Ιρλανδία: Σημαντική νίκη για τα δικαιώματα της διεμφυλικής κοινότητας

Ιρλανδία: Σημαντική νίκη για τα δικαιώματα της διεμφυλικής κοινότητας
Από Euronews
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button
Αντιγραφή/Επικόλληση το λινκ του βίντεο πιο κάτω:Copy to clipboardCopied

«Ως παιδί ένιωθα διαφορετικά, αλλά δεν είχα τα λόγια να περιγράψω τι σήμαινε αυτό για το φύλο μου. Πάντα λοιπόν ένιωθα περισσότερο άνδρας, όμως δεν

«Ως παιδί ένιωθα διαφορετικά, αλλά δεν είχα τα λόγια να περιγράψω τι σήμαινε αυτό για το φύλο μου. Πάντα λοιπόν ένιωθα περισσότερο άνδρας, όμως δεν συνειδητοποιούσα πώς ήταν δυνατό αυτό που αισθανόμουν. Αν και σχετιζόμουν περισσότερο με αγόρια παρά με κορίτσια, δεν είχα τις λέξεις για να πω ότι θα μπορούσα να είμαι αγόρι».

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Σαμ Μπλάνκενσι, έναν φοιτητή που, όταν γεννήθηκε, πριν 21 χρόνια, ήταν κορίτσι. Όμως η φυλετική του ταυτότητα ήταν ακριβώς αντίθετη.

Η μετάβασή του ξεκίνησε πριν τρία χρόνια. Αποκλειστές ορμονών, τεστοστερόνη και χειρουργείο. Το δύσκολο όμως ήταν η κοινωνική μετάβαση, όταν έπρεπε να μιλήσει με τους φίλους και ειδικά με την οικογένειά του.

Η μητέρα του διηγείται: «Κοιτώντας πίσω, βλέπω πολλά σημάδια που θα μπορούσα να αντιληφθώ. Όμως τότε δεν ήξερα τίποτα για διεμφυλικούς και δεν θα μπορούσα να καταλάβω ότι ο Σαμ ήταν διαφορετικός. Θα μπορούσε κάποιος να τον πει αγοροκόριτσο, αφού έπαιζε με στρατιωτάκια και τις απόκριες ντυνόταν πάντα Χάρι Πότερ και ποτέ Ερμιόνη. Πάντα επέλεγε την αρσενική ταυτότητα, αλλά αυτό δεν με έκανε να καταλάβω κάτι, διότι τότε ο όρος διεμφυλικός δεν ήταν στο λεξιλόγιό μου».

Η έκφραση της φυλετικής ταυτότητας και η νομική της αναγνώριση υπήρξε ένας μακρύς αγώνας για τους διεμφυλικούς παγκοσμίως. Ιδιαίτερα στην Ιρλανδία.

Η Κλερ Φαρέλ είναι 71. Στην εποχή της, το διαζύγιο ήταν παράνομο και η ομοφυλοφιλία έγκλημα. Για εκείνη, το δικαίωμα στην έκφραση της φυλετικής ταυτότητας ήταν κάτι σχεδόν αδύνατο. Η ίδια μας λέει: «Στη δεκαετία του 50 πάλευα να καταλάβω ποια ήμουν. Στο μυαλό μου ήξερα πως ήμουν ένα κορίτσι, αλλά δεν μιλούσα γι’ αυτό. Δεν το είπα στην οικογένειά μου ή σε άλλους, γιατί ένιωθα ότι το περιβάλλον μου δεν θα το δεχόταν. Στη δεκαετία του 60 τα πράγματα ήταν ακόμη άσχημα. Τότε ήταν που οι γονείς μου με έπιασαν να ντύνομαι με γυναικεία ρούχα και δεν μπορούσαν να το διαχειριστούν. Πέρασα όλη μου την εργασιακή ζωή μασκαρεμένη άνδρας. Έτσι το περιγράφω. Αυτό έκανα μέχρι και πριν δύο χρόνια, οπότε πήρα σύνταξη».

Η Ιρλανδία είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα, όπου δεν προβλέπεται νομικά η αναγνώριση φύλου, κάτι που όμως σύντομα θα αλλάξει.

Η Βουλή πρόκειται να εγκρίνει το νομοσχέδιο για την αναγνώριση του φύλου. Θα επιτρέπει στους ενήλικους διεμφυλικούς να επιλέγουν εκείνοι την φυλετική τους ταυτότητα.

Κι όλα αυτά λίγο αφού οι Ιρλανδοί πολίτες εκφράστηκαν σε δημοψήφισμα υπέρ των γάμων μεταξύ ομοφύλων.

Για τους διεμφυλικούς, η ψήφιση αυτού του νόμου είναι λόγος για γιορτή. Ή έστω για ένα πικνίκ στο Δουβλίνο.

Η Σάρα Φίλιπς ομολόγησε τη διεμφυλικότητά της πριν σχεδόν τριάντα χρόνια. Γι’ αυτήν, η νέα νομοθεσία θα αντιμετωπίσει τις διακρίσεις, όμως πάνω απ’ όλα θα αποτελέσει αναγνώριση θεμελιωδών δικαιωμάτων.

«Για μένα είναι η δύναμη του να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Το κράτος μου με θεωρεί πλήρη και ισότιμο πολίτη. Η νέα νομοθεσία θα λειτουργήσει παρέχοντας ένα μοντέλο αυτοπροσδιορισμού, το οποίο θα αποτελεί μια νόμιμη δήλωση. Θα αποφασίζεις το φύλο σου και θα το δηλώνεις σε μια υπηρεσία. Έπειτα, αυτοί θα προωθούν το έγγραφο στο ληξιαρχείο και θα κάνεις αίτηση για νέο πιστοποιητικό γέννησης. Σε αυτό το νέο πιστοποιητικό θα αναγράφεται το φύλο σου. Το παλιό πιστοποιητικό θα υπάρχει, αλλά πρόσβαση σε αυτό δεν θα έχει κανείς εκτός από εσένα», σύμφωνα με τη Σάρα.

Ένα νέο πιστοποιητικό γέννησης θα διευκολύνει την αλλαγή άλλων εγγράφων, όπως το διαβατήριο, η άδεια οδήγησης ή η κάρτα κοινωνικής ασφάλισης. Είναι αυτό για το οποίο η ιρλανδική κοινότητα διεμφυλικών πίεζε εδώ και χρόνια.

Όμως το νομοσχέδιο φυλετικής ταυτότητας θα πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα: η φυλετική ταυτότητα δεν θα πιστοποιείται από κάποιο ιατρικό χαρτί ή ιατρική εξέταση.

Όπως μας λέει ο Μπρόντεν Τζιαμπόουν του ιρλανδικού Δικτύου Ισότητας Διεμφυλικών, «οι περισσότερες χώρες απαιτούν την υπογραφή ενός ψυχιάτρου ή ενός ψυχολόγου ή κάποιου γιατρού, ώστε να πιστοποιηθείς. Στην Ιρλανδία δεν θα το χρειαστούμε αυτό. Κι αυτό είναι απίστευτα σημαντικό ως προς τα δικαιώματα των τρανς, διότι σημαίνει πως μπορούμε να αυτοπροσδιοριστούμε. Μπορώ, για παράδειγμα, να πω ότι είμαι ένας άνδρας. Δεν χρειάζομαι ψυχίατρο για να πω κάτι τέτοιο».

Ο ενδοκρινολόγος Ντόναλ Ο’ Σέι ασχολείται με διεμφυλικούς ασθενείς εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια. Επί μακρόν τάσσεται υπέρ αυξημένων πόρων για τα διεμφυλικά άτομα που αποτελούν το 1% με 2% του πληθυσμού.

Όμως, ως επιστήμονας, ζητά προσεκτικούς χειρισμούς, εγείροντας ένα σημαντικό θέμα: «Διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για το ότι δεν χρειάζεται ένα έγγραφο που να πιστοποιεί ότι ένα άτομο είναι όντως διεμφυλικό. Η ανησυχία μου δεν έχει να κάνει με τον πραγματικά διεμφυλικό. Η ανησυχία μου αφορά την πολύ μικρή μειονότητα που βιώνει μια διαταραχή προσωπικότητας, η οποία εκφαίνεται στο φύλο. Τέτοια άτομα δεν πρέπει να ενθαρρύνονται προς τον επαναπροσδριορισμό ή την αλλαγή φύλου, διότι θα τους κάνει κακό».

Παρά τις επιφυλάξεις του, ο καθηγητής Ο’ Σέι στηρίζει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Επίσης απαντά κάνοντας λόγο για μια ευαίσθητη συζήτηση στην άποψη της ιρλανδικής τρανς κοινότητας ότι δεν πρέπει να υπάρχει ελάχιστη ηλικία για τη δήλωση της φυλετικής ταυτότητας.

Ο ίδιος εξηγεί: «Αυτός που είναι όντως διεμφυλικός γνωρίζει πως από τότε που θυμάται τον εαυτό του και σίγουρα πριν την ηλικία των πέντε ετών ότι ζει στο λάθος σώμα. Όμως το πρόβλημα είναι πως οι διαγνωσμένοι πριν την εφηβεία διεμφυλικοί αλλάζουν γνώμη σε ποσοστό 5%. Όταν η διεμφυλικότητα διαγιγνώσκεται μετά την εφηβεία, το ποσοστό αλλαγής γνώμης είναι λιγότερο από το 1%. Όντως, λοιπόν, πρέπει να προστατέψουμε τα νεότερα παιδιά».

Για τον Σαμ και τους υπόλοιπους τρανς, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο νόμος για την αναγνώριση του φύλου θα αποτελέσει μια σιωπηρή επανάσταση στα δικαιώματα των φύλων.

Όταν, όμως, ζητήσαμε από τον Σαμ να μας δείξει φωτογραφίες πριν την αλλαγή, μας έδειξε μόνο μία από τότε που ήταν… μηνών! Γιατί; «Για μένα, τα μωρά δεν έχουν το φύλο που τους ορίζουν οι άνθρωποι. Ποτέ δεν ξέρεις αν ένα μωρό είναι αγόρι ή κορίτσι, δεν είναι κάτι που μπορείς να πεις μέχρι κάποια μέρα να ντυθεί με έναν συγκεκριμένο τύπο ρούχων. Γι’ αυτό και για μένα οι φωτογραφίες από τότε που ήμουν μωρό είναι πιο διαχειρίσιμες σε σχέση με άλλες που θεωρώ ότι είναι δυσκολότερες. Το να θυμάμαι είναι σπουδαίο, αλλά το να δείχνω τις φωτογραφίες στον κόσμο είναι κάτι ευαίσθητο για μένα, διότι δεν εκφράζουν το ποιος είμαι τώρα».

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Ανταπόκριση των γαλλικών αρχών σε μαζικές επιθέσεις

«Άνεμος (κλιματικής) αλλαγής» στη Γερμανία

Κύπρoς: Το χαλούμι στη νέα εποχή (ΠΟΠ) και η γέφυρα με τους Τουρκοκύπριους