Τα γνωστά ταχυδρομικά βαγόνια έχουν αντικατασταθεί από θωρακισμένα
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΑν και κινδυνευουν να τραυματισθούν, ακόμη και να σκοτωθούν, οι ταχυδρόμοι στην Ουκρανία συνεχίζουν να εργάζονται. Η Αννά ζει και δουλεύει στο Ντόνετσκ τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.
Ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα πρέπει καθημερινά να φοράει αλεξίσφαιρο γιλέκο για να πάει στη δουλειά της.
«Όλοι στην μάχη κατά του εχθρού, οπότε και εμείς εδω» λέει η Άννα.
Τα γνωστά ταχυδρομικά βαγόνια έχουν αντικατασταθεί από θωρακισμένα. Οι ταχυδρόμοι δεν κυκλοφορούν στις γειτονιές. Οι πολίτες πηγαίνουν στο θωρακισμένο ταχυδρομικό αυτοκίνητο για να πάρουν προμήθειες και αλληλογραφία. Μέσα στον όλεθρο, αυτή είναι μια στιγμή αισιοδοξίας.
«Είμαστε χαρούμενοι γιατί μας φέρνουν φαγητό και χρήματα» λέει ένας άντρας.
Οι ταχυδρόμοι αντικρίζουν την καταστροφή. Σε κάθε τους επίσκεψη, ο αριθμός των κατεστραμμένων σπιτιών αυξάνεται, ενώ ο αριθμος των κατοίκων μειώνεται.
_«Πρέπει να είναι γενναίες για να έρθουν εδώ. Όντως είναι γενναία κορίτσια»_εκτιμά μια ηλικιωμένη γυναίκα.
«Δεν μπορώ να πω ότι δεν φοβόμαστε. Όμως ξέρουμε πως η μάχη είναι αρκετά μακριά. Όταν πλησιάζει, μπαίνουμε στα αυτοκίνητά μας και φεύγουμε» υποστηρίζει η Άννα.
Ενώ οι πολίτες πηγαίνουν στο σπίτι τους, ο ρωσικός στρατός ξαναχτυπά. Οι άνθρωποι προσπαθούν να προφυλαχθούν.
Η Άννα προσπαθεί να συνεχίσει την δουλειά της. Οι συμπατριώτες της εκτιμούν την δουλειά που κάνει. Πολλοί της δίνουν ένα φιλι, την αγκαλιάζουν και ελπίζουν πως σύντομα θα την ξαναδούν.