Νίγηρας: Χιλιάδες μετανάστες αναζητούν τρόπο να περάσουν στην Ευρώπη

Νίγηρας: Χιλιάδες μετανάστες αναζητούν τρόπο να περάσουν στην Ευρώπη
Από Valérie Gauriat
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button
Αντιγραφή/Επικόλληση το λινκ του βίντεο πιο κάτω:Copy to clipboardCopied

Η χώρα συγκεντρώνει χιλιάδες μετανάστες από όλη την Αφρική, οι οποίοι θέλουν να αναζητήσουν την τύχη τους στην Ευρώπη

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι διχασμένη εδώ και πολύ καιρό στο μεταναστευτικό ζήτημα. Κάποιες χώρες έχουν κλείσει τα σύνορά τους στους μετανάστες, κάποιες άλλες δέχονται μικρούς αριθμούς, ενώ άλλες προσπαθούν να διαχειριστούν τους χιλιάδες ανθρώπους που βρίσκονται εντός των συνόρων τους. Παράλληλα, η Τουρκία φιλοξενεί αυτή την στιγμή πάνω από 4 εκατομμύρια πρόσφυγες, στην πλειονότητά τους Σύρους, ενώ τραγική είναι η κατάσταση και στην Αφρική. Μία από τις χώρες που έχουν επηρεαστεί ιδιαίτερα είναι ο Νίγηρας.

Η δημοσιογράφος του Euronews Βαλερί Γκοριά βρέθηκε στην πόλη Αγκαντές για να δει ακριβώς τι γίνεται, και πώς διαχειρίζεται η συγκεκριμένη χώρα της Δυτικής Αφρικής το οξύ πρόβλημα.

Βαλερί Γκοριά

Δεκάδες οχήματα φτάνουν στην πόλη Αγκαντές, στον Κεντρικό Νίγηρα. Έρχονται από την Λιβύη. Φτάνουν εδώ, στην πύλη της Δυτικής Αφρικής στην Σαχάρα. Κάθε εβδομάδα, παρόμοια κονβόι πηγαινοέρχονται, διασχίζοντας τα χιλιάδες χιλιόμετρα ερήμου που χωρίζουν τις δύο χώρες.

Οι ταξιδιώτες είναι εξαντλημένοι μετά από το πενθήμερο ταξίδι. Πολλοί είναι εργάτες από τον Νίγηρα, που επιστρέφουν μετά την αύξηση της βίας στη Λιβύη. Αλλά υπάρχουν και πολλοί μετανάστες από άλλες χώρες της Δυτικής Αφρικής.

«Όταν φτάνουμε στη Λιβύη, μας φυλακίζουν. Και όταν δουλεύουμε, δεν πληρωνόμαστε» αναφέρει ένας μετανάστης από την Σενεγάλη. Ένας άλλος από την Μπουρκίνα Φάσο συμπληρώνει: «Αυτό που συνέβη δεν μπορούμε να το περιγράψουμε. Δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε όλα αυτά που συμβαίνουν, γιατί είναι πολύ άσχημα».

Πολλοί προσπάθησαν να διασχίσουν τη Μεσόγειο για να φτάσουν στην Ευρώπη.

«Πληρώσαμε για να φτάσουμε εκεί, αλλά δεν πήγαμε ποτέ. Μας έπιασαν και μας φυλάκισαν. Θέλω να γυρίσω σπίτι μου τώρα. Σ' αυτό ελπίζω» τόνισε ένας μετανάστης από την Σενεγάλη..

Ο Μοχάμεντ Τσίμπα οργάνωσε αυτό το κονβόι. Είναι ένας πρώην αντάρτης Τουαρέγκ. Όλοι τον γνωρίζουν, καθώς ασχολείται με την διακίνηση μεταναστών στο Αγκαντές. Είναι μια δουλειά που του αποδίδει πολλά, παρόλο που ένας νόμος την έχει καταστήσει παράνομη πριν από δύο χρόνια. Η Ε.Ε. έχει χρηματοδοτήσει προγράμματα για επαγγελματική κατάρτιση των ανθρώπων που ασχολούνται με αυτή την παράνομη εργασία, αλλά ο Μοχάμεντ και αρκετοί άλλοι αρνούνται να σταματήσουν να κάνουν αυτό που γνωρίζουν πολύ καλά:

«Είμαι διακινητής. Ακόμη και σήμερα αυτό κάνω. Άκουσα ότι στην πόλη μας προσφέρουν κάτι, ώστε να εγκαταλείψουμε αυτή τη δουλειά. Αλλά δεν μου έδωσαν τίποτε. Και δεν ξέρω άλλη δουλειά, εκτός από αυτή».

Κατευθυνόμαστε στο Αγκαντές. Η αστυνομία έχει κατασχέσει δεκάδες οχήματα δουλεμπόρων, οι οποίοι συνελήφθησαν. Ο αγώνας ενάντια στη παράτυπη μετανάστευση είναι διαρκής.

Βαλερί Γκοριά

Αλλά ο τοπικός πληθυσμός δεν αντιμετωπίζει με καλό μάτι όλη αυτή την πολιτική, καθώς η τοπική οικονομία έχει υποστεί σκληρό χτύπημα.

Οι μετανάστες που αναχωρούσαν για την Λιβύη, ήταν η βασική πηγή εισοδήματος για τον Ιμπραήμ. Οι πελάτες που θέλουν τώρα να αγοράσουν δοχεία για νερό σπανίζουν. Οι απολύσεις των εργατών μετά το κλείσιμο των χρυσωρυχείων της περιοχής έκαναν χειρότερα τα πράγματα.

«Παλιότερα πουλούσαμε 400-500 δοχεία νερού κάθε εβδομάδα σε μετανάστες. Στέλναμε πολλά και στο ορυχείο. Αλλά έκλεισαν το δρόμο προς τη Λιβύη, έκλεισαν και τα ορυχεία. Τα πάντα είναι κλειστά πλέον. Και αυτοί οι νέοι μένουν εδώ, χωρίς να δουλεύουν, χωρίς να έχουν να κάνουν κάτι. Δεν έχουν φαγητό. Αν ξυπνούν το πρωί και πηγαίνουν το βράδυ για ύπνο, χωρίς να φάνε κάτι, τι θα τους εμποδίσει μια μέρα από το να κλέψουν;» αναρωτιέται ο έμπορος Ουμαρού Γκιέχου.

Η προσευχή της Παρασκευής είναι μία από τις ελάχιστες στιγμές που η πόλη ζωντανεύει. Το επόμενο ραντεβού μας είναι με τον πρόεδρο της ένωσης πρώην εργαζόμενων στο χώρο της διακίνησης μεταναστών. Μας βοηθά να συναντήσουμε έναν από τους πρώην δουλέμπορους, ο οποίος επωφελήθηκε από το πρόγραμμα αλλαγής επαγγέλματος που επιδοτεί η Ε.Ε.

Ο Αμπντουραμάν Γκιάλι αγόρασε καρέκλες, κατσαρόλες και ηχεία, τα οποία νοικιάζει για εορτασμούς και πανηγύρια. Πώς πάνε οι δουλειές;

«Είναι στο χέρι του Θεού. Έβγαζα πολύ περισσότερα χρήματα στο παρελθόν. Έβγαζα μέχρι και 800 Ευρώ την εβδομάδα. Τώρα βγάζω με δυσκολία 30 ευρώ την εβδομάδα».

Ο Αμπντουραμάν είναι από τους πιο τυχερούς. Από τους 7.000 ανθρώπους που εμπλέκονται στη διακίνηση μεταναστών, λιγότεροι από 400 έχουν επωφεληθεί από αυτό το πρόγραμμα αλλαγής επαγγέλματος. Ο καθένας από αυτούς έχει πάρει γύρω στα 2.000 ευρώ.

Δεν είναι πολλά λεφτά, σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ένωσης, Μπασίρ Άμα:

«Σεβαστήκαμε τον νόμο. Δεν δουλεύουμε πλέον σ' αυτόν τον τομέα. Σταματήσαμε. Και τώρα το Κράτος του Νίγηρα και η Ε.Ε. μας εγκατέλειψαν. Ο κόσμος είναι εδώ, έχει οικογένειες, παιδιά. Αλλά δεν μπορούν να ζήσουν. Τρώμε από τις αποταμιεύσεις μας. Τα λεφτά που βγάλαμε από το δουλεμπόριο μας βοηθούν να ζήσουμε τώρα. Είναι πολύ δύσκολα για μας».

Συναντήσαμε τον Αμπντουραμάν το επόμενο πρωί. Παρέδωσε τις καρέκλες του σε έναν από τους πελάτες του. Ήταν και αυτός πρώην διακινητής και τώρα είναι ταξιτζής. Ο Άμπα Σεϊντού γιορτάζει τη γέννηση του πρώτου παιδιού του. Ευκαιρία να ξεχάσει τις έγνοιές του:

«Επειδή είναι μια ξεχωριστή μέρα, πήρα δύναμη και πήγα να νοικιάσω αυτές τις καρέκλες, έτσι ώστε ο κόσμος που θα έρθει σπίτι μου, να μπορεί να κάτσει κάπου και να φάει. Είναι πολύ δύσκολη περίοδος για τους μετανάστες. Αλλά με τα μικρά ποσά που μας δίνουν, ο κόσμος μπορεί να ζήσει. Θα τα καταφέρουμε».

Βαλερί Γκοριά

Πολλά είναι τα παιδιά σ' αυτές τις εκδηλώσεις. Ονομάζονται τάλιμπε ή αλλιώς παιδιά του δρόμου. Και αυτή η γιορτή είναι μια ευκαιρία για αυτά να φάνε κάτι. Από τότε που εφαρμόστηκε ο νόμος κατά της δουλεμπορίας, είναι ολοένα και περισσότερα στους δρόμους του Αγκαντές.

Η Ε.Ε. έχει δεσμευτεί να προσφέρει περισσότερα από ένα δισεκατομμύριο ευρώ σε βοήθεια για την ανάπτυξη μιας χώρας, που θεωρείται από τις πιο φτωχές στον πλανήτη.

Ο Νίγηρας είναι επίσης μία από τις χώρες που χρηματοδοτούνται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Έκτακτης Ανάγκης, που δημιουργήθηκε το 2015 για να βοηθήσει στην επίλυση του ζητήματος της μετανάστευσης στην Αφρική.

Αλλά για τον αντιπρόεδρο της περιφερειακού συμβουλίου του Αγκαντές, Ακλού Σίντι Σίντι αυτά τα ταμεία αποτελούν μόνο ένα διαπραγματευτικό χαρτί γιατην ενίσχυση του νόμου κατά της παράτυπης μετανάστευσης και απλά εξυπηρετούν τα ευρωπαϊκά συμφέροντα. Ο Νίγηρας δέχτηκε σημαντική χρηματοδότηση από την Ε.Ε. Πιστεύει ότι αυτά τα χρήματα δεν χρησιμοποιήθηκαν σωστά;

«Καταρχάς, η χρηματοδότηση είναι ανεπαρκής. Αν μελετήσουμε τα δεδομένα θα δούμε ότι η Τουρκία έχει λάβει τεράστια ποσά, πολύ περισσότερα από τον Νίγηρα. Ακόμη και ένοπλες ομάδες στη Λιβύη έχουν πάρει περισσότερα λεφτά από τον Νίγηρα. Σήμερα, είμαστε εδώ. Είμαστε η άβυσσος των αιτούντων άσυλο, των προσφύγων, των μεταναστών, των εκτοπισμένων. Το Αγκαντές είναι μια άβυσσος».

Στην καρδιά της υποσαχάριας περιοχής, ο Νίγηρας είναι η προσωρινή κατοικία 300.000 μεταναστών και εκτοπισμένων. Το κέντρο του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης στο Αγκαντές φιλοξενεί μετανάστες που έχουν συμφωνήσει να επιστρέψουν στις πατρίδες τους. Οι διαδικασίες όμως είναι πολύμηνες και το κέντρο κάτι παραπάνω από γεμάτο.

Το 80% των μεταναστών δεν έχουν ταυτότητες. Δεν έχουν καθόλου χαρτιά. Αυτό σημαίνει ότι μετά την καταγραφή τους, πρέπει να ακολουθήσουμε τη διαδικασία να τους παράσχουμε άδεια να ταξιδέψουν. Πρέπει να συντονιστούμε σε αυτό με πρεσβείες και προξενεία σε κάθε χώρα. Αυτό είναι το βασικό μας ζήτημα και η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα. Έχουμε περίπου 1000 άτομα στο κέντρο μας. Είναι προορισμένο όμως να δέχεται το πολύ 400 με 500 άτομα. Όλα αυτά τα στρώματα είναι εδώ, γιατί οι άνθρωποι κοιμούνται απέξω, καθώς έχουμε ξεπεράσει τις δυνατότητές μας. Πολλοί περιμένουν από την άλλη πλευρά. Πρέπει λοιπόν να μετακινήσουμε αυτούς τους μετανάστες το συντομότερο δυνατόν, ώστε να επιτρέψουμε να έρθουν οι επόμενοι» υπογραμμίζει ο Λίνκολν Γκαϊνγκάριομ, διευθυντρίες του κέντρου διέλευσης.

Βαλερί Γκοριά

Η επιστροφή στην πατρίδα δεν είναι κάτι εύκολο για πολλούς μετανάστες, οι οποίοι περνούν από τον Νίγηρα με άλλον προορισμό. Ανάμεσά τους υπάρχουν εκατοντάδες Σουδανοί. Πολλοί έφυγαν εξαιτίας της σύγκρουσης στο Νταρφούρ και έζησαν μια κόλαση στα κέντρα κράτησης της Λιβύης.

Μερικοί περίμεναν μήνες για μια απάντηση στο αίτημα που έχουν καταθέσει για άσυλο. Ο Αμπντούλ Καρίμ Μπαντέρερντιν ονειρεύεται να ολοκληρώσει τις σπουδές του στην κτηνιατρική στη Δύση:

«Από τότε που ολοκλήρωσα τις πανεπιστημιακές μου σπουδές, έχασα τη μισή ζωή μου σε πολέμους, περνώντας από το Σουδάν στη Λιβύη. Δεν θέλω να χάσω κι άλλο χρόνο από τη ζωή μου. Θέλω να ξεκινήσω από την αρχή, να αρχίσω να δουλεύω, να μελετώ. Το να μείνω στον Νίγηρα για το τίποτε, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν είναι καλό για μένα».

Η μόνη βραχυπρόθεσμη προοπτική γι' αυτούς είναι να γλιτώσουν από το χάος του κέντρου υποδοχής. Αντιμέτωπη με την μεγάλη εισροή ατόμων που ζητούν άσυλο, η Ύπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες άνοιξε και ένα καινούργιο κέντρο, έξω από την πόλη.

Ο Ιμπραήμ Αμπουλάγιε είναι Σουδανός. Έχει περάσει κάποια χρόνια της ζωής του σε προσφυγικούς καταυλισμούς στο Τσαντ και την Λιβύη. Είναι μόλις 20 ετών:

«Ήταν πραγματικά πολύ δύσκολα. Αλλά δόξα τω Θεώ είμαι ζωντανός. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αφού δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στο σπίτι μας, αναζητούμε ένα μέρος όπου οι συνθήκες να είναι ευνοϊκές για μας. Να μπορούμε να είμαστε ασφαλείς και να έχουμε καλύτερες ευκαιρίες στη ζωή».

Η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή υπάρχει σε όσους κατάφεραν να φύγουν από τις φυλακές της Λιβύης, στο πλαίσιο του σχεδίου εκτάκτου ανάγκης, που ξεκίνησε πέρσι η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.

Τώρα βρίσκονται στην Νιαμέι, την πρωτεύουσα του Νίγηρα και ετοιμάζονται να επανεγκατασταθούν σε τρίτες χώρες. Αφού έφυγαν από την Σομαλία, αυτές οι γυναίκες βασανίστηκαν στα κέντρα κράτησης της Λιβύης. Θέλουν να εγκατασταθούν στην Γαλλία.

«Υπάρχουν πολλά προβλήματα στη χώρα μου. Έχω και εγώ τα δικά μου. Έχω σοβαρά προβλήματα με το στομάχι μου. Ο μόνος λόγος που έφυγα από την χώρα μου είναι για να δραπετεύσω από αυτά τα προβλήματα και να βρω ένα ασφαλές μέρος, όπου θα ελπίζω σε ένα καλύτερο μέλλον. Οι άνθρωποι, σαν εμένα, έχουν ανάγκη την ελπίδα» αναφέρει μια γυναίκα από τη Σομαλία που αναζητεί άσυλο.

Μερικές χώρες, οι περισσότερες από αυτές Ευρωπαϊκές έχουν δεσμευτεί να πάρουν γύρω στους 2.600 μετανάστες από τη Λιβύη και τον Νίγηρα. Μόλις όμως 400 έχουν καταφέρει μέχρι στιγμής να εγκατασταθούν στην Ευρώπη.

«Η αλληλεγγύη υπάρχει. Πρέπει να υπάρχει όμως και μια αίσθηση ότι είναι επείγον να επαναεγκατασταθούν και να τους υποδεχτούν στις χώρες που έχουν προσφέρει αυτές τις θέσεις. Είναι σημαντικό να αποφύγουμε μια μακρά παραμονή τους στον Νίγηρα και να μπορέσουν να συνεχίσουν το ταξίδι τους» αναφέρει η Αλεσάντρα Μορέλι, εκπρόσωπος της Ύπατης Αρμοστείας στον Νίγηρα.

Η αργοπορία στη διευθέτηση των αιτήσεων ασύλου από τις χώρες υποδοχής έχει απογοητεύσει την κυβέρνηση του Νίγηρα. Αυτό όμως που λυπεί περισσότερο τον Μοχάμεντ Μπαζούμ, Υπουργό Εσωτερικών της αφρικανικής χώρας είναι η έλλειψη οράματος εκ μέρος των Ευρωπαίων, όσον αφορά στην επίλυση του τεράστιου προβλήματος των μεταναστών:

«Είμαι υπέρ του να υπάρχει μεγαλύτερος έλεγχος. Είμαι υπέρ επίσης του να δω τις ευρωπαϊκές χώρες να συνεργάζονται για να προωθήσουν μια ειδικότερη σχέση με τις χώρες της Αφρικής. Μια σχέση που να βασίζεται στην έκδοση βίζας, ανάλογα με τις ανάγκες που θα εκφράσουν οι επιχειρήσεις. Είναι κάτι που αυτή την στιγμή δεν γίνεται σωστά, επειδή έχουμε αποδεχτεί ότι η μόνη δυνατή μετανάστευση είναι η παράτυπη μετανάστευση.

Το 2015 οι μετανάστες που αναχωρούσαν κάθε εβδομάδα για την Λιβύη από εδώ, υπολογίζονταν μεταξύ 5.000-7.000. Σήμερα αυτός ο αριθμός έχει μειωθεί δραστικά, σύμφωνα με τις αρχές του Νίγηρα. Αλλά το δουλεμπόριο συνεχίζεται, ακολουθώντας μάλιστα πιο επικίνδυνα μονοπάτια. Στο Αγκαντές όλοι λένε ότι η έρημος είναι πιο θανατηφόρα για τους μετανάστες από την Μεσόγειο θάλασσα.

Συναντήσαμε έναν από τους δουλέμπορους που έχει ξαναρχίσει να ασχολείται με αυτή την παράνομη δραστηριότητα. Αν τον πιάσουν θα εκτίσει πολλά χρόνια φυλάκιση:

«Αυτός ο νόμος είναι σαν να μας έχουν μαζέψει και να μας έχουν βάλει μαχαίρι κάτω από το λαιμό μας, για να μας τον κόψουν. Μερικοί από εμάς φυλακίστηκαν, άλλοι έφυγαν από την χώρα και άλλοι έχασαν τα πάντα».

Μας πηγαίνει σε μία από τις περιοχές όπου γινόταν στο παρελθόν η διέλευση των μεταναστών που ήθελαν να φύγουν για τη Λιβύη. Το κτίριο έχει πλέον καταστραφεί. Οι ενδιαφερόμενοι πλέον σπανίζουν και οι τιμές για τη διέλευση έχουν τριπλασιαστεί.

Πέρα από τον κίνδυνο να συλληφθούν από την αστυνομία και τις στρατιωτικές περιπολίες, οι ταξιδιώτες έχουν να αντιμετωπίσουν επιθέσεις από ένοπλες ομάδες και εμπόρους ναρκωτικών που καραδοκούν στην έρημο.

«Συχνά οι στρατιωτικές δυνάμεις είναι σε κάποια αποστολή. Δεν θέλουν να χάσουν χρόνο. Μερικές φορές λοιπόν μας λένε: Μπορούμε να διευθετήσουμε το θέμα. Τι προσφέρεις; Τους δίνουμε λοιπόν λεφτά για να μπορέσουμε να φύγουμε. Πρέπει επίσης να αποφύγουμε ληστές. Υπάρχουν ένοπλοι παντού. Πρέπει να κάνουμε συνεχώς παρακάμψεις για να τους αποφύγουμε. Ξέρουμε ότι είναι επικίνδυνο. Αλλά για μας το πιο επικίνδυνο είναι να μην μπορούμε να θρέψουμε την οικογένειά μας. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε» υποστηρίζει ο δουλέμπορος.

Μπαίνουμε σε ένα από τα γκέτο, έξω από το Αγκαντές, όπου κρύβονται όσοι θέλουν να φτάσουν στην Ευρώπη, μέσω Λιβύης. Από εδώ τους παίρνουν οι δουλέμποροι. Μας οδηγούν σε ένα σπίτι, όπου μια ομάδα νέων περιμένουν μέχρι να τους ειδοποιήσουν ότι μπορούν να ξεκινήσουν.

Όλοι έχουν προσπαθήσει να περάσουν ξανά μέσα από την έρημο, αλλά οι δουλέμποροι τους εγκατέλειψαν για να γλιτώσουν από τις στρατιωτικές περιπολίες. Σώθηκαν κατά τύχη. Πολλοί συνταξιδιώτες τους πέθαναν από δίψα και εξάντληση.

«Η έρημος είναι ένα τεράστιο ρίσκο. Έχουν πεθάνει πολλοί, αλλά οι μετανάστες δεν αποθαρρύνονται. Γιατί έρχονται; Αυτό είναι το ερώτημα. Όλη την ώρα πραγματοποιούνται συναντήσεις μεταξύ των ηγετών της Δυτικής Αφρικής και της Ε.Ε. για να δοθούν χρήματα, ώστε οι μετανάστες να μην φεύγουν. Εμείς λέμε ότι αυτό είναι έγκλημα. Υπηρετούν μόνο τα δικά τους συμφέροντα και όχι τα συμφέροντα της ηπείρου μας. Αν θέλουν να σταματήσουν την μετανάστευση, πρέπει να επενδύσουν στην Αφρική, σε επιχειρήσεις ώστε να βρουν δουλειά οι νέοι» επισημαίνει ο Μοχάμεντ Μαλντέ από την Γουινέα, που έχει κάνει αίτηση για άσυλο. Ο Ντρογκμπά Σουμαρού από την Ακτή Ελεφαντοστού συμπληρώνει:

«Δεν βοηθά το να δίνεις λεφτά στον κόσμο ή να στέλνεις στρατιώτες στην έρημο ή να απαγορεύεις όλα τα πλοία στη Μεσόγειο για να σταματήσεις την μετανάστευση. Δεν θα βοηθήσει. Οι μετανάστες θα συνεχίσουν να φεύγουν. Υπάρχουν χιλιάδες νέοι στην Αφρική, έτοιμοι πάντα να φύγουν. Επειδή εδώ δεν υπάρχει τίποτε. Δεν υπάρχει κάτι να τους κρατήσει στις χώρες τους. Ειδικά όταν σκέφτονται πόσο υποφέρουν οι οικογένειές τους, όταν σκέπτονται ότι δεν έχουν μέλλον. Θα είναι πάντα έτοιμοι, έτοιμοι για τα πάντα. Θα είναι έτοιμοι να διακινδυνεύσουν τις ζωές τους».

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

300.000 μετανάστες εγκλωβισμένοι στον Νίγηρα

Ανταπόκριση των γαλλικών αρχών σε μαζικές επιθέσεις

«Άνεμος (κλιματικής) αλλαγής» στη Γερμανία