Η αυλαία του 46ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας έπεσε, με τον Χρυσό Διόνυσο να απονέμεται στην «Αρκουδότρυπα» της Χρυσιάννας Παπαδάκη και του Στέργιου Ντινόπουλου. Οι σημαντικές στιγμές της διοργάνωσης και οι ταινίες που ξεχωρίσαμε στο Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗ ΔΡΑΜΑ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Η «Αρκουδότρυπα» της Χρυσιάννας Παπαδάκη και του Στέργιου Ντινόπουλου απέσπασε φέτος τον Χρυσό Διόνυσο, το βραβείο δηλαδή καλύτερης ταινίας στο Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του 46ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας.
Ξεφεύγοντας από τις στερεοτυπικές καταγραφές της ελληνικής επαρχίας, το σκηνοθετικό δίδυμο, παρέα με την πολυμελή κολλεκτίβα Πάμε Λίγο, βρέθηκαν στην Ελάτη Τρικάλων, για να μας διηγηθούν μια ιστορία ενηλικίωσης. Το σενάριο γράφτηκε μόλις σε μια μέρα, ενώ τα γυρίσματα ολοκληρώθηκαν σε έξι, χάρη στη συλλογική δουλειά και τη βοήθεια των κατοίκων της Ελάτης.
Στο επίκεντρο η σχέση της Αργυρώς και της Αννέτας, δύο κοριτσιών γύρω στα 20, που είναι φίλες από παιδιά και τώρα οι δρόμοι τους χωρίζουν. Αυτό θα φέρει στην επιφάνεια, κρυμμένα μυστικά και επιθυμίες. Η ταινία αποτυπώνει με ρεαλισμό και αυθεντικότητα τα αδιέξοδα της ελληνικής επαρχίας και καταφέρνει να συγκινήσει με τη φρεσκάδα και τη δύναμή της. Η πρωταγωνίστρια Χαρά Κυριαζή κέρδισε παράλληλα το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας της διοργάνωσης.
Η μικρού μήκους ταινία θα αποτελέσει μέρος μιας μεγάλου μήκους, τα γυρίσματα της οποίας έχουν ήδη ολοκληρωθεί. Οι δύο σκηνοθέτες μίλησαν στην κάμερα του Euronews για το ντεμπούτο τους:
«Η ιστορία ήταν λίγο σαν να μπήκαν στον επιταχυντή τα διαφορετικά βιώματα που είχαμε και οι δύο από τα χωριά μας. Θέλαμε να απεικονίσουμε τη ζωή και την σπίθα που υπάρχει στο χωριό το καλοκαίρι, τον έρωτα. Μας ενδιέφεραν όλα αυτά τα παιδιά που μένουν εκεί, που πολλές φορές δεν τα βλέπουμε στην οθόνη με αυθεντικό τρόπο. Είναι νεαρά παιδιά που δουλεύουν στις φάρμες τους, στις οικογενειακές τους επιχειρήσεις, ασχολούνται παραδοσιακά επαγγέλματα. Ταυτόχρονα όμως ακούνε techno, είναι καγκουράκια, έχουν τις μηχανές τους. Αυτός ο κόσμος μας γοήτευε πάρα πολύ» αναφέρει ο Στέργιος Ντινόπουλος.
Η Χρυσιάννα Παπαδάκη επισημαίνει: «Κάτι που συζητούσαμε πολύ, είναι αυτή η πίεση που νιώθεις μερικές φορές στη ζωή, ότι θα έπρεπε να είσαι αλλού, ότι ο κόσμος θέλει να φύγεις και αυτό είναι κάπως πρόοδος. Η μια κοπέλα της ταινίας νιώθει μια πίεση να φύγει από το χωριό και η άλλη νιώθει σχεδόν μια ντροπή που δεν έχει φύγει και ότι θα κάτσει εκεί όλη τη ζωή της. Νιώθουν μια μοναξιά, αλλά έχουν η μια την άλλη. Αυτό ήταν ένα θέμα που το έχουμε σκεφτεί πολύ κι εμείς που έχουμε ζήσει στο εξωτερικό, που έχουμε φύγει κι έχουμε γυρίσει. Μας έχει απασχολήσει αυτή η σχέση με την ταυτότητά μας, με το χωριό μας, με το χώρο που βρισκόμαστε. Όλα αυτά πάνε μαζί, στο πώς θα εξελιχθείς ως άνθρωπος και με το πού βρίσκεσαι. Είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα. Το τοπίο είναι σαν χαρακτήρας στην ταινία. Δεν βλέπεις πολλά άτομα στο χωριό, αλλά βλέπεις κάτι τοπία που είναι σαν να σου λένε κάτι».
«Μαζί με αυτά είναι η θεματική της φιλίας και του έρωτα που είναι πάντα κάτι που διακυμαίνεται. Είναι μια πολύπλοκη σχέση, που μας ενδιαφέρει και εμάς πάρα πολύ. Είναι δύο κοπέλες που γνωρίζονται από πιτσιρίκια και είναι πολύ δεμένες. Έχουν η μια την άλλη στο χωριό. Είναι στήριγμα η μια για την άλλη. Κάτω από αυτό όμως υπάρχει αυτός ο έρωτας που δεν μπορείς να περιγράψεις, που δεν έχει εκδηλωθεί ποτέ, αλλά είναι σαν ένας χείμαρρος. Εμείς αποφασίσαμε να εστιάσουμε την ιστορία σε εκείνη την ημέρα, γιατί όλα διαδραματίζονται σχεδόν μέσα σε ένα 24ωρο. Μέσα σε αυτή η μιάμιση μέρα, όλο αυτό εκρήγνυται. Μας ενδιαφέρει αυτός ο εσωτερικός φόβος της ενηλικίωσης και αυτό το άγνωστο της απώλειας, που είναι η σπηλιά, αυτή η τρύπα μέσα στην οποία βρίσκεται αυτός ο φόβος, που πρέπει να τον αντικρίσεις και δεν μπορείς να κοιτάξεις προς την άλλη κατεύθυνση» συμπληρώνει ο Στέργιος Ντινόπουλος.
«Φως εκ φωτός» - Νεριτάν Ζιντζιρία
Ο Νεριτάν Ζιντζιρία κέρδισε το Βραβείο Ντοκιμαντέρ με την υποβλητική του δημιουργία «Φως εκ φωτός». Ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης βρέθηκε στο Άγιο Όρος το 2017. Εκεί ανακάλυψε τις φωτογραφίες του Ιεροδιάκονου Προκόπιου, οι οποίες τραβήχτηκαν πριν περίπου έναν αιώνα. Συνδυάζοντας το αρχειακό υλικό με σύγχρονα γυρίσματα, το υβριδικό φιλμ μετατρέπεται σε μια γοητευτική κατάδυση σε έναν κόσμο που μοιάζει αναλλοίωτος στο χρόνο, στον οποίο κυριαρχούν η πνευματικότητα, η συνομιλία με τον χρόνο, η ασκητική ζωή. Η ταινία χρειάστηκε πέντε χρόνια για να ολοκληρωθεί κι έκανε διεθνή πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ:
«Οι φωτογραφίες που είδα ήταν φοβερής ομορφιάς, τραβηγμένες από έναν άνθρωπο, κατά τη διάρκεια της διακονίας του στο Άγιο Όρος, πριν περίπου 90 χρόνια. Ήταν ένας άνθρωπος που έφτιαξε μόνος του μια κάμερα. Με αλληλογραφία που έφτανε μέχρι την Κωνσταντινούπολη, έμαθε για τα χημικά και έμαθε και πολύ περισσότερα γι’ αυτή τη διαδικασία. Άρα εικάζω ότι δεν είχε δει φωτογραφία πριν φτιάξει την κάμερα.
Είχα διάφορες σκέψεις όταν έμαθα αυτή την ιστορία σε σχέση με το τι σημαίνει να φτιάχνεις ή να έχεις μια κάμερα, αλλά να μην έχεις δει φωτογραφία, ποια είναι η πρώτη φωτογραφία που τραβάς. Επειδή ήμουν και σε μια δύσκολη κατάσταση, όσον αφορά τον επαγγελματικό μου προσανατολισμό για την αγορά του κινηματογράφου, για την κινηματογραφική βιομηχανία, ήθελα να κάνω κάτι που θα μπορέσει να με βοηθήσει να επαναπροσδιορίσω την τέχνη μου. Αυτή η επαφή μου με την αγιορείτικη φωτογραφία με έκανε να επανεκτιμήσω τη διάθεση του χειρώνακτα» τονίζει ο σκηνοθέτης και συνεχίζει:
«Ούτως ή άλλως κάθε ταινία που κάνω, επειδή έρχομαι από τον κόσμο του fiction, οπότε γράφω και σενάρια πάρα πολύ, οφείλει για μένα να είναι και μια είδους πρόκληση. Να μην έχω ξανακάνει κάτι. Να μπορώ να προτείνω και κάτι καινούργιο, προκειμένου να έχω ένα έξτρα κίνητρο να σηκωθώ το πρωί από το κρεβάτι. Οπότε ήξερα ότι έπρεπε να βρω έναν τρόπο να αποδώσω στην κινηματογραφική γλώσσα αυτό που έχω νιώσει ανάμεσα στους μοναχούς.
Άφησα δηλαδή τη μοναστική ζωή να με διαπεράσει κάπως. Και αυτό είχε να κάνει με το ότι δεν υπήρχε εγώ, υπήρχε εμείς, με τη διαδικασία της διακονίας, με τον ασκητικό ρυθμό συνύπαρξης. Κατάλαβα ότι έπρεπε να βρω τρόπο να γίνω ένα με αυτό που συμβαίνει και κρατώντας μια κάμερα, να γίνω κομμάτι αυτής της κάμερας. Να μην την καθοδηγώ τόσο πολύ. Να προσπαθήσω να βρω ένα κανάλι να περάσει το νερό και στο τέλος να δούμε τι θα προκύψει. Οπότε “πέταξα” ξανά και ξανά όλο το υλικό στον αέρα και προσπάθησα να διαλογιστώ ή να αφεθώ στην ορμή του αρχείου. Το αρχείο έχει μια φοβερή ιδιότητα. Αν μεσολαβήσει ο χρόνος πάνω του, ξεκινά και γεννά αφηγήματα. Έχει από μόνο του μια αφηγηματικότητα. Οπότε και έπρεπε να κάνω πολλά και δεν έπρεπε να κάνω τίποτε».
Η παραμονή και οι διαρκείς επισκέψεις στο Άγιο Όρος, στη Ιερά Μονή Σιμωνόπετρας ήταν αποκαλυπτικές. Το αρχείο φωτογραφιών ήταν μεγάλο, παρόλα αυτά στο φιλμ χρησιμοποιήθηκαν περίπου 30 φωτογραφίες:
«Με ενδιέφερε να δω πώς θα μπορέσω να μεταβολίσω σε κινηματογραφικό χρόνο, ένα τοπίο, έναν κόσμο, που δεν έχει χρονικό σημείο αναφοράς. Αυτό ήταν τεράστιο στοίχημα. Οπότε προσπάθησα να βρω έναν τρόπο να επαναπροσδιορίσω και τι σημαίνει ο χρόνος στο σινεμά, να βρω έναν τρόπο να προτείνω, όσον αφορά τη φιλμική γλώσσα και κάτι άλλο, που θα ήθελα να δω. Είναι λοιπόν ένας τρόπος να συνομιλήσω με το χρόνο και είναι ένας τρόπος να αποδείξεις στην ουσία ότι η μνήμη είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έχουμε. Μπορεί κάποιος πολύ εύκολα να πει: “Τι με νοιάζει η φωτογραφία ενός μοναχού;”Αν αναλογιστείς τη φωτογραφία ως ένα τεχνολογικό επίτευγμα, δεν μας νοιάζει. Αν αντιληφθείς όμως τη φωτογραφία σαν εργαλείο της μνήμης και τη μνήμη ως το σπουδαιότερο εργαλείο που έχουμε για να επαναπροσδιορίσουμε την ανθρώπινη κουλτούρα, τότε κάθε φωτογραφία μετράει».
«Midnight Skin» - Μανώλης Μαυρής
Μετά το «Brutalia, Εργάσιμες Μέρες», που είχε κερδίσει πριν δυο χρόνια το Χρυσό Διόνυσο στη Δράμα και είχε διακριθεί στο Φεστιβάλ των Καννών, ο Μανώλης Μαυρής επιστρέφει με το ατμοσφαιρικό «Midnight Skin». Είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ με φιλοσοφικές προεκτάσεις. Πρωταγωνίστρια είναι η Φανή, μια μοναχική και εσωστρεφής νοσοκόμα που οι εφιάλτες της τη νύχτα, αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά και στη διάρκεια της ημέρας. Μεταμορφώνεται σταδιακά σε δέντρο και αποδέχεται μια νέα μορφή ύπαρξης.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα πριν λίγους μήνες στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Στη Δράμα απέσπασε τα βραβεία Φωτογραφίας, Ειδικών Εφέ, Σχεδιασμού Ήχου και έθεσε Υποψηφιότητα για το Βραβείο Καλύτερης Μικρού Μήκους Ταινίας της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου:
«Η ιδέα ξεκίνησε από έναν εφιάλτη της μητέρας μου. Άρχισε να γυρνάει γύρω από το μυαλό μου η ιδέα μιας ηρωίδας, η οποία ζει σε ένα μοναχικό περιβάλλον και αρχίζει σταδιακά να βλέπει κάποιους εφιάλτες. Βλέπει ότι μεταμορφώνεται σε δέντρο. Όσο προχωρά η ταινία, ο εφιάλτης αρχίζει να ξεπερνά τα όρια του φανταστικού, εισχωρεί στη ζωή της και στην πραγματικότητά της. Αυτό που με ενδιέφερε σίγουρα ήταν να αποτυπώσω τη μοναξιά του ατόμου απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και να μιλήσω για μια μετάβαση από την ανθρώπινη φύση της σε κάποια άλλη μορφή ύπαρξης.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΑυτή η μορφή ύπαρξης έρχεται στην ταινία με τη μορφή ενός δέντρου. Φυσικά το δέντρο είναι αλληγορικό και μπορεί να πάρει πολλές προεκτάσεις και να έχει διαφορετικές αναγνώσεις. Με ενδιέφερε επίσης να κάνω μια ταινία που να μην έχει ένα πολύ διδακτικό και συγκεκριμένο ύφος. Να μπορεί να επιτρέψει στον θεατή επιπλέον σκέψη. Τέλος ήθελα να κάνω μια ταινία που θα παντρεύει δύο διαφορετικά είδη σινεμά: το πρώτο είναι το ψυχαναλυτικό θρίλερ, ενώ το δεύτερο κομμάτι της ταινίας είναι πιο φιλοσοφικό και έχει κάποιες υπαρξιακές προεκτάσεις» αναφέρει στο Euronews ο Μανώλης Μαυρής.
Η Ρομάνα Λόμπατς δίνει μια αξέχαστη ερμηνεία, εντείνοντας την σκοτεινή ατμόσφαιρα της ταινίας και φωτίζοντας εκπληκτικά το δράμα της ηρωίδας: «Είχε πολύ ενδιαφέρον ότι επειδή έγραφα το ρόλο για την Ρομάνα και το έκανα για τέσσερα χρόνια και επειδή είχαμε κάνει πολλές συζητήσεις επί συζητήσεων για το τι θέλουμε, πού θέλουμε να καταλήξει, πώς να πάει, αυτό μας επέτρεψε πρακτικά να μην κάνουμε πρόβες. Δηλαδή μπήκαμε στο γύρισμα, έχοντας μόνο κουβεντιάσει πάνω στο πώς θα είναι. Είχαμε φτάσει πια σε ένα σημείο, που ο καθένας καταλάβαινε απόλυτα ποιο είναι το ζητούμενο και τι θέλουμε να πετύχουμε. Αυτό είναι το πολύ ωραίο».
Διεθνές Διαγωνιστικό Πρόγραμμα Ταινιών Short and Green
Ένα από τα σημαντικότερα τμήματα του φεστιβάλ είναι το Διεθνές Διαγωνιστικό Πρόγραμμα Ταινιών Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης Short and Green, που κάθε χρόνο ενισχύεται ολοένα και περισσότερο. Ταινίες από όλο τον κόσμο φέρνουν στο προσκήνιο, κομβικά ζητήματα της εποχής μας, που απασχολούν τον καθένα μας.
Το Πράσινο Βραβείο της Δράμας κέρδισε φέτος το 12λεπτο ντοκιμαντέρ «Seagulls Scream on the Weekend» των Maria και Frederik Stuut από την Ολλανδία. Σύμφωνα με την κριτική επιτροπή, η ταινία πέτυχε να παρουσιάσει μια επιστημονική έρευνα, με ποιητικό και κινηματογραφικό βλέμμα και κορυφώνοντας μυθοπλαστικά μια ντοκιμαντερίστικη συνθήκη, με γλυκύτητα, χιούμορ και συγκίνηση. Το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής απονεμήθηκε στο «Time to Live» του Hawar Rahimi που έχει να κάνει με την ισότιμη συμβίωση του ανθρώπου με τα ζώα.
Ο Βασίλης Τερζόπουλος είναι ο επιμελητής του συγκεκριμένου προγράμματος: «Στην τρίτη του χρονιά φέτος, το Short and Green περιλαμβάνει 15 ταινίες από μια ευρεία γεωγραφική εκπροσώπηση. Πέρα από την Ευρώπη, έχουμε ταινίες από την Ασία, την Αφρική, από τη Βόρεια και Νότια Αμερική. Αυτό δείχνει το παγκόσμιο ενδιαφέρον των νέων κινηματογραφιστών γι’ αυτού του είδους τη θεματολογία. Είναι πολύ ενδιαφέρον το πώς επιλέγουν τα θέματά τους. Οι θεματικές είναι σχετικά κοινές από ήπειρο σε ήπειρο.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Έχουν να κάνουν με τις αλλαγές στις κλιματικές συνθήκες, με την αξιοποίηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, αλλά και τις αρνητικές επιπτώσεις που μπορεί να έχουν αυτές στο φυσικό περιβάλλον, τις επιπτώσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας στο φυσικό περιβάλλον των ζώων και την εκμετάλλευσή τους. Όλα αυτά βλέπουμε να εξελίσσονται σε πολύ σύγχρονες εικόνες, με πολύ ωραίες τεχνικές και κινηματογραφικές αφηγήσεις, που δείχνει μια εξέλιξη σε σχέση με το παρελθόν. Οφείλω να επισημάνω ότι σε σχέση με την πρώτη χρονιά, η θεματολογία που προερχόταν από την πανδημία, έχει αρχίσει να φθίνει σταδιακά και οι κινηματογραφιστές επιλέγουν περισσότερο σύγχρονα θέματα που με κάποιο τρόπο συνδέονται με τα όσα βιώνουμε και βλέπουμε στην επικαιρότητα».
Οι στόχοι που πέτυχε το 46ο φεστιβάλ και τα σχέδια για το μέλλον
Το 46ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους σημείωσε τεράστια επιτυχία, καθώς όλες οι αίθουσες προβολών ήταν γεμάτες κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, ενώ μεγάλη συμμετοχή είχαν και οι παράλληλες εκδηλώσεις.Ο Γιάννης Σακαρίδης βρίσκεται στο τιμόνι της κινηματογραφικής διοργάνωσης για τέταρτη χρονιά. Μας εξηγεί τους στόχους που κατάφεραν να υλοποιήσουν φέτος, όπως τη συμμετοχή στη διαδικασία των Όσκαρ αλλά και τα μακρόπνοα σχέδια που έχουν να κάνουν με τη μετατροπή του πρώην στρατοπέδου Ανδρικάκη, σε ένα υπερσύγχρονο κέντρο για τις οπτικοακουστικές τέχνες στη Δράμα:
«Οι μεγάλοι στόχοι του φεστιβάλ ήταν η κινηματογραφική σχολή που είναι πλέον στο δεύτερο εξάμηνο. Έχει μεγάλη συμμετοχή, καθώς είχε πάνω από 100 αιτήσεις, που είναι το μάξιμουμ όριο. Φυσικά στόχος ήταν και οι δύο θέσεις που εξασφαλίσαμε στα Όσκαρ, για τις νικήτριες ταινίες στο Εθνικό και Διεθνές Διαγωνιστικό Πρόγραμμα. Αυτή ήταν μια επιτυχία όχι μόνο του Φεστιβάλ, αλλά και όλης της κινηματογραφικής κοινότητας.
Παίρνοντας το αποτύπωμα του φετινού φεστιβάλ, το οποίο είναι η μεγάλη συμμετοχή των νέων εδώ στη Δράμα, αλλά και μέσα από τις χιλιάδες προβολές στην ψηφιακή μας πλατφόρμα, καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει μαζική συμμετοχή και ενδιαφέρον για τις ταινίες μικρού μήκους. Έτσι είναι αναγκαίο και πρέπει να γίνει άμεσα η κατασκευή αιθουσών. Με το σχέδιο για το στρατόπεδο Ανδρικάκη, για το οποίο έχουμε δει κάποιες συγκλονιστικές μελέτες, φαίνεται ότι θα αλλάξει το κινηματογραφικό τοπίο όχι μόνο της περιφέρειας αλλά και όλης της Ελλάδας».
Για τα 46 χρόνια του Φεστιβάλ, ο καλλιτεχνικός διευθυντής έφτιαξε μάλιστα ένα νοσταλγικό φιλμ με τίτλο «Εσωτερικό – Στοχασμός». Ήταν αφιερωμένο σε όλους τους δημιουργούς που πέρασαν από τη Δράμα, ενώνοντας το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον αυτής της ετήσιας γιορτής των ταινιών μικρού μήκους. 62 επιλεγμένες ταινίες από το πρώτο Φεστιβάλ, έως το περσινό 45ο, στέκονται δίπλα στις 35 νέες, του φετινού Εθνικού Διαγωνιστικού και γίνονται μαζί μέρος αυτής της ιστορίας.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΒΡΑΒΕΙΑ ΕΘΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ 2023
ΧΡΥΣΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
στην ταινία Αρκουδότρυπα σε σκηνοθεσία Χρυσιάννας Παπαδάκη και Στέργιου Ντινόπουλου
ΑΡΓΥΡΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΣ-ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ «ΤΩΝΙΑ ΜΑΡΚΕΤΑΚΗ»
στον Αλέξη Κουκιά-Παντελή για την ταινία Αερολίν
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΒΡΑΒΕΙΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
στην ταινία Φως εκ φωτός σε σκηνοθεσία Νεριτάν Ζιντζιρία
ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΕΝΑΡΙΟΥ
στους Μιχάλη Μαθιουδάκη και Αλέξη Κουκιά-Παντελή για την ταινία Αερολίν σε σκηνοθεσία Αλέξη Κουκιά-Παντελή
ΒΡΑΒΕΙΟ DRAMA QUEER
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗστην ταινία Buffer Zone σε σκηνοθεσία Σάββα Σταύρου
ΕΙΔΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ
στην ταινία Το Καλοκαίρι που Παρατήρησα για Πρώτη Φορά τον Ήλιο να Δύει σε σκηνοθεσία Αστέρη Τζιώλα
ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΝΔΡΙΚΗΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ
στον Ανδρέα Μάρκου για την ερμηνεία του στην ταινία Buffer Zone σε σκηνοθεσία Σάββα Σταύρου
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΒΡΑΒΕΙΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ
στην Χαρά Κυριαζή για την ερμηνεία της στην ταινία Αρκουδότρυπα σε σκηνοθεσία Στέργιου Ντινόπουλου
ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ ΗΧΟΥ
στους Παναγιώτη Παπαγιαννόπουλο και Στέλιο Κουπετώρη για την ταινία Midnight Skin σε σκηνοθεσία Μανώλη Μαυρή
ΒΡΑΒΕΙΟ ΗΧΟΥ
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗστον Νίκο Κωνσταντίνου για την ταινία Ανορθόδοξος σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αντωνόπουλου
ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΟΝΤΑΖ
στον Μάριο Κλεφτάκη για την ταινία Αριζόνες σε σκηνοθεσία Γιώργου Ηλιόπουλου
ΒΡΑΒΕΙΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
στον Manu Tilinski για την ταινία Midnight Skin σε σκηνοθεσία Μανώλη Μαυρή
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΒΡΑΒΕΙΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
στους Πέτρο Σωτηρόπουλο & The Aqua Barons για την ταινία Διάβαση σε σκηνοθεσία των Αινεία Τσαμάτη και Κατερίνας Μαυρογεώργη
ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ «ΙΟΥΛΙΑ ΣΤΑΥΡΙΔΟΥ»
στην Rectifier + Tzo για την ταινία Good Girls Club: A Virginity Odyssey σε σκηνοθεσία των Λήδας Βαρτζιώτη και Δημήτρη Τσακαλέα
ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑΣ
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗστην Άρτεμις Φλέσσα για την ταινία Διάβαση σε σκηνοθεσία των Αινεία Τσαμάτη και Κατερίνας Μαυρογεώργη
ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΙΔΙΚΩΝ ΕΦΕ
στο Kameleon studio, (Prosthetics) Morgan Hildebrand / Aurelia για την ταινία Midnight Skin σε σκηνοθεσία Μανώλη Μαυρή
ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ ΜΑΚΙΓΙΑΖ & ΚΟΜΜΩΣΕΩΝ
στην Ελίνα Τράντου για την ταινία Good Girls Club: A Virginity Odyssey σε σκηνοθεσία των Λήδας Βαρτζιώτη και Δημήτρη Τσακαλέα
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ