Χρήστος Θεοδωρίδης: «Η επανάσταση πρέπει να ξεκινήσει πρώτα από μέσα μας, πριν βγούμε στους δρόμους»

«Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου»
«Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» Πνευματικά Δικαιώματα Αναστασία Γιαννάκη
Από Γιώργος Μητρόπουλος
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης και η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων παρουσιάζουν το πολυσυζητημένο έργο του Εντουάρ Λουί «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» στο ΠΛΥΦΑ από την Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Πριν πέντε σχεδόν χρόνια, ο Γάλλος συγγραφέας Εντουάρ Λουί αποφασίζει να γράψει ένα γράμμα στον πατέρα του και να μιλήσει σε αυτό για τη δύσκολη σχέση τους για τα οδυνηρά και βίαια γεγονότα που καθόρισαν και τους δύο, ιδιαίτερα όμως τον πατέρα, ο οποίος βρίσκεται κατάκοιτος σε ένα κρεβάτι, τσακισμένος κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Μέσα από διαρκή φλας μπακ, ο συγγραφέας επισκέπτεται τις αναμνήσεις του, ξαναζεί στιγμές του παρελθόντος, δημιουργώντας σταδιακά το πλήρες πορτρέτο αυτής της προβληματικής, θυελλώδους σχέσης πατέρα-γιου. Ενός πατέρα που δεν έχει αποδεχτεί την ομοφυλόφιλη φύση του γιου και ενός γιου που απαιτεί από τον πατέρα να τον κοιτάξει και να τον αποδεχτεί γι’ αυτό που είναι.

Το «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» δεν είναι όμως μόνο μια προσωπική, αληθινή εξομολόγηση, μέσα από την οποία ο συγγραφέας προσπαθεί να επαναπροσεγγίσει, να κατανοήσει και τελικά να συγχωρέσει τον πατέρα του, αλλά και ένα αμείλικτο «κατηγορώ», ένα πολιτικό μανιφέστο ενάντια στις γαλλικές κυβερνήσεις της τελευταίας 15ετίας και την κυρίαρχη πολιτική τους, που συντρίβει τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, αδιαφορώντας για τις συνθήκες μέσα στις οποίες μεγάλωσαν και αναγκάζονται να εργάζονται. Ο Εντουάρ Λουί είναι άλλωστε ένα βαθύτατα πολιτικοποιημένο άτομο που βάζει μόνιμα στο στόχαστρό του, τους κοινωνικούς μηχανισμούς, τα στερεότυπα και τον αυταρχισμό της εξουσίας.

Αναστασία Γιαννάκη
«Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου»Αναστασία Γιαννάκη

Όπως και τα προηγούμενα βιβλία του πιο δημοφιλή Γάλλου συγγραφέα σήμερα, έτσι κι αυτό γνώρισε τεράστια επιτυχία. Με τρεις αυτοβιογραφικές αφηγήσεις, ο Λουί έχει καθιερωθεί ως μια ουσιαστική φωνή στη σύγχρονη λογοτεχνία που συνδέεται άμεσα με την πραγματικότητα, εστιάζοντας με την αιχμηρή, καθημερινή γλώσσα του στην κοινωνική τάξη, τη σεξουαλικότητα και τη βία. Το έργο του έχει μεταφραστεί σε πάρα πολλές γλώσσες και ο ίδιος είναι ιδιαίτερα αγαπητός και στη χώρα μας.

Το «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» ανέβηκε στο θέατρο από δύο κορυφαίους σύγχρονους σκηνοθέτες, τον Ίβο Βαν Χόβε και τον Τόμας Οστερμάιερ. Στη δεύτερη μάλιστα αυτή περίπτωση, πρωταγωνιστής ήταν ο ίδιος ο συγγραφέας. Πριν λίγες εβδομάδες ο 30χρονος Λουί παρουσίασε το έργο και στην Ελλάδα, στην σκηνή του ΚΘΒΕ, στο πλαίσιο των 57ων Δημητρίων, αποσπώντας το θερμό χειροκρότημα των θεατών.

Αυτές τις μέρες ο Χρήστος Θεοδωρίδης και η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων ετοιμάζουν την πρώτη ελληνική θεατρική παρουσίαση του έργου. Ετοιμάζονται να μας διηγηθούν αυτή την ιστορία με τον δικό τους τρόπο, με δύο ηθοποιούς να ερμηνεύουν όλα τα πρόσωπα που περνούν από τις σελίδες του βιβλίου. Η παράσταση ανεβαίνει στο ΠΛΥΦΑ από την Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου. Με αυτή την αφορμή, επισκεφτήκαμε το χώρο της θεατρικής ομάδας στον Βοτανικό, παρακολουθήσαμε την πρόβα του έργου και μιλήσαμε με τους συντελεστές της παράστασης.

Αναστασία Γιαννάκη
«Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου»Αναστασία Γιαννάκη

Το έργο, οι δύο πρωταγωνιστές της παράστασης και οι ευθύνες των πολιτικών

Χρήστος Θεοδωρίδης

Στην δική μας παράσταση εστιάζουμε στη συγχώρεση. Ο γιος επισκέπτεται τις αναμνήσεις του, το παρελθόν για να λύσει τις διαφορές του, για να διαχειριστεί τα θέματά του. Θέλει να μιλήσει για όλα τα θέματα που τον απασχολούν για να μπορέσει να τα λύσει. Μέσα από τη δική μας προσέγγιση, προσπαθούμε να εξηγήσουμε και την πλευρά του πατέρα, να ρίξουμε περισσότερο φως στην στάση του. Για μένα, το ενδιαφέρον ήταν να δούμε και τις δύο πλευρές. Δεν με ενδιέφερε μόνο η αφήγηση της μιας πλευράς. Η ιστορία ξεδιπλώνεται πιο ανάγλυφα, επειδή σε αντίθεση με τον μονόλογο του συγγραφέα στο βιβλίο, στην παράσταση, υπάρχει ένα δεύτερο πρόσωπο στο οποίο απευθύνεται. Ο πατέρας είναι πιο «ζωντανός» στη δική μας παράσταση. Έχει να κάνει πολύ με το πώς λειτουργεί η ανάμνηση ανάμεσα στους δύο ηθοποιούς της παράστασής μας. Αυτό που τους έχω ζητήσει είναι να μπουν μέσα στη διαδικασία της ανάμνησης, χωρίς να έχει τεθεί ένα περιοριστικό πλαίσιο. Υπάρχει μεγάλη ελευθερία στον τρόπο που οι δυο τους λειτουργούν και προσεγγίζουν τα πρόσωπα. Αυτό προσφέρει τη δυνατότητα και για μια πιο ελεύθερη ερμηνεία από την πλευρά των θεατών. Για μένα έχει μια πολύ μεγάλη θερμοκρασία ότι έχοντας αυτόν τον άνθρωπο απέναντί του, ο ήρωας μπορεί να πει τα θέματά του και να τα λύσει μπροστά στο κοινό. Πιστεύω ότι το έργο έχει να κάνει περισσότερο με μια ανθρώπινη σχέση, παρά με ένα κατηγορώ προς τον πατέρα. Δεν τελειώνει εκεί. Είναι μια απόπειρα κατανόησης, μια απόπειρα συγχώρεσης. Όπως όλες οι οικογενειακές σχέσεις δηλαδή.

Ντένης Μακρής

Εγώ κι ο Γιώργος επισκεπτόμαστε όλα τα πρόσωπα του έργου, αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα την ευθύνη του κάθε προσώπου. Μπαίνουμε στη θέση του καθενός και προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε τη συμπεριφορά και την στάση του, οτιδήποτε κι αν φέρνει αυτό το πρόσωπο στο έργο. Η θερμοκρασία της κάθε σκηνής είναι διαφορετική, γιατί υπάρχουν στιγμές βίαιες αλλά και τρυφερές. Έχει πάντα πολύ μεγάλη σημασία να αφουγκράζεσαι από μέσα τον κάθε χαρακτήρα και να δεις εσύ κι άλλος το αποτέλεσμα αυτόνομα. Πρέπει όλο αυτό να προκύψει αβίαστα επί σκηνής, χωρίς να κατηγορήσεις ή να αμελήσεις την άλλη πλευρά, ότι είναι απλά ένας αποδέκτης. Αυτό ήταν κάτι που το αναζητούσα και στον ίδιο μου τον πατέρα, τον οποίο κατηγορούσα ή με κατηγορούσε. Με απασχολούσε πώς σκέφτεται, τι νιώθει. Ποιο είναι το δίκιο και το άδικο στην στάση του. Αυτό είναι το ιδιαίτερο και το ενδιαφέρον που προκύπτει από το ότι είμαστε δύο ηθοποιοί επί σκηνής, σε ένα έργο που είναι μονόλογος. Είναι ένα κείμενο, ένα πλέγμα σχέσεων και συναισθημάτων που εξερευνούμε διαρκώς με τον Γιώργο. Δεν είναι κάτι που τελειώνει ποτέ. Τροφοδοτούμε ο ένας τον άλλο διαρκώς.

Αναστασία Γιαννάκη
«Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου»Αναστασία Γιαννάκη

Γιώργος Κισσανδράκης

Το γεγονός ότι υπάρχει ένα δεύτερο πρόσωπο επί σκηνής με το οποίο εναλλάσσεις διαρκώς ρόλους, προσφέρει μεγάλες δυνατότητες στο κείμενο και στις θερμοκρασίες που αναπτύσσονται. Αυτό που φέρνεις και ακουμπάς στον άλλο δεν είναι μόνο το φαντασιακό σου. Ερμηνεύοντας αυτούς τους ανθρώπους, αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει πάντα κάτι, πίσω από τις συμπεριφορές τους. Είναι πολύ δύσκολο να αποφανθείς ότι κάποιος είναι απόλυτα κακός ή καλός. Έχουμε και τα δύο αυτά στοιχεία μέσα μας. Έχει να κάνει βέβαια με το πώς συμπεριφερόμαστε, ανάλογα με τις συνθήκες. Έτσι είναι οι οικογενειακές σχέσεις. Είναι κάτι άλλωστε που το κάνει και ο ίδιος ο συγγραφέας στο βιβλίο, επειδή καταλήγει σε ένα συμπέρασμα για το πού οφείλεται η συμπεριφορά του πατέρα του. Έχει λοιπόν μεγάλο ενδιαφέρον να βλέπεις ποια είναι η πορεία των υπόλοιπων χαρακτήρων και η πάλη τους σε αυτό το πλαίσιο. Πάνω στην σκηνή, αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι εμφανίζονται μικρο-ευκαιρίες μέσα από τις αναμνήσεις, όπου τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν διαφορετική τροπή. Γιατί είναι άνθρωποι και οι δυνατότητες που υπάρχουν, να γίνουν αλλιώς τα πράγματα είναι άπειρες.

Χρήστος Θεοδωρίδης

Για μένα, το έργο είναι ένα γράμμα συγχώρεσης. Είναι μια απόπειρα εξήγησης κάποιων πραγμάτων, το να φτάσει το νήμα πέρα από το σπίτι. Δεν ξέρω αν ξεκινώντας αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας, ήξερε πώς θα το κλείσει. Αισθάνομαι ότι μπαίνοντας στη διαδικασία του να γράψει αυτό το βιβλίο, να καταλάβει την άλλη πλευρά και να εξηγήσει την στάση της, φεύγει σιγά σιγά από τα όρια του σπιτιού, από τα γεγονότα που συνέβησαν, έχοντας εξηγήσει τις αιτίες του και φτάνει το νήμα ακριβώς στο σημείο που απαντά στο ποιος σκότωσε τον πατέρα του. Για να φτάσει λοιπόν στην απάντηση ότι τελικά φταίνε οι κυβερνήσεις για το θάνατό του, έχει γκρεμίσει πρώτα τα όρια του σπιτιού. Προχωρώντας απαλλάσσει από οποιαδήποτε ευθύνη το περιβάλλον του πατέρα του για να στραφεί ενάντια στο πολιτικό στερέωμα και τους κοινωνικούς μηχανισμούς που εγκλώβισαν τον πατέρα του από μικρή ηλικία σε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, ζωή και πορεία. Το έργο έχει μια καταπληκτική κυριολεξία. Πολλές φορές λέμε ότι οι πολιτικοί κάνουν αυτό ή εκείνο. Δεν συνειδητοποιούμε πραγματικά, ότι αυτός ο πολιτικός που πήρε την απόφαση μια Τετάρτη βράδυ, η οποία δεν του κοστίζει απολύτως τίποτε, αλλάζει σε σένα τα πάντα. Αυτό το νήμα το βρίσκει ο συγγραφέας ονοματίζοντας τους πολιτικούς που κατέστρεψαν το σώμα του πατέρα του. Άρα αυτοί είναι που τον σκότωσαν.

Αναστασία Γιαννάκη
«Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου»Αναστασία Γιαννάκη

Γιώργος Κισσανδράκης

Ο τρόπος που καταλήγει το βιβλίο είναι σαν να σου λέει ότι αν δούμε πραγματικά τι φταίει, θα πάψουμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας και θα ασχοληθούμε με την πραγματική ρίζα του προβλήματος. Γιατί ακόμη και το γεγονός ότι ο πατέρας δεν δέχεται τη σεξουαλικότητα του γιου, ο Λουί πιστεύει ότι είναι ολόκληρη η κοινωνία που του καλλιέργησε αυτή την νοοτροπία και την θέση.

Ντένης Μακρής

Είναι πολύ κομβικό ότι ο γιος σπάει μια αίσθηση μηχανικότητας, με το να διαπιστώνει αυτά τα ζητήματα, να τα συνειδητοποιεί και να τα εκφράζει. Όλοι ζούμε με μια νόρμα: Μεγαλώνουμε, αναπαράγουμε μοτίβα, τους γονείς μας, τις δουλειές μας. Αυτός καταθέτει κάτι που σπάει τον αέναο, ρομποτικό κύκλο της ύπαρξης. Και μόνο που τα εκφράζεις, βγαίνεις λίγο έξω από αυτόν. Καθώς τα βλέπεις, έχοντας μια μεγαλύτερη αίσθηση διαύγειας, ίσως δεν χρειαστεί να τα επαναλάβεις. Αυτό είναι για μένα το κέρδος. Μπορεί να είναι κάτι μικρό αλλά έχει μεγάλη σημασία. Δεν έχει να κάνει με μια μεγάλη επανάσταση, με μια καταστροφή των πάντων, αλλά με μια μικρή προσωπική μετατόπιση που αλλάζει τη ζωή και την κοσμοθεωρία σου. Είναι αυτή η λεπτή αίσθηση επίγνωσης που ήδη σε διαχωρίζει από κάτι που οφείλεις από την φύση σου να επαναλάβεις, ως κασέτα, ως μαϊμού. Όλοι γινόμαστε λίγο ή πολύ ο μπαμπάς μας ή η μαμά μας. Αυτό διαχωρίζει τον συγγραφέα από τον πατέρα και τον παππού του. Βγαίνει λίγο απέξω με πολλές διαφορετικές θερμοκρασίες, υψηλές και χαμηλές: αγάπη, τρυφερότητα και πίκρα. Είναι όλα μέσα, αλλά αυτός βγαίνει λίγο απέξω και βλέπει τη μηχανικότητα, που κυβερνάει διαρκώς και παντού. Γι’ αυτό στρέφεται εναντίον του Σαρκοζί, της πατριαρχίας, όλων αυτών που βρήκαν μπροστά τους οι γονείς μας και τα υιοθέτησαν.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Αναστασία Γιαννάκη
«Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου»Αναστασία Γιαννάκη

«Χρειάζεται μια γερή επανάσταση;»

Χρήστος Θεοδωρίδης

Μπορεί να κλείνει το βιβλίο με αυτή τη φράση του πατέρα, αλλά δουλεύοντας το έργο πρέπει να ομολογήσω ότι δεν καταλήγει 100% εκεί. Γιατί αυτή η επανάσταση είναι τελικά απέναντι σε τι; Το βιβλίο μπορεί να αφήνει την αίσθηση του να βγούμε στους δρόμους. Στην παράστασή μας, προσθέτουμε ένα έξτρα νόημα ότι η επανάσταση ξεκινά πρώτα μέσα από τον χαρακτήρα, για να βγει μετά προς τα έξω. Αντίστοιχα μήπως πρέπει να κάνω εγώ πρώτα κάτι για μένα και τη ζωή μου και έπειτα να βγω στους δρόμους με τους άλλους;

Ντένης Μακρής

Η δική μου απάντηση είναι ότι δεν χρειαζόμαστε μια τέτοια είδους επανάσταση πια, όπως την εννοεί ο πατέρας. Δηλαδή να βγούμε στους δρόμους όλοι μαζί και να αγωνιστούμε. Για μένα είναι αλλού το νόημα και το είδος της επανάστασης που πρέπει να γίνει.

Ξένια Θεμελή

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Εγώ πιστεύω ότι χρειάζεται απόλυτα. Πρέπει σίγουρα να ξεκινήσει από μέσα μας και να πάει έξω. Το θέμα είναι πώς θα εκφραστεί αυτή η επανάσταση. Ειδικά στη φάση που είμαστε τώρα, τα πράγματα πρέπει σίγουρα να αλλάξουν. Εγώ δεν μπορώ να συνεχίσω να ζω έτσι και γι’ αυτό πιστεύω ότι πρέπει να αλλάξουν άμεσα. Δεν γίνεται πια να συζητάμε, αλλά να βγούμε στους δρόμους. Και οι δρόμοι δεν σημαίνουν για μένα απαραίτητα «τα σπάω». Μπορώ να διαδηλώσω, να εκφράσω ότι είμαι εδώ και ότι αυτό που συμβαίνει δεν με ικανοποιεί. Μόνο έτσι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Ο δρόμος είναι για μένα πάντα η λύση. Έτσι δηλώνεις παρουσία και διάθεση για αλλαγή. Έχει να κάνει με την επανάσταση.

Χρήστος Θεοδωρίδης

Είναι αυτό που λέμε στο έργο «Ολάντ κοίτα!», «Μπαμπά κοίτα!». Ο Λουί τους λέει ότι είναι εδώ. Ο συγγραφέας δηλώνει την παρουσία του, κρίνει τα πράγματα, ζητά να αλλάξουν. Αυτό το κοίτα είναι σαν να λέει: «αυτή είναι η σεξουαλικότητά μου, αυτή είναι η πολιτική μου θέση, υπάρχω κι εγώ και δεν είσαι μόνο εσύ». Οι πολιτικοί τον τελευταίο καιρό σε όλο τον πλανήτη περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό τους, νομίζουν ότι υπάρχουν μόνο αυτοί. Και με έναν τρόπο τους ενοχλούμε που ζούμε οι υπόλοιποι.

Γιώργος Κισσανδράκης

Κι εγώ πιστεύω ότι είναι αναγκαία η επανάσταση, αλλά χρειάζεται πρώτα να γίνει αυτή η προσωπική διαδρομή. Να κάνουμε λίγη δουλειά με τον εαυτό μας. Να δουλέψουμε και μετά λίγο πιο συνειδητοποιημένα να δράσουμε. Να δούμε τι είδους πρέπει να είναι αυτή η επανάσταση. Δεν είναι δηλαδή για μένα να βγούμε απλά στο δρόμο και να πάρουμε τα όπλα.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Λύνονται τα θέματα με την οικογένεια;

Χρήστος Θεοδωρίδης

Δεν λύνονται κατά τη γνώμη μου. Απλά μπορούν να κοιμηθούν για λίγο και μετά ξυπνούν. Έτσι όπως προσεγγίζουμε το έργο, νομίζω ότι ανοίγεται σε πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν θέματα με την οικογένειά τους. Δεν επικεντρωνόμαστε μόνο στο θέμα της σεξουαλικότητας. Για μένα μπορεί να με αφορούσε κυριολεκτικά το έργο, όταν το διάβασα, αλλά η παράσταση έχει και άλλα ανοίγματα.

Ξένια Θεμελή

Είναι θέματα που πρέπει να διαχειρίζεσαι διαρκώς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ακόμη και η διαδικασία του συγκεκριμένου έργου είναι πολύ επίπονη και επώδυνη για μας. Γιατί ο καθένας μας έχει να λύσει διάφορα αντίστοιχα θέματα που έχει με την οικογένειά του, με τη ζωή και τη θέση του στον κόσμο. Είναι κάτι που απαιτεί από τον καθένα μας πολύ χρόνο και διαρκή απασχόληση.

Ντένης Μακρής

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Για να αντισταθείς σε όλο αυτό, πρέπει να αγωνίζεσαι καθημερινά, όπως είπα και πριν, ενάντια στη μηχανικότητα. Την έζησα πολύ έντονα με την οικογένειά μου και την πολεμάω κάθε μέρα στις σχέσεις μου, στον εαυτό μου. Έχει να κάνει με το πόσο όμηρος και πόσο θύμα πέφτεις διαρκώς μιας κατάστασης όπου δεν είσαι συνειδητός. Όταν βγεις και το δεις, τότε κάτι αλλάζει και δεν είσαι πλέον έρμαιο των πραγμάτων. Απαιτεί όμως διαρκή αγώνα με τον εαυτό σου. Ο πατέρας του ήταν και είναι, όπως περιγράφεται στο έργο, η επιτομή της μηχανικότητας σε όλες τις φάσεις της ζωής του. Δεν μπόρεσε να ξεφύγει καθόλου. Μόνο στο τέλος κάτι αλλάζει, αλλά το σώμα του δεν μπορεί πλέον να τον βοηθήσει. Έτσι έχασα εγώ τον πατέρα μου, μέσα από την επανάληψη των θυμών του, της ψυχολογίας που είχε από τη μητέρα του. Δεν κατάφερε να ξεφύγει από κάτι που βρήκε έτσι και το ανακύκλωνε.

Χρήστος Θεοδωρίδης

Είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξεφύγεις από τα νήματα που σε συνδέουν με την οικογένεια. Εκτός κι αν μπορέσεις να επεξεργαστείς όλα τα δεδομένα και διαχωρίσεις με κάποιον τρόπο τη θέση σου. Δεν υπάρχει ξεκάθαρος τρόπος, μια συγκεκριμένη οδός.

Η μεγαλύτερη πρόκληση - δυσκολία του έργου

Ξένια Θεμελή

Ο μεγάλος φόβος - κίνδυνος για μένα όταν αποφασίσαμε να το ανεβάσουμε, ήταν να μην γίνει μια αναπαράσταση. Με ξενέρωνε. Έχουμε δει πολλά τέτοια θεάματα που προσπαθούν να αναπαραστήσουν την ανάμνηση. Μου άρεσε πολύ η ιδέα του Χρήστου να είναι οι δυο τους επί σκηνής και όλα να συμβαίνουν μεταξύ τους. Να μην αφηγούνται την ιστορία σε μας τους θεατές. Αυτό το δίπολο με ανακούφισε πάρα πολύ στο ότι έπρεπε αυτά τα δύο παιδιά πραγματικά να θυμηθούν τι συνέβη και όχι να κάνουν πως θυμούνται. Δεν είναι κάτι εύκολο αυτό. Έχει λεπτές γραμμές και δύσκολες ισορροπίες μεταξύ τους. Πρέπει να συγκινούν και να σε μετακινούν με αυτά που λένε. Είναι τέλος πολύ δύσκολο για μένα να βλέπω και να ξαναβλέπω στις πρόβες του έργου όλη αυτή την πορεία, αυτό τον αγώνα που δίνει ο ήρωας.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Χρήστος Θεοδωρίδης

Το πρόβλημα της αναπαράστασης λύθηκε σχετικά εύκολα. Για μένα το μεγάλο πρόβλημα είναι το πολιτικό μανιφέστο του συγγραφέα, το τελευταίο μέρος του κειμένου. Με προβλημάτισε γιατί δεν ήθελα να είναι να γίνει ένα επαναστατικό μανιφέστο και να τελειώσουμε με αυτό. Στη θεατρική του μορφή, πώς μπορεί να αποδοθεί αυτό το μεγάλο κατηγορώ του συγγραφέα; Αυτό ήταν το κομμάτι που δοκιμάσαμε περισσότερο από όλα στο πώς θα το χειριστούμε.

«Είμαστε τελικά αυτό που δεν κάναμε;»

Χρήστος Θεοδωρίδης

Είναι μια χαρακτηριστική φράση του έργου. Προφανώς και μας ορίζουν τα πράγματα που δεν έχουμε κάνει. Η έλλειψη των πραγμάτων όμως σε κινεί μερικές φορές. Σε κάνει να συνειδητοποιείς ποιος είσαι και τι θέλεις. Λόγω της έλλειψης, προχωράς και κάνεις πράγματα προς τα εμπρός. Είναι τα απωθημένα, τα πράγματα που δεν έχεις κάνει. Αυτή είναι η θετική πλευρά αυτής της κατάστασης, γιατί η αρνητική είναι ένας εγκλωβισμός, μια παραίτηση που σε παγώνει και δεν σε αφήνει να αλλάξεις, να προχωρήσεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση του βιβλίου, αυτό που λείπει από τον συγγραφέα είναι η αποδοχή.

Ξένια Θεμελή

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Συνεχίζει να παλεύει για αυτήν. Είναι ένα διαρκές ζητούμενο. Πασχίζει για αυτήν ακόμη και σήμερα. Το τραύμα της παιδικής του ηλικίας το φέρνει ακόμη, όπως και όλοι μας νομίζω. Ζει με αυτό. Είναι το τραύμα ότι δεν αποδέχονταν, ακόμη κι όταν ήταν πιτσιρίκι, αυτό που είναι.

Γιατί ο Εντουάρ Λουί είναι τόσο δημοφιλής και πολυμεταφρασμένος;

Χρήστος Θεοδωρίδης

Το μεγάλο ατού του είναι ο απλός, ουσιαστικός λόγος. Έχει μια ειλικρίνεια και μια δύναμη. Σου επικοινωνεί τα πράγματα που θέλει, χωρίς να σε κουράσει καθόλου. Ταυτόχρονα έχει σε όλα του τα βιβλία, αυτό το προσωπικό στοιχείο που γίνεται κοινωνικό και πολιτικό. Υπάρχει στενή σχέση αυτών των πραγμάτων. Λίγοι το κάνουν με τέτοια σαφήνεια και αμεσότητα. Αυτό νομίζω ότι είναι κάτι που χρειάζεται πολύ η εποχή μας. Θέλει και την απλότητα και την πολιτική σκέψη, γιατί είμαστε πολιτικά όντα, θέλουμε, δεν θέλουμε. Δεν γίνεται να μην είσαι πολιτικό ον, όταν κάποιος έχει πάρει μια απόφαση που επηρεάζει το σπίτι σου, την τσέπη σου, την υγεία σου. Το θέμα είναι μετά, αν επιλέξεις να ασκήσεις το δικό σου δικαίωμα στη ζωή του τόπου ή όχι.

Γιώργος Κισσανδράκης

Για μένα έχει έναν πολύ προσβάσιμο τρόπο γραφής. Γράφει για πράγματα που αφορούν τους πάντες. Δεν αποκλείει κανένα. Δεν υπάρχει κάτι από αυτά που γράφει, που δεν θα καταλάβει κάποιος, διαβάζοντάς τα. Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι αφορά πολύ τον σύγχρονο κόσμο και όλα αυτά που γίνονται γύρω μας. Καταθέτει δικές του εμπειρίες και βιώματα. Δεν είναι εύκολο να μιλάς για σένα, για τη ζωή σου και αυτό να έχει τόση δύναμη και να αφορά τόσο κόσμο. Είναι εξαιρετικό πώς περνά, πώς κάνει αυτή τη μετάβαση από το προσωπικό στο κοινωνικοπολιτικό.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Κείμενο: Εντουάρ Λουί

Μετάφραση: Στέλα Ζουμπουλάκη

Σκηνοθεσία: Χρήστος Θεοδωρίδης

Δραματουργία: Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου – Χρήστος Θεοδωρίδης

Χορογραφία: Ξένια Θεμελή

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Σκηνικά – Κοστούμια: Τίνα Τζόκα

Μουσική επιμέλεια: Χρήστος Θεοδωρίδης

Σχεδιασμός φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας

Φωτογραφίες-Video: Αναστασία Γιαννάκη

Γραφιστικός σχεδιασμός: Dazno

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Οργάνωση παραγωγής: Άννα Τιαγκουνίδου

Επικοινωνία: Λία Κεσοπούλου

Παραγωγή: Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων

Επί σκηνής: Γιώργος Κισσανδράκης, Διονύσης (Ντένης) Μακρής

INFO

Χώρος: ΠΛΥΦΑ, Κορυτσάς 39, Βοτανικός

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Πρεμιέρα: Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου

Παραστάσεις: 09-10-11, 16-17-18, 22-23-25 & 29-30 Δεκεμβρίου 2022 και 06-07-08 & 13-

14-15 Ιανουαρίου 2023 στις 21:00 (διπλή παράσταση – στις 18:30 και στις 21:00 – τις

παρακάτω μέρες: 18/12/22, 08/01/23 και 15/01/23)

Διάρκεια παράστασης: 95’

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Τιμές εισιτηρίων: 15€ κανονικό | 12€ μειωμένο (φοιτητών, ανέργων, ΑμεΑ, άνω των 65,

πολυτέκνων) | 5€ ατέλεια (από το ταμείο του ΠΛΥΦΑ με σειρά προτεραιότητας, εφόσον

υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις)

Προπώληση εισιτηρίων

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Χρ. Θεοδωρίδης: «Ο Αντόνιο μιλά για την ανθρώπινη αδράνεια και τη βία της εξουσίας που ζούμε σήμερα»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης και οι σύγχρονες νύχτες του Αγίου Βαρθολομαίου

Χρήστος Θεοδωρίδης: «Ο Άμλετ είναι πρότυπο δράσης σε μια εποχή απραξίας»