To Γκαζιάντεπ βρίσκεται στη νοτιανατολική Τουρκία.
To Γκαζιάντεπ βρίσκεται στη νοτιανατολική Τουρκία. Είναι μια από τις πόλεις που φιλοξενεί τον μεγαλύτερο αριθμό Σύρων προσφύγων που έφυγαν από την χώρα τους κατά την διάρκεια του πολέμου.
Περίπου 20.000 παιδιά υπολογίζεται ότι εργάζονται στην Τουρκία. Ανάμεσά τους τρία που έφυγαν μαζί με την μητέρα τους πριν δύο χρόνια από το Χαλέπι, όταν οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους κατέλαβαν την περιοχή και σκοτώθηκε ο πατέρας τους.
Τώρα εργάζονται σε ένα εργοστάσιο παπουτσιών για να καλύψουν τα έξοδα διαμονής στην Τουρκία, παρά το γεγονός ότι δεν έχουν ενηλικιωθεί.
Ο Χαμζα αναφέρει: «Όταν ήμασταν στη Συρία, ένας όλμος έπεσε στο σπίτι μας και σκότωσε τον πατέρα μας. Δεν υπήρχε δουλειά εκεί, αυτός ήταν ο λόγος που ήρθαμε στην Τουρκία. Είμαστε 4 άτομα. Είμαι ο μεγαλύτερος, είμαι 13 ετών. Ο αδερφός μου είναι 11 και ο μικρότερος είναι 9. Δεν μου αρέσει η δουλειά. Μου αρέσει το σχολείο και το παιχνίδι. Θα ήθελα να ξεκινήσω να δουλεύω σε μεγαλύτερη ηλικία, αλλά δεν μας φρόντιζε κανείς εδώ».
Ο Αμπού Σιχαμπ , ένας Σύρος επιχειρηματίας από το Χαλέπι, είναι ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου. Υποστηρίζει ότι προσπαθεί να βοηθήσει αυτά τα παιδιά προσλαμβάνοντάς τα για να δουλέψουν εκεί, ώστε να αποφύγουν να βγουν στους δρόμους για να δουλέψουν ή να ζητιανέψουν, παρόλο που γνωρίζει ότι η η νόμιμη ηλικιακή εργασία στην Τουρκία είναι στα 15 χρόνια.
Ο ίδιος αναφέρει στην κάμερα του euronews: «Κάθε παιδί λαμβάνει περίπου 15 ευρώ την εβδομάδα για την δουλειά που προσφέρει ώστε να βοηθήσει την οικογένειά του. Υπάρχουν εργοδότες που εκμεταλλεύονται αυτά τα παιδιά, ιδίως από την Συρία. Είναι εύκολο να τα εκμεταλλευθείς σεξουαλικά, είναι εύκολο να τα εκμεταλλευθείς οικονομικά και μάλιστα χωρίς να τους δίνεις τελικά καθόλου χρήματα. Και δεν μπορούν να διαμαρτυρηθούν εξαιτίας του εργατικού δικαίου καθώς βρίσκονται κάτω από την νόμιμη ηλικία για κάποιον που εργάζεται, άρα δεν θα κερδίσουν τίποτα ακόμα και αν προσφύγουν στις αρχές».
Ο Χαμζά και τα αδέρφια του δουλεύουν 12 ώρες την ημέρα, έξι μέρες την εβδομάδα. Η μητέρα τους είναι άρρωστη και δεν μπορεί να εργαστεί. Λυπάται που τα παιδιά της πρέπει να δουλέψουν, αλλά δεν είχε άλλη επιλογή.
Η ίδια υποστηρίζει: «Η ζωή είναι δύσκολη εδώ. Πιστεύετε ότι μπορεί να είμαι χαρούμενη που τα παιδιά μου δεν πάνε σχολείο; Όχι, δεν είμαι. Αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Είναι τα μόνα που φροντίζουν εμένα και το σπίτι μας.
Δεν υπάρχει άλλη βοήθεια, δεν υπάρχουν φιλανθρωπικά ιδρύματα που να μας προσέχουν. Τα παιδιά μου αδικούνται. Αλλά χωρίς αυτά, δεν θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε».
Insiders15 Age of Syrian refugees in Turkey
Create pie charts
Το Ρεϊχανλί βρίσκεται ακριβώς μετά τα σύνορα με την Συρία και πλέον αποτελεί το σπίτι πολλών Σύρων αλλά και Τούρκων.
Πολλά παιδιά από την Συρία εργάζονται εδώ στους δρόμους, μαζεύοντας απορρίμματα από πλαστικό, μέταλλα και χαρτικά.
Ο Αμπντουλάχ συλλέγει ανακυκλώσιμα υλικά, από δοχεία απορριμάτων για ένα τουρκικό εργοστάσιο ανακύκλωσης.«Μαζεύω πλαστικό και το πουλάω για να ταΐσω τα μικρότερα αδέρφια μου που δεν μπορούν ακόμα να δουλέψουν. Η δουλειά αρχίζει στις έξι το πρωί. Πάω και παίρνω το καλάθι από τον ιδιοκτήτη και μου λέει “αν μαζέψεις περίπου 50 με 60 κιλά, θα αγοράσω από εσένα και θα σου χαρίσω το καλάθι“».
Τελικά μετά από μια μέρα εργασίας, πήρε 6 λίρες, λιγότερο από δύο ευρώ, για όσα είχε συλλέξει. Βρήκαμε τρία άλλα παιδιά από την Συρία, ηλικίας μεταξύ των 10-15 ετών, που επίσης δουλεύουν για το εργοστάσιο ανακύκλωσης, το οποίο διοικείται από έναν Τούρκο. Αν και μας επέτρεψε να τραβήξουμε πλάνα, αρνήθηκε να μιλήσει στην κάμερα.
Ο Αμπντουλάχ μένει με την οκταμελή οικογένειά του σε ένα υποβαθμισμένο γκαράζ αυτοκινήτων. Έφυγαν από την Χάμα πριν από ενάμισι χρόνο, όταν το συριακό καθεστώς άρχισε να χτυπά την πόλη με μανία.
«Όταν ήμασταν στη Συρία, παίζαμε έξω, ανάμεσα στα δέντρα, πηγαίναμε στο σχολείο με τους φίλους μας, ήμασταν ασφαλείς, ήταν καλύτερα. Από τότε που ήρθαμε εδώ πρέπει να πληρώνουμε για ενοίκιο, νερό και ηλεκτρικό ρεύμα», λέει ο Αμπντουλάχ.
Το Κέντρο για την Ψυχολογική Στήριξη και Προστασία των παιδιών είναι ένας μη κυβερνητικός οργανισμός που έχει την έδρα του στο Ρεϊχανλί και συνεργάζεται με την τουρκική αστυνομία με στόχο να μειωθεί η παιδική εργασία.
Ένας νεαρός εργαζόταν 18 ώρες την ημέρα μαζεύοντας πλαστικό, αλλά τώρα βρίσκεται στο Κέντρο και μελετά τα μαθήματά του.
Ο Μοχάμεντ Μπαντέρ Εντιν, διευθυντής του Κέντρου, αποκαλύπτει: «Συνάντησα πολλά παιδιά εδώ στο Ρεϊχανλί, που εργάζονται 14 ή και 18 ώρες για 5 ή 6 δολάρια, μια πολύ χαμηλή τιμή. Υπάρχουν πολλά εργοστάσια εδώ που προσλαμβάνουν παιδιά και τα ενθαρρύνουν να δουλεύουν και να βοηθούν την παραγωγή τους, παρέχοντας τους καροτσάκια, σακούλες, ακόμα και καρότσια που σέρνουν άλογα για τα οποία χρεώνουν τα παιδιά. Οι ενήλικοι λαμβάνουν περισσότερα χρήματα αλλά όχι τα παιδιά που γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης, εργάζονται περισσότερες ώρες για πιο φθηνές πληρωμές. Τα παιδιά εκτίθενται σε πολλές παραβιάσεις στους δρόμους. Υπάρχουν παιδιά που πέφτουν θύματα βιασμών και κορίτσια ηλικίας 10 ετών που παρενοχλούνται σεξουαλικά».