Η Ελεονώρα Μελέτη μίλησε στο euronews για τη βία κατά των γυναικών και για τις πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει ως ευρωβουλευτής. Ακόμη, αναφέρθηκε στη σημασία της εκπαίδευσης ώστε να αλλάξουν πεποιθήσεις που μετρούν δεκαετίες, αλλά και στα στερεοτύπα που συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμα και στην Ευρώπη
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
*«Είναι ριψοκίνδυνο να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η Χάρις έχασε επειδή είναι γυναίκα. Πολιτικοί αναλυτές έχουν εστιάσει στους λόγους νίκης και ήττας αντιστοίχως, λέγοντας ότι **αυτό που κέρδισε τελικά ήταν **οι προτεραιότητες που έχει ο Τραμπ. **Αναφέρομαι **στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού και στην οικονομία. Άλλοι χρεώνουν την ήττα Χάρις στην ατζέντα που θέλει να εκπροσωπήσει. Επίσης, πρέπει να δούμε τις πεποιθήσεις του αμερικανικού λαού, καθώς και με τι αφήγημα μεγαλώνουν ως προς τη θέση της γυναίκας».*
«Αυτό το οποίο όμως κρατάω στα θετικά είναι ότι υπήρξε υποψήφια για την προεδρία της Αμερικής. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Έχει συμβεί στο παρελθόν και με την Χίλαρι Κλίντον και αυτό είναι σημαντικό. Στην Επιτροπή Ισότητας των Φύλων και των Δικαιωμάτων της Γυναίκας στην οποία συμμετέχω, βλέπω πως η πρόσβαση των γυναικών σε καίριες και ηγετικές θέσεις αποτελεί προτεραιότητα. Έχουμε καταφέρει να έχουμε γυναίκα στην προεδρία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και στην προεδρία της Κομισιόν».
«Θα πρέπει να κοιτάξουμε και έναν άλλον κοινωνικό παράγοντα που ενδεχομένως να αποτελεί εμπόδιο. Δεν είναι εύκολο για τις γυναίκες να πάρουν την απόφαση να δραστηριοποιηθούν σε τομείς όπως η πολιτική. Γιατί μία γυναίκα όταν αποφασίζει να ασχοληθεί με την πολιτική, ξέρει πως θα έρθει αντιμέτωπη με τον σεξισμό που είναι αρκετά έντονος, με τις προκαταλήψεις και με την αμφισβήτηση και με την πρόκληση του να ισορροπήσει την επαγγελματική με την προσωπική ζωή».
«Είναι λογικό οι γυναίκες να είμαστε διστακτικές. Παρ’ όλα αυτα πιστεύω ότι σιγά σιγά η κατάσταση θα αλλάξει. Η πολιτική σκηνή έχει γυναίκες οι οποίες είναι πάρα πολύ δυναμικές, πάρα πολύ ικανές, θα μπορούσαν να στηρίξουν και το αξίωμα της πρωθυπουργού και είμαι πολύ αισιόδοξη για το μέλλον».
«Η βία κατά των γυναικών δεν είναι ελληνικό προϊόν. Αφορά όλες τις χώρες. Μάλιστα αν δείτε και τα νούμερα συγκριτικά με άλλες χώρες, κάποια κράτη είναι σε πάρα πολύ δυσμενή κατάσταση. Χαρακτηριστικά σας αναφέρω ότι στη Γαλλία έχουμε κάθε μέρα μία γυναικοκτονία. Στη Γερμανία κάθε τρεις μέρες μια γυναίκα χάνει τη ζωή της από σύντροφο ή από πρώην σύζυγο. Κάθε χρόνο οι αρχές δέχονται εκατοντάδες χιλιάδες κλήσεις για κακοποιήσεις και για ενδοοικογενειακή βία».
«Η νομοθεσία είναι το πρώτο μέτρο που παίρνει μια πολιτεία για να μπορέσει να ελέγξει, για να αποτρέψει μια ακραία συμπεριφορά. Είναι λογικό. Από εκεί και έπειτα όμως υπάρχουν κάποια ζητήματα που καμία νομοθεσια δεν μπορεί να περιορίσει ή να ελέγξει. Αναφέρομαι σε αντιλήψεις που είναι εμποτισμένες στο υποσυνείδητό μας και στις πεποιθήσεις που έχουν να κάνουν με το πώς αντιλαμβανόμαστε τη θέση της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία.
«Η βία κατά των γυναικών δεν είναι φαινόμενο το οποίο εντοπίζουμε τα τελευταία χρόνια. Αν ανατρέξουμε στην ιστορία της ανθρωπότητας, από τα πολύ αρχαία χρόνια, από την αρχαία Ελλάδα όπου οι γυναίκες ζούσαν στο γυναικωνίτη στην αρχαία Κίνα, οι γυναίκες ας πούμε, θεωρούνταν περιουσιακό στοιχείο του άντρα. Στην αρχαία Ινδία πέθαινε ο σύζυγος και η γυναίκα οδηγούνταν σε αυτοκτονία η σε θάνατο, γιατί πλέον δεν είχε καμία σημασία ζωή της χωρίς το σύζυγό της. Στην αρχαία Ρώμη επίσης, η γυναίκα ήταν περισσότερο αντικείμενο και τρόπαιο παρά οντότητα υπαρξιακή. Βλέπουμε λοιπόν ότι όλα αυτά έχουν χτίσει και έχουν δημιουργήσει μέσα στα χρόνια και τους αιώνες στερεότυπα τα οποία και στην Ευρώπη υπηρετούμε.
Πολλές φορές κουνάμε το δάχτυλο σε χώρες οι οποίες πραγματικά ακολουθούν πρακτικές που είναι εξευτελιστικές για τις γυναίκες, όπου τις εξαναγκάζουν σε γάμο. Παρόλα αυτά και εμείς σαν Ευρωπαίοι έχουμε σαν αφήγημα ότι μια γυναίκα καλό είναι να παντρευτεί και να εξασφαλιστεί οικονομικά από τον άντρα της.
Μια γυναίκα που υποτίθεται πως κάνει έναν καλό γάμο είναι μια πετυχημένη γυναίκα. Έχουμε μεγαλώσει με το αφήγημα ότι η γυναίκα πρέπει να θυσιαστεί για να κάνει οικογένεια, να θυσιάσει τη δουλειά της, γιατί δεν μπορεί να τα συνδυάζει και τα δύο. Έχουμε εκπαιδευτεί στο ότι η γυναίκα πρέπει να κάνει τα τυφλά μάτια, να κάνει υπομονή. Πόσες φορές έχετε ακούσει περιστατικά που λένε «έλα μωρέ κάτι του έκανε και τον έβγαλε από τα ρούχα του».
Άνδρες και γυναίκες, το συντηρούμε και το ανανεώνουμε αυτό το στερεότυπο. Αυτό για να καταπολεμηθεί θέλει επίσης πάρα πολύ χρόνο, ώστε να δημιουργήσουμε ένα άλλο αφήγημα. Όμως και εδώ έχουμε έναν κίνδυνο. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα αφήγημα που θα μπορέσει να επιφέρει την ισορροπία, όχι να σπάσει τα παλιά στερεότυπα, δημιουργώντας καινούργια στερεότυπα. Γιατί κι αυτό είναι επικίνδυνο. Δεν θέλουμε να μισήσουμε τους άντρες, δεν θέλουμε να τους εξαφανίσουμε. Δεν θέλουμε μια κοινωνία που θα έχει ανισότητες υπέρ των αντρών. Θέλουμε μια κοινωνία όπου και οι δύο θα νιώθουμε χρήσιμοι, όπου θα μπορούμε να συμπράξουμε και να συνυπάρξουμε».
«Πιστεύω πάρα πολύ στη δύναμη της εκπαίδευσης, της παιδείας, της ενημέρωσης, της ευαισθητοποίησης. Πρέπει να προσπαθήσουμε και μέσα από δράσεις να αλλάξουμε κάποια πράγματα. Πρέπει να φύγουν από την καθημερινότητά μας, από το υποσυνείδητό μας. Να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, που ζούμε και να υιοθετήσουμε καινούργιες πρακτικές. Επίσης δεν μιλάμε για όλες τις μορφές βίας, εστιάζουμε μόνο στη σωματική. Γιατί η σωματική είναι αυτή που φαίνεται, είναι η αυταπόδεικτη».
«Θέλω να δείτε το χαστούκι σαν μια αργή κίνηση που τελικά φτάνει στο πρόσωπο. Έχει αρχίσει να σηκώνεται το χέρι χρόνια πριν και προτού σηκώθει το χέρι, έχει μιλήσει η γλώσσα, έχει μιλήσει η συμπεριφορά, έχει μιλήσει ο τρόπος που φέρεσαι στη γυναίκα έχει μιλήσει από μόνο του το πράγμα. Απλά τι γίνεται; Δεν είμαστε εκπαιδευμένοι στο να αναγνωρίζουμε αυτά τα πρώιμα σημάδια. Βεβαίως οι γυναίκες πολλές φορές δεν έχουν τη δύναμη, αν θέλετε και τους πόρους ώστε να μπορέσουν να αντιδράσουν σε αυτά τα σημάδια. Ξέρετε πόσες γυναίκες δεν φεύγουν και υφίστανται τη βία γιατί δεν έχουν τους πόρους να σταθούν μόνες τους, να ζήσουν; Δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητες, δεν μπορούν να φροντίσουν τα παιδιά τους».
«Η ευρωβουλή είναι μια πάρα πολύ όμορφη και δημιουργική εμπειρία. Η δουλειά μου, η δημοσιογραφία με έχει βοηθήσει πάρα πολύ σε αυτό το κομμάτι. Με έχει βοηθήσει στον τρόπο που γράφω τις παρεμβάσεις μου, τις ομιλίες μου, γιατί κάνω και πολλές ομιλίες και εδώ και στην Ελλάδα, στον τρόπο που προσεγγίζω τα πράγματα, στην έρευνα που κάνω προτού κάνω μια τοποθέτηση. Με έχει βοηθήσει και νιώθω ότι ταυτόχρονα ασκώ και τη δημοσιογραφία μέσα από όλο αυτό. Η τηλεόραση δεν έχει προλάβει να μου λείψει ακόμα γιατί είναι νωρίς.
«Είναι πολύ δημιουργικό όλο αυτό, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν πρόκειται να ξανασυναντηθώ με την τηλεόραση. Ίσα ίσα που κάποια στιγμή σκοπεύω να χρησιμοποιήσω την τηλεόραση συνδυαστικά, σαν αυτό που κάνουμε εδώ, για να γίνει και η τηλεόραση φωνή και αρωγός, αν θέλετε, στο να επικοινωνήσουμε κάποια πράγματα τα οποία αξίζει τον κόπο να ακουστούν».
«Θέλω να δώσω πάρα πολύ μεγάλη έμφαση στις επιτροπές στις οποίες συμμετέχω για την ισότητα των φύλων και τα δικαιώματα των γυναικών, στην επιτροπή που έχει να κάνει με ζητήματα εκπαίδευσης, νέων και πολιτισμού, αλλά και στην επιτροπή που ασχολείται με τα κοινωνικά ζητήματα και την απασχόληση. Περιμένουμε να ξεκινήσουμε τη συνεργασία μας με τους αρμόδιους Επιτρόπους, να έρθει κάποια στιγμή στα χέρια μας ο φάκελος με τις προτεραιότητες που έχει η Κομισιόν, ώστε και εμείς να δούμε που μπορούμε να αναλάβουμε δράση».