Δημήτρης Λιόλιος: Η Στρίγγλα αποκαλύπτει σήμερα μια τρυφερότητα, αλλά και ένα μηχανισμό χειραγώγησης

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Μετά τον επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων με «Το Φαγητό» της Μαρίας Λαϊνά, ο Δημήτρης Λιόλιος επιστρέφει με τη νέα προσωπική του δουλειά, μια σύγχρονη σκηνική ανάγνωση του κλασικού έργου «Το Ημέρωμα της Στρίγγλας» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Η παράσταση που κέρδισε κοινό και κριτικούς την περσινή θεατρική σεζόν, επαναλαμβάνεται φέτος στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά από τις 23 Οκτωβρίου.

Η «Στρίγγλα» είναι ουσιαστικά μια σύγχρονη, εκρηκτική σκηνική ανάγνωση, για δυο ηθοποιούς, που ερμηνεύουν δέκα ρόλους. Το εμβληματικό σαιξπηρικό έργο ανασχηματίζεται σε ένα ψυχολογικό παιχνίδι για την εξουσία, την έμφυλη ταυτότητα και την κοινωνική καταπίεση. Μια σύγχρονη, απογυμνωμένη, ελεύθερη διασκευή, η οποία ανατέμνει τις λεπτές ρωγμές ανάμεσα στην επιβολή και την υποταγή, την ελευθερία και τη συμμόρφωση. Ένα παιχνίδι που δεν είναι αθώο. Η μάχη πίσω από το γέλιο και μια ιστορία που δεν τελειώνει ποτέ.

Ζητήσαμε από τον σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή του έργου Δημήτρη Λιόλιο να μας μιλήσει για το πώς προσέγγισε το σαιξπηρικό έργο, ποιος είναι ο πυρήνας του και πού έχει εστιάσει στην παράσταση που έχει ετοιμάσει:

ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Η διασκευή της Στρίγγλας δεν ξεκίνησε από την ανάγκη να «πειράξουμε» ή να «διορθώσουμε» τον Σαίξπηρ. Δεν το χρειάζεται. Δεν με συγκινούν οι «νέες αναγνώσεις» από μόνες τους. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να καταλάβω, γιατί ένα έργο επιμένει να υπάρχει. Τι είναι αυτό που δεν λέει ποτέ ολόκληρα τα λόγια του και τι συνεχίζει να μας αγγίζει; Και αν το απογυμνώσουμε από το ύφος της εποχής του, τι μένει; Ένα παιχνίδι εξουσίας, ένα παιχνίδι για δύο που, όταν μεταφέρεται στη σημερινή εποχή, αποκαλύπτει τόσο την τρυφερότητα, όσο και τους μηχανισμούς χειραγώγησης μέσα στις σχέσεις. Η παράστασή μας επιχειρεί να γίνει εργαλείο παρατήρησης: να δούμε πώς δύο άνθρωποι μαθαίνουν να σχετίζονται, κουβαλώντας όσα έχουν μάθει χωρίς να το συνειδητοποιούν.

ΔΥΝΑΜΗ

Ο πυρήνας της σχέσης που προβάλλουμε είναι διαχρονικός και σημερινός: κάποιος προσπαθεί να φτιάξει τον άλλον, όπως τον χρειάζεται. Είναι επικίνδυνα γνώριμο κι ας φαίνεται αθώο. Το χιούμορ στην παράσταση δουλεύει διακριτικά, ως ένα μέσο για να λειαίνει την ένταση και ταυτόχρονα να φωτίζει όλες τις κρυφές ανισότητες. Στη Στρίγγλα, το παιχνιδιάρικο πείραγμα, οι υπαινικτικές ατάκες και οι υπερβολές που φέρνουν το γέλιο λειτουργούν παράλληλα ως δείκτες εξουσίας: τι μπορεί να κρύβεται μέσα στην αγάπη, στην αρχή της ανισότητας. Η αναγνώριση αυτής της κατασκευής είναι το πρώτο μικρό βήμα προς αλλαγή.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Η παράστασή μας επιχειρεί να αποσυνδέσει την ταυτότητα από τον ρόλο - καταναγκασμό. Οι «ταυτότητες» δεν είναι απλώς ιδιωτικές εσωτερικότητες, αλλά υποκείμενα δημόσιας διαπραγμάτευσης και ελέγχου. Η Στρίγγλα μάς καλεί να παρατηρήσουμε πώς οι ρόλοι που μαθαίνουμε να υιοθετούμε καθημερινά δεν είναι φυσικοί ή αναπόφευκτοι, αλλά επικαθορισμοί κοινωνικών συστημάτων και ιστορικών συνθηκών.

ΕΞΟΥΣΙΑ

Η πατριαρχία εδώ δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, αλλά μηχανισμός. Καθημερινές πρακτικές και λόγοι που αναπαράγουν εξουσία. Ένα σύστημα όπου οι άνδρες κατέχουν κεντρικό ρόλο, συχνά αόρατο, σαν προϋπόθεση της «φυσιολογικότητας». Βλέπουμε λοιπόν πώς αυτές οι δομές εισδύουν στην ερωτική, οικογενειακή και καθημερινή σφαίρα, όχι ως μεμονωμένες αμαρτίες, αλλά ως δυνάμεις που ανακυκλώνουν ρόλους και συνήθειες. Η εξουσία εμφανίζεται συχνά ως φροντίδα, η ευγένεια ως χειραγώγηση, ο έρωτας μπλέκεται με τον έλεγχο — αυτά που ζούμε και συνήθως δεν παραδεχόμαστε.

ΑΝΤΙΛΗΨΗ

Το γέλιο εδώ λειτουργεί σαν «προστατευτικό φίλτρο», αλλά ταυτόχρονα προκαλεί και αμφισβήτηση. Όταν το χιούμορ συνυπάρχει με την αμηχανία, ανοίγει ένας χώρος αναγνώρισης. Μέσα σε αυτή την αντίθεση, αποκαλύπτεται η συστημική κανονικοποίηση της ανισότητας, η παρουσία της εξουσίας σε μικρές καθημερινές στιγμές, στον τρόπο που μιλάμε, που αγγίζουμε, που ερωτευόμαστε. Όλα αυτά τα μοτίβα δεν είναι ατομικά λάθη, αλλά επαναλαμβανόμενα σχήματα που διαμορφώνουν σχέσεις και κοινωνικές νόρμες.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ

Η Στρίγγλα θέλει να φέρει στο φως τις λεπτομέρειες που συχνά θεωρούμε «αστείες» ή «ιδιωτικές». Εκεί, στην ακμή του γέλιου και της σιωπής, υπάρχει η δυνατότητα της αναγνώρισης. Από αυτή ξεκινά κάτι πρακτικό: η προσοχή μας στρέφεται στις μικρές λεπτομέρειες της συμπεριφοράς και της γλώσσας που κρύβουν έλεγχο και επιβολή και η συνείδηση μετακινείται αναπάντεχα. Δύο ηθοποιοί, πάνω από δέκα χαρακτήρες — όλα αλλάζουν συνεχώς. Δεν υπάρχουν σταθερές ταυτότητες, δεν υπάρχει κάπου να κρυφτούμε.

ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ

Η φιλοδοξία της παράστασής μας είναι να προκαλέσει μικρές μετακινήσεις στο βλέμμα, να αφήσει ίχνη αμηχανίας και ερωτήσεων, όχι έτοιμες απαντήσεις. Η Στρίγγλα δεν υπόσχεται λύσεις. Αν μέσα από την σκηνή ξεκινήσει μια συζήτηση για ταυτότητα, εξουσία ή φεμινισμό, τότε το θέατρο μάλλον έχει ανταποκριθεί στον ρόλο του. Η πολιτική ευθύνη που επικαλούμαστε δεν είναι μονοσήμαντη. Αφορά όλους όσους συμμετέχουν στην κανονικοποίηση με καθημερινές επιλογές, λόγια και πράξεις.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Κείμενο: Βασισμένο στο έργο του Σαίξπηρ «Το Ημέρωμα της Στρίγγλας»

Μετάφραση, Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λιόλιος

Ελεύθερη διασκευή, Δραματουργική επεξεργασία: Δημήτρης Λιόλιος, Αναστασία Χατζάρα

Παίζουν: Δημήτρης Λιόλιος, Αναστασία Χατζάρα

Σκηνικά, Κοστούμια: Αλέγια Παπαγεωργίου

Πρωτότυπη μουσική σύνθεση, Ηχητικός σχεδιασμός: Μίμης Νικολόπουλος

Κίνηση: Γιάννης Νικολαΐδης

Φωτισμοί: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη

Καλλιτεχνικός συνεργάτης: Βαγγέλης Αμπατζής

Βοηθός σκηνοθέτη: Βίκυ Κωστοπούλου

Ειδικές κατασκευές: Κωνσταντίνος Χαλδαίος

Φωτογραφίες: Γιώργος Στριφτάρης

Οπτική ταυτότητα, SocialMedia: ΜΕΚΑΟΜΕ

Επικοινωνία παράστασης: Ευαγγελία Σκρομπόλα

Κομμώσεις: Θωμάς Γαλαζούλας

Συμπαραγωγή: Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, d.l.p.

INFO

Δημοτικό Θέατρο Πειραιά | Φουαγιέ

Λεωφ. Ηρ. Πολυτεχνείου 32 | Πειραιάς

23 Οκτωβρίου – 16 Νοεμβρίου 2025

Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο | 20:30, Κυριακή | 19:00

Διάρκεια: 75’

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Προπώληση

• Γενική είσοδος: 15€

Μειωμένο εισιτήριο:

• 10 € \ Φοιτητικό, Μαθητικό, 65+

• 8 € \ Άνεργοι, ΑΜΕΑ, Ομαδικό άνω των 6 ατόμων

• 5 € \ Ατέλειες ΣΕΗ, ΑΣΚΤ, ΠΕΣΥΘ