Μ. Βιρβιδάκης:«Το θέατρο Κυδωνία είναι ένα ποιητικό εγχείρημα σε ένα δονκιχωτικού τύπου μυθιστόρημα»

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

H Εταιρεία Θεάτρου Μνήμη παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το βραβευμένο θεατρικό έργο των Ιζόλτ Γκόλντεν και Ντέιβιντ Χόραν «Τάξη» (Class)σε σκηνοθεσία Μιχάλη Βιρβιδάκη. Το έργο έκανε πρεμιέρα την 1η Δεκεμβρίου 2023 στο θέατρο Κυδωνία στα Χανιά, και αφού ολοκλήρωσε εκεί έναν ευρύ κύκλο παραστάσεων, επισκέπτεται τώρα την Αθήνα όπου θα παρουσιαστεί για τρεις μόνο παραστάσεις τη Μεγάλη Εβδομάδα στο θέατρο Σταθμός.

Ο Μπράιαν και η Ντόνα έχουν χωρίσει πρόσφατα και έρχονται στο σχολείο να συζητήσουν με τον δάσκαλο τις μαθησιακές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο γιος τους Τζέιντεν. Ο δάσκαλος, ο κύριος ΜακΚάφερτι, ένας ευγενικός άνδρας, τους έχει προσκαλέσει να συζητήσουν το θέμα. Όμως η συνάντηση, που αρχίζει σαν μια συνηθισμένη επίσκεψη, εξελίσσεται σε μια χαώδη συνδιαλλαγή μεταξύ των τριών προσώπων και η αίθουσα διδασκαλίας μετατρέπεται σε έναν μικρόκοσμο ταξικών διαφορών και πολιτιστικής διαμάχης. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θεατρικό έργο που απευθύνεται σε όλους τους θεατρόφιλους και ιδιαίτερα στους εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές, καθώς το θέμα του αφορά στην εκπαιδευτική διαδικασία μέσα σε μια τάξη δημοτικού σχολείου με έμφαση στα ζητήματα της εκπαίδευσης και τις μεθόδους διδασκαλίας.

Η «Τάξη» (Class) παίχτηκε στο Φεστιβάλ Θεάτρου του Δουβλίνου το 2017 με μεγάλη επιτυχία. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο θέατρο Abbey του Δουβλίνου τον Ιανουάριο του 2018 και κατόπιν στο Traverse Theatre στα πλαίσια του Φεστιβάλ Φριντζ του Εδιμβούργου, όπου απέσπασε το βραβείο Scotsman’s Fringe First, καθώς και το βραβείο ZeBBie καλύτερης συγγραφής από την Ένωση Συγγραφέων της Ιρλανδίας.

Με αφορμή την παρουσίαση του έργου στην Αθήνα, είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τον Μιχάλη Βιρβιδάκη, την ψυχή του θεάτρου Κυδωνία στα Χανιά, που υπογράφει την σκηνοθεσία της παράστασης. Πέρα από το έργο και τα ζητήματα που θέτει, μιλήσαμε για το θέατρο στην επαρχία, την ενίσχυση της θεατρικής παραγωγής εκεί, καθώς και τα σοβαρά προβλήματα της θεατρικής αποκέντρωσης στην Ελλάδα.

Τι σας άρεσε στο συγκεκριμένο θεατρικό έργο και αποφασίσατε να το ανεβάσετε;

Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον και έξυπνα δομημένο θεατρικό κείμενο, που παρουσιάζει ανάγλυφα όλους τους παράγοντες που επηρεάζουν την μάθηση σε μια τάξη σχολείου, με πρώτο και κυριότερο τον οικογενειακό παράγοντα. Τις συνθήκες δηλαδή που βιώνει ο μαθητής σπίτι του. Αυτά που του προσφέρουν ή δεν του προσφέρουν οι γονείς του και δεν εννοώ εδώ μόνον τις συνειδητές συμπεριφορές αλλά, αυτό κυρίως, τις ασυνείδητες.

Σε τι εστιάζει;

Όπως κάθε καλογραμμένο θεατρικό έργο επεκτείνεται σε πολλά επί μέρους θέματα πέραν του βασικού, που είναι τα μαθησιακά προβλήματα των παιδιών στις τάξεις των σχολείων. Με αφορμή τις μαθησιακές δυσκολίες των παιδιών, ας πούμε, το έργο ανιχνεύει τα ανάλογα μαθησιακά προβλήματα που είχαν οι γονείς τους και που τώρα πια έχουν αποκρυσταλλωθεί σε συγκεκριμένες συμπεριφορές και επιλογές της καθημερινής τους ζωής, διαμορφώνοντας την μεταξύ τους σχέση. Όλα συσχετίζονται και όλα επηρεάζουν μέσα σε μια σχέση που μεγαλώνει παιδιά. Τίποτα δεν μένει ανεξέταστο σε αυτό το έργο. Από την ερωτική συμπεριφορά των γονιών, μέχρι το διάβασμα των παιδιών στο σπίτι. Αυτό το αδιάκοπο πήγαινε έλα του έργου από το παρόν των μαθητών στο παρελθόν των γονιών τους θα έλεγα πως είναι και το πιο ενδιαφέρον δραματουργικά στοιχείο στη σύνθεση του έργου, καθώς προϋποθέτει δύσκολους λογοτεχνικούς χειρισμούς και λεπτές σκηνικές ισορροπίες.

Τι συμβαίνει λοιπόν σε αυτή την αίθουσα διδασκαλίας;

Και τι δεν συμβαίνει! Ξεκινά ως μια συνηθισμένη επίσκεψη στο σχολείο ενός εν διαστάσει ζευγαριού μετά από πρόσκληση του δασκάλου (Αιμίλιος Καλογερής/Ρέι ΜακΚάφερτι) για να τους ενημερώσει για την προβληματική εικόνα του παιδιού τους και καταλήγει σε μια κανονική μάχη, ξυλοδαρμό, θα έλεγα, ανάμεσα στον δάσκαλο και τον πατέρα του μαθητή (Παναγιώτης Νικολιδάκης/Μπράιαν Κοστέλο) που βλέπει το σχολείο με την ίδια εχθρότητα και προκατάληψη των δικών του μαθητικών χρόνων. Η αντιπάθεια αυτή σε συνδυασμό με την άρνηση της γυναίκας του (Ρίτα Μαρτσάκη/Ντόνα Κοστέλο) να επανασυνδεθεί ερωτικά μαζί του για δικούς της προσωπικούς λόγους, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα στη συνάντηση, η εκτόνωση του οποίου διαγράφει τελικά ένα απρόσμενο δράμα.

Πόσο αφορά το συγκεκριμένο έργο την ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα;

24 χρόνια τώρα, το θέατρο Κυδωνία υποστηρίζεται στα Χανιά από την εκπαιδευτική κοινότητα του νομού, που επιμελώς παρακολουθεί όλες μας τις παραστάσεις και ιδιαίτερα φυσικά τη συγκεκριμένη, στην οποία οι εκπαιδευτικοί προσήλθαν μαζικά, καθώς ένιωσαν ότι το θέμα της τους αφορά προσωπικά. Δεν υπήρχε λοιπόν ούτε ένας εκπαιδευτικός που να μην ξαφνιάστηκε από την αμεσότητα του κειμένου και από την ακρίβεια της απόδοσης καταστάσεων που ζούνε καθημερινά μέσα στις τάξεις των σχολείων. Και δεν ήταν λίγοι αυτοί που αισθάνθηκαν την ανάγκη να μας γράψουν τις εντυπώσεις τους στη σελίδα του θεάτρου μας στο Facebook και να μας εκφράσουν τις σκέψεις τους πάνω στην παράσταση που είδαν και στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά και οι σχέσεις αυτών των τριών χαρακτήρων και πώς λειτουργεί αυτό το τρίγωνο στο έργο;

Θα έλεγα πως στο έργο σχηματίζονται 2 τρίγωνα. Το πρώτο, που θα το χαρακτήριζα ως ένα «ευτυχισμένο» τρίγωνο, έχει στις κορυφές του τον δάσκαλο και τα δύο παιδιά με τα μαθησιακά προβλήματα (Παναγιώτης Νικολιδάκης/Τζέιντεν και Ρίτα Μαρτσάκη/Κάιλι), σε ώρες ενισχυτικής διδασκαλίας, τις οποίες ο δάσκαλος προσφέρει με ανιδιοτελή αγάπη στα παιδιά και χαρακτηρίζεται από χαρά, κέφι και δημιουργικότητα. Το δεύτερο τρίγωνο, που θα το χαρακτήριζα ως «διαβολικό», σχηματίζεται ανάμεσα στον δάσκαλο και τους δύο εν διαστάσει γονείς του μαθητή. 

Εδώ κυριαρχεί η εχθρότητα απέναντι στη διαδικασία της μάθησης από την πλευρά των γονιών, η προκατάληψη, η καχυποψία, το κόμπλεξ απέναντι στη μόρφωση και η αμοιβαία ανασφάλεια μιας διαλυμένης συζυγικής σχέσης, όπου ο πατέρας ζητά επί ματαίω την επανασύνδεση, ενώ η μητέρα την αυτοδιάθεση και την έναρξη μιας καινούριας ζωής. Όπως συμβαίνει πάντα στις διαλυμένες ερωτικές σχέσεις, οι συμπεριφορές των εν διαστάσει συζύγων δεν καθορίζονται πια από τη λογική, αλλά από το συμφέρον, το πείσμα και την ενστικτώδη ανταπόδοση του πόνου. Μέσα σε αυτό το υπόρρητο συγκρουσιακό τρίγωνο οι συγγραφείς Ιζόλτ Γκόλντεν και Ντέιβιντ Χόραν καταφέρνουν να χτίσουν ένα σύγχρονο ψυχολογικό δράμα που είμαι σίγουρος πως θα το ζήλευε και ο Ερρίκος Ίψεν!

Ποια είναι τα στοιχεία της προσωπικότητας των χωρισμένων γονιών που έχουν επηρεάσει τη συμπεριφορά του παιδιού τους στο σχολείο;

Θα ήθελα να σταθώ λίγο σε αυτό το σημείο, καθώς έχει σημασία για την παράσταση όχι μόνον ποια είναι αυτά τα στοιχεία αλλά και πώς οι συγγραφείς καταφέρνουν να τα προβάλλουν στο σώμα της παράστασης, κάτι δηλαδή που δείχνει την ευφυΐα και την πρωτοτυπία του έργου! Οι συγγραφείς ζητούν στη διανομή, οι ηθοποιοί που θα παίξουν το ζευγάρι των εν διαστάσει συζύγων να παίξουν και τα δύο παιδιά με τις μαθησιακές δυσκολίες, παρά την αυτονόητη ηλικιακή διαφορά. 

Αυτό είναι κάτι που το σεβάστηκαν οι περισσότεροι σκηνοθέτες των μέχρι σήμερα παραστάσεων του έργου στην Ευρώπη, αποσπώντας από τους ηθοποιούς θαυμάσιες ερμηνείες. Το ίδιο έκανα κι εγώ. Δείτε την εικόνα: ο θεατής παρακολουθεί στη μια σκηνή τον πατέρα του μικρού Τζέιντεν, τον Μπράιαν, να οργίζεται με τη γυναίκα του και στην επόμενη σκηνή, τον ίδιο ηθοποιό ως Τζέιντεν, παιδί του Μπράιαν, να μαλώνει με την συμμαθήτριά του Κάιλι. Θεωρώ αυτό το σκηνικό εύρημα ως ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της παράστασης, που αξίζει ο θεατής να ανακαλύψει μόνος του την αξία του.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Πώς πήγε η παράσταση στα Χανιά;

Να πω το τετριμμένο «έσκισε»; Όπως καταλαβαίνετε, ένα έργο με αυτή τη θεματική, που ξεκινά από τα λάθη των γονιών που επικαθορίζουν τη μαθησιακή συμπεριφορά των παιδιών τους στο σχολείο και φτάνει έως την αδυσώπητη μέχρι τελικής πτώσεως μάχη μεταξύ συζύγων, αγγίζει ένα ευρύτατο φάσμα θεατών, και όχι μόνον την εκπαιδευτική κοινότητα, που ήταν η πρώτη που το στήριξε!

Έχετε δημιουργήσει ένα δραστήριο θεατρικό κόμβο στην πόλη των Χανίων, εδώ και πολλά χρόνια. Πώς λειτουργεί το θέατρο Κυδωνία και ποια είναι η συνολική εικόνα που έχετε σχηματίσει από την παρουσία του στα ευρύτερα πολιτιστικά δρώμενα του νησιού;

Σας ευχαριστώ που το αναγνωρίζετε. Το θέατρο στην επαρχία, αντικειμενικά μιλώντας, υποφέρει από όλες τις παιδικές αρρώστιες του θεάτρου. Ερασιτεχνισμό, ημιμάθεια, στείρο μιμητισμό της πρωτεύουσας, άγνοια των κινδύνων, εθελοτυφλία κλπ. Το θέατρο Κυδωνία και εγώ προσωπικά, από την ίδρυσή του πριν 24 χρόνια, έθεσε ως στόχο του την υπέρβαση της δυσκολίας «κάνω θέατρο στην επαρχία» και των στρεβλών αντιλήψεων, που προανέφερα. Την ανάδειξη ενός επαγγελματικού θεάτρου ισάξιου αν όχι καλύτερου, από αυτό που συναντάς σε πάρα πολλές περιπτώσεις στην πρωτεύουσα. 

Τα χαρακτηριστικά και μόνο των παραγωγών μας αποδεικνύουν τον αγώνα αυτόν: έρευνα ρεπερτορίου, επιλογή και μετάφραση έργων που ανεβαίνουν στα Χανιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα, δημιουργία μέσω της δραματικής μας σχολής ηθοποιών άξιων να υποστηρίξουν το ρεπερτόριό μας, παραστάσεις σκηνοθετημένες με λεπτομέρεια και αισθητική, έκδοση των μεταφρασμένων έργων που παρουσιάζονται για πρώτη φορά σε καλαίσθητα έντυπα, που τα βρίσκει κανείς στο φουαγιέ του θεάτρου μας και σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία της Αθήνας, τη λειτουργία καλοκαιρινού θεάτρου στον Αίθριο Χώρο του θεάτρου Κυδωνία, παράλληλες πολιτιστικές εκδηλώσεις όλον τον Ιούλιο.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Υπάρχει πολιτιστική «ασφυξία» στην επαρχία ή υπάρχουν δυνάμεις και δράσεις που προσφέρουν κάτι δημιουργικό στον τόπο;

Δεν θα μπορούσα να μιλήσω για την ελληνική επαρχία συνολικά, καθώς οι διαφορές από νομό σε νομό και από βορρά σε νότο είναι μεγάλες. Προτιμώ να μιλήσω για το θέατρο Κυδωνία και για την αίσθηση που δημιουργείται σε μας που δουλεύουμε κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες που προανέφερα, χωρίς να αποκλείω άλλες αξιόλογες προσπάθειες εκτός κλεινού άστεως, που πιθανόν να υπάρχουν και να μην τις γνωρίζω. Το κυρίαρχο λοιπόν αίσθημα σε μια ομάδα που δουλεύει σε επαρχιακή πόλη της Ελλάδος κάτω από επαγγελματικές συνθήκες - το τονίζω - είναι εκείνο του αποκλεισμού από τα κέντρα, που διαμορφώνουν την εικόνα του θεάτρου στην ελληνική επικράτεια συνολικά. Δουλεύεις στη επαρχία σημαίνει αυτομάτως πως κανείς κριτικός δεν σε προσέχει, κανείς δημοσιογράφος δεν γράφει για σένα, καμιά εκπομπή στην τηλεόραση δεν σε κάνει θέμα, σε καμιά διοργάνωση δεν σου επιτρέπουν να συμμετέχεις και πάει λέγοντας… 

Όπως έχω ξαναπεί, το κατεστημένο της Αθήνας συμπεριφέρεται προς την επαρχία ως να ήταν το ένστιχτο της μίμησης αποκλειστικό προνόμιο του κλεινού άστεως και οποιαδήποτε προσπάθεια εκτός αυτού, να είναι εκ των προτέρων αδιάφορη και καταδικασμένη στην αφάνεια. Ως εάν τα εδάφη της Αθήνας να έχουν μόνον αυτά την δυνατότητα να καλλιεργούν, να γονιμοποιούν το υποκριτικό ταλέντο των νέων ανθρώπων. Δικό μου το μαχαίρι, δικό μου το πεπόνι, που λέει ο λαός. Και το χειρότερο είναι πως αυτή η στάση ευθύνεται για το φαινόμενο της καλλιτεχνικής αστυφιλίας και συμφόρησης που όλοι διατείνονται πως πρέπει να σταματήσει, όμως στην πράξη όλοι το υπηρετούν και το διαιωνίζουν εις βάρος της υπόλοιπης Ελλάδας.

Ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία επιλέγετε κάθε χρόνο τα έργα που παρουσιάζετε; Ποιο είναι δηλαδή το θέατρο που θέλετε να κάνετε;

Αν προσέξετε το ρεπερτόριό μας θα διαπιστώσετε πως τα περισσότερα αν όχι όλα τα έργα που ανεβάζουμε, έχουν ως βασικό χαρακτηριστικό τον ποιητικό λόγο στη θεατρική του διάσταση. Είμαστε πολύ αυστηροί στο ζήτημα της επιλογής έργων. Θα έλεγα πως και το θέατρο Κυδωνία συνολικά μαζί με όλες τις δραστηριότητές του θα μπορούσε να αυτοπροσδιοριστεί ως ένα ποιητικό εγχείρημα, ως δηλαδή μια μάταιη πράξη σε ένα δονκιχωτικού τύπου μυθιστόρημα.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Τι πρέπει να γίνει για να υπάρξει μια ενίσχυση της θεατρικής παραγωγής στην επαρχία;

Η επαρχία χρειάζεται το ειλικρινές ενδιαφέρον των ιθυνόντων και όχι μόνο να σου δίνουν χρήματα μέσω των επιχορηγήσεων και μετά να αδιαφορούν. Βλέπουν τις δουλειές που παράγουμε; τις αξιολογούν; Κανείς δεν ξέρει γιατί δεν έχουμε από κανέναν feed back. Παλιότερα, πριν την οικονομική κρίση του 2011, μας επισκέπτονταν στα Χανιά και έβλεπαν τις παραστάσεις μας ένα σωρό κριτικοί και δημοσιογράφοι, που έγραφαν γι’ αυτές στις αθηναϊκές εφημερίδες, συνέκριναν τη δουλειά μας με εκείνη των συναδέλφων, είχαμε μια εικόνα προς τα πού βαδίζουμε. 

Τα τελευταία 12 χρόνια παλεύουμε στα λιμνάζοντα νερά της επαρχίας εντελώς μόνοι, αβοήθητοι επί της ουσίας, χωρίς αξιολόγηση της δουλειάς μας, αν και πληροί τις προϋποθέσεις, ανένταχτοι και αταξινόμητοι στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι της χώρας σαν κάτι λουλουδάκια που ξεφύτρωσαν μόνα τους στο ρείθρο του πεζοδρομίου κι επειδή έβγαλαν ένα όμορφο ανθάκι στην κορφή τους, τους κάνουμε την χάρη να μην τα συνθλίψουμε κάτω από το παπούτσι μας…

Βοηθούν τα ΔΗΠΕΘΕ τις θεατρικές δυνάμεις στην ελληνική επαρχία ή και αυτά υπολειτουργούν;

Τα ΔΗΠΕΘΕ είναι μια άλλη εντελώς διαφορετική περίπτωση. Απ’ ό,τι έχω καταλάβει δεν είναι ο θεσμός που κάνει την ποιότητα όσο ο καλλιτεχνικός διευθυντής, ο οποίος αν τύχει και είναι σοβαρός καλλιτέχνης του θεάτρου προσφέρει στην πόλη του παραστάσεις με ποιότητα. Αν τύχει όμως και είναι διορισμένος με κομματικά κριτήρια, το συνηθέστερο στην εμφυλιοπολεμική μας χώρα, είναι να το γυρίζει στο εμπορικό. Και τέλος πάντων δεν μπορεί να γίνει καμιά σύγκριση ανάμεσα στα 400 χιλιάρικα που διαχειρίζεται ένα ΔΗΠΕΘΕ ετησίως (σταθερά) και στα 20 χιλιάρικα περίπου που διαχειρίζεται μια ιδιωτική πρωτοβουλία, όπως το Θέατρο Κυδωνία στα Χανιά, όταν επιχορηγείται. Παρ’ όλα αυτά, αντί το συγκριτικό πλεονέκτημα να στρέφεται υπέρ ιδιωτικών πρωτοβουλιών που, παρά τις τόσες δυσκολίες, έχουν να επιδείξουν σοβαρό έργο στην επαρχία, στρέφεται κατά αυτών! 

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Η Ένωση Θεατρικών Κριτικών που συστάθηκε πρόσφατα, όπως διάβασα, για να απονέμει βραβεία θεάτρου, εξαιρεί από το καταστατικό της την ιδιωτική πρωτοβουλία στον χώρο του θεάτρου στις επαρχιακές πόλεις και αποδέχεται μόνον τη λειτουργία των ΔΗΠΕΘΕ! Όταν τα περισσότερα ΔΗΠΕΘΕ ανά την Ελλάδα ανακυκλώνουν τους ήδη υπάρχοντες ηθοποιούς και σκηνοθέτες, που κατά κύριο λόγο προέρχονται από το κατεστημένο της Αθήνας! Όταν οι παραγωγές τους δεν έχουν να κάνουν σε τίποτε με το ντόπιο καλλιτεχνικό δυναμικό μιας επαρχιακής πόλης και στις περισσότερες περιπτώσεις η διανομή και οι πρόβες του θιάσου γίνονται στην Αθήνα και απλώς οι παραστάσεις επισκέπτονται τους «επαρχιώτες» στις περιφέρειες, υποτιμώντας τη νοημοσύνη και την ευαισθησία τους, δίκην περιπλανώμενων θιάσων και ας λένε το αντίθετο, με αφορμή πάντα μία παράσταση και μετά διαλύονται.

Ασχολείστε παράλληλα και με τη συγγραφή θεατρικών έργων. Μετά την «Επαρχία» που είδαμε πριν δύο χρόνια στην Αθήνα, ετοιμάζετε κάτι καινούργιο;

Η «Επαρχία» ήταν ένα θεατρικό έργο που μου έδωσε μεγάλη χαρά, τόσο κατά τη διάρκεια της συγγραφής του όσο και ως προς την παράσταση που παρήγαγε σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα ενεργοποιώντας ένα επιτελείο άριστων ηθοποιών. Εντυπωσίασε για την τόλμη και την ειλικρίνειά της αποσπώντας εξαιρετικά θετικές κριτικές αν και παρόλα αυτά παίχτηκε μόνον για 19 βραδιές. Αυτή την εποχή αναδιαμορφώνω ένα παλιότερο ανέκδοτο θεατρικό μου έργο για να παρουσιαστεί στη σκηνή περί το τέλος του 2024 στην Αθήνα από τους Bijoux de Kant και τον Γιάννη Σκουρλέτη, ενώ εκ παραλλήλου με τις άλλες θεατρικές δραστηριότητές μου, που δεν είναι και λίγες, ολοκληρώνω ένα ακόμα έργο που είμαι της γνώμης πως θα συζητηθεί.

Οι συγγραφείς της «Τάξης»

Ο David Horan είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Bewley’s Café Theatre, και εργάζεται ως ελεύθερος θεατρικός σκηνοθέτης. Διδάσκει στην Lir National Academy του Trinity College στο Δουβλίνο. Σπούδασε στο Samuel Beckett Centre του Trinity College, καθώς και στο Ecole Jacques Lecoq στο Παρίσι. Έχει εργαστεί στο Θέατρο Abbey και έχει κερδίσει βραβεία καινούριας δουλειάς στο Φριντζ του Φεστιβάλ του Εδιμβούργου. Έχει σκηνοθετήσει επίσης συγγραφείς όπως ο Σαίξπηρ και ο Φρίελ.

Η Iseult Golden είναι καλλιτεχνική συνδιευθύντρια του θεάτρου Iris και έχει παίξει σε όλες τις παραγωγές του, και συγκεκριμένα στα έργα The World’s Wife, Lady Susan, To Kill a Dead Man και Tick My Box! Έχει σπουδάσει στη δραματική σχολή Gaiety του Δουβλίνου στην Ιρλανδία. Έχει πάρει μέρος σε πολλές περιοδείες με διάφορες θεατρικές ομάδες όπως οι Barabbas, Macnas, Blue Raincoat Theatre Company και Storytellers Theatre Company.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Μετάφραση: Δημήτρης Κιούσης

Σκηνοθεσία - αισθητική της παράστασης: Μιχάλης Βιρβιδάκης

Κοστούμια: Αιμίλιος Καλογερής

Συνθέσεις ήχων: Δημήτρης Ιατρόπουλος

Χειρισμός φωτισμού και ήχων: Ευγενία Αναστασοπούλου

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Βοηθός σκηνοθέτη: Φώτης Κοτρώτσος

Ερμηνεύουν οι: Αιμίλιος Καλογερής, Παναγιώτης Νικολιδάκης και Ρίτα Μαρτσάκη

INFO

Θέατρο Σταθμός

Βίκτωρος Ουγκώ 55, Πλατεία Καραϊσκάκη

Πληροφορίες: Τηλ.: 6973005570, www.theatro-kydonia.gr

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ημερομηνίες:

Μ. Δευτέρα 29 Απριλίου, στις 19.00

Μ. Τρίτη 30 Απριλίου, στις 21.00

Μ. Τετάρτη 1 Μαΐου, στις 21.00

Διάρκεια: 95’

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Τιμές εισιτηρίων: 16€ και 12€ φοιτητικό (μειωμένο)

Προπώληση