Τα αντιβιοτικά έχουν σώσει αμέτρητες ζωές από την ανακάλυψη της πενικιλίνης το 1928. Αλλά η αδιάκριτη χρήση τους οδηγεί σε ασθένειες που δεν μπορούν
Τα αντιβιοτικά έχουν σώσει αμέτρητες ζωές από την ανακάλυψη της πενικιλίνης το 1928. Αλλά η αδιάκριτη χρήση τους οδηγεί σε ασθένειες που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με τα υπάρχοντα φάρμακα.
Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Τζέραρντ και της συζύγου του Γιόκι, η οποία υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο κατά την διάρκεια παρουσίας τους στην Ελλάδα. Τα πράγματα πήραν ακόμα χειρότερη τροπή όταν σε ένα τοπικό νοσοκομείο, υπέστη μία λοίμωξη η οποία ναι μεν δεν της προκάλεσε άλλη ασθένεια, έκανε όμως πολύ πιο δύσκολη την θεραπεία της.
«Ενώ νοσηλευόταν, ανακάλυψαν ότι είχε ένα επικίνδυνο και ανθεκτικό στα αντιβιοτικά βακτήριο. Έπρεπε να μπει σε καραντίνα, όπως και άλλα τέσσερα άτομα που είχαν επίσης μολυνθεί. Και παρόλο που δεν είχε συμπτώματα, ήταν δύσκολο για αυτήν επειδή οι φίλοι και η οικογένειά της δεν μπορούσαν να την επισκεφθούν, ενώ πολύς κόσμος φοβόταν ακόμα και να την πλησιάσει», θυμάται ο Τζέραρντ.
Τα ανθεκτικά στα αντιβιοτικά βακτήρια μπορεί να αποτελέσουν απειλή ακόμα και για τη ζωή ενός ασθενούς, ιδιαίτερα σε άτομα που δεν έχουν καλό ανοσοποιητικό σύστημα. Είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστούν μετά την εξάπλωσή τους.
Ακόμα δεν είμαστε σίγουροι από που προέρχονται αυτά τα «μικρόβια» και αυτό είναι ένα κρίσιμο ερώτημα, η απάντηση στο οποίο αναζητείται στο πλαίσιο ενός ευρωπαϊκού ερευνητικού προγράμματος.
Ο Βίλεμ Φαν Σάικ, επίκουρος καθηγητής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Ουτρέχτης σχολιάζει: «Αυτά τα βακτήρια μπορούν να προκαλέσουν ουρολοιμώξεις ή λοιμώξεις στην ροή του αίματος, και μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνα για έναν ασθενή που είναι πολύ άρρωστος. Αν ένα βακτήριο είναι ανθεκτικό στα αντιβιοτικά, δεν υπάρχουν πολλές επιλογές θεραπείας από τους γιατρούς για την αντιμετώπιση αυτού του τύπου λοιμώξεων».
Οι γιατροί προειδοποιούν ότι το πρόβλημα αναπτύσσεται με μεγάλη ταχύτητα στην Ευρώπη, κυρίως στο νότο της. Αυτή η επιδείνωση είναι πιθανόν να προκλήθηκε από την υπερβολική χρήση αντιβιοτικών και τις κακές συνθήκες υγιεινής στα νοσοκομεία.
«Αυτό το πρόβλημα είναι τέτοιου μεγέθους που χρειάζεται μια συντονισμένη δράση πολλών πραγμάτων. Πρώτα απ ‘όλα, η χρήση αντιβιοτικών θα πρέπει να είναι πιο ορθολογική και περιορισμένη. Δεύτερον, χρειαζόμαστε καλύτερα μέτρα υγιεινής στα νοσοκομεία. Και τρίτον, στο τέλος θα χρειάζονται επίσης νέα αντιβιοτικά για τη θεραπεία αυτών των βακτηρίων, γιατί δεν θα εξαφανιστούν από μόνα τους», εξηγεί ο Μαρκ Μποντέν, μικροβιολόγος στην Πανεπιστημιακή Σχολή της Ουτρέχτης.
Μερικά βακτήρια εξελίχθηκαν από την φύση εκατομμύρια χρόνια πριν ώστε να έχουν αντιβιοτική αντίσταση. Οι ερευνητές προσπαθούν να ανακαλύψουν πώς καταλήγουν σήμερα να γίνονται βακτήρια που προκαλούν ασθένειες στον άνθρωπο.
Ο Βίλεμ Φαν Σάικ εξηγεί: «Η αντίσταση προέρχεται από τη φύση, και εμείς πρέπει να κατανοήσουμε γιατί αυτά τα ανθεκτικά γονίδια μπορεί να κινηθούν από βακτήρια που ζουν στο έδαφος ή στο νερό, προς τα βακτήρια που μπορούν να προκαλέσουν ασθένεια στον άνθρωπο. Ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να το απαντήσουμε αυτό. Αν καταλάβουμε αυτή τη διαδικασία, θα μπορέσουμε να αναπτύξουμε παρεμβάσεις για να σταματήσει η εξάπλωση της ανθεκτικότητας στα αντιβιοτικά».
Πώς λοιπόν θα αμυνθούμε απέναντι σε αυτά τα «άτρωτα» βακτήρια; Ερευνητές στο Παρίσι αναπτύσσουν έναν τρόπο για να τα καταφέρουμε.
Όταν ένας ασθενής παίρνει κάποιο αντιβιοτικό, το φάρμακο λειτουργεί αποτελεσματικά, μέχρι τα κατάλοιπα του να φτάσουν στο παχύ έντερο. Εκεί, χωρίς λόγο σκοτώνουν και πολλά «καλά» βακτήρια, ανοίγοντας το δρόμο για τα ανθεκτικά μικρόβια ώστε να εξαπλωθούν. Έτσι, πρέπει να σταματήσει η δράση του αντιβιοτικού προτού φτάσει στο παχύ έντερο.
Ο Πιερ Αλέν Μπαντινελί εξηγεί:
«Υπάρχει εξαιρετικά σημαντικός πληθυσμός βακτηρίων στο παχύ έντερο. Λέμε μάλιστα ότι υπάρχουν περισσότερα βακτήρια στο παχύ έντερο από ό,τι κύτταρα στο ανθρώπινο σώμα. Σκοτώνοντας όλα αυτά τα βακτήρια, τα υπολείμματα των αντιβιοτικών διαταράσσουν εντελώς την εντερική χλωρίδα».
Η προτεινόμενη λύση έρχεται με τη μορφή μικροσκοπικών καψουλών που λαμβάνονται με το αντιβιοτικό, για να την εξουδετέρωση των υπολειμμάτων του. Οι κάψουλες διαλύονται και αφήνουν τις ουσίες που περιέχουν, ενεργώντας ουσιαστικά μόνο όταν βρίσκονται στο παχύ έντερο.
«Λειτουργεί σαν ένα σφουγγάρι – είναι κάτι που παίρνουμε με το αντιβιοτικό και μετά, όταν φτάνει στο παχύ έντερο, απορροφά όλα τα κατάλοιπα των αντιβιοτικών, έτσι ώστε πλέον η δράση του αντιβιοτικού να μην μπορεί να αντιβιοτικό δεν μπορεί να διαταράξει την εντερική χλωρίδα».
Το νέο αυτό φάρμακο έχει περάσει με επιτυχία δύο κλινικές δοκιμές και σύντομα θα δοκιμαστεί σε ασθενείς, ελπίζοντας να δώσει στους γιατρούς ένα νέο όπλο στη μάχη απέναντι στην αντίσταση των αντιβιοτικών.
Για περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ: http://www.evotar.eu/