμπεριφορές των ανδρών όσο και των γυναικών στο έργο επαναλαμβάνονται. Επίσης, ανάμεσα στις σκηνές όταν γίνει ένας φόνος, μεσολαβεί μια πιο ελαφριά νότα. Συμμετέχει όλος ο θίασος σε έναν χορό ζωντανών και νεκρών. Είναι χορογραφημένα στιγμιότυπα. Ιντερμέδια.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Κατά τη γνώμη σου, οι φόνοι αυτής της γυναίκας είναι μια απάντηση, μια ανταπόδοση στο αυταρχικό, πατριαρχικό μοντέλο της εποχής της, στην έμφυλη βία εκείνων των χρόνων;

Κάθε φόνος προκύπτει σαν μια κίνηση απελπισίας. Για μένα είναι πραγματικοί φόνοι, αλλά παράλληλα είναι και κάτι άλλο, πιο μεγάλο. Είναι τεράστιες κινήσεις. Δεν είναι απλές δολοφονίες. Αυτή η γυναίκα τα βάζει με φοβερά και τρομερά θηρία. Όλο αυτό φυσικά έχει βαρύ τίμημα. Μπαίνει και η ίδια σε μια δίνη από τον πρώτο φόνο. Ξέρει ότι χάνει μια άλλη μάχη. Ξέρει ότι ο δρόμος που παίρνει, είναι μονόδρομος, που οδηγεί και την ίδια στον θάνατο. Ξέρει ότι πηγαίνει ντουγρού στο σκοτάδι, ψάχνοντας όμως να βρει έστω μια φωτεινή στιγμή, πριν πεθάνει. Κάθε φορά, πριν τη σύγκρουση και το φόνο, διεκδικεί ένα κομμάτι ελευθερίας από τη μάνα της, τον πατέρα της, τον άνδρα της, τον εραστή της, από όλους, ακόμη και από την φίλη της, που μπαίνει στο τέλος και την ειρωνεύεται. Της λέει «τι ωραία που είσαι», ενώ είναι διαλυμένη. Την παίρνει κι αυτή μαζί της στο θάνατο. Αισθάνεται σαν να καθρεφτίζεται σε μια γυναίκα που δεν της αρέσει, που ακολουθεί όλα τα στερεότυπα. Είναι ζηλόφθονη, κουτσομπόλα, σεξουαλικά στερημένη. Της λέει: «Σε δηλητηρίασα για να σε σώσω από τη ζωή που ζεις».

Γιώργος Αναστασάκης
Ελευθερία στη ΒρέμηΓιώργος Αναστασάκης

-Κατακτάται κατά τη γνώμη σου η ελευθερία μέσα από τον φόνο;

Ο άνθρωπος που κάνει ένα φόνο είναι τελειωμένος, κατά τη γνώμη μου. Αλλά υπάρχουν φόνοι και φόνοι. Ένα παιδί που βιάζεται κατ’ εξακολούθηση από ένα συγγενικό του πρόσωπο και πάρει το νόμο στα χέρια του, θεωρείς ότι είναι το ίδιο με κάποιον άλλο φόνο; Δεν θα καταλάβεις το πόσο παγιδευμένο και αδύναμο είναι και πως για να φτάσει σε αυτό το σημείο, έχει τρελαθεί μέσα του; Μια γυναίκα την οποία εκμεταλλεύονται σεξουαλικά διάφοροι μαστροποί, τη γυρνούν στις χώρες και την εκδίδουν, μια γυναίκα που αντί να πέσει από τον πέμπτο όροφο, που έχουμε ακούσει τέτοια περιστατικά, πάρει ένα μαχαίρι και το καρφώσει στον νταβατζή της, δεν θα κατανοήσουμε την πράξη της; Εγώ βάζω κάποια ερωτήματα σε σχέση με το ερώτημα που μου έκανες.

-Σε εντυπωσιάζει η δύναμη αυτών των γυναικών;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Λυπάμαι όταν άνθρωποι φτάνουν σε αυτό το σημείο, γιατί για να φτάσουν εκεί, έχουν περάσει μέσα από την κόλαση. Λυπάμαι την κόλαση που έχουν βιώσει, μέχρι να φτάσουν εκεί. Γιατί αυτή η γυναίκα, αυτή η φόνισσα δεν σκοτώνει από κακία, αλλά από απελπισία. Δεν μπορεί αλλιώς. Αν δεν κάνει το έγκλημα, θα πρέπει να τινάξει τα δικά της μυαλά στον αέρα. Να τελειώσει με άλλον τρόπο. Το θέμα δεν είναι για μένα ηθικό. Το θέμα είναι να αφυπνίσουμε, να βάλουμε ένα μικρό λιθαράκι, να συνειδητοποιήσουμε όλοι, ως κοινωνία, κάποια πράγματα.

Γιώργος Αναστασάκης
Ελευθερία στη ΒρέμηΓιώργος Αναστασάκης

-Ο θάνατος μπορεί να είναι μια πράξη απελευθέρωσης από τις δεσμεύσεις που μας περιβάλλουν;

Ναι μπορεί από μόνος του να είναι και αυτό. Η λέξη χειραφέτηση είναι σύνθετη: αφήνω χέρι. Αφήνω χέρι, μπορεί να σου αφήσει και ο πεθαμένος τα δεσμά του. Με έναν τρόπο λοιπόν απελευθερώνεσαι.

-Πώς ήταν για σένα η εμπειρία να δουλεύεις σε ένα ΔΗΠΕΘΕ; Πώς πήγε η παρουσίαση του έργου σε διάφορα μέρη της Κρήτης;

Ήταν μια πολύτιμη εμπειρία. Εγώ ήθελα να φύγω από την Αθήνα και χάρηκα πολύ με αυτό που έζησα στην Κρήτη για ένα μήνα. Ήταν καταπληκτικά. Ήταν μια φοβερή εμπειρία. Αυτό οφείλεται στην πρωτοβουλία της Έφης Θεοδώρου, καλλιτεχνικής διευθύντριας του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης να φτιάξει μια παράσταση της Κρήτης για την Κρήτη με ένα σπουδαίο έργο και έναν σημαντικό σκηνοθέτη και να περιοδεύσει ακόμη και σε χωριά. Παίξαμε σε δημοτικούς χώρους, σε καφενεία. Το κοινό ήταν εκεί. Έγιναν πολύ κατανυκτικές παραστάσεις. Όπου κι αν παίξαμε, υπήρξε η ίδια θερμή αντιμετώπιση.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Αισθάνεσαι ότι είναι ένα έργο που αφορά τους κατοίκους της Κρήτης;

Αν αφορά; Σε κάθε φόνο, το κοινό γελούσε. Άντρες και γυναίκες. Ήταν σαν να λένε «Σε καταλαβαίνουμε γιατί το κάνεις». Αυτό βέβαια έχει να κάνει και με την σκηνοθεσία, γιατί υπάρχει μια ειρωνεία σε όλα τα πράγματα. Υπάρχει ταυτόχρονα η τραγωδία του Φασμπίντερ αλλά υπάρχει και κάτι διασκεδαστικό.

Γιώργος Αναστασάκης
Ελευθερία στη ΒρέμηΓιώργος Αναστασάκης

-Πιστεύεις ότι το κοινό της επαρχίας είναι διαφορετικό από αυτό της Αθήνας;

Αυτό που είδα στην Κρήτη ήταν ένα κοινό πιο αγνό και πολύ διψασμένο για καλές παραστάσεις. Το κοινό της Αθήνας έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Θέαμα και κοινό είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Το ένα καθρεφτίζει το άλλο. Υπάρχει όλη αυτή η πληθώρα παραστάσεων που δημιουργεί σύγχυση. Γιατί υπάρχει και πολλή πληροφορία. Ο κόσμος βομβαρδίζεται τόσο πολύ από διαφημιζόμενες παραστάσεις, ώστε διαλέγουν άλλοι γι’ αυτόν. Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Έτσι δημιουργείται ένα καταναλωτικό κοινό που κάποιες φορές είναι άσχετο με τη θεατρική λειτουργία και το χειρότερο, αγενές. Δεν σέβεται ούτε τους ηθοποιούς, ούτε τους διπλανούς του.

-Τι έχει προκαλέσει στον κόσμο του θεάτρου αυτός ο πολλαπλασιασμός των παραστάσεων;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Κι εμείς οι άνθρωποι του θεάτρου έχουμε πάει λίγο πίσω. Έχουμε χάσει ένα δημιουργικό, πνευματικό κομμάτι με τα χρόνια της κρίσης και την φτώχεια. Σε αυτό το πλαίσιο, τα πράγματα έχουν συντηρητικοποιηθεί. Αυτό συμβαίνει πάνω από 10 χρόνια. Αν δεν υπάρχει υποστήριξη από την πολιτεία, τα πράγματα δεν μπορούν να πάνε μπροστά. Από την άλλη πλευρά, κι ο καλλιτέχνης πρέπει να ζήσει. Τα χρήματα είναι ελάχιστα, γι’ αυτό αναγκάζεται να τρέχει από δουλειά σε δουλειά, να κάνει πολλά ταυτόχρονα. Αυτό στερεί από τη δουλειά μας, άλλα, πολύ ουσιαστικά πράγματα. Οι χυμοί είναι συγκεκριμένοι. Δεν μπορείς να στραγγίζεις διαρκώς το ίδιο δέντρο. Χρειάζεται και μια αγρανάπαυση. Δυστυχώς, δεν βλέπω να υπάρχει καμιά έξοδος από αυτή την κατάσταση, ούτε κάποια μεγάλη αλλαγή.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας

Διασκευή, Σκηνοθεσία, Σκηνικά-Κοστούμια, Μουσική Επιμέλεια: Νίκος Μαστοράκης

Κίνηση: Μαρίζα Τσίγκα

Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Συνεργάτης Σκηνογράφος: Σταύρος Μπαλής

Συνεργάτις Ενδυματολόγος: Άση Δημητρολοπούλου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Μπάμπης Συμεωνίδης

Φωτογραφίες αφίσας-προβών: Alex Kat

Φωτογραφίες παράστασης: Γιώργος Αναστασάκης

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Trailer-Video: Πάρης Χαμουρίκος

Παίζουν (αλφαβητικά): Μαριάννα Δημητρίου, Άγης Εμμανουήλ, Διαμαντής Καραναστάσης, Μαρία Κεχαγιόγλου, Καίτη Μανωλιδάκη, Γιωργής Τσαμπουράκης, Χάρης Τσιτσάκης

Κατάλληλο για 16+

INFO

Θέατρο Τέχνης, Πεσμαζόγλου 5, τηλ. 210-3228706

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: 25 Ιανουαρίου- 9 Απριλίου

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Τετάρτη και Κυριακή: 19.30, Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο: 21.00

Διάρκεια Παράστασης 75 λεπτά

Ηλεκτρονική προπώληση

Τιμές εισιτηρίων: Τετάρτη-Πέμπτη-Παρασκευή: 18 ευρώ, 15 ευρώ μειωμένο, Σάββατο-Κυριακή: 20 ευρώ, 16 ευρώ μειωμένο, Ατέλεια: 5 ευρώ, Ομαδικές κρατήσεις: 15 ευρώ

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Γιώργος Τζιρτζιλάκης: «Η συλλογή του Νίκου Αλεξίου είναι ένα ημερολόγιο, το συναξάρι μιας δεκαετίας»

«Δάσος» & «Eternal you»: Δύο εξαιρετικές ταινίες τεκμηρίωσης στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσ/νίκης

Παναγιώτης Παπαφράγκος & Φιλ Ιερόπουλος: Οι Έλληνες σκηνοθέτες του Film Forward και οι ταινίες τους