Την τελευταία του πνοή άφησε την Δευτέρα 10 Οκτωβρίου, ο Αντρέι Βάιντα.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΤην τελευταία του πνοή άφησε την Δευτέρα 10 Οκτωβρίου, ο Αντρέι Βάιντα. Ο πολωνός σκηνοθέτης ήταν 90 ετών και αποτύπωσε με τον καλύτερο τρόπο την έντονη και πολυτάραχη ιστορία της χώρας του, στις 40 ταινίες που γύρισε.
Γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1926 στο Σουβάλκι στη Βόρεια Πολωνία και αποφοίτησε από την περίφημη σχολή κινηματογράφου του Λοτζ, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν το πιο διάσημο τέκνο της Σχολής, που θα έμενε στην ιστορία για τις πολιτικές ταινίες του.
Η τριλογία που τον ανέδειξε ήταν το «A Generation» (1954), «Kanal» (1956) και «Στάχτες και Διαμάντια» (1958). Το «Kanal» μάλιστα κέρδισε το 1957 το ειδικό βραβείο της Επιτροπής στο φεστιβάλ των Καννών.
Το 1975 ήρθε η σειρά του «Promised Land», ενώ δύο χρόνια μετά, το 1977, γύρισε τον «‘Ανθρωπο από μάρμαρο», την πιο διάσημη ίσως ταινία του, η οποία λογοκρίθηκε από το κομμουνιστικό καθεστώς.
Θέμα της η διαφθορά τα πρώτα σταλινικά χρόνια και η απώλεια της εύνοιας που απολάμβανε από το καθεστώς, ένας οικοδόμος, σταχανοβίτικο πρότυπο της νέας εργατικής τάξης. Η ταινία κέρδισε το βραβείο Fipresci στις Κάννες.
Το 1981 στις Κάννες κερδίζει το Χρυσό Φοίνικα, για την επόμενη ταινία του «Άνθρωπος από σίδερο», που καταγράφει το κίνημα της Αλληλεγγύης στην Πολωνία.
Το 2000 κέρδισε ένα τιμητικό Όσκαρ για τη συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο. Το φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου τον τίμησε, με τη σειρά του, με τη Χρυσή Άρκτο Συνολικής Προσφοράς το 2006.
Κέρδισε επίσης το Βραβείο Κριτικών στην 22η διοργάνωση των βραβείων Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου για την ταινία του «Sweet Rush».
Τέσσερις ταινίες του ήταν υποψήφιες για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας (The Promised Land, The Maids of Wilko, Ο άνθρωπος από σίδερο, και Κατίν), ενώ και φέτος η επίσημη πρόταση της Πολωνίας για τα Όσκαρ είναι το «Afterimage», η τελευταία του ταινία.
Το φιλμ παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο και εστιάζει στην ιστορία του πρωτοποριακού καλλιτέχνη Βλαντισλάβ Στρεμίνσκι, που τράβηξε πολλά από την μεταπολεμική σταλινική κυβέρνηση της Πολωνίας.
Αυτό που τον ενδιέφερε πάντα ήταν, όπως έλεγε, να κάνει τον θεατή των ταινιών να προβληματιστεί και όχι να έχει μια διασκεδαστική βραδιά στον κινηματογράφο.
Ο καλός Θεός, τόνιζε ο Αντρέι Βάιντα, έδωσε στον σκηνοθέτη, δύο μάτια, ένα να βλέπει μέσα από την κάμερα και το άλλο για να βλέπει τι συμβαίνει ακριβώς γύρω του.