Η Κάρμεν Γκαρθία εξηγεί πώς ένας αριθμός που δεν εμφανίζεται ποτέ στο El Gordo ενώνει εκατοντάδες οικογένειες
Σε περιόδους αβεβαιότητας, κοινωνικής έντασης και σχεδόν αγεφύρωτων πολιτικών διαιρέσεων, δύο γεγονότα ενώνουν σταθερά τους Ισπανούς.
Σε όλη τη χώρα, οι πολίτες κάνουν και αισθάνονται το ίδιο πράγμα την ίδια στιγμή σε δύο περιπτώσεις. Η μία είναι το τελετουργικό της κατανάλωσης των 12 σταφυλιών την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.
Η δεύτερη, η ευρέως διαδεδομένη αίσθηση ότι τα Χριστούγεννα ξεκινούν κάθε πρωί της 22ας Δεκεμβρίου με τον ήχο των τζακ ποτ στην Έκτακτη Κλήρωση του Εθνικού Λαχείου, κοινώς γνωστή ως El Gordo (Ο Χοντρός).
Είναι με διαφορά η πιο δημοφιλής λοταρία. Το 2024 τέθηκαν προς πώληση 193 εκατομμύρια λαχνοί, οι οποίοι συνεισέφεραν σχεδόν το 30% του ετήσιου τζίρου της Loterías y Apuestas del Estado. Για την κλήρωση του 2025, ο αριθμός των σειρών που εκδίδονται αυξήθηκε σε 198, δηλαδή πέντε περισσότερες από την προηγούμενη, πράγμα που σημαίνει ότι θα διανεμηθούν 2,772 εκατομμύρια ευρώ.
Το τραγούδι των παιδιών του σχολείου Colegio de San Ildefonso συνοδεύει μια ολόκληρη χώρα και συνεχίζει να είναι το soundtrack της συλλογικής ψευδαίσθησης.
Γιατί όλοι γνωρίζουν ότι αυτή η κλήρωση δεν αφορά μόνο τα χρήματα: είναι κάτι πολύ βαθύτερο, μια παράδοση φορτισμένη με συναισθήματα για εκατομμύρια Ισπανούς.
Από εκείνη την πρώτη κλήρωση το 1812, εν μέσω του Πολέμου της Ανεξαρτησίας, το El Gordo δεν έπαψε ποτέ να διεξάγεται, ούτε σε πολέμους ούτε σε κρίσεις, και όλοι, με κάποιον τρόπο, έχουν ένα ανέκδοτο ή μια ανάμνηση που συνδέεται με αυτό.
Η οικογένεια της γράφουσας αυτό το κείμενο ανήκει σε εκείνη την κοινωνική ομάδα που αγοράζει λαχεία μόνο τα Χριστούγεννα και, ίσως, στα Θεοφάνεια για το El Niño, αν το τζακ ποτ τους χαμογελάσει.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο εξεπλάγην όταν, μια ανοιξιάτικη Κυριακή πριν από μια δεκαετία, ο πατέρας μου, ανοίγοντας την πίσω σελίδα της εφημερίδας ως συνήθως, σταμάτησε μόνο στη σελίδα με τα αποτελέσματα της λοταρίας.
Εκτός εποχής, και χωρίς καν να έχω παίξει, μου κίνησε την περιέργεια. Σήμερα ξέρω ότι δεν ήταν σύμπτωση, αλλά μια σιωπηλή χειρονομία που επαναλάμβανε πάντα και που εγώ δεν είχα προσέξει σχεδόν καθόλου, και ότι περισσότερο από μια μανία, υπονοούσε κάτι βαθιά συναισθηματικό, μια ανάμνηση της παιδικής ηλικίας και της νιότης. Του ζήτησα να μου εξηγήσει τι ακριβώς έψαχνε. "Θέλω απλώς να μάθω αν έχει παίξει το Cenizo.
Το El Cenizo είναι ο αριθμός 17974, που ο παππούς μου -ο πατέρας του- αγόραζε πάντα με τους συναδέλφους του στη Standar Eléctrica SA, τη θρυλική ισπανική εταιρεία τηλεπικοινωνιών για την οποία εργαζόταν όλη του τη ζωή. Και ονομάστηκε έτσι επειδή, όπως φαίνεται να δηλώνει το όνομά του, δεν κληρωνόταν ποτέ. Πράγματι, ακόμα δεν έχει κληρωθεί.
Το ξέρω αυτό τώρα επειδή, εκείνο το πρωί, όταν η υγεία του πατέρα μου είχε αρχίσει να επιδεινώνεται ανεπανόρθωτα, μου φάνηκε καλή ιδέα να του κάνω έκπληξη πριν από τα Χριστούγεννα με ένα δέκατο αυτού του καταραμένου αριθμού που δεν είχα ακούσει ποτέ.
Το να βρω πού το πουλούσαν ήταν εύκολο χάρη στο διαδίκτυο: ένα μικρό περίπτερο στον αριθμό 45 της Gran Vía στη Μαδρίτη, το Loterías Trébol. "Φίλε, το τυχερό, αυτό με τα τέσσερα φύλλα", σκέφτηκα, όχι χωρίς σκεπτικισμό.
Πεπεισμένη ότι η πίστη σε αυτόν τον αριθμό θα είχε εξαφανιστεί με τη φυσική εξαφάνιση αυτής της γενιάς εργαζομένων, πήρα την αυτοπεποίθησή μου και πήγα να το αγοράσω, επειδή η οικογένειά μου είναι επίσης από εκείνους που διογκώνουν τους αριθμούς εκείνων που αγοράζουν το χριστουγεννιάτικο λαχείο σχεδόν ώρες πριν από την κλήρωση, όταν η πλειοψηφία το κάνει τον Νοέμβριο και, κυρίως, κατά τη διάρκεια του μεγάλου Σαββατοκύριακου του Δεκεμβρίου.
Πόσο μεγάλη ήταν η έκπληξή μου όταν το ζευγάρι των πωλητών λαχείων μου είπαν ότι ο αριθμός που ζητούσα είχε προ πολλού εξαντληθεί και ότι δεν πίστευαν ότι τους είχε μείνει καθόλου. Βλέποντας την απογοήτευσή μου, ενώ η μία έψαχνε, ο άλλος - μεγαλύτερος σε ηλικία - μου εξήγησε ότι είναι ο πιο δημοφιλής αριθμός επειδή υπάρχουν πολλά εγγόνια και δισέγγονα των εργαζομένων στη Standar που εξακολουθούν να είναι πιστοί σε αυτή την παράδοση.
Μια παράδοση που ξεκίνησε με τη Μαρία Λουίσα, το 1941 - τη γιαγιά του ατόμου με το οποίο μιλούσα - όταν, σε εκείνη τη σκληρή και γκρίζα μεταπολεμική Ισπανία, άρχισε να πουλάει λαχεία: πρώτα στο δρόμο, στη συνέχεια αποκτώντας ολόκληρη τη διοίκηση για τον εαυτό της. Και από τότε υπήρξαν τέσσερις γενιές, σήμερα είναι τα δισέγγονα Χουάν Κάρλος και Πατρίσια, που πωλούν σχεδόν το σύνολο των 198 σειρών της 17974, δηλαδή 1.980 λαχνούς για το Sorteo Extraordinario de Navidad.
Δεν ξέρουμε πότε ήταν η πρώτη φορά που μια ομάδα φίλων που εργάζονταν στην ίδια εταιρεία - μπορώ να φανταστώ μέσα σε αστεία και γέλια - συγκεντρώθηκαν για να αγοράσουν τον ίδιο αριθμό από τη Μαρία Λουίσα, χρόνο με το χρόνο. Ένα νούμερο που δεν έβγαινε ποτέ, αλλά στο οποίο ήταν πιστοί: El Cenizo.
Ήμουν εξαιρετικά τυχερή εκείνη τη χρονιά που μόνο ένα δέκατο έμεινε αδιάθετο και μπόρεσα να το κάνω δώρο στον πατέρα μου. Φυσικά δεν κέρδισε. Το έχει κάνει μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις και ήταν πάντα η ταπεινή pedrea (πολύ μικρά ποσά). Η τελευταία φορά ήταν το 2022, τη χρονιά που πέθανε. Θέλω να το ερμηνεύσω ως ένα τελευταίο δώρο, ένα κλείσιμο του ματιού της μοίρας που με κάνει να νιώθω πολύ τυχερή.
Καλή τύχη σε όλους και, πάνω απ' όλα, Καλά Χριστούγεννα!