100 χρόνια από την Ρωσική Επανάσταση – Χρονολόγιο

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση του 1917 ήταν γεγονός παγκόσμιας και διαχρονικής σημασίας. Επιβεβαίωσε τη δυνατότητα της εργατικής τάξης (ως κοινωνικής δύναμης που μπορεί και πρέπει να ηγηθεί στον επαναστατικό αγώνα, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, ανασφάλεια, φτώχεια, ανεργία και πολέμους) να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή: την κατάργηση της ταξικής κοινωνίας, την οικοδόμηση της αταξικής κοινωνίας, του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

Από τον Απρίλιο έως τον Ιούλιο του 1917

Τη νύχτα της 3ης Απριλίου 1917 στον σιδηροδρομικό σταθμό Φινλανδίας στην Πετρούπολη, εργάτες υποδέχονται τον Β. Ι. Λένιν.
Την επομένη, 4 Απριλίου, ο Λένιν μιλά στην συνέλευση των μπολσεβίκων που συμμετείχαν στην Πανρωσική συνδιάσκεψη των Σοβιέτ. Αναπτύσσει τις “Θέσεις του Απρίλη”, όπου μεταξύ άλλων, σημείωνε πως “…η ιδιομορφία της σημερινής στιγμής στη Ρωσία βρίσκεται στο πέρασμα από το πρώτο στάδιο της επανάστασης που έδωσε την εξουσία στην αστική τάξη, εξαιτίας της ανεπαρκούς συνειδητότητας και οργάνωσης του προλεταριάτου, στο δεύτερο στάδιό της, που πρέπει να δώσει την εξουσία στα χέρια του προλεταριάτου και των φτωχών στρωμάτων της αγροτιάς…”.

Στις 9 Απριλίου 1917 στο άρθρο του στην “Πράβντα” με τίτλο “Δυαδική εξουσία” τόνιζε ότι το ζήτημα της κρατικής εξουσίας είναι το βασικό ζήτημα κάθε επανάστασης και ότι χωρίς το ξεκαθάρισμα αυτού του ζητήματος δεν μπορεί να γίνεται λόγος για συμμετοχή στην επανάσταση, πόσω μάλλον για την καθοδήγησή της.

Στο ίδιο άρθρο επισήμαινε ότι η ίδια η εξέλιξη της ρώσικης επανάστασης είχε δημιουργήσει δυαδική εξουσία: δηλαδή στο πλάι της Προσωρινής Κυβέρνησης, της κυβέρνησης της αστικής τάξης, δημιουργήθηκε και μια άλλη κυβέρνηση, αδύνατη και σε εμβρυακή μορφή, αλλά υπάρχουσα και αναπτυσσόμενη. Αυτή η κυβέρνηση ήταν τα Σοβιέτ. Σημείωνε ακόμα ότι αυτή η δυαδική εξουσία δεν μπορούσε να διαρκέσει επί μακρόν, καθώς δεν μπορεί να υπάρχουν δύο εξουσίες σε ένα κράτος.

Στις 26 Απριλίου 1917 η Προσωρινή Κυβέρνηση απέστειλε επιστολή προς τον Πρόεδρο της Εκτελεστικής Επιτροπής του Σοβιέτ της Πετρούπολης, θέτοντας ανοιχτά το ζήτημα της συμμετοχής ηγετών των Σοβιέτ σε κυβέρνηση συνασπισμού.

Στις 28 Απριλίου η πρόταση αυτή απορρίφθηκε από την Εκτελεστική Επιτροπή του Σοβιέτ, όμως στην συζήτηση του ζητήματος ξανά την Πρωτομαγιά του 1917 η πρόταση έγινε δεκτή. Κατά ψήφισαν οι μπολσεβίκοι, οι μενσεβίκοι-διεθνιστές, ενώ από την μεριά των εσέρων υπήρξαν δύο λευκά.

Έτσι στις 5 Μαΐου, σχηματίστηκε η πρώτη κυβέρνηση συνασπισμού με τη συμμετοχή μενσεβίκων, εσέρων, λαϊκών σοσιαλιστών κλπ.

Τον Μάιο του 1917 ετέθη το ζήτημα της συμμετοχής του Κομμουνιστικού Κόμματος σε αστική κυβέρνηση, στο οποίο οι μπολσεβίκοι απάντησαν αρνητικά. Στις 12 Μαΐου, ο υπουργός Εσωτερικών έστειλε εγκύκλιο στους επίτροπους των κυβερνείων, με την οποία απαιτούσε τη λήψη επειγόντων μέτρων κατά του επαναστατικού κινήματος στις επαρχίες. Παρ’ όλα αυτά ήταν αδύνατο να αποτραπεί η επανάσταση, ενώ η δύναμη για την οργάνωση του κινήματος των μαζών ήταν οι μπολσεβίκοι.

Στο 1ο Πανρωσικό Συνέδριο των αγροτών βουλευτών στις 22 Μαΐου, μιλώντας ο Λένιν πρότεινε τη λήψη απόφασης για το αγροτικό ζήτημα, σύμφωνα με την οποία έπρεπε, χωρίς καμιά καθυστέρηση και χωρίς αποζημίωση, να παραδοθεί στον λαό όλη η γη των τσιφλικάδων, των ιδιοκτητών, του τσάρου, της Εκκλησίας κ.λπ. Στην απόφαση των μπολσεβίκων αναφερόταν ότι το πέρασμα της τσιφλικάδικης γης στην αγροτιά χωρίς αποζημίωση, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς τη στενή συμμαχία των αγροτών με τους εργάτες των πόλεων, χωρίς το πέρασμα όλης της κρατικής εξουσίας στα χέρια των Σοβιέτ των εργατών, στρατιωτών και αγροτών βουλευτών.

Στις επαναληπτικές εκλογές που έγιναν σε πολλά Σοβιέτ μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου 1917, οι μπολσεβίκοι πέτυχαν σχετική πλειοψηφία.

Στις 4 Ιουνίου, δεύτερη ημέρα των εργασιών του 1ου Πανρωσικού Συνεδρίου των Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών, ο Λένιν τόνισε ότι «το πέρασμα της εξουσίας στα χέρια του επαναστατικού προλεταριάτου, που το υποστηρίζει η φτωχή αγροτιά, αποτελεί πέρασμα στον επαναστατικό αγώνα για την ειρήνη με τις πιο ασφαλείς, με τις πιο ανώδυνες μορφές που γνωρίζει η ανθρωπότητα, πέρασμα σε μια κατάσταση όπου η εξουσία και η νίκη των επαναστατών εργατών θα είναι εξασφαλισμένες και στη Ρωσία και σε όλο τον κόσμο».

Εν τω μεταξύ, η δυσαρέσκεια στον λαό από την πολιτική της κυβέρνησης και από την προετοιμασία της επίθεσης στο μέτωπο, καθημερινά μεγάλωνε. Στις 8 Ιουνίου, το μπολσεβίκικο κόμμα αποφάσισε ειρηνική διαδήλωση για το Σάββατο 10 Ιουνίου, το 1ο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ με πρόταση των μενσεβίκων και των εσέρων αποφάσισε να απαγορευθούν οι διαδηλώσεις για τρείς ημέρες, απόφαση την οποία στήριξε και η Προσωρινή Κυβέρνηση, όμως κάτω από την λαϊκή πίεση το Συνέδριο των Σοβιέτ υποχρεώθηκε να ορίσει διαδήλωση στην Πετρούπολη για τις 18 Ιουνίου.

Η Προσωρινή Κυβέρνηση άρχισε εσπευσμένα να επιταχύνει την προετοιμασία της επίθεσης στο μέτωπο, ελπίζοντας ότι οι πρώτες κιόλας φήμες για τις πολεμικές επιτυχίες θα φέρουν σύγχυση στις τάξεις των εχθρών του πολέμου και ότι η διαδήλωση θα μετατραπεί σε αναμφίβολη υποστήριξη της πολιτικής της κυβέρνησης και των κομμάτων του συμβιβασμού. Η επίθεση που εκδηλώθηκε στο νοτιοδυτικό μέτωπο απέτυχε με την Προσωρινή Κυβέρνηση να παραδέχεται ότι κόστισε μεγάλες ανθρώπινες θυσίες και εδαφικές απώλειες, ενώ στην διαδήλωση της 18ης Ιουνίου στην Πετρούπολη, ούτε ένα σύνταγμα, ούτε ένα εργοστάσιο δεν παρουσίασε συνθήματα εμπιστοσύνης στην Προσωρινή Κυβέρνηση.

Διαδηλώσεις έγιναν επίσης στη Μόσχα, στο Κίεβο, στη Ρίγα, στο Ιβάνοβο-Βοζνεσένσκ και σ’ άλλες πόλεις και έδειξαν την αύξηση της επιρροής του μπολσεβίκικου κόμματος στις μάζες. Τη γενική σημασία της διαδήλωσης ο Λένιν την εντόπιζε στο ότι αυτή «αποτέλεσε διαδήλωση των δυνάμεων και της πολιτικής του επαναστατικού προλεταριάτου που δείχνει την κατεύθυνση της επανάστασης, που δείχνει τη διέξοδο από το αδιέξοδο».

Στις 2 Ιουλίου 1917 παραιτήθηκαν από την Προσωρινή Κυβέρνηση οι υπουργοί του κόμματος των καντέ, επιδιώκοντας να προκαλέσουν κυβερνητική κρίση με σκοπό να εκφοβίσουν τα κόμματα του συμβιβασμού και να συγκεντρώσουν την απόλυτη εξουσία στα χέρια της αστικοτσιφλικάδικης αντεπανάστασης.

Το μεσημέρι της 4ης Ιουλίου περίπου 500.000 εργάτες, στρατιώτες και ναύτες της Πετρούπολης διαδήλωσαν ειρηνικά στους δρόμους της πρωτεύουσας που βάφτηκαν με το αίμα τους, καθώς οι δυνάμεις της αντεπανάστασης άνοιξαν πυρ κατά των διαδηλωτών.

Στις 5 Ιουλίου, η ενιαία συνεδρίαση της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής των Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών και της Εκτελεστικής Επιτροπής του Πανρωσικού Σοβιέτ των αγροτών βουλευτών ενέκρινε τα μέτρα της Προσωρινής Κυβέρνησης ενάντια στους εργάτες και στρατιώτες της Πετρούπολης, και πήρε την απόφαση να δημιουργήσει ειδική επιτροπή για την εφαρμογή «παραπέρα αποφασιστικών μέτρων».

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Στις 9 Ιουλίου, σε παρόμοια ενιαία συνεδρίαση της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής των Σοβιέτ εργατών και στρατιωτών βουλευτών και της Εκτελεστικής Επιτροπής του Πανρωσικού Σοβιέτ αγροτών βουλευτών, πάρθηκε απόφαση που γνωστοποιούσε ότι η χώρα και η επανάσταση κινδυνεύουν. Η Προσωρινή Κυβέρνηση, που είχε αναδιοργανωθεί την προηγουμένη ανακηρύχθηκε κυβέρνηση για τη “σωτηρία της επανάστασης”. Πρωθυπουργός ανέλαβε ο Κερένσκι, που διατήρησε τη θέση του υπουργού στρατιωτικών και ναυτικών, οι “σοσιαλιστές” υπουργοί παρέμειναν στις θέσεις τους, ενώ η απόφαση των Εκτελεστικών Επιτροπών των Σοβιέτ αναγνώριζε απεριόριστα δικαιώματα στην κυβέρνηση αυτή.

Η Προσωρινή Κυβέρνηση εξαπέλυσε διώξεις εναντίον των μπολσεβίκων, η κυκλοφορία των εφημερίδων τους απαγορεύθηκε, οι στρατιωτικές μονάδες, που σύμφωνα με τη γνώμη της κυβέρνησης είχαν “μολυνθεί με το βάκιλο του μπολσεβικισμού”, διαλύθηκαν. Τα εργατικά αποσπάσματα αφοπλίστηκαν. Άρχισαν οι έρευνες και οι συλλήψεις.

Στις 7 Ιουλίου η Προσωρινή Κυβέρνηση αποφάσισε τη σύλληψη του Λένιν και άλλων ηγετών του μπολσεβίκικου κόμματος. Οι μπολσεβίκοι πέρασαν στην παρανομία. Καταδιωκόμενος από την Προσωρινή Κυβέρνηση, ο Λένιν, τη νύχτα προς την 10η Ιουλίου μετακόμισε παράνομα στον οικισμό κοντά στον σταθμό Ραζλίφ, σ’ ένα προάστιο της Πετρούπολης, και φιλοξενήθηκε από τον εργάτη Ν. Εμελιάνοφ.

Στις 9 Αυγούστου, η συνεδρίαση των διοικήσεων 41 συνδικάτων της Μόσχας μαζί με το Κεντρικό Γραφείο των συνδικάτων, ύστερα από την εισήγηση του εκπροσώπου της επιτροπής των μπολσεβίκων της Μόσχας Ι. Ι. Σκβορτσόφ – Στεπάνοφ, αφού συζήτησε το ζήτημα για τη στάση απέναντι στην Κρατική Σύσκεψη της Μόσχας, πήρε την απόφαση να κηρύξει για τις 12 του Αυγούστου 24ωρη απεργία και να πραγματοποιήσει συλλαλητήρια διαμαρτυρίας.

Τη μέρα της έναρξης της Κρατικής Σύσκεψης, στη Μόσχα και τα προάστιά της κατέβηκαν σε απεργία περίπου 400 χιλιάδες άτομα, εικοσιτετράωρες απεργίες, διαδηλώσεις και συλλαλητήρια διαμαρτυρίας έγιναν την ίδια μέρα σε άλλες πόλεις, ενώ εναντίον της Κρατικής Σύσκεψης έγιναν επίσης πολυπληθή συλλαλητήρια διαμαρτυρίας στις επιχειρήσεις και τα εργοστάσια της Πετρούπολης.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Στις 12 Αυγούστου, ο Κορνίλοφ διέταξε τη συγκρότηση εφεδρικών συνταγμάτων πεζικού, στις 24 Αυγούστου συναντήθηκε το μέλος της Κρατικής Δούμας Β. Λβοφ και σε δεύτερη συνάντησή του την επόμενη μέρα δήλωσε στον Λβοφ ότι για τη σωτηρία της πατρίδας δεν βλέπει άλλη διέξοδο εκτός από την παράδοση σ’ αυτόν, τον Κορνίλοφ, «όλης της στρατιωτικής και πολιτικής εξουσίας».

Στις 26 του Αυγούστου, το τελεσίγραφο του Κορνίλοφ μεταβιβάστηκε στον πρωθυπουργό. Το ίδιο διάστημα τέθηκαν σε κίνηση οι μονάδες εκείνες, στις οποίες στηριγμένος ο Κορνίλοφ σκόπευε να κάνει το πραξικόπημα. Τρομοκρατημένος για την τύχη της πρωθυπουργικής του καρέκλας, φοβούμενος ότι οι μάζες, μαζί με το στασιαστή στρατηγό θα σάρωναν κι αυτόν, ο Κερένσκι αποφάσισε να κηρύξει ανοιχτά πόλεμο κατά του Κορνίλοφ.

Η πορεία ως τον Οκτώβριο του 1917

Την Παρασκευή 1η Σεπτεμβρίου 1917, έξι μήνες μετά την ανατροπή της απολυταρχίας, στη Ρωσία ανακηρύχτηκε επίσημα η δημοκρατία. Ταυτόχρονα σχηματίστηκε ένα Διευθυντήριο (Συμβούλιο των πέντε) με Πρωθυπουργό τον Α. Κερένσκι. Μια από τις αιτίες δημιουργίας του Διευθυντηρίου ήταν η άρνηση των μενσεβίκων και των εσέρων να μπουν στη νέα σύνθεση της κυβέρνησης με συμμετοχή των καντέ, υπό τον φόβο της απώλειας ολοκληρωτικά της εμπιστοσύνης των μαζών.

Τη νύχτα προς την 1η Σεπτεμβρίου, το Σοβιέτ της Πετρούπολης με πλειοψηφία 279 ψήφων, κατά 115 και 50 λευκών πήρε την απόφαση που πρότεινε το κόμμα των μπολσεβίκων, η οποία κατέκρινε την πολιτική των συνασπισμών, καλούσε για το πέρασμα όλης της εξουσίας στα χέρια των Σοβιέτ και πρότεινε ένα πρόγραμμα επαναστατικών μετασχηματισμών στη χώρα.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ο αριθμός των Σοβιέτ που έπαιρναν αποφάσεις με προτάσεις των μπολσεβίκων, μεγάλωνε γρήγορα. Στις αρχές του Σεπτέμβρη, είχε διαμορφωθεί μια πολύ ιδιόμορφη κατάσταση, την οποία ο Λένιν χαρακτήρισε “απότομη και… πρωτότυπη στροφή στη ρωσική επανάσταση”: Η αντεπανάσταση αποδείχτηκε αισθητά εξασθενημένη, τη στιγμή που το επαναστατικό στρατόπεδο είχε δυναμώσει, γιατί ο αγώνας κατά του κορνιλοφισμού συνένωσε τις διάφορες δυνάμεις του επαναστατικού κινήματος στη χώρα. Εμφανίστηκε, σύμφωνα με τον Λένιν, πολύ σπάνια δυνατότητα ειρηνικής εξέλιξης της επανάστασης. Στα Σοβιέτ δινόταν ακόμη μια πιθανότητα να πάρουν την εξουσία με ειρηνικό τρόπο.

Τη νύχτα προς την 2α Σεπτεμβρίου, όμως, η εσερο-μενσεβίκικη καθοδήγηση, που διατηρούσε ακόμη την πλειοψηφία στην Πανρωσική Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή (ΠΚΕΕ), έλαβε απόφαση υποστήριξης του Διευθυντηρίου, παραχωρώντας πάλι με τον τρόπο αυτό στον Κερένσκι την αρμοδιότητα να σχηματίσει κυβέρνηση κατά την κρίση του. Οι μπολσεβίκοι εκτίμησαν το βήμα αυτό της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής (ΚΕΕ) σαν νέα προδοσία των συμφερόντων της επανάστασης, σαν άρνηση της ρεαλιστικής δυνατότητας για κατάληψη της εξουσίας με ειρηνικό τρόπο.

Λαμβάνοντας υπόψη του, ο Λένιν ότι η πλειοψηφία των Σοβιέτ Πετρούπολης και Μόσχας είχε ταχθεί υπέρ των μπολσεβίκων, απέστειλε γράμμα προς την Κεντρική Επιτροπή και τις Επιτροπές Πετρούπολης και Μόσχας του Κόμματος, τονίζοντας ότι οι μπολσεβίκοι πρέπει να πάρουν την εξουσία.

Από τα μέσα Σεπτεμβρίου 1917 το σύνθημα “Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ!” έγινε ισοδύναμο με το σύνθημα για ένοπλη εξέγερση.

Η ανέχεια και η δυστυχία των εργαζόμενων μαζών είχαν φτάσει στο απροχώρητο. Σ’ ολόκληρη τη χώρα ξέσπασαν ταραχές εξαιτίας της πείνας. Μια από τις αποδείξεις της πανεθνικής κρίσης ήταν και η ενεργός παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας του διεθνούς ιμπεριαλισμού για στήριξη της κυβέρνησης Κερένσκι. Φυσικά δεν στήριζαν μόνο αλλά και απαιτούσαν.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Αναζητώντας διέξοδο από την κρίση που είχε δημιουργηθεί, και για να εξετάσει το ζήτημα της εξουσίας, η εσερο-μενσεβίκικη ΚΕΕ των Σοβιέτ κάλεσε στις 14 Σεπτεμβρίου τη λεγόμενη Πανρωσική Δημοκρατική Σύσκεψη, αναβάλλοντας και υποκαθιστώντας με τον τρόπο αυτό τη σύγκληση του Πανρωσικού Συνεδρίου των Σοβιέτ. Η σύνθεση της σύσκεψης ήταν τέτοια που εξασφάλιζε πλειοψηφία υπέρ των μενσεβίκων και εσέρων.

Στις 25 Σεπτεμβρίου ολοκληρώθηκε ο σχηματισμός της τρίτης (και τελευταίας κυβέρνησης συνασπισμού). Ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης δεν έσωσε τη χώρα από την πανεθνική κρίση, που όλο και πιο απειλητικά εκδηλωνόταν στην ανικανότητα της εξουσίας, στην οικονομική ερήμωση, στην άνοδο του επαναστατικού κινήματος, στην ολοκληρωτική απομάκρυνση του στρατού από την κυβέρνηση, στην όξυνση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Δημιουργήθηκε η απαραίτητη για τη νικηφόρα εξέγερση επαναστατική κατάσταση. Είχε φτάσει σε τέτοια ένταση, που τα “ανώτερα στρώματα” δεν μπορούσαν πια να διοικούν με τον παλιό τρόπο, ενώ τα “κατώτερα κοινωνικά στρώματα” ήταν αδύνατο να ζουν όπως πρώτα. “Η κρίση ωρίμασε”, προειδοποιούσε ο Λένιν στις 29 του Σεπτέμβρη. “Ολόκληρο το μέλλον της ρωσικής επανάστασης παίζεται κορόνα-γράμματα”.

Στις 10 Οκτωβρίου, για πρώτη φορά ύστερα από τρίμηνη παρανομία, ο Λένιν πήρε μέρος στην ειδική συνεδρίαση της ΚΕ του Κόμματος, που αποφάσισε για την ένοπλη εξέγερση. Στις 24 Οκτωβρίου , η εφημερίδα “Ραμπότσι Πουτ” περιείχε την έκκληση για ανατροπή της Προσωρινής Κυβέρνησης και εγκαθίδρυση της εξουσίας των Σοβιέτ. Το βράδυ της ίδιας μέρας ο Λένιν έστειλε το “Γράμμα προς τα μέλη της ΚΕ”, όπου αναλύει την κατάσταση, τονίζοντας ότι “η καθυστέρηση της δράσης ισοδυναμεί με θάνατο”.

Η ένοπλη εξέγερση ξεκίνησε ξημερώνοντας η 25η Οκτωβρίου 1917 με οργανωμένη δράση στα κύρια σημεία της Πετρούπολης.

Στις 3.30 το καταδρομικό “Αβρόρα” αγκυροβόλησε κοντά στη γέφυρα Νικολάγιεφσκι, σε μικρή απόσταση από τα Χειμερινά Ανάκτορα.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Το πρωί της 25ης Οκτωβρίου σχεδόν ολόκληρη η Πετρούπολη είχε περάσει στα χέρια των εξεγερμένων.

Το πρωί της ίδιας μέρας ο Λένιν γράφει την έκκληση “Προς τους πολίτες της Ρωσίας!”, με την οποία έκανε γνωστό το πέρασμα της κρατικής εξουσίας στα χέρια του Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών αντιπροσώπων της Πετρούπολης, στα χέρια της Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής, που βρισκόταν επικεφαλής του προλεταριάτου και της φρουράς της Πετρούπολης. Ο Κερένσκι με το εύλογο πρόσχημα της υποδοχής από την επαρχία των στρατευμάτων “που είναι πιστά στην Προσωρινή Κυβέρνηση” έφυγε από την εξεγερμένη Πετρούπολη.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ