Μάρθα Μπουζιούρη: «Είμαστε αναλώσιμες και μόνες απέναντι σε μια βία που γιγαντώνεται ανεξέλεγκτα»

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Μετά τη μεγάλη επιτυχία που γνώρισε στο θέατρο του Νέου Κόσμου, η «Pietà», η παράσταση θεάτρου ντοκιμαντέρ της σκηνοθέτριας Μάρθας Μπουζιούρη, που θέτει στο επίκεντρο το επώδυνο, και εκκωφαντικά επείγον θέμα των γυναικοκτονιών, ξεκίνησε έναν νέο κύκλο παραστάσεων στο Σύγχρονο Θέατρο, στο Γκάζι, στη σκιά της νέας σοκαριστικής γυναικοκτονίας στη χώρα μας, αλλά και των αλλεπάλληλων καταγγελιών.

Η βιωματική παράσταση δημιουργήθηκε με την πολύτιμη συμβολή μιας καλλιτεχνικής ομάδας που αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες ηθοποιούς και δημιουργικούς συντελεστές. Είχε ως έμπνευση και οδηγό της πέντε γυναίκες-μητέρες που βίωσαν την υπέρτατη απώλεια, τη δολοφονία του παιδιού τους, τις: Κούλα Αρμουτίδου (μητέρα Ελένης Τοπαλούδη), Ελένη Κρεμαστιώτη (μητέρα Ερατούς Μανωλακέλλη), Κατερίνα Κώτη (μητέρα Ντόρας Ζαχαριά), Αλεξάνδρα Μάκου (μητέρα Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου) και Ρόζα Φωτιάδου (μητέρα Σοφίας Σαββίδου). Το κείμενο βασίστηκε στις πραγματικές αφηγήσεις των μητέρων, αλλά και σε βιωματικό υλικό των ηθοποιών. Πραγματοποιεί μια δύσκολη κατάδυση στο πεδίο της απώλειας, του πένθους και της αναγέννησης, συνδυάζοντας τα πραγματικά γεγονότα με τη θεατρική αναπαράσταση, οδηγώντας το κοινό στην κάθαρση.

Μιλήσαμε με την Μάρθα Μπουζιούρη γι’ αυτό το συγκινητικό έργο που έχει δημιουργήσει, για την σημερινή κατάσταση με τις γυναικοκτονίες στην Ελλάδα, αλλά και για το τι πρέπει να αλλάξει, ώστε να μην υπάρχουν τόσες δολοφονίες γυναικών στη χώρα μας.

Ποια ήταν η αφετηρία, η αφορμή για να γίνει αυτή η παράσταση;

Η έμφυλη διάσταση καταλαμβάνει μεγάλο κομμάτι της δουλειάς μου στο θέατρο. Ίσως επειδή με απασχολεί όλο και πιο έντονα στη ζωή μου, βρήκε το χώρο της σταδιακά και στη σκηνή. Η Pietà λοιπόν προέκυψε οργανικά, σαν αυτονόητη συνέχεια μιας δημιουργικής διαδρομής και μιας προσωπικής ενδοσκόπησης που ψηλαφεί την ύστατη πράξη στην πυραμίδα κλιμάκωσης της έμφυλης βίας, τη γυναικοκτονία. Πρώτα ως γυναίκα και μετά ως άνθρωπος που κάνει θέατρο αναμετρήθηκα με την επιθυμία-ανάγκη να κάνω αυτή την παράσταση, θέλοντας να συμβάλλω σε αυτό το πολύ σημαντικό και επείγον πεδίο ορατότητας και διεκδίκησης που έχει ανοίξει στο δημόσιο λόγο, αυτή τη φορά μέσα από την αιχμηρή και παρηγορητική γλώσσα του θεάτρου.

Τι έρευνα προηγήθηκε και σε ποια πρόσωπα απευθυνθήκατε για να σας βοηθήσουν;

Μου πήρε καιρό να πλησιάσω αυτή την περιοχή. Να βρω τον τρόπο να μιλήσω γι’ αυτό το τραύμα, που πονάει όπου κι αν το αγγίξεις. Γιατί είναι ένα τραύμα βαθιά προσωπικό και συλλογικό μαζί. Ενστικτωδώς, αναζήτησα άλλες γυναίκες. Μητέρες. Που έχουν βιώσει την υπέρτατη απώλεια. Τη δολοφονία του παιδιού τους, νιώθοντας πως μέσα από εκείνες θα καταφέρναμε να πλησιάσουμε τα κορίτσια που χάθηκαν, να αφουγκραστούμε τις ζωές τους, τα όνειρά τους, να δούμε τη Γυναίκα πίσω από υποθέσεις και αριθμούς σε μαύρες λίστες. Σύντομα ανακάλυψα πως αυτές οι μητέρες είχαν ήδη αναζητήσει η μία την άλλη, έχοντας φτιάξει μια αλυσίδα δύναμης και αλληλοφροντίδας. Σιγά σιγά, η πρώτη με γνώρισε στην επόμενη, κι έπειτα στην επόμενη, δίνοντας μου την ευκαιρία να γνωρίσω όχι μόνο πέντε μητέρες αλλά πέντε σπουδαίες γυναίκες: την Κούλα Αρμουτίδου, μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη, την Ελένη Κρεμαστιώτη, μητέρα της Ερατούς Μανωλακέλλη, την Κατερίνα Κώτη, μητέρα της Ντόρας Ζαχαριά, την Αλεξάνδρα Μάκου, μητέρα της Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου και τη Ρόζα Φωτιάδου, μητέρα της Σοφίας Σαββίδου. Οι γυναίκες αυτές είναι μεγάλο δώρο η μία για την άλλη, και είναι ακόμα μεγαλύτερο δώρο για όλες εμάς. Είναι πρότυπο δύναμης, τρυφερότητας και αξιοπρέπειας. Τους είμαι ευγνώμων για την αγκαλιά που άνοιξαν, την εμπιστοσύνη που όχι αυτονόητα μου έδειξαν.

Πόσο εύκολο ήταν να συζητήσετε με αυτές τις μητέρες για το ανοιχτό τραύμα τους, για τα κορίτσια τους που έχασαν;

Είχα πολλές δεύτερες σκέψεις ξεκινώντας, τεράστιες επιφυλάξεις. Θυμάμαι πως μέσα στο αυτοκίνητο, στο δρόμο προς την Κόρινθο για να συναντήσω για πρώτη φορά την Αλεξάνδρα Μάκου, τη μαμά της Γαρυφαλλιάς, περνούσαν από το μυαλό μου χίλιες σκέψεις, χίλια σενάρια. «Τι πάω να προτείνω εγώ τώρα σε αυτή τη μητέρα; Σε ποια κατάσταση θα τη βρω;» Δεν είμαι μητέρα, αλλά δεν μπορώ να διανοηθώ φρικτότερο πόνο από το να χάνεις το παιδί σου και μάλιστα με τόσο βίαιο και άδικο τρόπο. Κι όμως, από τις πρώτες κιόλας συναντήσεις μας, οι γυναίκες αυτές υπήρξαν φοβερά υποστηρικτικές και καθησυχαστικές. Όταν τους μίλησα για τη βιωματική προσέγγιση της δουλειάς μου και τους φόβους μου να μην τις επανατραυματίσω άθελά μου, η απάντησή τους με αφόπλισε: «Μα εμείς θέλουμε να μιλάμε για τα παιδιά μας, αυτή είναι η ζωή μας από δω και πέρα», «θέλουμε να κρατήσουμε το φως αναμμένο μέσα από αυτή την παράσταση», «Δεν μπορείς να μας τραυματίσεις ξανά, γιατί το τραύμα δεν έκλεισε ποτέ. Μόνο μεγαλώνει με τον καιρό, μόνο πιο δύσκολο γίνεται». Όσο συρρικνωνόταν ο φόβος μου, τόσο μεγάλωνε η ευθύνη…

Μαζί διανύσαμε ένα δύσκολο ταξίδι στα μονοπάτια της απώλειας, του πένθους και της αναγέννησης, ανοίγοντας ένα χώρο αμοιβαίας εμπιστοσύνης κι ευαλωτότητας. Οι γυναίκες αυτές μου μιλούσαν για τα παιδιά τους με έναν τρόπο σπαρακτικό, θεραπευτικό και μεταφυσικό μαζί. Η δύναμη και η τρυφερότητά τους είναι αξιοθαύμαστη. Ο τρόπος που επεξεργάζονται και μεταβολίζουν το τραύμα τους σε κινητήρια δύναμη, σε αγώνα για την καταπολέμηση της έμφυλης βίας, είναι συγκλονιστικός. Είναι μάθημα ζωής.

Ποιοι ήταν οι άξονες πάνω στους οποίους δομήσατε αυτό το υλικό και ποια ζητήματα αναδείξατε;

Η Pietà μας περνάει μέσα από τα μονοπάτια της απώλειας και του πένθους για να ψηλαφήσει τους μηχανισμούς επιβίωσης, την αδιάρρηκτη σχέση μητέρας-κόρης, έτσι όπως εξακολουθεί να υφίσταται σε ένα μη υλικό επίπεδο, την επουλωτική ισχύ της γυναικείας φιλίας και αλληλοϋποστήριξης έτσι όπως διοχετεύεται σε έναν κοινό, δίκαιο αγώνα. Την ίδια στιγμή, ενεργοποιεί μια γλώσσα πολιτικά αιχμηρή που αγγίζει όλα εκείνα που αποσιωπώνται ή διαστρεβλώνονται στο δημόσιο λόγο: την πατριαρχική αντίληψη του γυναικείου σώματος ως ιδιοκτησία, ως πεδίο μάχης και διεκδίκησης, τον ρόλο της οικογένειας στην εκκόλαψη της έμφυλης βίας, τον καθωσπρεπισμό της ελληνικής κοινωνίας, την αντιστροφή της ευθύνης μέσα από την ενοχοποίηση και την προσβολή των θυμάτων, την αποσόβηση της πολιτικής, έμφυλης διάστασης του εγκλήματος της γυναικοκτονίας μέσα από μια παραπλανητική ρητορική που μιλάει για «οικογενειακές τραγωδίες» και «εγκλήματα πάθους», την εξουθενωτική, επανατραυματική δοκιμασία των δικών, την εκκωφαντική, τέλος, απουσία της πολιτείας σε επίπεδο πρόληψης, προστασίας αλλά και υποστήριξης των θυμάτων και των οικογενειών τους.

Το έντονο βιωματικό στοιχείο του υλικού σας στοχεύει, ή βοηθάει σε τι;

Η Pietà έφτασε την έννοια της βιωματικότητας που χαρακτηρίζει τη δουλειά μου στα όρια της. Σε βαθμό που εμπεριέχει θραύσματα κι από τις δικές μας ζωές: τη δική μου και των τεσσάρων ηθοποιών, που διέθεσαν την ψυχή και το σώμα τους με πρωτοφανές δόσιμο, με ειλικρίνεια και τρυφερότητα. Πρώτα ως γυναίκες και μετά ως καλλιτεχνικοί συντελεστές μπήκαμε σε αυτό το ταξίδι. Μας ακουμπάει, μας ταρακουνάει αυτό το τραύμα με το οποίο καταπιανόμαστε. Γιατί με ένα τρόπο, όλες μας έχουμε ζήσει εμπειρίες προσβλητικές, χειριστικές, βίαιες, επικίνδυνες. Δικές μας, των μανάδων, των συναδέλφων, των φιλενάδων μας. Συνειδητοποιώντας αυτό το «θα μπορούσε να συμβεί σε εμένα», φτιάξαμε όλες μαζί έναν τόπο για να πενθήσουμε, να γιορτάσουμε, να τιμήσουμε, να αλληλοφροντιστούμε.

Ποια είναι η κατάσταση με τις γυναικοκτονίες σήμερα στην Ελλάδα; Έχουν ληφθεί κάποιες πρωτοβουλίες αντιμετώπισης ή η κατάσταση παραμένει τραγική;

Τι να απαντήσω ακριβώς όταν πριν λίγες ημέρες δολοφονήθηκε μια ακόμα γυναίκα, η Κυριακή Γρίβα, έξω από αστυνομικό τμήμα, καταφεύγοντας εκεί για να ζητήσει βοήθεια - την προστασία που δικαιούται για να επιστρέψει ασφαλής σπίτι της – και εισπράττοντας αντ’ αυτών την ανικανότητα, την απάθεια, την απαξίωση και τον εμπαιγμό της ελληνικής αστυνομίας, πληρώνοντας με τη ζωή της; Όταν λίγους μήνες πριν μια άλλη γυναίκα ζήτησε προστασία μετά από άγριο ξυλοδαρμό, τη συμβούλευσαν να πάει να μείνει στη μάνα της γιατί κινδυνεύει στο σπίτι, εκείνη το έπραξε αφού δεν είχε εναλλακτική και την επόμενη μέρα ο δολοφόνος της την περίμενε στην εξώπορτα; Είναι ξεκάθαρο από τη μεριά της ανύπαρκτης πολιτείας πως είμαστε αναλώσιμες και μόνες απέναντι σε μια βία που γιγαντώνεται ανεξέλεγκτα γιατί οι έννοιες πρόληψη, προστασία, πρόνοια, σεβασμός, δικαιοσύνη είναι άδεια κελύφη, κούφιες ρητορικές, ανώδυνες εξαγγελίες μιας επώδυνης πραγματικότητας, που αποκτά θεσμική ορατότητα μονάχα εργαλειακά. «Στην τύχη μας μας έχουν αφήσει. Μας θυμούνται πού και πού για να βγάλουν δυο φωτογραφίες, να δείξουν ότι κάτι κάνουν» είναι η φράση που ακούγεται στην παράσταση από τα χείλη της μητέρας Ρόζας Φωτιάδου» και δεν θα μπορούσε να συμπυκνώσει πιο γλαφυρά αυτή τη φάρσα των «μέτρων αντιμετώπισης της έμφυλης βίας».

Ποια είναι η «πρόθεση» της συγκεκριμένης παράστασης;

Μέσα από την Pietà, επιδιώξαμε να κρατήσουμε τη μνήμη ζωντανή. Να αρθρώσουμε όσα μας πληγώνουν, να διεκδικήσουμε, να μην ξεχάσουμε. Με όχημα πέντε σπάνιες γυναίκες που ενώ έχασαν την πιο μεγάλη μάχη, από τότε δίνουν ακούραστα επόμενες μάχες για να σωθεί ένα κορίτσι. Για να μεγαλώσει ένα αγόρι με σεβασμό και αγάπη προς το άλλο φύλο. «Στο σπίτι μας δεν μεγαλώνουμε μόνο τα δικά μας παιδιά, μεγαλώνουμε μια αυριανή κοινωνία» μου είπαν. Δεν το ξεχνάω.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Πώς λειτουργεί το έντονο συναισθηματικό της φορτίο για τον θεατή;

Δεν ξέρω πώς ακριβώς να βάλω σε λέξεις αυτό που συμβαίνει κάθε βράδυ. Σε κάθε παράσταση βιώνουμε τη συναισθητική, θεραπευτική δύναμη του θεάτρου. Νιώθουμε τους κραδασμούς του να ξεκινούν από τη σκηνή και να καταλαμβάνουν ανεξέλεγκτα την πλατεία. Έχω την αίσθηση πως η Pietà δεν βιώνεται ως μια παράσταση αλλά περισσότερο ως μια συλλογική, ψυχοσυναισθηματικά συντονισμένη εμπειρία. Φορτισμένη, επώδυνη, αλλά στο τέλος λυτρωτική. Γιατί η Pietà δεν είναι μνημόσυνο. Είναι μνήμη, κραυγή, γιορτή. Νομίζω πως αυτό οφείλει να κάνει η τέχνη. Να δονεί το συναίσθημα, χωρίς να το εκβιάζει. Να μας συν-κινεί, να μας μετακινεί μαζί, σε περιοχές δύσβατες, σκοτεινές, και στο τέλος να μας προσγειώνει στο φως.

Τι μπορεί να προσφέρει το θέατρο και πιο συγκεκριμένα το θέατρο ντοκιμαντέρ σ’ αυτό το κοινωνικοπολιτικό ζήτημα;

Η Pietà είναι μια παράσταση ντοκιμαντέρ που ισορροπεί ανάμεσα στο πολιτικό και το ανθρώπινο, το δημόσιο και το ιδιωτικό. Είναι ένας τόπος μνήμης. Στην αρχή μου φαινόταν αδιανόητο πως στον πυρήνα αυτής της παράστασης βρίσκονται πέντε νέες γυναίκες που δεν είναι πια ανάμεσά μας, που έφυγαν με τόσο βίαιο και άδικο τρόπο. Και την ίδια στιγμή, αυτές οι γυναίκες είναι πάντα μαζί μας. Δεν μπορεί να γίνουν παρελθόν. Ζουν μέσα από εμάς. Η ομορφιά και η μνήμη τους φωτίζει το δρόμο. Δίνει πνοή στον αγώνα για έναν κόσμο, όπου η έμφυλη βία δεν θα έχει πια καμία θέση. Γι’ αυτό και η Pietà μας γράφτηκε σε ενεστώτα χρόνο, ως ελάχιστος φόρος τιμής σε αυτές τις γυναίκες. Και ως υπενθύμιση σε όλες εμάς, που είμαστε εδώ σήμερα, πάνω και κάτω από τη σκηνή, ότι θα εξακολουθήσουμε να είμαστε και αύριο, ότι δεν θα γίνουμε παρελθόν.

Πίσω από κλειστές πόρτες, κάτω από τη μύτη της τοπικής κοινωνίας, με την ανοχή ή τα στραβά μάτια του οικείου περιβάλλοντος, της πολιτείας, γυναίκες δολοφονούνται κάθε λεπτό στον πολιτισμένο ή τον λιγότερο πολιτισμένο κόσμο. Ωστόσο, επιτέλους, για πρώτη φορά διεκδικούμε την ορατότητα και τον χώρο που μας αναλογεί στο δημόσιο λόγο. Για πρώτη φορά τοποθετούμε τη γυναικοκτονία στην πολιτική της διάσταση, αρθρώνοντας έναν λόγο αιχμηρό και συναισθηματικό μαζί, καταδικάζοντας νοοτροπίες που κακοφορμίζουν εδώ και χρόνια. Μου δίνει τεράστια δύναμη το γεγονός ότι η Pietà μας δημιουργήθηκε και παρουσιάζεται σε έναν περιβάλλον αφυπνιστικό, χειραφετητικό και αλληλοϋποστηρικτικό. Κι ας είναι το τραύμα ανοιχτό. Το τραύμα αυτό δεν θα κλείσει ποτέ. Εδώ ο χρόνος δεν γιατρεύει. Γιατρεύει μόνο η πίστη πως οι γενιές που έρχονται δίνουν καινούριο νόημα στις έννοιες του σεβασμού, της διαφορετικότητας, της αυτοδιάθεσης, της αγάπης.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ποια είναι τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του να καταπιάνεσαι με το παρόν, με κάτι που συνέβη πριν από λίγο καιρό, ή συνεχίζει να συμβαίνει δίπλα μας;

Σχεδόν σε όλες τις δουλειές μου που αφορούν στην περιοχή του θεάτρου ντοκιμαντέρ, καταπιάνομαι με ζητήματα σημερινά. Είναι μια αυθόρμητη επιλογή, η οποία υπαγορεύεται κάθε φορά που η πραγματικότητα εκεί έξω μας θυμώνει, μας πληγώνει, μας ξεπερνά. Αναφορικά με την επιλογή του «παρόντος», αισθάνομαι πως είναι πιο τίμιο και ενδιαφέρον οι άνθρωποι τους οποίους αφορά το έργο να το συνδιαμορφώνουν, ή τουλάχιστον να έχουν πρόσβαση σε αυτό, να στέκονται κριτικά, να μπορούν να εκφέρουν λόγο και αντίλογο. Οι νεκροί δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα: η ιστορία ξαναγράφεται εν αγνοία τους. Επιπλέον: στο επίπεδο του πολιτικού, έχει σημασία να μπολιάζουμε την Ιστορία με ιστορίες πέραν της κυρίαρχης αφήγησης, να φωτίζουμε όψεις της βιωμένης εμπειρίας λιγότερο ορατές, περισσότερο επείγουσες. Η επιλογή του παρόντος ωστόσο συνεπάγεται μεγάλη φροντίδα και προσοχή από εμάς που φέρνουμε στη σκηνή φορτισμένα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα ή τραυματικά γεγονότα την ώρα που η Ιστορία ακόμα γράφεται. Είναι μια επιλογή που ενέχει σοβαρές ηθικές και συναισθηματικές προεκτάσεις, ειδικότερα όταν δουλεύει κανείς στενά με τα εμπλεκόμενα πρόσωπα.

Είναι μια παράσταση από γυναίκες, με γυναίκες. Απευθύνεται μόνο σε γυναίκες-θεατές;

Αν θεωρούσα πως μια παράσταση για την έμφυλη βία απευθύνεται μόνο σε γυναίκες, θα σήμαινε πως θεωρώ ότι η προστασία των γυναικών απέναντί της είναι αποκλειστικά γυναικεία υπόθεση, ευθύνη δική μας. Όχι, η Pietà απευθύνεται εξίσου σε πολιτικούς, δικαστές, αστυνομικούς, δασκάλους, δημοσιογράφους, κληρικούς, μπαμπάδες, αδερφούς, συντρόφους, για κάθε έναν που θα βρει τη θέση του στην πλατεία, ίσως μια από εμάς ξυπνήσει σε έναν κόσμο πιο ασφαλή, πιο τρυφερό.

Γιατί ονομάσατε την παράσταση Pietà;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Η Pietà, αυτό το συγκλονιστικό και πολλάκις αναπαραχθέν έργο τέχνης πριν και μετά τον Μιχαήλ Άγγελο, είναι ταυτισμένη με την ενσάρκωση του μητρικού θρήνου: ο νεκρός Χριστός στην αγκαλιά της μητέρας του. Διατρέχοντας τους αιώνες, σήμερα στη θέση του Ιησού βρίσκεται το δολοφονημένο σώμα μιας γυναίκας. Ως προέκταση του σώματος μιας άλλης γυναίκας-μητέρας, που την κρατά για πάντα μέσα στην αγκαλιά της. Αυτή η εικόνα μου γεννήθηκε νοερά, συνειδητοποιώντας πως κάθε γυναίκα σήμερα, βρίσκεται εν δυνάμει στη θέση μιας εκ των δύο γυναικών, αλλά και πως σήμερα, βρισκόμαστε πιο κοντά από ποτέ, η μία δίπλα στην άλλη, με φροντίδα, με στοργή, με πρωτοφανή γενναιότητα και αλληλεγγύη.

Ανοιχτή συζήτηση: Παρασκευή 12 Απριλίου

Συντονισμός: Ναταλί Χατζηαντωνίου, δημοσιογράφος - Η Εφημερίδα των Συντακτών

Ομιλήτριες:

Ζέφη Δημαδάμα, Γενική Γραμματέας Ισότητας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Ελένη Κρεμαστιώτη, μητέρα της Ερατούς Μανωλακέλλη

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Αλεξάνδρα Μάκου, μητέρα της Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου

Μάρθα Μπουζιούρη, σκηνοθέτης, κοινωνική ανθρωπολόγος

Εύα Ξευγένη, αρχισυντάκτρια WOMANLANDIA

Μαρίνα Φαρμακίδη, δικηγόρος της νομικής ομάδας του Κέντρου για τα Έμφυλα Δικαιώματα και την Ισότητα «ΔΙΟΤΙΜΑ»

Ρόζα Φωτιάδου, μητέρα της Σοφίας Σαββίδου

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Έρευνα - Δραματουργία - Σκηνοθεσία: Μάρθα Μπουζιούρη

Κείμενο: Η Ομάδα, με την πολύτιμη συνδρομή των μητέρων: Κούλας Αρμουτίδου, Ελένης Κρεμαστιώτη, Κατερίνας Κώτη, Αλεξάνδρας Μάκου και Ρόζας Φωτιάδου

Σκηνικά-Κοστούμια: Άρτεμις Φλέσσα

Σχεδιασμός φωτισμών: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου

Πρωτότυπη μουσική: Άννα Στερεοπούλου

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Επιμέλεια κίνησης: Μαριέλα Νέστορα

Δημιουργία-Επιμέλεια βίντεο υλικού: Μάρθα Μπουζιούρη

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Βοηθός σκηνοθέτη: Παρασκευή Λυπημένου

Παίζουν: Νικολίτσα Αγγελακοπούλου, Μαρία Μοσχούρη, Μάρθα Μπουζιούρη,

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Μαριάνθη Παντελοπούλου, Δώρα Παρδάλη

INFO

Σύγχρονο Θέατρο

Ευμολπιδών 45, Γκάζι, τηλ. 210 3464380

Διάρκεια: 95 λεπτά

Ημέρες Παραστάσεων: Κάθε Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 18:30 και Κυριακή στις 21:15

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

*Το Σάββατο 20 Απριλίου η παράσταση θα ξεκινήσει στις 18:00.

Τιμές Εισιτηρίων: Γενική είσοδος 17€, Μειωμένο (Άνεργοι, Φοιτητές, ΑΜΕΑ, 70+) 14€

Ισχύουν ειδικές τιμές για γκρουπ άνω των 10 ατόμων, περισσότερες πληροφορίες στο ταμείο του θεάτρου

Προπώληση

Η πρεμιέρα της παράσταση έγινε στο 66ο Φεστιβάλ Φιλίππων στην Καβάλα στις 9 και 10 Σεπτεμβρίου και στη συνέχεια παρουσιάστηκε στην Αθήνα, στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο του 2023. Η παράσταση Pietà πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.Παραγωγή: Σύγχρονο Θέατρο, σε συμπαραγωγή με την PLAYS2PLACE και το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ