46ο Φεστιβάλ Δράμας: Το Εθνικό Σπουδαστικό Πρόγραμμα έκλεψε φέτος την παράσταση

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Το Εθνικό Σπουδαστικό Πρόγραμμα του 46ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας επιβεβαίωσε για μια ακόμη χρόνια το εξαιρετικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει η νέα γενιά Ελλήνων κινηματογραφιστών που φοιτούν ακόμη σε σχολές ή μόλις ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους. Φέτος είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε κινηματογραφικές προτάσεις, που στηρίζονται σε εξαιρετικές ιδέες κι έχουν μια σύγχρονη και φρέσκια προσέγγιση τόσο σε κοινωνικά θέματα, όσο και στις ανθρώπινες σχέσεις.

Οι δημιουργοί τους έχουν ήδη διαμορφώσει μια ώριμη κινηματογραφική γλώσσα, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τους πιο έμπειρους σκηνοθέτες που συμμετέχουν στο Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα. Μοιάζουν σίγουροι και κατασταλαγμένοι, έχουν αυτοπεποίθηση, ξέρουν να εκμαιεύουν αυτό που θέλουν από τους ηθοποιούς τους (ακόμη και όταν αυτοί είναι ήδη με πολλά χιλιόμετρα στο χώρο) κι έχουν στιβαρές αφηγηματικές ιδέες. Διαισθάνεσαι ότι τυχόν αδυναμίες, θα εκλείψουν με την πάροδο του χρόνου και με τη μεγαλύτερη εξοικείωση με το μέσο. Είναι ο,τι πιο ελπιδοφόρο για το μέλλον του ελληνικού κινηματογράφου.

Όπως επισημαίνει ο Παναγιώτης Ιωσηφέλης, καθηγητής στη Τμήμα Κινηματογράφου του ΑΠΘ, που είναι υπεύθυνος του Εθνικού Σπουδαστικού Προγράμματος: «Είναι ένας μεγάλος άθλος οι μικρού μήκους ταινίες. Κι οι σπουδαστικές ακόμα περισσότερο, καθώς έχουν έναν επιπρόσθετο πολύ σημαντικό περιορισμό: οι περισσότερες έχουν μηδενικό ή ελάχιστο budget. Οι δημιουργοί τους πρέπει να εκταμιεύσουν το πάθος και τον ενθουσιασμό τους και μόνο αυτά. Ίσως και την επιθυμία τους να πάρουν έναν καλό βαθμό στο πτυχίο.Φαίνεται, όμως, πως στην Ελλάδα έχουμε μια γενναία νέα γενιά, που είναι πρόθυμη να κάνει αυτό το βήμα. Και κάθε χρόνο ολοένα και περισσότερο δημιουργεί μικρές, οπτικοακουστικές αφηγήσεις».

Φέτος λοιπόν, υποβλήθηκαν στην προκριματική φάση 164 σπουδαστικές ταινίες από τις οποίες επιλέχθηκαν 24 για το διαγωνιστικό πρόγραμμα και μία εκτός συναγωνισμού, επειδή είχε προβληθεί ήδη αλλού. Η θεματολογία τους έχει να κάνει με ζητήματα ταυτότητας, εθνικής αλλά και φύλου, με τη διαχείριση οικογενειακών τραυμάτων, αλλά και με κοινωνικά θέματα, όπως προκύπτουν μέσα από την καθημερινότητα. Η ηλικία των συμμετεχόντων είναι από 20-40 ετών. Αυτοί πρέπει να είναι σε μια διαδικασία φοίτησης ή αποφοίτησης από μια κινηματογραφική σχολή, κάτι που πρέπει να τεκμηριώνεται. Η ταινία τους πρέπει να έχει γίνει στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Η συμμετοχή τους στο συγκεκριμένο φεστιβάλ είναι και μια διαδικασία ένταξης και ενσωμάτωσης στην κινηματογραφική βιομηχανία της χώρας μας.

Ο Παναγιώτης Ιωσηφέλης μίλησε στην κάμερα του Euronews για το Εθνικό Σπουδαστικό Πρόγραμμα και τους στόχους του _«Το συγκεκριμένο πρόγραμμα το στήσαμε πέρσι μαζί με τον Γιάννη Σακαρίδη και είχε τρεις στόχους: να δώσει ουσιαστικά χώρο σε έναν κινηματογράφο που δεν παιζόταν πουθενά, να φέρουμε τους συμμετέχοντες σε επαφή μεταξύ τους για να δημιουργήσουν συνέργειες και να τους δείξουμε στη βιομηχανία._Θεωρούμε και θεωρώ κι εγώ από συζητήσεις που είχα με τους συμμετέχοντες στο πρόγραμμα ότι τα έχουμε καταφέρει και τα τρία, καθώς πράγματι τα παιδιά έρχονται εδώ, η φιλοξενία της Δράμας είναι καλή και τους δίνει το χώρο και το χρόνο, να μιλήσουν, να κάνουν την κριτική τους, να ακούσουν και να δημιουργήσουν τη βάση για συνέργειες. Έχουμε τη βιομηχανία να βλέπει και βέβαια αναπτύσσουν σχέση και με το κοινό. Είναι ταινίες που θα έμεναν σε ένα συρτάρι, το πολύ-πολύ σε μια βιβλιοθήκη.

Εδώ λοιπόν παίζονται και υπάρχει ένα κοινό που τις βλέπει και αυτό είναι ένα μεγάλο σχολείο για τους δημιουργούς. Άρα είμαστε πάρα πολύ ικανοποιημένοι και θεωρούμε ότι θα συνεχίσει έτσι. Το επίπεδο σε σχέση με πέρσι είναι καλύτερο και αυτή είναι μια κοινή διαπίστωση των ιδίων των συμμετεχόντων, που είχαν έρθει και πέρσι. Νομίζουμε λοιπόν ότι έτσι θα πάει από εδώ και πέρα».

Το Βραβείο Καλύτερης Σπουδαστικής Ταινίας «Φρίντα Λιάππα» κέρδισε ο Μιχάλης Γαλανόπουλος για την ταινία του «Η Παρέλαση». Η ταινία κέρδισε επίσης τα Βραβεία Μοντάζ και Σχεδιασμού Ήχου.

Μια παρέα μαθητών λυκείου φεύγουν από το σχολείο τους, μετά από μια σύγκρουση που έχουν με έναν καθηγητή τους. Δεν θέλουν να πάρουν μέρος στην καθιερωμένη παρέλαση. Ανεβαίνουν στο λόφο του Φιλοπάππου, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τα προβλήματα που έχουν γύρω τους.

Σύμφωνα με την κριτική επιτροπή, είναι μια ταινία ενηλικίωσης στη σύγχρονη Αθήνα που αναδεικνύει τα κοινωνικά προβλήματα του ρατσισμού και τις αντιθετικές εκφάνσεις της νεανικής κουλτούρας με μια άρτια γραφή, που δημιουργεί αληθινή συγκίνηση.

Ο 31 ετών σκηνοθέτης ολοκλήρωσε πέρσι το καλοκαίρι το μεταπτυχιακό πρόγραμμα κινηματογράφου στην Σχολή Καλών Τεχνών της Λωζάννης (ECAL) και δουλεύει πλέον στο Τμήμα Κινηματογράφου της SAE. «Η Παρέλαση» είναι η πτυχιακή του ταινία, την οποία γύρισε με τη βοήθεια μιας ελληνοελβετικής ομάδας, στα τέλη του Οκτώβρη του 2021. Για τη συγκεκριμένη ταινία έλαβε χρηματοδότηση από το Γαλλόφωνο Κέντρο Κινηματογράφου της Ελβετίας. Η πρώτη προβολή της ήταν στην Ελβετία, ακολούθησε η Βαρκελώνη και στη Δράμα έγινε η ελληνική της πρεμιέρα.

«Η πρώτη ιδέα που μου ήρθε στο μυαλό, ήταν όταν διάβασα ένα ποίημα και μια στροφή του αναφερόταν σε μια παρέα παιδιών, που κατά τη διάρκεια μιας παρέλασης, πηγαίνει σε έναν λόφο για να ξεφύγει από την πραγματικότητα, να ξεφύγει από τη διαδικασία και την υποχρέωση της παρέλασης. Ταυτόχρονα, εκείνη την ημέρα έπαιζε τυχαία στην τηλεόραση, η “Συνοικία το Όνειρο” του Αλέκου Αλεξανδράκη. Μου ήρθε στο μυαλό ότι αυτός ο λόφος στην ταινία πρέπει να είναι του Φιλοπάππου.

Σκέφτηκα τη διαδικασία της παρέλασης και πώς θα μπορούσα να τα συνδυάσω όλα αυτά με τη γειτονιά και τα σχολεία των Πετραλώνων, την κοινωνική συνοχή που υπάρχει στη γειτονιά αυτή. Εγώ είμαι από το Παγκράτι, γέννημα θρέμμα. Επειδή έχω φίλους από τα Πετράλωνα, θεωρώ ότι οι δύο γειτονιές είναι κατά κάποιο τρόπο αλληλένδετες. Έχουν υποστεί σήμερα ένα gentrification κι έχουν και οι δύο μια ισχυρή αλβανική κοινότητα. Οπότε θεώρησα ότι υπάρχουν σίγουρα παιδιά από την Αλβανία σε αυτά τα σχολεία. Έτσι μου μπήκε σταδιακά η ιδέα ότι σημαιοφόρος της παρέλασης θα μπορούσε να είναι ένα παιδί από την Αλβανία και τι conflict θα μπορούσε να φέρει όλο αυτό» μας εξηγεί ο Μιχάλης Γαλανόπουλος.

Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να πιάσει το σφυγμό αυτής της παρέας, να αναδείξει τα καυτά και δύσκολα θέματα που την απασχολούν και να αποτυπώσει τις επιθυμίες της. Η ισχύς της είναι η βαθιά φιλία που τρέφει ο ένας για τον άλλο, η αμέριστη συμπαράσταση που δείχνουν, όταν κάποιος απειλείται ή δέχεται την απρόσμενη επίθεση του ρατσιστή καθηγητή τους:

«Για μένα ουσιαστικά, αυτά τα παιδιά από την Αλβανία καλούνται να αντιμετωπίσουν, υπό μια έννοια, διάφορες αδικίες που μπορούν να βιώνουν ως γενιά συνολικά, χωρίς να θέλω απαραίτητα να το πάω σε ένα χάσμα γενεών ή κάτι τέτοιο. Είναι καθημερινές αδικίες που μπορεί να βιώνει ο κάθε άνθρωπος. Απλά αυτοί είναι νέοι, έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους. Ήθελα λοιπόν να εστιάσω σε αυτή τη γενιά. Με ενδιέφερε. Ο χαρακτήρας του καθηγητή και του πατέρα, όλοι αυτοί οι ρόλοι είναι κατά κάποιο τρόπο συμβολικοί, προκειμένου να δείξω καταστάσεις με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι. Εμένα με ενδιέφερε να παρουσιάσω μια σκέψη, μια ιδέα. Είναι συναισθηματικό όλο αυτό. Ότι ίσως η λύση βρίσκεται μεταξύ μας, ίσως η λύση βρίσκεται στην αγάπη, την αλληλεγγύη και τη βοήθεια που μπορεί απλόχερα να προσφέρει ο ένας στον άλλο».

Ο Νίκος Κολιούκος απέσπασε το Βραβείο Σκηνοθεσίας για την ταινία του «Το Χάος που άφησε πίσω της», ενώ παράλληλα η πρωταγωνίστριά του Μαρίνα Σιώτου κέρδισε το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο φετινό Εθνικό Σπουδαστικό Πρόγραμμα.

Η ταινία εστιάζει στην δύσκολη σχέση ενός αυτοκαταστροφικού αλκοολικού πατέρα με την κόρη του. Είναι ο Δημήτρης και η Άννα. Η μητέρα της, τους έχει προ πολλού εγκαταλείψει. Αυτός δεν μπορεί να ξεφύγει από την εξάρτησή του. Εκείνη ασχολείται με την κλασική μουσική και του ανακοινώνει ότι θα φύγει για να συνεχίσει τις σπουδές της στο Παρίσι. Λίγο πριν τα 30, είναι η τελευταία της ελπίδα να πετύχει το όνειρό της, να κάνει καριέρα στο εξωτερικό. Αυτό φέρνει στην επιφάνεια μια σειρά από προβλήματα που έχει η σχέση τους αλλά και θέματα που δεν έχουν διαχειριστεί.

Ο 27χρονος σκηνοθέτης είναι απόφοιτος της Σχολής Κινηματογράφου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Αποτυπώνει εξαιρετικά την σχέση πατέρα – κόρης και οδηγεί τους ηθοποιούς του με πραγματική μαεστρία, αναδεικνύοντας τις εντάσεις και τα διαφορετικά συναισθήματα, που τρέφει ο ένας χαρακτήρας για τον άλλο. Η ταινία γυρίστηκε τον Σεπτέμβριο του 2022 και τα γυρίσματα κράτησαν 10 ημέρες. Αφετηρία και πηγή έμπνευσης του νεαρού σκηνοθέτη ήταν το τραγούδι του Έλβις Πρίσλεϊ Devil in Disguise.

«Αυτό που μου τράβηξε πιο πολύ την προσοχή και το ενδιαφέρον σε αυτή τη σχέση, το ανακάλυψα γράφοντας όλο και περισσότερο για αυτούς τους δύο ανθρώπους, είναι ότι υπάρχει μια σχέση αλληλεξάρτησης. Όχι μόνο εξάρτησης του πατέρα από το αλκοόλ, αλλά και της κόρης από τον πατέρα και του πατέρα από την κόρη. Αυτοί οι δύο άνθρωποι δηλαδή είναι βαθιά εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλο και ο πατέρας από το αλκοόλ. Όλο αυτό χρειάζεται μια μεγάλη δύναμη για να το αφήσεις πίσω και να προχωρήσεις. Η ταινία μιλάει στην ουσία για το πώς μπορείς να αφήσεις κάποιον που αγαπάς, φεύγοντας ή πώς να συνεχίσεις να είσαι μαζί του, παρόλο που είσαι στο εξωτερικό ή έχεις φύγει σε μια άλλη χώρα».

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ποιες ήταν οι βασικότερες προκλήσεις που χρειάστηκε να αντιμετωπίσει για να κάνει αυτή την πρώτη του ταινία; «Σίγουρα αυτή η ταινία είχε αρκετές δυσκολίες για να γίνει, επειδή δεν είχε υποστήριξη από κάποιον οργανισμό ή χρηματοδότηση από κάποιο φορέα. Ήμασταν μόνοι μας. Είναι μια ανεξάρτητη ταινία, που φτιάχτηκε με πολύ προσωπική δουλειά, κόπο και χρόνο ανθρώπων, που τον επένδυσαν σε αυτή, επειδή τους άρεσε το σενάριο, η ιδέα, η ιστορία ή αυτό που θέλαμε να κάνουμε. Δραματουργικά, το θέμα ήταν ότι εγώ δεν ήξερα ακριβώς, δεν είχα γνώση περί αλκοολισμού. Γι’ αυτό χρειάστηκε να κάνω μια έρευνα σε μια ομάδα απεξάρτησης στη Θεσσαλονίκη, στους Ανώνυμους Αλκοολικούς. Πήγαινα εκεί για έξι μήνες, μια φορά την εβδομάδα και άκουγα ιστορίες. Μιλούσα με ανθρώπους και όλα αυτά που άκουσα και έμαθα, κάπως με συντάραξαν. Είδα τις ιστορίες τους να εφάπτονται στη δική μου ιστορία και κάπως αυτό το αναζήτησα σε βάθος. Αποφάσισα λοιπόν να εκθέσω πιο πολλά δικά μου βιώματα και δικές μου εμπειρίες, στην ιστορία της ταινίας».

Το Εθνικό Σπουδαστικό άφησε λοιπόν φέτος τις καλύτερες εντυπώσεις, τόσο με τις δύο προαναφερόμενες ταινίες, όσο και με άλλες τρεις που ξεχωρίσαμε: Το «Θερμοκήπιο» του Γιώργου Γεωργακόπουλου, μια ωραία ιστορία, ένα κοινωνικό δράμα με έναν πρωταγωνιστή που λάμπει μέσα στη λιτότητα των εκφραστικών του μέσων (Φαμπρίτσιο Μούτσο), «Τα Ημερολόγια μιας Σεξουαλικής Μοναξιάς» της Νίνας Αλεξανδράκη και οι «Αποχαιρετισμοί» της Σαββίνας Σαμιώτη με την καθηλωτική παρουσία της Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου.

Ραντεβού του χρόνου στη Δράμα με το 47ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους!

ΒΡΑΒΕΙΑ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ 2023

Βραβείο «Φρίντα Λιάππα» – Καλύτερης Ελληνικής Σπουδαστικής Ταινίας

στην ταινία Παρέλαση σε σκηνοθεσία Μιχάλη Γαλανόπουλου     

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Βραβείο Σκηνοθεσίας

στον Νίκο Κολιούκο για την ταινία Το Χάος που Άφησε Πίσω της

Βραβείο Σεναρίου

στην  Νίνα Αλεξανδράκη για την ταινία Ημερολόγιο μιας Σεξουαλικής  Μοναξιάς σε σκηνοθεσία της ίδιας

Βραβείο Φωτογραφίας «Ντίνος Κατσουρίδης»

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

στον Γιώργο Καραβούλια για την ταινία Πώς να Ανάψεις Τσιγάρο Χωρίς να Καείς σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Σπανουδάκη

Βραβείο Μοντάζ

στον Antoine Flahaut για την ταινία Παρέλαση σε σκηνοθεσία Μιχάλη Γαλανόπουλου

Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας

στον  Φαμπρίτσιο Μούτσο για την ταινία Θερμοκήπιο σε σκηνοθεσία του Γιώργο Γεωργακόπουλου

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Βραβείο Γυναικείας ερμηνείας

στην Μαρίνα Σιώτου για την ταινία Το Χάος που Άφησε Πίσω της σε σκηνοθεσία Νίκου Κολιούκου

Βραβείο Ντοκιμαντέρ

στον Δημήτρη Κεχρή για την ταινία Athens, My love

Βραβείο Σκηνογραφίας

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

στην Αναστασία Μαστρακούλι για την ταινία The Little Doggie σε σκηνοθεσία Γιώργου Ντούνη

Βραβείο Σχεδιασμού Ήχου

στον Massimo Del Gaudio για την ταινία Παρέλαση σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Γαλανόπουλου