ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΤον έχουμε θαυμάσει για τις εξαιρετικές του ερμηνείες στην «Τέλεια ομορφιά», στα «Γόμορρα» και στο «Il Divo». Αυτό όμως που έφερε τον Τόνι Σερβίλο στην Λυών ήταν η πρώτη και μεγαλύτερή του αγάπη, το θέατρο:
«Το θέατρο, ως μορφή τέχνης είναι μία από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές που μπορείς ακόμη να εκφραστείς ως άτομο, αλλά και ως ομάδα, με την ίδια δύναμη και την ίδια αποτελεσματικότητα. Θα ήταν τρομερό, αν δεν υπήρχαν άνθρωποι που να ενδιαφέρονται για αυτά τα φυλάκια του πολιτισμού».
Στο πλαίσιο μιας μεγάλης περιοδείας, που έχει ξεκινήσει από το 2013, ο Τόνι Σερβίλο παρουσίασε με τον αδελφό του Πέπε, στο θέατρο Céléstins, το έργο του Εντουάρντο ντε Φιλίπο, «Εσωτερικές φωνές» του 1948. Ο Σερβίλο υπογράφει και τη σκηνοθεσία του έργου.
Το θεατρικό έχει να κάνει με τη σχέση αλήθειας και ψέματος, αληθινού και φανταστικού, νόμιμου και παράνομου. Σε ένα όνειρο αποκαλύπτεται στον πρωταγωνιστή, ότι ο γείτονάς του διέπραξε φόνο. Τον καταγγέλει στην αστυνομία. Αλλά και οι συγγενείς του γείτονα αρχίζουν να πιστεύουν ότι είναι εγκληματίας:
«Σ’ αυτή την κωμωδία, που είναι η πιο πικρή από αυτές που έγραψε ο Εντουάρντο, απεικονίζει τους ανθρώπους να είναι κολλημένοι στο έγκλημα, στο σημείο να το νομιμοποιούν σαν κάτι σύνηθες. Πρόκειται για μια ιστορία που αποτυπώνει μια κοινωνία βαθιά αποπροσανατολισμένη, που ριψοκινδυνεύει να γίνει εντελώς ανήθικη. Δυστυχώς, το έργο σκιαγραφεί πιστά ακόμη και σήμερα την κοινωνία μας».
Ο ιταλός ηθοποιός έφτιαξε την πρώτη του θεατρική ομάδα, στα 18 του. Δέκα χρόνια αργότερα, ήταν ανάμεσα στους ιδρυτές του θεάτρου Uniti. Από τις αρχές του 2000, άρχισε να παίζει αρκετά συχνά και στον κινηματογράφο, χωρίς να αφήνει ποτέ το θέατρο:
«Όχι δεν είμαι σχιζοφρενής. Μου αρέσει να υπάρχουν ευκαιρίες τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο. Μου αρέσει να παίζω και στα δύο με το ίδιο πάθος, με τους ίδιους στόχους. Μου δίνει τη δυνατότητα να έρθω σε επαφή με διαφορετικό κόσμο. Μπορώ να βιώσω το θέατρο όχι σαν κάτι περιστασιακό, ή ακόμη χειρότερα σαν αίθουσα αναμονής, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή η επιτυχία θα συμβεί και στον κινηματογράφο».
Κάτι που πραγματικά έγινε, καθώς ο Σερβίλο πήρε αρκετά διεθνή βραβεία για την υποκριτική του δεινότητα, τα προηγούμενα χρόνια. Το 2008 πήρε μάλιστα το βραβείο ερμηνείας στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου για την ερμηνεία του στις ταινίες «Il Divo» του Πάολο Σορεντίνο και «Γόμορρα» του Ματέο Γκαρόνε. Λίγα χρόνια αργότερα, το 2014, η «Τέλεια ομορφιά» πήρε το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας.
«Από εκείνη την τέλεια νύχτα, έκανα μόνο θέατρο. Είναι νομίζω μια πολύ σαφής ένδειξη ότι αυτό το είδος των βραβείων πρέπει να αντιμετωπίζονται με μεγάλο ενθουσιασμό, αλλά το σημαντικό είναι ότι από την επόμενη μέρα, να επιστρέφεις στη δουλειά, χωρίς να σε μεθάει η επιτυχία».
Οι επόμενοι σταθμοί για τις «Εσωτερικές φωνές» του Ντε Φιλίπο είναι η Βουδαπέστη και η Βαρσοβία. Ο Σερβίλο τον θεωρεί μέγιστο συγγραφέα:
«Είχε αφιερώσει όλη τη ζωή του στο επάγγελμά του, με απίστευτο δόσιμο, με ηθική συνέπεια, δυναμισμό και αφοσίωση, τα οποία συμβάδιζαν με τη γενικότερη στάση ζωής του. Εάν κάποιοι από αυτούς που είναι στην εξουσία, είχαν την ίδια αποφασιστικότητα, την ίδια αγάπη που είχε ο Εντουάρντο για την τέχνη του και οδηγούσε στο να γίνονται πράγματα, θα ήταν όλα διαφορετικά, θα πήγαιναν όλα καλύτερα».