Ζαχαρίας Μαυροειδής: «Ο Απόστρατος είναι μια δραματική ταινία με έντονη δόση αυτοσαρκασμού»

Πνευματικά Δικαιώματα

Πνευματικά Δικαιώματα

Από Γιώργος Μητρόπουλος

Δημοσιεύθηκε 20/02/2020 - 19:49•ανανεώθηκε πριν 23/02/2020 - 04:57

Σχόλια

Η ταινία που κέρδισε δύο βραβεία στο πρόσφατο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης βγήκε στις ελληνικές αίθουσες

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ο Άρης έχει μια εταιρία εισαγωγών μηχανών εσπρέσο και δεν τα πάει καθόλου καλά. Αποτυχημένος, μετακομίζει από την Γλυφάδα στο σπίτι του ένδοξου παππού Αριστείδη στου Παπάγου, όπου δεν κατοικεί κανείς πλέον. Εκεί σμίγει ξανά με τους παιδικούς του φίλους. Γνωρίζει όμως κι έναν πρώην συναγωνιστή του παππού του, τον Βάσο που είναι παραδόξως κομμουνιστής και μένει ακόμη δίπλα στο σπίτι του μακαρίτη στρατηγού του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αντιμέτωπος με τα ηρωικά φαντάσματα του παρελθόντος, που κανείς δεν θέλει να αποδομήσει, ο απολιτίκ εγγονός θα βρει την άκρη, χαράζοντας τη δική του πορεία στη ζωή.

Ο «Απόστρατος» είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Ζαχαρία Μαυροειδή. Μας μίλησε γι' αυτήν: «Είναι μια δραματική ταινία με πολύ έντονη δόση αυτοσαρκασμού. Δεν είναι ένας αυτοσαρκασμός εις βάρος των χαρακτήρων. Είναι ένας αυτοσαρκασμός με πολλή αγάπη και συμπόνια για το δράμα τους».

Πώς προέκυψε η ιδέα της ταινίας; «Η ιδέα της ταινίας ξεκίνησε από μια θεατρική παράσταση, που αφηγούνταν την ιστορία ενός άνεργου, ο οποίος υποστήριξε ότι το μεγαλύτερο δράμα του στην ανεργία δεν ήταν τόσο η οικονομική δυσχέρεια, αλλά ότι σταδιακά είδε τον κοινωνικό του κύκλο να αλλάζει. Εκεί που έκανε παρέα με κάποιους ανθρώπους, βρέθηκε να κάνει τελικά με κάποιους άλλους με λιγότερα λεφτά, περισσότερο ελεύθερο χρόνο και χειρότερη συναισθηματική κατάσταση. Ήταν σε μια κατάσταση παρόμοια με την δική του. Αυτό ήρθε και κούμπωσε μια μια παλιότερη ιδέα για ένα σενάριο με θέμα την επιστροφή κάποιου στην γενέτειρά του. Μια επιστροφή ως ηττημένος. Αυτά λοιπόν τα δύο στοιχεία ήρθαν και έδεσαν μεταξύ τους. Έτσι γεννήθηκε ο Άρης».

Η επιστροφή στη παλιά γειτονιά και στο σπίτι του παππού, αναγκάζει τον Άρη να αλλάξει: «Μπαίνοντας σ' αυτόν τον χώρο ο Άρης, ουσιαστικά μπαίνει σε ένα ταξίδι ενηλικίωσης, το οποίο περνάει μέσα από ένα παιχνίδι ρόλων, εκ των οποίων ο πιο σημαντικός που θα υποδυθεί είναι ο ρόλος του παππού του. Τα θύματα της κρίσης, οι γενιές που "ανδρώθηκαν" στην ευμάρεια της Μεταπολίτευσης, βρέθηκαν να αναμετρούνται με την τεράστια παρακαταθήκη ηρωισμού που κληρονόμησαν από τους παππούδες τους. Ένας ηρωισμός εξίσου πραγματικός όσο και μυθοπλαστικός. Η ταινία καταγράφει με αυτοσαρκασμό μια τέτοια αναμέτρηση ακολουθώντας έναν σύγχρονο τριαντάρη στην άρρητη επαναδιαπραγμάτευση αυτής της παρακαταθήκης» επισημαίνει ο σκηνοθέτης.

Η ταινία καταγράφει με τρυφερότητα και χιούμορ την γλυκόπικρη αναμέτρηση δύο διαφορετικών γενεών. Ο Άρης θα γίνει φίλος με τον παλιό φίλο του παππού και θα αποκαλύψει την αλήθεια, που όλοι κρύβουν. Χειραφετείται, καθώς διαχειρίζεται τελικά σωστά το δικό του παρόν αλλά και το παρελθόν της οικογένειάς του.

Υπάρχει κάποια κοινή θεματική στις δύο ταινίες του, τον «Ξεναγό» και τον «Απόστρατο»; «Σίγουρα υπάρχει είναι η έννοια της ταυτότητας που συνδέει και τις δύο ταινίες. Το ίδιο υπήρχε με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο και στο ντοκιμαντέρ που έκανα, το «Στο Σώμα της». Αυτή είναι η κοινή θεματική. Η έννοια της ταυτότητας. Η απάντηση στο ερώτημα ποιος είμαι. Ποια είναι τα συστατικά αυτής της απάντησης. Είναι κάτι που μάλλον θα με βασανίζει για πάντα, οπότε ελπίζω να κάνω και άλλες ταινίες, προσπαθώντας να βρω μια απάντηση» και συμπληρώνει: «Στην συγκεκριμένη ταινία αυτό που ήθελα να δείξω είναι ότι η οικονομική κρίση είναι ταυτόχρονα και μια κρίση ταυτότητας της ελληνικής κοινωνίας. Παρόλο που η επικαιρότητα βρίσκεται στο φόντο, δεν είναι τυχαίο που ο χρόνος που εκτυλίσσεται η ιστορία είναι το 2012».

Η ταινία κέρδισε το Βραβείο Νεότητας και το Βραβείο Κοινού Fischer, στο 60ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Ο «Απόστρατος» βγαίνει στους ελληνικούς κινηματογράφους την Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου.