ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΜετά το εξαιρετικό «Domino», η Αργυρώ Χιώτη παρουσιάζει από τις 8-19 Οκτωβρίου, στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών τη νέα της δουλειά με τίτλο «Αίματα».
Στην παράσταση αυτή συνεργάζεται με τον Ευθύμη Φιλίππου, τον συν-σεναριογράφο των ταινιών «Κυνόδοντας», «Άλπεις» και «The Lobster» του Γιώργου Λάνθιμου, που γράφει το πρώτο του θεατρικό έργο αποκλειστικά για τη διακεκριμένη ομάδα VASISTAS.
«Ο Δημήτρης Καλαφάτης, 40 περίπου ετών, σκίζει κατά λάθος το λαιμό του τον Ιούλιο του 1989». Ο ήρωας του Ευθύμη Φιλίππου, σαν άλλος Φιλοκτήτης, βλέπει την πληγή του να μην κλείνει, να κακοφορμίζει και να αφήνει τα αιμάτινα ίχνη της στο πουκάμισό του, στο μαξιλάρι του, στα σώματα της συζύγου και των παιδιών του. Γράφει γι’ αυτήν στον επιστήθιο φίλο του. Τα «Αίματα» είναι η αλληλογραφία των δύο ανδρών. Η Αργυρώ Χιώτη ανεβάζει το έργο ως ένα πανκ ορατόριο για τις αγιάτρευτες πληγές μας και μας εξηγεί τι θα δούμε στη Στέγη.
Ποια είναι η ιστορία που κρύβεται πίσω από τα Αίματα;
Δύο άντρες. Ο ένας έχει μια πληγή που παραδόξως δεν κλείνει. Ο άλλος δεν έχει πληγή, την ψάχνει. Οι δύο άντρες αλληλογραφούν. Ο πρώτος μιλά συνέχεια για την πληγή του. Ο άλλος μιλά για τα πάντα και για τίποτα, μιμείται τον πρώτο, αναπαράγει συμπεριφορές και μοτίβα, πνίγεται, εγκλωβίζεται, επηρεάζεται από τις γυναίκες γύρω του. Κάποια στιγμή η πληγή του πρώτου κλείνει. Και μετά από αυτό, σα να μην υπάρχει πια η ανάγκη αλληλογραφίας. Σταματά αιφνίδια αφήνοντας τους όλους σε μια αίσθηση ευδαιμονίας περίεργης και προκλητικής.
Πώς θα χαρακτηρίζατε το κείμενο που έγραψε ο Ευθύμης Φιλίππου;
Το κείμενο του Ευθύμη είναι ακραία προσωπικό, χωρίς να γίνεται καθόλου ψυχολογικό. Είναι ευθύ, ειλικρινές και ανθρώπινο. Καταφέρνει απλά κι ανεπιτήδευτα να αγγίξει την ανθρώπινη αγωνία, τη μικρότητα και τη ματαιότητα, την κοινοτοπία της ανθρώπινης σκέψης και συμπεριφοράς. Είναι σαφές ως προς τη φόρμα του. Είναι και αστείο. Είναι και τραγικό, γιατί φαίνεται πως τον άνθρωπο ο Ευθύμης τον αγαπά και τον ακούει, ήσυχα, από μέσα.
Ποια είναι τα θέματα που θίγει;
Της ανοιχτής πληγής και της διαχείρισης της ή της μη διαχείρισης της. Των πληγών που δεν φαίνονται και αυτών που αρνούμαστε να δούμε, ή δεν ξέρουμε πώς να προσεγγίσουμε. Το αντίκτυπο όλων αυτών στη σύσταση του «εγώ» μας και στους άλλους γύρω μας. Θίγει το ζήτημα της αλήθειας και την αντίθεση με την εικόνα, την ατσαλάκωτη εικόνα, το φαίνεσθαι.
Πώς διαχειριστήκατε αυτό το κείμενο και υπό ποια μορφή το παρουσιάζετε στην Στέγη;
Το διαχειριστήκαμε με όση απλότητα και ειλικρίνεια μπορούσαμε. Ακολουθώντας πιστά τη γραφή, τα σημεία στίξης, τη ροή της σκέψης. Μέσα από αυτό οδηγηθήκαμε στη μουσικότητα της παράστασης. Και αυτή η μουσικότητα όρισε και τη συνθήκη, αυτήν την άτυπης συναυλίας, των δύο κόσμων όπου ο ένας συνομιλεί με τον άλλον σκηνικά. Προσπαθήσαμε να αφήσουμε το κείμενο να λειτουργήσει μόνο του, δηλαδή ο κόσμος του καθενός, του λόγου, οι εικόνες του, να διαμορφωθούν στα μάτια και τη φαντασία των θεατών, χωρίς να τα δείξουμε εμείς, χωρίς να τα ορίσουμε ή να τα αναπαραστήσουμε.
Πώς δουλέψατε με τους ηθοποιούς της παράστασης;
Ορίσαμε καταρχάς τις δύο ομάδες, τους δύο κόσμους, και μετά ορίσαμε τη συνθήκη του παιχνιδιού, του ρινγκ, όπου οι μεν αφηγούνται τα γράμματα στους δε, και μετά οι άλλοι έπρεπε να απαντήσουν. Φτιάξαμε ένα παιχνίδι δηλαδή και μετά προσθέταμε λίγο λίγο, γράμμα το γράμμα. Και φυσικά ο καθένας κατέθετε αυτό που είναι και αυτό που μπορεί καλύτερα. Προσπαθούσαμε να φτιάξουμε το χώρο αυτό που επιτρέπει σε κάθε έναν ξεχωριστά και σε όλους μαζί να αισθάνονται παρόντες και ενεργητικοί.
Είδαμε μια υποδειγματική χρήση της ομάδας ως συνολικού οργάνου εκφοράς του λόγου αλλά και ερμηνείας των ρόλων στην προηγούμενή σας δουλειά, το «Domino». Πώς αποτυπώνεται αυτή τη φορά η σχέση ατόμου και κοινότητας και η σχέση ηθοποιού-ομάδας, στα «Αίματα»;
Στα «Αίματα» περισσότερο από κάθε άλλη δουλειά επιμείναμε στην παρουσία του ηθοποιού που είναι ισχυρή, δηλαδή ειλικρινής, και ταυτόχρονα απογυμνωμένη από οτιδήποτε επιτηδευμένο. Πήγαμε δηλαδή όσο ποτέ στο προσωπικό, στον χώρο αυτό όπου ο καθένας είναι γυμνός και μόνος και επιτρέπει στους άλλους να τον βλέπουν. Εσωτερικός χώρος δηλαδή, ιδιωτικός, αληθινός, που όσο πιο γυμνός είναι, όσο πιο πραγματικός, τόσο αφήνει τους άλλους να εισχωρήσουν, να τον δουν, να συνομιλήσουν, να παίξουν μαζί του. Αυτό έχει να κάνει και με τη σχέση ηθοποιών-ομάδας, και με τη σχέση ατόμου-κοινότητας. Δηλαδή το σε ποιο βαθμό είναι ο καθένας ειλικρινής με τον εαυτό του και προσωπικός, ορίζει και τη σχέση του με το έξω, με την κοινότητα. Και αντίστροφα.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Γιατί σας απασχολεί τόσο έντονα το θέμα της χορικότητας και τι προσπαθείτε να «βγάλετε» από αυτό;
Η πραγματικότητα μας, η καθημερινότητα, η ζωή μας διέπεται αναπόφευκτα από χορικότητα. Είτε την αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, βρισκόμαστε μέσα σε μια κάποια μουσική. Άλλοτε αρμονική, άλλοτε όχι, εφιαλτική ή ήσυχη. Αυτό που προσπαθούμε εμείς είναι να συνθέσουμε διαφορετικά στοιχεία (σώματα, λόγος, ήχος, αισθητική κτλ.) με τον τρόπο αυτό που θα επιτρέψει τη μουσική αυτή να την ακούσουμε καταρχάς και να αφεθούμε σε αυτήν. Γιατί μάλλον έτσι μπορούμε να επιστρέφουμε στο κέντρο του ο καθένας και να συντονιζόμαστε με τις συχνότητες του κόσμου και των άλλων. Η μουσική είναι ενέργεια και πρέπει να ρέει, να την αφήνουμε να ρέει.
Πως βλέπετε εσείς την Ελλάδα της δεκαετίας του ’90 και ποια είναι η σχέση της με τη σημερινή Ελλάδα;
Η επιλογή της δεκαετίας στην παράσταση έγινε επειδή τότε οι άνθρωποι αντάλλασσαν ακόμα γράμματα για να επικοινωνήσουν, και γιατί ο Ευθύμης Φιλίππου, όπως έχει ο ίδιος αναφέρει, ήταν τότε έφηβος, είχε τις περισσότερες προσλαμβάνουσες και επομένως είναι μια δεκαετία για την οποία μπορεί να μιλήσει. Δεν έχουμε δηλαδή κάτι φοβερά σημαντικό ή συγκεκριμένο πολιτικά ή κοινωνικά να καταθέσουμε για τη δεκαετία του 90. Νομίζω πως ήταν μια μάλλον στάσιμη δεκαετία, όπου τίποτα το φοβερό δεν συνέβαινε στην Ελληνική κοινωνία, μόνο αποσαθρωνόταν αργά και σταθερά. Η Αθήνα μπούκωσε κακόγουστες πολυκατοικίες με μεγάλα διαμερίσματα, άρχισαν τα δάνεια από τις τράπεζες, γίνονταν τα αίσχη στο Δημόσιο, άρχιζαν οι προετοιμασίες για τους Ολυμπιακούς αγώνες, η παπαγαλία ήταν το χαρτί επιτυχίας κάθε μαθητή και διαμορφωνόταν το life style που επικρατεί και σήμερα, με την ατσαλάκωτη εικόνα και τα τηλεοπτικά πρότυπα από τα πρωινάδικα.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Κείμενο: Ευθύμης Φιλίππου
Σκηνοθεσία: Αργυρώ Χιώτη
Ηθοποιοί: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Αντώνης Αντωνόπουλος, Ελένη Βεργέτη, Γιώργος Γάλλος, Ευθύμης Θέου, Εύη Σαουλίδου, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη
Σκηνικός χώρος: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Παύλος Θανόπουλος
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Μουσική: Jan van de Engel
Καλλιτεχνική συνεργάτης: Ariane Labed
Σύμβουλος Δραματουργίας: Χριστιάνα Γαλανοπούλου
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Δάφνη Κούτρα, Ματίνα Περγιουδάκη
*Την Παρασκευή, το Σάββατο και την Κυριακή 10, 11, 12 και 17, 18 και 19 Οκτωβρίου με αγγλικούς υπέρτιτλους (μετάφραση στα αγγλικά Μέμη Κατσώνη).
8-19 Οκτωβρίου 2014 (εκτός Δευτέρας & Τρίτης)
Πληροφορίες: www.sgt.gr
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΡΑΣΗ
Παρασκευή 10 Οκτωβρίου
Μετά την παράσταση συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές.
Ακολουθήστε το euronews στα Ελληνικά στο Facebook και στο Twitter