Θοδωρής Οικονόμου: «Το πιάνο είναι κομμάτι του εαυτού μου. Είναι απάγκιο για μένα»

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ο Θοδωρής Οικονόμου έχει έντονη παρουσία στο θέατρο τα τελευταία χρόνια, τόσο ως συνθέτης, όσο και ως επί σκηνής ερμηνευτής των συνθέσεων που γράφει για τις διάφορες παραστάσεις. Η φετινή σεζόν είναι πολύ γεμάτη και ιδιαίτερα δημιουργική για τον ίδιο, καθώς συμμετείχε ήδη σε τρεις παραστάσεις και ετοιμάζει άλλα τρία πρότζεκτ, που θα ξεδιπλωθούν τους επόμενους μήνες. Παράλληλα, διδάσκει τα τελευταία 20 χρόνια και στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης.

Μετά τη χειμερινή συνεργασία του με την Ελένη Γκασούκα στη «Νύχτα της Ιγκουάνα» στο ΚΘΒΕ, τη μεγάλη επιτυχία της μουσικής παράστασης «Τα φώτα της πόλης» στο Εθνικό Θέατρο, που έριξε αυλαία πριν λίγο καιρό, τον συναντάμε τώρα και πάλι επί σκηνής σε έναν απροσδόκητο χώρο, στο Αστεροσκοπείο, όπου ντύνει με δικές του συνθέσεις την παράσταση «Σαπφώ καταστερωμένη. Ένα μουσικό αστροφυσικό ταξίδι». 

Πρόκειται για ένα πρωτότυπο πρότζεκτ, ένα μουσικό ταξίδι στην ποίηση της Σαπφούς, αλλά και μια περιπλάνηση στα αστέρια και στις οκτώ φάσεις στης Σελήνης, στο Θόλο του Τηλεσκοπίου Δωρίδη. Με θέα την Ακρόπολη, έχουν δημιουργήσει μαζί με την Ρηνιώ Κυριαζή μια μυσταγωγική εμπειρία, μια μαγική ατμόσφαιρα, η οποία συνοδεύεται πριν και μετά την παράσταση από παρατήρηση των αστερισμών.

Συναντηθήκαμε νωρίς το πρωί στο Σύνταγμα, αφού άφησε πρώτα τον γιο του στο σχολείο, για να μιλήσουμε για τις συνεργασίες του, για τη μουσική και τη σχέση της με την ποίηση, για το ρεαλισμό στο θέατρο, για το ένστικτο στη δημιουργική διαδικασία, για τα πράγματα που τον ενδιαφέρουν και τον απασχολούν καθώς και για τις μελλοντικές του συνεργασίες.

-Είσαι ένας υπερδραστήριος συνθέτης που δεν σταματάς να συμμετέχεις σε νέα, εντελώς διαφορετικά πρότζεκτ, ακόμη και μέσα στην ίδια χρονιά. Ποιο είναι το έναυσμα; Πώς επιλέγεις τις προτάσεις και πώς λειτουργείς; Είναι θέμα τύχης, γνωριμιών, συγκυριών;

Καταρχάς είναι θέμα τρομερής αγάπης για τη δουλειά που κάνω. Ο χαρακτήρας μου είναι τέτοιος, που ζω τρέχοντας. Ζω δηλαδή κάνοντας διαρκώς πράγματα, γιατί είναι αυτό που μου αρέσει. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, μετά τις σπουδές μου, είτε ως πιανίστας, είτε ως συνθέτης, έκανα πολλά διαφορετικά πρότζεκτ. Μου αρέσει να είμαι εκτελεστής, αλλά πλέον μου αρέσει περισσότερο και λειτουργώ καλύτερα ως συνθέτης. Γι’ αυτό και κάθομαι στο στούντιο μου και γράφω τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Μετά τρέχω στις πρόβες.

-Σε βλέπουμε όμως τακτικά επί σκηνής και νομίζω ότι το απολαμβάνεις.

Είναι αλήθεια ότι περνάω πάρα πολύ καλά. Το πιάνο είναι ουσιαστικά συνέχεια του εαυτού μου. Το θέμα είναι τι δουλειές επιλέγεις να κάνεις. Παλαιότερα έχω συνυπάρξει με πάρα πολύ κόσμο. Εννοώ και με τους μεγάλους συνθέτες, τους μεγαλύτερους των δύο προηγούμενων γενεών. Είχαμε πολύ καλές συνεργασίες. Το ίδιο μου συνέβη και με πάρα πολλούς ερμηνευτές. Κάποια στιγμή το ελληνικό τραγούδι αποφάσισε μόνο του να δέσει μια πέτρα στο λαιμό του και να αυτοκτονήσει. Θεωρώ ότι καταστράφηκε από τους ίδιους τους συντελεστές του και δεν υπάρχει πια μουσική βιομηχανία. Έχω αποσυρθεί από αυτό το κομμάτι το οποίο, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι υγιές.

-Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις σε αυτό το γεγονός;

Και βέβαια υπάρχουν εξαιρέσεις. Υπάρχουν κάποιες μικρές φωτεινές νησίδες, που μπορείς να πας ακόμη διακοπές, πριν έρθουν να σε τσαλαπατήσουν τα τανκς (γέλια). Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν πολύ ικανές νέες φωνές και δημιουργών, ερμηνευτών και στιχουργών. Απλά δεν τις ακούμε γιατί κι αυτοί έχουν κάπως φοβηθεί και δεν ξέρουν τον τρόπο για να βγουν έξω και να επικοινωνήσουν τη δουλειά τους. Με πλησιάζουν κάποιοι νέοι για να ακούσω τη δουλειά τους και πρέπει να ομολογήσω ότι ακούω φανταστικές φωνές. Επειδή δεν υπάρχει μουσική βιομηχανία δεν έχεις να τους προτείνεις κάτι συγκεκριμένο. Απλά τους λέω να μην φοβηθούν, να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που αγαπούν και θα βρουν το δρόμο τους. Οπότε ναι μου αρέσει να παίζω. Έχω επιλέξει όμως να παίζω άλλα πράγματα. Είμαι ένας ενεργός πιανίστας και αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ. Το πιάνο είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Είναι απάγκιο για μένα. Πιστεύω ότι είναι μια χειρωνακτική εργασία, όπως όταν σκάβεις και φυτεύεις κάτι και περιμένεις να ανθίσει. Έτσι είναι και η μουσική.

-Πώς μπήκε το θέατρο στην επαγγελματική ζωή σου;

Αγαπώ πολύ το θέατρο και το θέατρο με έχει αγκαλιάσει. Το ανακάλυψα το 2002 με την παράσταση «Τράνζιτ» στο θέατρο Τέχνης. Ναι υπάρχει τύχη σε όλο αυτό, αλλά την τύχη την κτίζεις κι εσύ. Από την άλλη πλευρά, έχω συνεργαστεί με κάποιους σκηνοθέτες, οι οποίοι με εμπιστεύονται ξανά για να συνδράμω το καλλιτεχνικό τους όραμα. Όσον αφορά στο ζήτημα των γνωριμιών, αυτό που πιστεύω ακράδαντα είναι ότι όταν έχεις κάποιο υλικό που αισθάνεσαι ότι αξίζει, έχεις κάθε λόγο να χτυπήσεις οποιαδήποτε πόρτα. Κανείς δεν πρόκειται να σου πει, χτυπώντας την πόρτα, ότι δεν μπαίνεις. Μπορεί να σου πει δεν το παίρνω, αλλά το δεν μπαίνεις, δεν πρόκειται να σου το πει κανείς. Εγώ έχω μάθει λοιπόν και χτυπώ όλες τις πόρτες, γιατί δεν έχω άλλο τρόπο να επικοινωνήσω και να πραγματοποιήσω τις ιδέες μου. Αυτό έκανα από την αρχή της πορείας μου. Πολλές φορές μου είπαν όχι, αλλά κάποιοι άνθρωποι μου είπαν ναι.

-Πριν λίγο καιρό έριξαν αυλαία στο Εθνικό Θέατρο «Τα φώτα της πόλης», όπου συνέθεσες την συναρπαστική μουσική του έργου και έπαιζες επί σκηνής. Πώς προέκυψε αυτή η πρωτότυπη παραγωγή;

Η πρόταση ήρθε σε μένα από τον Γιάννη Μόσχο. Όταν έγινε διευθυντής, αποφάσισε να δώσει το Rex σε κάποιους μουσικούς για να γίνουν εκεί μουσικές παραστάσεις. Μου το εμπιστεύτηκε λοιπόν αυτή την πρώτη χρονιά για να κάνω κάτι μουσικό. Του προτείναμε μαζί με τον συνδημιουργό Σταύρο Σταύρου, που έγραψε τα λόγια στα τραγούδια, να κάνουμε τα Φώτα της Πόλης. Θεώρησα ότι το συγκεκριμένο μουσικό πρότζεκτ χρειαζόταν σκηνοθέτη, γι’ αυτό και του πρότεινα την Αμάλια Μπένετ. Την είδα όραμα! Ήξερα ότι δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς αυτήν. Έτσι προέκυψε αυτή η ιδιαίτερη μουσικοθεατρική παραγωγή.

-Τώρα βρίσκεσαι στο Αστεροσκοπείο με την Ρηνιώ Κυριαζή στην «Σαπφώ Καταστερωμένη».

Γνωρίζω την Ρηνιώ Κυριαζή πολλά χρόνια, από την εποχή της Πρώτης Ακρόασης της Μικρής Άρκτου του Παρασκευά Καρασούλου. Δεν την είχαμε επιλέξει για το CD που βγήκε, αλλά ήταν μια τόσο γλυκιά και τρυφερή μουσικός που με είχε γοητεύσει και την είχα πάντα στο μυαλό μου. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια με πήρε τηλέφωνο και μου πρότεινε αυτή την ιδέα, στην οποία δεν μπορούσα να πω όχι. Μου πρότεινε να μελοποιήσω ποίηση της Σαπφούς σε μια νέα μετάφραση-απόδοση του Παντελή Μπουκάλα, τον οποίο εκτιμώ πολύ. Είχαμε συνεργαστεί μάλιστα ξανά, πριν από τέσσερα χρόνια στην Επίδαυρο, στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Γιάννη Καλαβριανού με το ΚΘΒΕ. Η σχέση της Σαπφούς με τον ουρανό, με τα αστέρια έχει κάτι το μοναδικό, το πολύ γοητευτικό. Η Ρηνιώ έχει μια βαθιά φιλολογική σχέση με την τέχνη του ηθοποιού. Πολύ λίγοι ηθοποιοί έχουν κάτι παρόμοιο. Ενδιαφέρεται πάρα πολύ για το κείμενο και παρακολουθεί στενά τον τρόπο ανάπτυξης της δραματουργίας. Πήρε αυτή την αγάπη για το λόγο από τον πατέρα της, που είναι φιλόλογος, και ζει με αυτήν. Μου την αποκάλυψε κατά τη διάρκεια των προβών του έργου. Η εμμονή και η επιμονή της με το λόγο έχει ουσιαστικό περιεχόμενο. Από αυτή την αγάπη της για το λόγο, παρατηρώντας την, εγώ μελοποίησα την Σαπφώ. Όλα έγιναν πολύ όμορφα κι αβίαστα.

-Ακούμε την ποίηση της Σαπφούς σε ένα μαγικό χώρο, σε ένα απροσδόκητο και ταυτόχρονα ιδανικό περιβάλλον. Πώς είναι για σένα να παίζεις τις συνθέσεις σου σε αυτό το μέρος;

Μετά από τα πολλά πράγματα που κάνω στη διάρκεια της ημέρας, φτάνω εκεί κουρασμένος. Μετά το τέλος της παράστασης, φεύγω από εκεί ξεκούραστος, ανακουφισμένος, γεμάτος. Φτιάχνουμε με την ποίηση έναν άχρονο τόπο, σε ένα μοναδικό τοπίο. Τελειώνοντας, βγαίνω από το Θόλο του Τηλεσκοπίου Δωρίδη και βλέπω αμέσως απέναντί μου φωτισμένη την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα. Πόσο τυχερός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος! Να ερμηνεύει τη μουσική του σε αυτό τον χώρο με αυτή τη θέα.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Δημιούργησες ένα ολοκληρωμένο μουσικό έργο για τις ανάγκες της παράστασης, για την ποίηση της Σαπφούς. Ποιοι είναι οι περιορισμοί σε αυτή την προσπάθειά σου;

Η ποίηση έχει τη δική της μετρική, έναν ιδιαίτερο τρόπο ροής. Σ’ αυτό παίζει καθοριστικό ρόλο ο μεταφραστής. Τόσο για το πώς θα ερμηνεύσει ο ηθοποιός το κείμενο, όσο και τι θα καταλάβει και θα πάρει μαζί του ο θεατής. Κάπου εκεί μπαίνει και η μουσική. Για μένα το θέατρο είναι μουσική έτσι κι αλλιώς. Στους μαθητές μου στο Θέατρο Τέχνης, όπου διδάσκω τα τελευταία 20 χρόνια, τους λέω ότι το θέατρο ανήκει σε αυτό το μεγάλο «χωράφι», που λέγεται μουσική. Διότι δεν μπορείς να εκφέρεις κάτι χωρίς τόνο. Ακόμη κι όταν μιλάμε, εμπεριέχουμε μέσα μας, τη μουσική. Εδώ λοιπόν πάνω στο λόγο της Σαπφούς φτιάξαμε ένα μουσικό έργο, όπου λόγος και μουσική συνυπάρχουν εξαιρετικά. Ο λόγος μπαίνει στη μουσική και αυτή στον λόγο, σαν ένα κύμα που έρχεται και φεύγει. Εκεί που χρειάζεται, αναδύονται και κάποια τραγούδια. Είναι ένα υπέροχο μουσικό τοπίο.

-Λειτούργησε ως πρόκληση για σένα σε μια περίοδο όπου η ποίηση λείπει από τη ζωή μας;

Σε μια εποχή όπου ο ακραίος ρεαλισμός και ο λόγος με βωμολοχίες είναι της μόδας στο θέατρο, αυτή η παράσταση είναι όντως μια πρόκληση. Είμαι ενάντια σε αυτή την τάση που τείνει να κυριαρχήσει τον τελευταίο καιρό. Πιστεύω ότι η τέχνη χρειάζεται τη μαγεία. Οι θιασώτες αυτού του ρεαλισμού κυνηγούν να δείξουν μια αλήθεια, η οποία δεν είναι ουσιαστικά αλήθεια. Γιατί αυτή η θεατρική αναπαραγωγή αυτού που φαίνεται ως αληθινό, κρύβει πίσω του άλλα επίπεδα, άλλες αλήθειες. Αυτές θα πρέπει να αναδεικνύουμε και όχι τη λούμπεν κατάσταση που επικρατεί. Ο ρόλος της τέχνης δεν είναι να αναπαράγει την πραγματικότητα, αλλά να αναδείξει αυτό που δεν μπορούμε να δούμε, για να βελτιωθούμε. Εγώ αναζητώ την μαγεία, οπότε ο λόγος της Σαπφούς ήταν ιδανικός για μένα σε αυτή τη δουλειά. Συνδέεται άμεσα με αυτό που πρεσβεύω. Και για να σου πω την αλήθεια, βαριέμαι πάρα πολύ να ασχοληθώ με όλο αυτό που βλέπω να συμβαίνει γύρω μου στην καθημερινότητά μου, που κυριαρχεί στις ειδήσεις. Ασχολούμαι με αυτό που δεν βλέπω στην καθημερινότητά μου για να φτιάξω την καθημερινότητά μου.

-Είναι πραγματικά ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της δουλειάς σου, αυτό το μαγικό σύμπαν που δημιουργείς με τη μουσική σου. Το είδαμε στην Χριστουγεννιάτικη Ιστορία, στα Φώτα της Πόλης και τώρα στην Σαπφώ.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Πιστεύω ότι το θέατρο είναι πολλές φορές μια αφήγηση ενός γοητευτικού παππού που θα πει μια ιστορία και εσύ ως παιδί θα κάτσεις να την ακούσεις, ανοίγοντας τα μάτια σου σε έναν άλλο κόσμο. Αυτό για να γίνει, χρειάζεται να υπάρχει το στοιχείο του παραμυθιού, του ονείρου και της φαντασίας. Χρειάζεται η αστερόσκονη. Είναι μια αλήθεια κι αυτή που πρέπει να ζήσουμε. Δεν μπορούμε να είμαστε μόνο σκληροί με την πραγματικότητά μας. Ο καθένας μας, ακόμη και ο πιο σκληρός, έχει μέσα του κάποιες κλωστές, οι οποίες δονούνται με κάποια πράγματα. Αυτό που προσπαθώ να βρω εγώ είναι τον τρόπο που δονούνται οι δικές μου. Αν συγκινηθούν οι συντελεστές, η σκηνή, θα συγκινηθούν και τα υπόλοιπα μέλη της παράστασης, δηλαδή οι θεατές. Πιστεύω στην συγκίνηση, στην συν-κίνηση. Γι’ αυτό πιστεύω πολύ στην ομάδα στο θέατρο. Κάνω θέατρο γιατί πιστεύω στην σύνθεση των τεχνών. Έτσι δημιουργούνται διαφορετικοί κόσμοι. Είναι μια απόλυτα επίπονη, κοπιαστική εργασία, που αμείβεται με τον καλύτερο τρόπο, από την στιγμή που γεννιέται, πολύ πριν βρει την αποδοχή και το χειροκρότημα του κόσμου. Είναι ένας δημιουργικός τοκετός που καταλήγει σε μια ωραία γέννα.

-Πώς λειτουργείς εσύ σε αυτό το πλαίσιο του «τοκετού»;

Πηγαίνω στις πρόβες και παρατηρώ τους ανθρώπους. Παρατηρώ τους συνεργάτες μου, χωρίς να έχω γράψει ούτε μια νότα. Μπαίνω σαν λευκή σελίδα στην πρόβα και καταγράφω τα πάντα γύρω μου. Όλα αυτά εμένα μου δημιουργούν κάτι. Φεύγω από εκεί και πάω και κάθομαι μόνος μου σε ένα δωμάτιο. Εκεί αφήνω το ένστικτό μου να με οδηγήσει. Είναι το πρώτο και βασικό που εμπιστεύομαι. Μεγαλώνοντας, πρέπει να σου ομολογήσω, εμπιστεύομαι ακόμη περισσότερο το ένστικτό μου. Αισθάνομαι ότι είναι το σωστό Εκεί που με βγάζει. Δεν προσπαθώ να κάνω καθόλου το δικηγόρο του διαβόλου σε αυτή τη διαδικασία. Έτσι βγαίνει για μένα ο ήχος του θεατρικού έργου, ο ήχος της ταινίας, ο ήχος των ρόλων. Ο κόσμος που θα μπει στην παράσταση θα ακούσει κάτι και θα ταξιδέψει με αυτό. Άλλωστε η μουσική δημιουργεί έτσι κι αλλιώς σκηνικό χώρο. Το ένστικτο είναι η απάντηση λοιπόν στη δημιουργική διαδικασία κάθε πρότζεκτ.

-Αυτή η πολυετής παρατήρηση και ενασχόληση με τον ήχο και τη μουσική σε διαφορετικά περιβάλλοντα, σαν τέχνη αλλά και σαν τεχνική τι σου έχει προσφέρει; Τι έχεις αποκομίσει;

Η δουλειά πέρα από τις οικονομικές απολαβές και τα προς το ζην, είναι και κάτι που μας βοηθά να ζούμε διαφορετικά, μας δίνει διαφορετικά ερεθίσματα, γνώσεις, μια μοναδική αντίληψη του κόσμου που ζούμε. Προσωπικά, έχω γνωρίσει πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους μέσα από τη δουλειά που κάνω και έχω ταξιδέψει σε πάρα πολλά μέρη. Έχω βιώσει πολλές και διαφορετικές χαρές και έχω έρθει σε επαφή με διαφορετικές κουλτούρες. Έχω ζηλέψει και έχω γοητευθεί από πολλούς μουσικούς που έχω δει επί σκηνής. Είναι κάτι που δεν μπορώ να το περιγράψω σε όλες του τις διαστάσεις. Θεωρώ λοιπόν ότι είμαι πολύ τυχερός, γιατί μέσα από τη δουλειά που κάνω, έχω κερδίσει πολλά. Επικοινωνώ με κόσμο, μαθαίνω διαρκώς νέα πράγματα και δεν βγάζω απλά και μόνο χρήματα. Αυτό είναι το μεγάλο κέρδος.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Επιστρέφοντας στην παράσταση, τι σου προκάλεσε η επαφή με την ποίηση της Σαπφούς;

Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είχα καμιά σχέση με την ποίησή της, πέρα από τη μελοποίηση του Μάνου Χατζιδάκι. Ο Μάνος λείπει πολύ σήμερα. Ήταν ο μόνος άνθρωπος που είχε έναν ρηξικέλευθο λόγο με ουσία. Δεν ντρεπόταν, δεν φοβόταν για τίποτε. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω. Γνώρισα τη Σαπφώ λοιπόν μέσα από το «Κέλομαι σε γογγύλα». Είναι μια ποιήτρια που εστιάζει ιδιαίτερα στο ερωτικό στοιχείο, στην τρυφερότητα, στη ζωή και το θάνατο. Πλησιάζει με έναν διαφορετικό τρόπο αυτά τα ζητήματα, για την εποχή της και ως γυναίκα. Το χαρακτηριστικό της είναι ότι έχει μια ποιητικότητα, μια αγνότητα, μια μαλακότητα ακόμη και στα πιο σκληρά πράγματα. Αυτό με αγγίζει πολύ σαν κάτι πραγματικό και του τότε και του τώρα.

-Είναι μια παράσταση που λοξοδρομεί από τον κανόνα σε μια εποχή, που είμαστε αποκομμένοι από την ποίηση. Την έχουμε ανάγκη;

Την έχουμε απόλυτη ανάγκη. Ο πατέρας μου, όταν ήμουν μικρός μου διάβαζε ποίηση για να κοιμηθώ το βράδυ. Το ίδιο έκανα κι εγώ με τον γιο μου, όταν ήταν μικρότερος. Έχω λοιπόν μια βαθιά και ουσιαστική σχέση με την ποίηση. Δεν με χαλαρώνει μόνο, αλλά με κάνει να αισθάνομαι πολύ γειωμένος, ενώ με ταξιδεύει ψηλά.

-Είδα κόσμο να συγκινείται από την παράσταση, ακούγοντας την ποίηση και τη μουσική σας.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ο κόσμος έχει ανάγκη να αναπνεύσει. Να αφεθεί. Να ξεκουραστεί από όλα αυτά που τον βομβαρδίζουν από το πρωί ως το βράδυ. Βλέποντας την παράσταση, μπορεί να ανακαλύψει την αναπνοή του. Είναι όπως όταν κάνεις γιόγκα για πρώτη φορά και δεν πιστεύεις πώς ανέπνευσες τόσο καλά. Είναι σαν να ξεφυσάς και να βγάζεις τα βάρη σου. Έτσι γίνεται και στην παράσταση. Οι θεατές ανεβαίνουν στο Αστεροσκοπείο, αφήνουν τα βάρη τους στην άκρη και φορούν έναν ελαφρύ χιτώνα για να μας παρακολουθήσουν. Απλά πρέπει να αφεθεί για να αισθανθεί και να ταξιδέψει μαζί μας.

-Η ποίηση όμως λείπει και από τη μουσική. Δεν υπάρχουν πλέον πολλοί συνθέτες που να μελοποιούν ποίηση, όπως έγινε έντονα και με μεγάλη επιτυχία στο παρελθόν.

Υπάρχουν αρκετοί συνθέτες που το κάνουν. Απλά η δουλειά τους δεν φτάνει στο ευρύ κοινό, όπως παλιά. Αν πας σε έναν μουσικό παραγωγό και του πεις ότι έχω μελοποιήσει ποίηση, θα γελάσει. Ζούμε σε μια εποχή, που το επίπεδο βρίσκεται χαμηλότερα από εκεί που θα έπρεπε να είναι. Τι φταίει; Πολλοί παράγοντες. Επίσης κουράζεσαι μερικές φορές να χτυπάς πόρτες και αυτές να μην ανοίγουν. Υπάρχουν συνθέτες που μελοποιούν ποίηση, αλλά κανείς δεν τους δίνει ευκαιρίες. Στο τέλος θα στραφούν σε πιο εύπεπτες και εμπορικές συνταγές που έχουν πέραση. Ζούμε σε μια εποχή που η παιδεία είναι το τελευταίο πράγμα με το οποίο ασχολούνται οι ιθύνοντες. Αν ένα παιδί δεν μάθει από μικρό να διαβάζει λογοτεχνία και ποίηση, δύσκολα θα το κάνει όταν μεγαλώσει. Τα σημερινά παιδιά δεν το κάνουν.

-Με το γιο σου τα καταφέρνεις σε αυτό το θέμα;

Ακούω τις ανησυχίες του με ευγενικό τρόπο (γέλια). Οι ανησυχίες του περιστρέφονται γύρω από την ποπ και τα λαϊκά. Τι να σου πω; Εδώ υπάρχουν οδηγοί σχολικών που ακούν φουλ λαϊκά. Κανονικά θα έπρεπε να απολυθούν. Δεν γίνεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Γιατί δεν ετοιμάζεις εσύ ένα μουσικό πρόγραμμα για σχολικά λεωφορεία; (γέλια)

Εξαιρετική ιδέα, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει ενδιαφέρον από την άλλη πλευρά (γέλια). Προσπαθώ να εξηγήσω στο γιο μου και στους φίλους του τι είναι η μια μουσική και τι η άλλη. Γιατί δεν πρέπει να βρίζουμε, τι σημαίνει σεβασμός, γιατί δεν πρέπει να υποτιμούμε το άλλο φύλο. Είναι δύσκολο. Ελπίζω να περάσει όλο αυτό με την τραπ και αυτές τις μουσικές που ακούν τώρα τα παιδιά. Πρέπει να σου πω ότι αυτά τα παιδιά τα συναντώ και πιο μεγάλα, 18-25 ετών, στο Θέατρο Τέχνης που διδάσκω. Τα βλέπω κουρασμένα, γιατί έχουν ζήσει και έχουν κάνει πολλά μέχρι τα 16-17 τους και έχουν απορρίψει άλλα τόσα. Επειδή έχουν κουραστεί πολύ από την υπερπροσφορά και τις προσλαμβάνουσες, έχουν κλατάρει. Στα 18 τους μοιάζουν σαν μικροί ηλικιωμένοι. Είναι πολύ στενάχωρο. Τα παιδιά είναι σαφώς κουρασμένα από τη διαχείριση πραγμάτων χωρίς νόημα.

-Εσένα τι σε ξεκουράζει μουσικά και όχι μόνο;

Ακούω κλασική μουσική, κυρίως όμως ECM. Μου αρέσει γιατί ο Μάνφρεντ Άιχερ έχει συγκεντρώσει δημιουργικούς ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Ασχολούνται με ένα όργανο και μέσα από αυτό αναδύεται όλη τους η προσωπικότητα, το τεράστιο μουσικό τους ταλέντο. Με έχουν κουράσει τα άλλα μουσικά στυλ. Μου αρέσουν τα πιο πειραγμένα πράγματα. Πέραν της μουσικής, με ξεκουράζει η φύση. Είμαι χειμερινός κολυμβητής. Φέτος βέβαια, λόγω υποχρεώσεων, δεν τα έχω πολυκαταφέρει. Ξεκούραση για μένα είναι να πας σε ένα βουνό ή στη θάλασσα και να φύγεις από τα ντεσιμπέλ της πόλης. Αυτό είναι που ζητάω πιο πολύ.

-Ποια είναι τα σχέδια για το επόμενο διάστημα;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Συμμετέχω στο έργο «Don’t look back» του Γιάννη Χουβαρδά, που έχει να κάνει με τον Ορφέα και την Ευρυδίκη, στο πλαίσιο της 2023 Ελευσίνα Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Είναι μια εξαιρετική, πολύ dark ιδέα. Θα είναι μια παράσταση-εμπειρία, όπου στο χώρο θα μπαίνουν πολύ λίγοι θεατές. Θα ακολουθούν μια συγκεκριμένη διαδρομή σε έναν οριοθετημένο χώρο. Είναι ένα γοητευτικό case study πάνω στην ύπαρξη. Θα γίνει στις αποθήκες του Παλαιού Ελαιουργείου. Ξεκινάμε στις 19 Μαΐου. Παράλληλα συνεργάζομαι με μια σημαντική Νοτιοκορεάτισσα σκηνοθέτιδα που λέγεται Άρα Κιμ. Θα κάνουμε τους «Πέρσες» του Αισχύλου, στον αρχαιολογικό χώρο της Ελευσίνας τον Ιούλιο. Θα είναι η αρχαία τραγωδία με νοτιοκορεάτικο θίασο. Θα παίξω επί σκηνής. Είναι μια μεγάλη πρόκληση για μένα, γιατί το θέατρο που κάνει, μοιάζει πολύ με του Θεόδωρου Τερζόπουλου. Θα κάνω και μια ταινία στην Βουλγαρία. Τέλος τον Οκτώβριο θα επαναλάβουμε «Τα φώτα της πόλης» στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, σε παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

«Σαπφώ καταστερωμένη. Ένα μουσικό αστροφυσικό ταξίδι»

Μετάφραση: Παντελής Μπουκάλας

Σκηνοθεσία - Δραματουργική Επεξεργασία – Ηθοποιός: Ρηνιώ Κυριαζή

Μουσική Σύνθεση – Πιάνο: Θοδωρής Οικονόμου

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Sound Design: Νικόλας Καζάζης

Σκηνογράφος: Άγγελος Μέντης

Επιμέλεια κίνησης: Άλκηστις Πολυχρόνη

Φωτισμοί: Στέβη Κουτσοθανάση

Βοηθός Σκηνοθέτη: Τάσος Κωλέτσης

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Φωτογραφίες: Αναστασία Γιαννάκη

Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Χρύσα Ματσαγκάνη

Γραφίστας: Παναγιώτης Ανδριανός

Βίντεο: Αναστάσης Παπαγγελής

Παραγωγή: Εταιρεία Θεάτρου Άλκη

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

INFO

Αστεροσκοπείο Αθηνών, Λόφος Νυμφών, Θόλος του Τηλεσκοπίου Δωρίδη

Παραστάσεις: Έως Πέμπτη 6 Απριλίου

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: κάθε Δευτέρα, Τρίτη, Πέμπτη στις 21.00 και Κυριακή στις 18.00 και 20.00

Κυριακή 2 Απριλίου: 21:30- Τρίτη 4 Απριλίου: 19:30 & 21:30 & Πέμπτη 6 Απριλίου: 19:30 & 21:30.

Διάρκεια παράστασης: 65 λεπτά

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Τιμή εισιτηρίων: Γενική Είσοδος: 15€

Προπώληση εισιτηρίων

«Don’t look back»

19-22 & 24-29 Μαΐου

Αποθήκες Παλαιού Ελαιουργείου Ελευσίνας

ΣΥΛΛΗΨΗ - ΚΕΙΜΕΝΟ - ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γιάννης Χουβαρδάς

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΗ ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΑ: Έρι Κύργια

ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΧΩΡΩΝ - ΣΚΗΝΙΚΑ: Εύα Μανιδάκη

ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Ιωάννα Τσάμη

ΜΟΥΣΙΚΗ: Θοδωρής Οικονόμου

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΙΝΗΣΗΣ: Μαρκέλλα Μανωλιάδη

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

ΦΩΤΙΣΜΟΙ: Χριστίνα Θανάσουλα

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: Two Monkeys Productions 

ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ: Γιάννης Βογιατζής, Στεφανία Γουλιώτη, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Κώστας Κορωναίος, 'Εκτορας Λυγίζος, Ράνια Οικονομίδου, Παντελής Παπαδόπουλος, Δημήτρης Παπανικολάου, Καλλιόπη Σίμου, Αποστόλης Τότσικας, Πηνελόπη Τσιλίκα, Σπύρος Ντόγκας, Κωνσταντίνα Βέρου.