Η βιοποικιλότητα στον Ρήνο είναι σε κίνδυνο, γι' αυτό και υλοποιούνται δράσεις στο πλαίσιο του διασυνοριακού πρότζεκτ Ραμσάρ
Όπως πολλοί υγροβιότοποι, η περιοχή του Ρήνου, μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα βιοποικιλότητας.
Γι’ αυτό έχει τεθεί σε εφαρμογή ένα διασυνοριακό πρόγραμμα για την προστασία των ειδών που απειλούνται. Ένα από αυτά είναι η μικρή κουκουβάγια. Σχεδόν εξαφανίστηκε πριν από 25 χρόνια, εξαιτίας της εξαφάνισης των οπωρώνων, όπου έφτιαχνε τη φωλιά της. Σήμερα το μικρό αυτό πουλί είναι σε καλύτερη κατάσταση, χάρη στην δενδροφύτευση και την εγκατάσταση εκατοντάδων φωλιών που παρουσιάζουν τα πλεονεκτήματα των φυσικών ενδιαιτημάτων τους.
Ο Ντομινίκ Μπερζουντέ είναι εθελοντής: «Το 2021, εκτιμούμε ότι υπάρχουν περίπου 700 ζευγάρια κουκουβάγιας στην Αλσατία. Έχουν αυξηθεί από 150 ζευγάρια τη δεκαετία του ’90 σε 700 ζευγάρια σήμερα, χάρη στις προσπάθειες των εθελοντών που λατρεύουν τις κουκουβάγιες και μπόρεσαν να διασώσουν αυτό το είδος και να μεγαλώσουν τον πληθυσμό του».
Το πρότζεκτ βιοποικιλότητας Ραμσάρ εστιάζει σε έξι είδη σε Γαλλία και Γερμανία. Έχει συνολικό προϋπολογισμό 1,2 εκατομμύρια ευρώ. Το ήμισυ του ποσού χρηματοδοτείται από την Ε.Ε.
Ένα άλλο είδος που τελεί υπό προστασία είναι το βόρειο αργυροπούλι. Είναι ένα είδος των υγροβιότοπων που έχει σχεδόν εξαφανιστεί, καθώς οι συγκεκριμένες εκτάσεις αποξηραίνονται για γεωργική χρήση. Γι’ αυτό το πουλί, σκάβουν μια σειρά από μικρούς λάκκους στις άκρες των καλλιεργούμενων εκτάσεων. Περιέχουν νερό και αυτό βοηθά στην ανάπτυξη προνυμφών και αρθρόποδων, με τα οποία τρέφεται. Έτσι βοηθούν την αναπαραγωγή των πουλιών. Η Κάτι Τσελ είναι υπεύθυνη επικοινωνίας της εθελοντικής οργάνωσης προστασίας των πουλιών: «__Πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι η ζωή είναι μέρος μια μεγάλης επισιτιστικής αλυσίδας. Εάν υπάρχει λοιπόν ένα αργυροπούλι, υπάρχει αναγκαστικά και τροφή γι’ αυτό, η οποία τρέφεται με τη σειρά της από μια συγκεκριμένη βλάστηση. Είμαστε σ’ αυτό που αποκαλούμε λειτουργικό οικοσύστημα. Ακόμη κι εμείς οι άνθρωποι είμαστε μέρος αυτής της μεγάλης βιοποικιλότητας».
Επειδή δεν υπάρχουν σύνορα για τα πουλιά, οι ίδιες δράσεις υλοποιούνται και στη γερμανική πλευρά του Ρήνου.
Αυτές οι σχεδίες έχουν υιοθετηθεί από τα κοινά γλαρόνια. Αυτό το αποδημητικό πουλί αναπαράγεται σε βραχώδη μέρη, για να προστατεύεται από τους θηρευτές του. Εξαφανίστηκε όμως με την επέκταση των καναλιών του Ρήνου. Η Μάρε Χάιντερ είναι ορνιθολόγος στο Ινστιτούτο Μπιλ για την Οικολογία και την Προστασία της Φύσης: «__Το κοινό γλαρόνι είναι ένα είδος που αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα και σ’ αυτή την πλευρά του Ρήνου. Το κυριότερο είναι ότι δεν βρίσκει πλέον φυσικούς χώρους αναπαραγωγής στις χώρες μας. Και καθώς δεν έχει σημασία αν πετάει στην γερμανική ή την γαλλική πλευρά, είναι καλό να υπάρχει συνεργασία».
Οι οικολόγοι επιμένουν ότι πρέπει να αναθεωρήσουμε επειγόντως τις γεωργικές πρακτικές ώστε να λαμβάνουμε υπόψη τα πουλιά.