ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΤαξίδευαν επί 16 μέρες. Έζησαν μια πραγματική κόλαση, αλλά η Κάουλα και τα 4 παιδιά της κατάφεραν να φτάσουν ζωντανοί από τη Δαμασκό στο Βερολίνο.
Μια από τις χιλιάδες ανθρώπινες ιστορίες πίσω από την προσφυγική κρίση.
Η περιπέτεια όμως συνεχίζεται. Πρέπει να ταξιδέψουν στην ανατολική Γερμανία για να βρουν προσωρινή στέγη.
Εξουθενωμένη, η οικογένεια επιβιβάζεται στο τρένο.
«Σκεφτήκαμε να σκίσουμε τα χαρτιά και να ξανακάνουμε αίτηση από την αρχή, όπως κάνουν άλλοι άνθρωποι. Δεν θέλω όμως να κάνω τίποτα παράνομο. Αυτή είναι η μοίρα μας, θα υποφέρουμε μέχρι να μας επιτρέψουν να μείνουμε και μετά θα βρούμε ένα ωραίο μέρος για τα παιδιά μου, με σχολεία και πανεπιστήμιο», λέει η Κάουλα.
Η 44χρονη χήρα δασκάλα και τα παιδιά της φτάνουν στη Δρέσδη, και μετά από ακόμα περισσότερη ταλαιπωρία καταλήγουν σε ένα κέντρο φιλοξενίας στο Χάιντεναου, στα περίχωρα της πόλης.
Μια περιοχή όπου εκδηλώνονται συχνά ρατσιστικές επιθέσεις. Αλλά και οι συνθήκες διαβίωσης στο κέντρο είναι πάρα πολύ δύσκολες.
«Είναι ανθυγιεινά εδώ. Ένα κλειστό μέρος χωρίς παράθυρα. Δεν είναι κατάλληλο για να μένουν άνθρωποι. Τα μπάνια είναι κοινά κι αυτό είναι πολύ αηδιαστικό. Και δεν είναι αρκετά, υπάρχουν μόνο 4 τουαλέτες γυναικών και είμαστε σχεδόν 700 άνθρωποι εκεί μέσα», λέει η 19χρονη Ριμ, κόρη της Κάουλα.
Οι πρόσφυγες γρήγορα συνειδητοποιούν πως η χώρα προορισμού τους δεν είναι γη της επαγγελίας.
Ελπίζουν όμως σε ένα καλύτερο αύριο, μακριά απ’ την κόλαση του πολέμου.