ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΗ κινητή ομάδα θεατρικής «αιμοδοσίας» του Θέατρο του Νέου Κόσμου συνεχίζει δυναμικά το έργο της για δωδέκατη χρονιά, πραγματοποιώντας παραστάσεις σε νοσοκομεία, ιδρύματα, ειδικά σχολεία και προσφυγικούς καταυλισμούς.
Η καινούργια παράσταση που ανεβαίνει φέτος, έχει τίτλο «Ξημερώνει». Είναι το καινούργιο έργο της θεατρολόγου Μαρίας Παπαλέξη, η οποία πέρα από συγγραφέας πολλών, ιδιαίτερα πετυχημένων θεατρικών έργων: Ήθελα να σ’ αντάμωνα, Μαλαματένιος αργαλειός και φιλντισένιο χτένι, Μπουμπούκι τριαντάφυλλο, Ζωγράφισέ το, Μ’ ένα σπυρί σιτάρι, τυγχάνει να είναι και υπεύθυνη οργάνωσης και επικοινωνίας του συγκεκριμένου θεάτρου.
Μιλήσαμε μαζί της για την εξαιρετική αυτή δράση του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, αλλά και το έργο που έγραψε.
Τι είναι η κινητή μονάδα θεάτρου του Θεάτρου του Νέου Κόσμου;
Ένας ευέλικτος θίασος με τρεις ηθοποιούς, που παίζει παραστάσεις δουλεμένες με τρόπο ώστε να χωράνε ακόμα και σ’ ένα δωμάτιο νοσοκομείου! Η φράση θυμίζει «κινητή μονάδα αιμοδοσίας», ε; Κάτι τέτοιο είναι, μόνο που αντί να της δίνουν αίμα, αυτή η κινητή μονάδα δίνει θεατρικές παραστάσεις σε παιδιά που βιώνουν ειδικές, δύσκολες συνθήκες, προσωρινές ή μακροχρόνιες: παιδιά που αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα υγείας και νοσηλεύονται, παιδιά που μεγαλώνουν σε ιδρύματα, παιδιά που ανήκουν σε κοινωνικά αποκλεισμένες ομάδες… Την ιδέα είχε ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος (καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και σκηνοθέτης), ο οποίος από το 2002 έχει εντάξει σταθερά αυτή τη δράση στον προγραμματισμό του θεάτρου.
Δώσε μας μερικά αριθμητικά στοιχεία για το πού έχετε πάει μέχρι σήμερα και τι έχετε καταφέρει
Το πρόγραμμα αυτό συνεχίζεται αδιάλειπτα για 12η χρονιά φέτος. Μέχρι σήμερα έχουμε προσφέρει πάνω από 1700 δωρεάν παραστάσεις σε νοσοκομεία, ιδρύματα, ειδικά σχολεία, προσφυγικούς καταυλισμούς, στέκια μεταναστών, γυναικείες φυλακές (για τα παιδιά που ζουν εκεί με τις κρατούμενες μητέρες τους), αλλά –τελευταία– και σε δημόσια σχολεία της Αθήνας όπου οι οικογένειες των μαθητών δεν έχουν ούτε για να βιοποριστούν, όχι να πάνε τα παιδιά τους στο θέατρο… Επίσης έχουμε ταξιδέψει στη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, την Ηλεία, την Κόρινθο και την Κύπρο για παραστάσεις στα εκεί ιδρύματα, σε συνεργασία με τοπικούς φορείς. Ήδη από πολύ νωρίς δεν περιοριστήκαμε στα νοσοκομεία, αλλά αναζητήσαμε κι άλλους χώρους όπου μπορεί να βρίσκονται ευαίσθητες ομάδες παιδιών. Και συνεχίζουμε. Όλα αυτά τα χρόνια, έχουν παρακολουθήσει αυτές τις παραστάσεις πάνω από 35000 μικροί θεατές. Νομίζω, δικαιολογημένα είμαστε περήφανοι. Όχι για το πλήθος των θεατών, αλλά για το καθένα από τα χαμόγελά τους!
Φαντάζομαι ότι έχεις παρακολουθήσει κάποιες από αυτές τις προηγούμενες παραστάσεις. Θέλεις να μας μεταφέρεις την εμπειρία σου, αλλά και κάποια από τα συναισθήματα των παιδιών που τις παρακολούθησαν;
Έχω την τύχη να έχω παρακολουθήσει και η ίδια αρκετές από αυτές τις παραστάσεις στους ιδιαίτερους χώρους όπου παίζονται, αλλά και να συζητάω συχνά με τους συντελεστές για τις δικές τους εμπειρίες. Είναι αμέτρητα τα ωραία και συγκινητικά περιστατικά, άνετα γράφεις ολόκληρο βιβλίο μ’ αυτά! Θα ξεχωρίσω όμως, από τα πιο παλιά, ένα παιδί σε πολύ προχωρημένο στάδιο αρρώστιας, που είχε πάψει να αντιδρά σε εξωτερικά ερεθίσματα και αντέδρασε στην παράσταση, εκπλήσσοντας τους πάντες! Και η πιο πρόσφατη συγκλονιστική εμπειρία μου ήταν στη φετινή μας πρεμιέρα, στην ΕΛΕΠΑΠ, για παιδιά με κινητικές αναπηρίες, σοβαρές αναπτυξιακές δυσκολίες κλπ. Μετά την παράσταση ένας μικρός θεατής ανέβηκε στη «σκηνή» και άρχισε να φορά ένα-ένα τα καπέλα-μάσκες που είχαν χρησιμοποιήσει οι ηθοποιοί, με τον τρόπο που το είχαν κάνει κι εκείνοι, και να παίζει όλο το έργο μόνος του. Θυμόταν την ιστορία, θυμόταν ατάκες, κινήσεις τα πάντα! Και τα αναπαρήγαγε. Ένα παιδί με γενική δυσκολία στην έκφραση. Μπορούσε να υπάρχει μεγαλύτερη δικαίωση για τη δουλειά μας;
Πού αναμένεται να σας δούμε φέτος;
Η φετινή μας παράσταση θα παίζεται καθημερινά σε νοσοκομεία, ιδρύματα και διάφορους άλλους χώρους σαν αυτούς που περιγράφονται παραπάνω, ενώ κάθε Κυριακή στις 12 το μεσημέρι θα παρουσιάζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Εκεί θα έχουμε κι ένα χαμηλό εισιτήριο 4€, μόνο για όσους μπορούν. Το πρόγραμμα υποστηρίζεται από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος με δωρεά, που όμως δεν καλύπτει όλα του τα έξοδα. Κάθε θεατής λοιπόν που μπορεί να πληρώσει αυτό το εισιτήριο, υποστηρίζει τη δράση και βοηθά να δουν την παράσταση και άλλα παιδιά από ευπαθείς ομάδες. Παράλληλα, είμαστε σε συνεργασία με δομές αλληλεγγύης της πόλης και για τις παραστάσεις στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και για επισκέψεις μας σε χώρους όπου υπάρχει ανάγκη για ψυχαγωγία.
Το καινούργιο έργο που έγραψες για την κινητή μονάδα, το «Ξημερώνει», αφορά τι;
Είναι η πρώτη φορά που γράφω γι’ αυτή τη δράση και είμαι πολύ χαρούμενη! Το έργο είναι η ιστορία ενός μικρού σκίουρου, που πέφτει το βράδυ για ύπνο, αλλά μ’ ένα μυστηριώδη τρόπο βρίσκεται ξαφνικά στην άλλη άκρη του δάσους, πολύ μακριά από το σπίτι του! Συναντά μια πυγολαμπίδα που προσφέρεται να του δείξει και να του φωτίζει το δρόμο της επιστροφής, αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, πολλοί κίνδυνοι παραμονεύουν μέσα στη νύχτα. Ο σκιουράκος μας είναι λίγο επιρρεπής στις γκάφες, αλλά πεισματάρης κι επίμονος, θα καταφέρει να φτάσει στο σπίτι του ακριβώς την ώρα που… ξημερώνει.
Ποια ήταν η πηγή έμπνευσής σου και ποιο το νόημα του συγκεκριμένου έργου;
Η ιδέα διαμορφώθηκε τους προηγούμενους μήνες. Είχα σκεφτεί να γράψω για ένα σκιουράκι (οι σκίουροι είναι τα αγαπημένα μου ζωάκια!) που χάνεται στο δάσος, βιώνει δηλαδή μια δύσκολη συνθήκη, όπως και οι περισσότεροι μικροί θεατές αυτών των παραστάσεων. Το τελευταίο διάστημα όμως, ένιωθα ότι βιώνουμε σ’ αυτή τη χώρα μια εξαιρετικά δύσκολη συνθήκη και ως κοινωνία, συνθήκη αποπροσανατολισμού και απώλειας όχι μόνο βασικών αγαθών μα και αξιών. Έβλεπα –και βλέπω– την εξουσία να αντιμετωπίζει τους ανθρώπους χωρίς ανθρωπιά, σαν να είναι απλοί αριθμοί, να παρουσιάζονται οδυνηρές καταστάσεις σαν τεράστιες επιτυχίες, να γίνεται συχνά νόμος η αδικία, να επικρατεί το «μαύρο», λες και ζούμε μια βαθιά και μακριά νύχτα και το χάραμα αργεί πολύ. Και κράτησα αυτό το στοιχείο στο έργο. Όμως δεν μπορεί παρά να ξημερώσει αργά ή γρήγορα. Είναι νόμος της φύσης, νόμος της ζωής. Και ο σκιουράκος μας, όπως κάθε παιδί, όπως ο καθένας μας, καλά θα κάνει να κρατήσει την πίστη και το πείσμα του, να μην ξεγελαστεί από τους εχθρούς του, να δώσει το χέρι στους φίλους του και να οπλιστεί με θάρρος, για να πορευτεί στα δύσκολα…
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΟι χώροι που θα παίζεται η συγκεκριμένη παράσταση, «καθόρισαν» σε κάποιο βαθμό την ιστορία και το περιεχόμενό της;
Το έργο αυτό, όπως και όλα τα προηγούμενα αυτής της δράσης, γράφτηκε ειδικά γι’ αυτό το σκοπό. Το κοινό στο οποίο απευθύνεται, αποτέλεσε κατά κάποιον τρόπο πηγή έμπνευσης για το θέμα. Και πρέπει να ομολογήσω, μια κι έχω την ευλογία να είμαι εθελόντρια σε ίδρυμα για παιδιά και να ασχολούμαι μαζί τους, ότι πολλές από τις ατάκες και τις καταστάσεις του έργου είναι «κλεμμένες» από αληθινά γεγονότα. Άλλωστε αυτό δεν κάνει το θέατρο; «Κλέβει» κομμάτια ζωής και τα αναπαράγει με τα δικά του μέσα. Τώρα, οι χώροι, στην κυριολεξία, που θα παίζεται η παράσταση, καθόρισαν περισσότερο από τη δική μου δουλειά εκείνη του σκηνοθέτη, του Παντελή Δεντάκη, που έπρεπε να οργανώσει την παράσταση ώστε να εντάσσεται σ’ αυτούς. Είμαι πολύ περήφανη για όλη την ομάδα των συντελεστών, περισσότερο όμως για τους ηθοποιούς, τον Μάνο Στεφανάκη και την Κατερίνα Μαούτσου, που είναι μαζί μας σ’ αυτή τη δράση τα τελευταία 4 χρόνια και, βέβαια, την Ντίνη Ρέντη, που μετρά ήδη 11 χρόνια στο θέατρο αλληλεγγύης για παιδιά!
Ρεπορτάζ: Γιώργος Μητρόπουλος
Ακολουθήστε το euronews στα Ελληνικά στο Facebook και στο Twitter