Panama Papers: Πώς «στήνεται» το δίκτυο της φοροαποφυγής

Πόσο εύκολο είναι να «στήσει» κάποιος εξωχώρια εταιρεία, ώστε να «εξαγάγει» χρήματα;

Αρκετά εύκολο, όπως αποδεικνύει μία απλή έρευνα στο διαδίκτυο.

Χρειάζεται ένα μικρό κεφάλαιο και η συνδρομή εξειδικευμένων γραφείων, κυρίως νομικών, που αναλαμβάνουν τη διεκπεραίωση.

Βήμα πρώτο:
Ο ενδιαφερόμενος διαλέγει την χώρα, όπου θα «στήσει» την εταιρεία- βιτρίνα.
Οι ειδήμονες προτιμούν, κυρίως, χώρες με πολύ χαμηλή φορολογία, τους επονομαζόμενους φορολογικούς «παραδείσους», όπου, συνήθως, η εποπτεία των αρχών είναι «χαλαρή».
Τυπικά παραδείγματα, οι Βρετανικές Παρθένες Νήσοι, οι Μπαχάμες ή το νησί Νιούε, με λιγότερους από 2.000 μόνιμους κατοίκους.

Ή, σύμφωνα με τα Panama Papers, μεταξύ αυτών είναι και η Νέα Ζηλανδία, παρότι ο πρωθυπουργός της χώρας, Τζον Κέι, αρνείται τέτοιες κατηγορίες:

«Η Νέα Ζηλανδία έχει τους ίδιους νόμους σε ότι αφορά στο απόρρητο από το 1988. Το 2013, ο ΟΟΣΑ πραγματοποίησε επιβλέψη και μας έδωσε «πιστοποιητικό υγείας».

Βήμα δεύτερο:
Με τη μεσολάβηση ειδικών γραφείων, ο ενδιαφερόμενος αποκτά την εταιρεία – βιτρίνα και ορίζει έναν «αχυράνθρωπο» για να την εκπροσωπεί.

Βήμα τρίτο:
Εάν θέλει να κάνει τον εντοπισμό του ακόμα πιο δύσκολο, μετά την εταιρεία – βιτρίνα, αγοράζει και μία «έτοιμη εταιρεία», για να τη στηρίζει.
Το «πακέτο» συνοδεύεται από την παροχή τραπεζικού λογαριασμού και υπηρεσίες λογιστικής υποστήριξης.

Όλη η γραφειοκρατία μπορεί να διεκπεραιωθεί μέσα σε 48 ώρες, με κόστος που ξεκινάει από τα $2.000.

Οι εταιρείες – βιτρίνες δεν έχουν περιουσιακά στοιχεία.Πολλές φορές δεν έχουν καν γραφεία: Μόνο ένα όνομα και μία ταχυδρομική διεύθυνση.

Μοναδικός τους σκοπός είναι η μεταφορά κεφαλαίων, η μείωση της φορολογητέας ύλης, η εξασφάλιση χρηματοδότησης και το «ξέπλυμα χρήματος».

Με εξαίρεση το τελευταίο, όλες οι υπόλοιπες δραστηριότητες είναι νόμιμες, εξ ου και είναι δύσκολο για τις αρχές να παρέμβουν.