Ζωή μέσα στο φόβο και την εγκατάλειψη
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΤο Μικολάιφ πριν από τον πόλεμο ήταν μια ζωντανή πόλη σχεδόν μισού εκατομμυρίου πληθυσμού. Σήμερα είναι ένα σημαντικό φυλάκιο στο ουκρανικό νότιο μέτωπο.
Οι ντόπιοι λένε ότι δεν υπάρχει αίσθηση ασφάλειας πουθενά στην πόλη. Περισσότερα από 12 χιλιάδες κτίρια σε ολόκληρη την περιοχή του Μικολάιφ έχουν υποστεί ζημιές ή καταστράφηκαν.
Η πόλη έχει γίνει τακτικά στόχος βομβών διασποράς, πολύ επικίνδυνες για τους πολίτες, καθώς και από πύραυλους χαμηλής ακρίβειας, που προσγειώνονται σε κτίρια κατοικιών προκαλώντας σοβαρές καταστροφές.
Οι συναγερμοί αεροπορικών επιδρομών είναι συχνοί και μπορούν να βρουν τον καθένα στα μέσα μεταφοράς, στο σούπερ μάρκετ ή έξω και συνήθως δεν υπάρχει πουθενά να κρυφτούν.
Η πόλη δεν έχει πόσιμο νερό, καθώς ερχόταν από τη Χερσώνα, η οποία τώρα είναι προσωρινά κατεχόμενη από τη Ρωσία. Πλέον αυτό που τρέχουν οι βρύσες δεν είναι κατάλληλο για κατανάλωση, έχει γεύση θαλασσινού νερού. Το σύστημα που το τροφοδοτεί επισκευάζεται συνεχώς αλλά συχνά καταστρέφεται από βομβαρδισμό ή από νερό που περιέχει πολύ αλάτι. Και με τον χειμώνα και την περίοδο θέρμανσης να πλησιάζουν, αυτή η κατάσταση δεν φαίνεται πολύ αισιόδοξη.Το πόσιμο νερό πρέπει να μεταφέρεται στο σπίτι σε μπουκάλια από τα εξωτερικά σημεία διανομής.
Με πολλές επιχειρήσεις κλειστές, πολλοί κάτοικοι έχουν βρεθεί χωρίς δουλειά. Συχνά στρεφονται σε δραστικά διαφορετική εργασία για να θρέψουν την οικογένειά τους.
«Δούλευα στην επιχείρηση εστιατορίου, είχα ένα μικρό εστιατόριο. Μετά ήρθε ο COVID-19 και μετά ο πόλεμος. Τώρα έπρεπε να ξαναπροκριθώ ως οδηγός ταξί, μου αρέσει αυτή η δουλειά, στην πραγματικότητα, αν οι άνθρωποι είναι καλοί, μιλάμε, μαθαίνω πολλά νέα πράγματα» λέει ένας κάτοικος, οδηγός ταξί πια.