Η ιστορία του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος που γίνεται φέτος 20 ετών
Η δημιουργία της οικονομικής και νομισματικής ένωσης έπεσε για πρώτη φορά στο τραπέζι στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Τα βασικά επιχειρήματα υπέρ αυτής της ιδέας ήταν η αυξανόμενη οικονομική σταθερότητα που προσέφερε και η διευκόλυνση του διασυνοριακού εμπορίου.
Το ευρώ ξεκίνησε την πορεία του το 1999, όταν 11 χώρες (Αυστρία, Βέλγιο, Φινλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Ιρλανδία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία) συμφώνησαν στον καθορισμό των συναλλαγματικών τους ισοτιμιών και μετέφεραν τις αρμοδιότητες της νομισματικής τους πολιτική στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Στην αρχή το ευρώ, ήταν ένα αόρατο νόμισμα και το χρησιμοποιούσαν μόνο για λογιστικούς σκοπούς. Τρία χρόνια αργότερα κυκλοφόρησαν τα νομίσματα και τα χαρτονομίσματα του ευρώ. Τα εθνικά νομίσματα άρχισαν βαθμιαία να αποσύρονται. Στο πέρασμα των ετών άλλες οκτώ χώρες μπήκαν στην ευρωζώνη (Κύπρος, Εσθονία, Ελλάδα, Λετονία, Λιθουανία, Μάλτα, Σλοβακία, Σλοβενία).
Στα πρώτα δέκα χρόνια του ευρώ, υπήρξε καθιέρωση του κοινού νομίσματος και διεύρυνση των ευρωπαϊκών χωρών που το υιοθετούν.
Η δεύτερη δεκαετία του ευρώ επισκιάστηκε σε μεγάλο βαθμό από την οικονομική κρίση.
Πέντε χώρες της ευρωζώνης (Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία, Κύπρος, Ελλάδα) χρειάστηκε να ζητήσουν βοήθεια, λόγω της οικονομικής κρίσης και της επακόλουθης κρίσης δημόσιου χρέους που αντιμετώπισαν, εν μέσω αυξανόμενων εικασιών ότι οι χώρες αυτές θα φύγουν από το ευρώ.
Μπήκαν σε εφαρμογή μέτρα έκτακτης ανάγκης. Ανάμεσά τους και ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, που χρησίμευσε για την προσφορά βοήθειας σε χώρες της ευρωζώνης που αντιμετώπιζαν οικονομικά προβλήματα.
Και η ανάγκη να υπάρξει τραπεζική ένωση έχει έλθει δυνατά στο προσκήνιο για να αποφευχθεί η επανάληψη της κρίσης στο μέλλον, όταν οι υπόλοιπες επτά χώρες της Ε.Ε. (Κροατία, Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία, Ρουμανία, Σουηδία και Βουλγαρία) χρειαστεί να μπουν στην ευρωζώνη, όταν μπορέσουν να ανταποκριθούν στα κριτήρια σύγκλισης.