Το τρίτο μέρος του οδοιπορικού του euronews στο «Περιβόλι της Παναγιάς»
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Μοντάζ: Γιάννης Δήμας- Γιάννης Δόλας
Αφήγηση: Απόστολος Στάικος
Παραγωγή-Κείμενο: Βασίλης Μπίτσης
Ουρανούπολη
…είναι η λαχτάρα της ψυχής ανεξήγητη,
για την επιστροφή σ´αυτά εδώ τα ιερά μονοπάτια,
που αδυνατείς ν αντισταθείς…
Χαράματα…μια μέρα του Σεπτεμβρη…
Πρώτες εικόνες, από την Ουρανούπολη στη Δάφνη…εικόνες γνώριμες απο τα προηγούμενα οδοιπορικά μας στο Άγιο Όρος.
Δάφνη
Με την αγωνία να μεταφέρουμε νέες εμπειριες και βιώματα, σεβόμενοι τις αξιες της μοναστικής ζωής, θέτουμε ένα τολμηρό στόχο…
Ν' ανεβούμε στην κορυφή του άθω, στα 2033 μέτρα!
Κλέφτικο
Φτάνουμε στα νότια της λεγόμενης ερήμου του Άθω, στο Κλέφτικο, παλιό λιμάνι των πειρατών και φυσικό λιμάνι της Κερασιάς.
Από εδώ θ' αρχίσουμε την ανάβαση για την κορυφή του Ιερού Βουνού.
Πετρωτά καλντερίμια και μονοπάτια μέσα από πυκνές φυλλωσιές, μας οδηγούν σ' ένα μικρό παράδεισο, την Κερασιά, στα 700 μέτρα πάνω απο τη θάλασσα…
Πρώτη μας φορά στο κελί του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, με την ιστορία του ξεκινά γύρω στο 1500.
Κερασιά/ Ιερό Κελί Αγ.Ιωάννη Θεολόγου
Η οργιώδης βλάστηση μας σαγηνεύει και η όποια αγωνία για τη φιλοξενία ενός αγνώστου επισκέπτη από τους μοναχούς του κελιού, γρήγορα γίνεται γαλήνη.
Λες κι αυτός ο ιδιαίτερος τόπος στην αγκαλιά του Άθωνα, είναι φτιαγμένος για λατρεία, φιλοξενία και περισυλλογή…
Αν ο Άθως είναι το Περιβόλι της Παναγίας, η Κερασιά -με τα δώδεκα κελιά της- είναι ο κήπος της, λένε οι πατέρες και η ασκητική ζωή εδώ, ανάγεται στον 10 αιώνα.
Ο Πατέρας Θεολόγος, ηγούμενος του κελιού, ο σεβάσμιος, μειλίχιος και φιλοσοφημένος Γέροντας, αρχιτέκτονας του Μετσοβίου Πολυτεχνείου στην πρώτη νιότη του, βιώνει τον μοναχισμό για πολλές δεκαετίες…
Με 10 χρόνια ιεραποστολικού έργου στο Κογκό, όπου ακόμα συνεχίζει να πηγαίνει κατα καιρούς…και με πάνω από οκτώ χρόνια δίπλα στον αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο στην Αλβανία, βρήκε το λιμάνι του εδώ στην Κερασιά.
Τι ήταν αυτό που τον έφερε στο Όρος, τι θυμάται από το πρώτο και ανεξήγητο θείο κάλεσμα;
Πατέρας Θεολόγος: Ηγούμενος-Ι.Κ. Αγ.Ιωάννη Θεολόγου
«Την πρώτη φορά που ήρθα ήταν το '72 …Είδα έναν άλλο κόσμο, ένα κόσμο τελείως διαφορετικό από αυτόν που είχα ζήσει μέχρι τότε και μ' εντυπωσίασε η ομορφιά, η απλότητα και η αγιότητα των ανθρώπων. Παράλληλα-να σας πω και κάτι προσωπικό-ένιωσα μια φωνή μέσα μου ν' ακούω, που να λέει αυτός είναι ο τόπος σου…Και για μένα ήταν τελείως άσχετο, γιατί εγώ δεν είχα καμία σκέψη να έρθω στο Άγιο Όρος, παρά μόνο σαν επισκέπτης, θαυμάζοντας την παράδοση, την αρχιτεκτονική παράδοση γιατί αρχιτεκτονική σπούδαζα τότε …Και ήταν μια φωνή που δεν ήξερα πως να την εξηγήσω και τόση επίμονη, που έφυγα όσο μπορούσα πιο γρήγορα, για να ξανάρθω πάλι, όσο μπορούσα πιο γρήγορα…γιατί είναι ένα μέρος που σε κερδίζει, που μπορεί ν'αναπαυθεί και το σώμα και η ψυχή και τα μάτια και η διάθεση και οτιδήποτε μας αρέσει…Γιατί ο άνθρωπος είναι πλασμένος να του αρέσει το ωραίο και το ωραίο εδώ κυριαρχεί.»
Ο Πατέρας Θεολόγος, άρχισε τη μοναστική του ζωή στο Όρος το 1980 και στην Κερασιά το 1983.
Η τέχνη της αρχιτεκτονικής τον βοήθησε πολλές φορές στο έργο του.
Στις αρχές του 1990, όταν ανακαινίζονταν ο κυρίως ναός του κελιού, έχτισε με τα ίδια του τα χέρια, αυτόν τον υπέροχο ξύλινο ναΐσκο.
Πατέρας Θεολόγος: Ηγούμενος-Ι.Κ. Αγ.Ιωάννη Θεολόγου
΄΄Ειναι πήλινη η καμπάνα, ένας φίλος μας την έφερε απο το Ηράκλειο, από την Κρήτη, κάποιος φτιάχνει τέτοια και σκεφτήκαμε να τη βάλουμε εδώ, επειδή ταιριάζει με το ξύλο΄΄
Χρησιμοποίησε την αγιορείτικη καστανιά- εξωτερικά του ναού και το ξύλο πεύκου- στο εσωτερικό.
Αμερικανοί προσκυνητές γοητεύτηκαν τόσο πολύ από την αρχιτεκτονική του απλότητα και ομορφιά, ώστε χρηματοδότησαν την κατασκευή ενός πιστού αντιγράφου στην πολιτεία του Μεΐν και ζήτησαν από τον πατέρα Θεολόγο να επιβλέψει το έργο…όπως και έγινε.
Είναι η μοναδική ξύλινη εκκλησία στο Άγιο Όρος και είναι αφιερωμένη στον Άγιο Ποτάπιο.
Στο κελί με τον πατέρα Θεολόγο ζουν άλλοι τέσσερις μοναχοί.
Η καθημερινότητα κοπιώδης και δύσκολη, γεμάτη από εργασίες και θρησκευτικά καθήκοντα.
Φροντίζουν τη γη που τους φιλοξενεί κι αυτή τους ανταμείβει με τ' αγαθά της…
Καρποφόρα δέντρα, καρυδιές, καστανιές, κηπευτικά εποχής, ο ελαιώνας, οι κληματαριές και πολλά άλλα οπωροφόρα, συνθέτουν έναν μικρό παράδεισο...
Και η ζωή χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, σε συνθήκες αλλοτινές.
Πατέρας Θεολόγος: Ηγούμενος-Ι.Κ. Αγ.Ιωάννη Θεολόγου
«Αυτό είναι το ψυγείο μας, όταν θέλουμε κάτι να συντηρήσουμε, κρατάει η πηγή αυτή μια σταθερή θερμοκρασία στους 12 βαθμούς, μπορούμε να το βάλουμε σ' ένα δοχείο μέσα στο νερό κι έτσι έχουμε αυτή την εξυπηρέτηση, είναι παλαιό, δεν είναι δικό μας»
Με καυσόξυλα γίνεται και το μαγείρεμα …και χωρίς ηλεκτρικό φως, οι φανοί, οι λάμπες και τα κεριά φωτίζουν στη νύχτα που πέφτει.
Ο εσπερινός κατανυκτικός και λιτός, όπως άλλωστε και η ζωή στο κελί.
Οι ψαλμωδίες και οι προσευχές και στη μητρική γλώσσα δυο εκ των μοναχών.
…στα Σερβικά από τον πατέρα Γαβριήλ
…στα Αλβανικά,από τον πατέρα Ιωάννη
Οι αναζητήσεις και τα ερωτήματα αιώνια για το πού και πώς συναντώνται το θεϊκό με το ανθρώπινο…ο Πατέρας Θεολόγος έχει τη δική του θεώρηση.
Πατέρας Θεολόγος: Ηγούμενος- Ι.Κ. Αγ.Ιωάννη Θεολόγου
«Ο Θεός- το νοιώθουμε- είναι μέσα σε μια απλότητα κι αυτή η απλότητα είναι που μας βοηθάει να πλησιάσουμε τον Θεό.
Αν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε περίπλοκα, με την ανθρώπινη λογική, δε νομίζω ότι μπορούμε να βρούμε τον Θεό…ο Θεός μας αγγίζει μέσα από κάθε τι και κυρίως μέσα από την δημιουργία του».
Πριν συμπληρώσει τα 20 του χρόνια, δεν είχε ακούσει, ούτε ήξερε τι είναι το Άγιο Όρος…ζούσε και σπούδαζε στο Λονδίνο…
Ύστερα από μια συζήτηση, ένιωσε άξαφνα το κάλεσμα εκείνο το θεϊκό και ανερμήνευτο για όλους εμάς τους πολλούς…
Σεμνός και προσηνής, ο Πατέρας Παΐσιος,ο νεότερος μοναχός στο κελί,απαρνήθηκε την κοσμική ζωή πριν από οκτώ χρόνια…
Κι αναρωτιέται κανείς: Πώς και πού βρήκε τόση δύναμη και πίστη η άγουρη νιότη για να αφιερώσει μια ολάκερη ζωή στον Θεό;
Κάτι λιγότερο από 300 κιλά μέλι είχε η φετινή σοδειά, συμβάλλοντας στα έσοδα του κελιού…
Ο Πατέρας Πρόχορος, πολυτάλαντος…Μελισσοκόμος…και υφαντουργός με εξαιρετικές δημιουργίες και περιζήτητα υφαντά, γνωρίζει πολύ καλά την τέχνη και την παράδοση του αργαλιού…
Θέλει περίσσιο ταλέντο η λεπτομέρεια στις χειροποίητες δημιουργίες κι ο Πατέρας Πρόχορος το διαθέτει ατόφια..
Και δεν είναι το μόνο. Έίναι και γητευτής γερακιών …
Και ποιός δεν ζήλεψε άραγε το πέταγμα των ελεύθερων πουλιών;
Είναι το πέταγμα που κάνει τον επισκέπτη να νοιώθει ότι φτάνει κι αυτός εδώ, λίγο πιο κοντά στον Θεό…
Ο κόπος αλατίζει τη καθημερινότητα και δυναμώνει την πνευματικότητα, λένε οι μοναχοί.
Πατέρας Θεολόγος: Ηγούμενος-Ι.Κ. Αγ.Ιωάννη Θεολόγου
«Τα κελιά είναι ένα μικρό κοινόβιο, βέβαια ένα κοινόβιο που έχει πολλές εργασίες, πολύ φόρτο, πολλές δυσκολίες…Δεν έχει τη σιγουριά που έχουν τα μοναστήρια, που είναι σαν ένα μεγάλο λιμάνι που μπορεί να βρει κανείς εκεί την ασφάλεια και την ειρήνη από τη θαλασσοταραχή του κόσμου…Κι εδώ προσπαθούμε, αγωνιζόμαστε με μια ζωή όσο το δυνατόν πιο ήσυχη και κοιτάμε και να σεβαστούμε τον τόπο που μας φιλοξενεί, γιατί περαστικοί είμαστε κι από εδώ, από τη γη άλλωστε είμαστε περαστικοί, να μην τον πειράξουμε, να μην τον βλάψουμε, να μην τον αλλάξουμε…ο,τι μας δίνει η φύση».
Κερασιά
Νωρίς το πρωί ξεκινάμε για την κορυφή του Άθωνα…μας συντροφεύουν τα αλυχτίσματα των τσακαλιών μέσα στο πυκνό δάσος…
Τα μονοπάτια ανηφορικά και πανέμορφα …με τις φυλλωσιές των δέντρων να μας προστατεύουν απ´τον καυτό ήλιο του Σεπτέμβρη…
Λιγομίλητοι μοναχοί χάνονται σαν σκιές στο πέρασμα τους…
Σταυρός
Φτάνουμε στον Σταυρό, στα 800 μέτρα υψόμετρο, εκεί που συναντώνται τα μονοπάτια για την κορυφή του Άθω, τη Λαύρα, την Αγια Άννα, τον Άγιο Βασίλειο και τα Κατουνάκια…
Μέσα από το δάσος με τις καστανιές αρχίζουμε την ανάβαση…
Λιγοστοί οι προσκυνητές που συναντάμε στο διάβα μας..
Καρμύλιο ορος
Αφήνουμε πίσω μας το Καρμύλιο όρος, με το εκκλησάκι του προφήτη Ηλία στην κορυφή…και την θέα την απέραντη στο Αιγαίο.
Λίγο πριν τα 1400 μέτρα αρχίζει να φαίνεται η κορυφή…
Έχουμε δρόμο ακόμη μέχρι τα 2033 μέτρα…
Εικόνες, μακρινές του Άθω από τις προηγούμενες πεζοπορίες μας, στήνουν χορό στη σκέψη μας …και η προσμονή της κορυφής θεριεύει τη θέληση μας.
Καταφύγιο Παναγιάς
Φτάνουμε στο καταφύγιο της Παναγιάς…στα 1500 μέτρα,στο πετρόκτιστο απέριττο εκκλησάκι αφιερωμένο στη Μητέρα όλων.
Ο δρόμος για την κορυφή ανηφορικός και δύστροπος μαζί…
Και ο καιρός του Άθω να εναλλάσσεται συχνά…
Με τα πόδια να μη διαμαρτύρονται για την κούραση, σε χαλυβδώνει η επιθυμία και η εκπλήρωση του όποιου τάματος μπορεί να κουβαλάς, για να φτάσεις στον τελικό σκοπό…
Και δεν είμαστε οι μόνοι …προσκυνητές από τη Ρωσία, τη Ρουμανία και την Λευκορωσία στην ίδια πορεία προς την κορυφή.
Μετά από πεντέμισι ώρες, ανεβαίνουμε τα τελευταία σκαλοπάτια, τα καταφέραμε!
Άθως-κορυφή/ 2033 μετρα
Ο μαγικός Άθως,ο γιος του Ουρανού και της Γαίας, το ιερό βουνό της ορθόδοξης χριστιανοσύνης, μας υποδέχεται μ' εκείνο τον δικό του μοναδικό τρόπο εναλλαγής του τοπίου….με γαλανό ουρανό και ξαφνικά σύννεφα, με ανέμους και ιερή σιωπή …
Το πετρόκτιστο εκκλησάκι είναι αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος και στην κορυφή του βράχου δεσπόζει ο σιδερένιος σταυρός, που εγκατέστησαν Ρώσοι μοναχοί το 1927.
Φυλαχτό του τόπου μας, αποκαλούν οι μοναχοί το Άγιο Όρος…
Κι από εδώ την κορυφή του νοιώθεις ότι σκεπάζει όλη την Ελλάδα…
Λες και η ομίχλη του Άθωνα, σκόρπισε τα βάρη της ψυχής μας και λεύτεροι πλέον, παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής…
Μια ακόμα νύχτα θερμής φιλοξενίας στο κελί του Θεολόγου και το επόμενο πρωινό μας βρίσκει ξανά στα ίδια μονοπάτια…
Η πρώτη καλημέρα στον αγωγιάτη με τα μουλάρια του, το μόνο μεταφορικό μέσο στην Αθωνική έρημο.
Σταυρός
Στο Σταυρό, δίπλα στη βρύση, μια μεγάλη παρέα Μολδαβών προσκυνητών παίρνει ανάσες ξεκούρασης, πριν τη μεγάλη ανάβαση στον Άθω...
Κατηφορίζουμε προς τον Άγιο Βασίλειο και τα Κατουνάκια, ακολουθώντας το μονοπάτι για την επόμενη εμπειρία μας.
Τη μοναστική απομόνωση βιώνουν οι μοναχοί που επιλέγουν να ζουν στα ασκηταριά και τα μικρά κελιά.
Άγιος Βασίλειος
Είναι ο δικός τους τρόπος για την απόλυτη περισυλλογή και την επαφή με τον Θεό…Οι πρώτοι ερημίτες έφτασαν εδώ από την Καππαδοκία γύρω στα 1700.
Ο πατέρας Γεράσιμος ζει στον Άγιο Βασίλειο…μόνος με τις προσευχές του και τη δική του φιλοσοφία.
Πατέρας Γεράσιμος, Μοναχός Ι.Κ. Αγ.Βασιλείου
«Το σήμερα είναι δικό μας, ούτε κι αυτό, οπότε γιατί να σκέφτομαι το αύριο το οποίο δεν είναι δικό μου;
Τζάμπα χρόνος και τζάμπα σκέφτομαι και γι' αυτό σου λέει ο θεός …και κουράζεται ο εγκέφαλος, να βάλεις το αύριο, μεθαύριο...κάνεις ένα πρόγραμμα, το οποίο δεν ξέρεις αν το υλοποιήσεις»
Ο γέροντας με τη βιβλική μορφή έχει και κάτι ακόμα να μας πει.
Πατέρας Γεράσιμος, Μοναχός Ι.Κ. Αγ.Βασιλείου
«Μέσα από τα κάγκελα θα σου πω δυο λέξεις, που θα τις θυμάσαι για πάντα…Εργάσου για τη σωτηρία της ψυχής σου και των συνανθρώπων σου, αυτό θα βρούμε εκείνη τη μέρα…
Ό,τι κι άλλα κάναμε θα είναι στον αέρα, αυτός είναι ο δρόμος της σωτηρίας. Αγωνίζομαι για να μπω στο δρόμο της σωτηρίας,
Χριστέ μου, βοήθησε με να μπω στο δρόμο της σωτηρίας»
Κατουνάκια
Στην κατηφοριά για τα Κατουνάκια κι άλλοι αγωγιάτες με τα μουλάρια μεταφέρουν τις προμήθειες στα απόμακρα κελιά, τις καλύβες και τις σκήτες.
Φτάνουμε στους Δανιηλαίους, την υπέροχη καλύβη με τη ζεστή φιλοξενία των πατέρων γνώριμη, από το πρώτο μας οδοιπορικό…
Ιερά Καλύβη Δανιηλαίων
Η αδελφότητα των Δανιηλαίων με καταγωγή από τη Σμύρνη, εγκαταστάθηκε εδώ το 1881.
Έντεκα μοναχοί υπό τον πατέρα Αθανάσιο, συνεχίζουν την παράδοση των προγενέστερων πατέρων στην αγιογραφία και την ψαλτική τέχνη.
Ο ναός είναι αφιερωμένος σ´ όλους τους αγιορείτες πατέρες.
Το ηλιοβασίλεμα του Σεπτέμβρη μας χαρίζει εικόνες μαγευτικές κι ονειρεμένες… μοναχικές φιγούρες χανόμαστε κι εμείς στις ομορφιές του τοπίου και της φύσης.
Η επόμενη μέρα μας οδηγεί στο νέο προσκύνημα…τη Μικρά Αγία Άννα.
Κάθε μονοπάτι και μια προσευχή από τις ιερές μορφές του ασκητισμού…προσπερνάμε διακριτικά κι ανηφορίζουμε στο γεμάτο από πέτρες μονοπάτι…
Μικρά Αγία Άννα
Συχνά συναντάμε κι άλλους προσκυνητές, όπως εδώ μια παρέα από τα Γιάννενα…
Η ασκητική ζωή στην Μικραγιάννα, άρχισε τον 16ο αιώνα με την άφιξη των οσίων Διονυσίου του Ρήτορος και του Μητροφάνους, δυό μοναχών από την Κωνσταντινούπολη.
Ιερά Σκήτη Αγίας Άννας
Βγαίνουμε στο διάσελο με τη ματιά να φτάνει μέχρι τη Σιμωνόπετρα…μπροστά μας ξανοίγεται η σκήτη της Αγίας Αννας με τα διάσπαρτα κελιά και τις καλύβες.
Κατέχοντας κορυφαία θέση από όλες τις σκήτες του Αγίου Όρους,η ιστορία της Αγίας Άννας αρχίζει τον 16ο αιώνα και είναι αφιερωμένη στη μνήμη της μητέρας της Θεομήτορος.
Προσευχητήρια προϋπήρχαν από τον 11ο αιώνα.
Ένας ιερός κώδικας της Σκήτης, αναφέρει ότι κομμάτι από το ιερό λείψανο της Αγίας Άννας, μεταφέρθηκε εδώ το 1666 από τον Δικαίο Συμεών.
Περισσότεροι από 90 μοναχοί εγκαταβιούν στον οικισμό με τα υπέροχα κτίσματα, που ανήκει στη δικαιοδοσία της Μεγίστης Λαύρας.
Νεα Σκήτη
Προσπερνάμε τη Νέα Σκήτη και την πέτρινη αψίδα-σύνορο, που χωρίζει την περιοχή της Λαύρας από αυτή της Μονής
ΙΜ Αγίου Παύλου
του Αγίου Παύλου, με την υπόσχεση ενός νέου οδοιπορικού…
Από τον αρσανά της Μονής επιστρέφουμε στην επιβλητική Σιμωνοπετρα.
Αρσανάς Σιμωνόπετρας
Ο Πατέρας Γρηγόριος, που είδαμε στο πρώτο μας οδοιπορικό να μοχθεί με το μουλάρι του, ασκητεύει σ´ένα μικρό κτίσμα, το κάθισμα του Ιωάννη του Θεολόγου, κάτω από την ιερή σκέπη της Μονής.
Ήταν ο πρώτος μοναχός από την Γεωργία που ήρθε στο Όρος,το 2013.
Πατέρας Γρηγόριος, Μοναχός, Κάθισμα Ι.Θεολόγου-Σιμωνόπετρα
«Στη Γεωργία τώρα αρχίζει η μοναστικη ζωή, επειδή είχαμε Σοβιετική Ένωση, κομμουνισμό, αθεϊσμό…αυτά πέρασαν, είναι τριάντα χρόνια που ξανάρχισε η μοναστική ζωή».
Και πώς βιώνει εδώ στην λιτή του καλύβα, τις αγωνίες των επισκεπτών;
Πατέρας Γρηγόριος, Μοναχός, Κάθισμα Ι.Θεολόγου-Σιμωνόπετρα
«Θαύματα γίνονται καθημερινά σε όλους τους ανθρώπους που έχουμε πίστη, αλλά η μοναστική ζωή είναι τέτοια, που πρέπει να τη βιώσει κανείς. Αξίζει μια φορά τουλαχιστον στη ζωή τους να έρθουν…έρχονται άνθρωποι και αγγίζουν την χάρη του Θεού εδώ και μετά αλλάζουν τη ζωή τους…»
Βρήκαμε τον Πατέρα Γρηγόριο σε μια δύσκολη μέρα…Συνόδευε έναν νεαρό γεωργιανό μοναχό με σοβαρό πρόβλημα υγείας, που τον ανάγκαζε να επιστρέψει για θεραπεία στην πατρίδα του.
Ι.Μ. Σίμωνος Πέτρας
Οι αγιορείτικες αξίες αναλλοίωτες στο πέρασμα των αιώνων αλλά οι ανάγκες προσαρμογής σε κάθε εποχή επιτακτικές, για κάθε γενιά μοναχών.
Αρσανάς Σιμωνόπετρας
Ο Πατέρας Αρτέμιος, οξυδερκής και διορατικός,σεμνός και πολυτάλαντος, άφησε την κοινοβιακή ζωή στη Σιμωνόπετρα για τούτη εδώ τη μοναχική γωνιά στην άκρη του πελάγους.
Ο αρσανάς, αφημένος για αιώνες στα ανεμοδαρμένα κύματα, έγινε ξανά κατοικήσιμος στα χέρια του...
Και με την συνδρομή της Μονής ανακαινίστηκε και ο ιστορικός πύργος που χρονολογείται από τον 16ο αιώνα.
Ξανοιχτήκαμε στη θάλασσα για να μάθουμε ιστορίες και βιώματα στο πέρασμα των χρόνων…
Πατέρας Αρτέμιος, Μοναχός, Αρσανάς Σιμωνόπετρας
«Εκεί μέσα στο σπιτάκι πάνω στην Παναγίτσα, που ανήκει στη Σιμωνόπετρα, βρήκαμε στις μέρες μας, την τελευταία δεκαετία, έναν ανθρώπινο σκελετό μέσα σε μια τρύπα…υπήρχαν μαρτυρίες ότι σ' αυτή τη χαράδρα ήτανε μαθητές του Αγίου Γρηγορίου, σπηλαιώτες…Ήταν πολύ συγκλονιστικό και ο Πάτερ που το βρήκε θυμάμαι, όταν ήρθε στο Μοναστήρι μας είπε συγκινημένος ότι,
δεν ζούμε τίποτα, (εμείς),δεν κάνουμε τίποτα, αυτούς έπρεπε να δείτε εκεί, μέσα στις τρύπες και τις οπές της γης»
Τα αφηγήματα αναρίθμητα για την αγιοσύνη αυτών που αφιέρωσαν ολάκερη τη ζωή τους, εδώ στο περιβόλι της Παναγίας.
Επιστρέφουμε,με το βλέμμα καρφωμένο ψηλά…
Πατέρας Αρτέμιος, Μοναχός, Αρσανάς Σιμωνόπετρας
«Βέβαια δεν μπορείς ν' αντισταθείς για κανένα λόγο, ό,τι και να δουν τα μάτια σου εδώ σ' εκείνη την ομορφιά… και θα μπορούσαμε να πούμε σ' εκείνο το θαύμα του κόσμου, τη Σιμωνόπετρα. Όπου και να πας, όσο φαίνεται η Σιμωνόπετρα, θα κοιτάς τη Σιμωνόπετρα»
Αισθανόμαστε να μας αγκαλιάζει προστατευτικά το θεϊκό σκέπασμα του ανυπέρβλητου αρχιτεκτονικού αριστουργήματος, του Οσίου Σίμωνος…και σε κάθε οδοιπορικό μας νοιώθουμε ότι είναι και το δικό μας λιμάνι.
Ο αποχαιρετισμός μας μοναχικός…ανθρώπινος…σιωπηρός, με το βλέμμα λες και ψάχνει να ερμηνεύσει στο μπλε της θάλασσας, το αναπόφευκτο κάλεσμα για την επόμενη φορά…