Το 2025 ήταν μια σπουδαία χρονιά για τον τρόμο μέχρι στιγμής... Και γίνεται ακόμα καλύτερη, καθώς το τρομακτικό, τεταμένο και απροσδόκητα διασκεδαστικό παραμύθι του Zach Cregger είναι ανεπανάληπτο.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Από την αρχή, ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης Zach Cregger στοχεύει να σας βάλει στο πετσί.
Ένας παιδικός αφηγητής στήνει την "αληθινή ιστορία", στην οποία "πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν με πολλούς πραγματικά περίεργους τρόπους".
Ο αόρατος νεαρός δεν έχει άδικο.
Πριν φτάσουμε σε αυτούς τους θανάτους, μας παρουσιάζεται το κεντρικό μυστήριο του Weaponμέσα από διαρκείς εικόνες: 17 παιδιά στη μικρή πόλη Μέιμπρουκ ξυπνούν μια νύχτα ακριβώς στις 2:17 π.μ.. Όλα βγαίνουν βιαστικά από τα υπνοδωμάτια τους και τρέχουν μέσα στη νύχτα, με τα χέρια τους απλωμένα με έναν ιδιαίτερα απόκοσμο τρόπο - σαν να πετάνε για τη Χώρα του Ποτέ. Δεν ξανακούστηκαν ποτέ.
Γιατί τα παιδιά εξαφανίστηκαν μαζικά;
Μια απαγωγή; Μια φάρσα που πήγε στραβά; Μαζική υστερία; Μια ανανεωμένη περίπτωση της πανούκλας των χορευτών του 1518 - με λιγότερο χορό και περισσότερη εξαφάνιση; Ολόκληρη η κοινότητα είναι μπερδεμένη με αυτό το τρομερό αίνιγμα και τα πνεύματα οξύνονται μεταξύ των γονέων που θρηνούν - όπως ο Archer Graff (Josh Brolin), του οποίου ο γιος έχει εξαφανιστεί.
Τα πράγματα δεν βοηθούνται από το γεγονός ότι και τα 17 παιδιά ανήκαν στην ίδια τάξη του δημοτικού σχολείου Maybrook, με διευθύντρια την Justine Gandy (Julia Garner). Οι υποψίες γρήγορα πέφτουν στη νεαρή γυναίκα, η οποία είναι μια στοργική δασκάλα, απολαμβάνει μια καλή γουλιά βότκα κάθε τόσο και βρίσκει στο αυτοκίνητό της ζωγραφισμένη με κόκκινα χρώματα τη λέξη "WITCH".
Παρά τα δίκρανα που κραδαίνουν οι κάτοικοι της πόλης, είναι εξίσου μπερδεμένη με όλους τους άλλους. Αγνοώντας τις προειδοποιήσεις του διευθυντή του σχολείου Marcus (Benedict Wong), αποφασίζει να το ερευνήσει.
Βλέπετε, η τάξη της έχει 18 μαθητές. Πράγμα που σημαίνει ότι ένα αγόρι, ο Άλεξ (Κάρι Κρίστοφερ), γλίτωσε...
Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Κρέγκερ μετά το " Barbarian " του 2022 δεν είναι και η πιο εύκολη για κριτική, καθώς το να αναφερθώ σε πολλές λεπτομέρειες σχετικά με το τι κάνει το Weapons να δουλεύει, θα του (και των μελλοντικών θεατών) έκανε μεγάλη ζημιά. Αξίζει πραγματικά να μπεις σε αυτήν με τη διάθεση να βρεθείς στα τυφλά.
Είναι ασφαλές να πούμε ότι ο Cregger χρησιμοποιεί επιδέξια μια αφηγηματική κατασκευή τύπου Rashomon για να φτιάξει ένα ανησυχητικό παραμύθι που ξεκινάει ως θρίλερ μυστηρίου σε μια μικρή πόλη με αποχρώσεις του Twin Peaks και του Prisoners του Denis Villeneuve. Και η μυθιστορηματική προσέγγισή του αποδίδει καρπούς, καθώς ενισχύει αρκετά το πόσο πολύ ο Stephen King πρέπει να πρασινίζει από τη ζήλια του που αυτός ο προαστιακός εφιάλτης των ΗΠΑ δεν είναι το μωρό του.
Η επεισοδιακή δομή επιτρέπει στον Cregger να κλιμακώσει τον τρόμο, καθώς κάθε κεφάλαιο ακολουθεί την οπτική γωνία ενός διαφορετικού χαρακτήρα - της Justine, του Archer, του τοπικού αστυνομικού Paul (Alden Ehrenreich), του άτυχου ναρκομανή James (Austin Abrams), του Marcus και τέλος του Alex - και λειτουργεί ως διασταυρούμενα στοιχεία. Μόνο όταν τα κομμάτια του σκοτεινού παζλ μπαίνουν στη θέση τους, συνειδητοποιείς τη σχολαστική φύση της δομής του Weaponsκαι ότι η άσκηση μετακίνησης στο χρόνο κάθε άλλο παρά ένα φτηνό τέχνασμα είναι.
Και πάλι, το να αποκαλύψω πού οδηγούν όλα αυτά και οτιδήποτε για έναν χαρακτήρα της τρίτης πράξης -ένας δύσκολος ρόλος που παίζεται τέλεια από την Amy Madigan- θα ήταν να το χαλάσω επιζήμια.
Σημειώστε αυτά τα λόγια: θα τη θυμάστε.
Καθ' όλη τη διάρκεια, το Weapons επωφελείται από την εκνευριστική χρήση της σιωπής και των ανοιχτών χώρων, από μερικές καταπληκτικές κάμερες και αδιάκοπες λήψεις, καθώς και από τα κερδισμένα jump scares. Επιπλέον, ένα μεγαλοπρεπές φτερό στο καπέλο του είναι το μάλλον εκπληκτικό τονικό παιχνίδι του.
Καθώς ο Κρέγκερ απομακρύνεται από το αίνιγμα των αδελφών Γκριμ/Παϊντ Πάιπερ και αγκαλιάζει κάποιες εικόνες ονειρικού κόσμου - μια παραληρηματική οπτική εμφάνιση οπλισμού ειδικότερα είναι τόσο αλλόκοτη όσο και μεταφορικά στοιχειωτική - εισάγει επίσης γκαγκ θέασης και μια δόση χιούμορ της αγχόνης.
Βέβαια, η ζοφερή κωμωδία υπήρχε εξαρχής, καθώς το υλικό από τη βιντεοκάμερα του κουδουνιού που δείχνει τα παιδάκια να φεύγουν βιαστικά από τα σπίτια τους ακούγεται από το "Beware Of Darkness" του George Harrison- αλλά τα χαρούμενα μακάβρια επίπεδα ανεβαίνουν σημαντικά προς το τέλος της ταινίας. Είτε πρόκειται για μια εύστοχη βρισιά από τον χαρακτήρα του Brolin μετά από μια τρομάρα είτε για το grand guignol και το ευαίσθητο στο slapstick φινάλε, το Weapons αποκαλύπτεται ως εκπληκτικά καθαρτικό.
Πρόκειται για μεγάλο κατόρθωμα.
Όταν η ταινία πάει για τρομακτικό, θα σας κάνει να πεταχτείτε από το δέρμα σας.
Όταν αποφασίζει να σέρνεται κάτω από το δέρμα, θα σας κάνει να διαλογιστείτε για τα "όπλα" και τους "στόχους" ακόμα και στους πιο φαινομενικά ασφαλείς αμερικανικούς προαστιακούς χώρους και για το πώς η παράνοια μπορεί να γίνει... όπλο.
Όταν πάει για αιματοβαμμένο, ακόμα και οι σκληροπυρηνικοί κυνηγοί του gore θα ανατριχιάσουν.
Όταν επιλέγει να είναι αστείο και απροσδόκητα camp, είναι μια παρανοϊκή εξέγερση.
Και στο τέλος της ημέρας, κανείς δεν πρόκειται να παριστάνει τον γενναίο όταν τα ρολόγια διαβάζουν 2:17 πια.
Αν και κάποιοι μπορεί να διαφωνήσουν με το πώς κάποια ερωτήματα μένουν αναπάντητα και πώς το κεντρικό μυστήριο χάνει τη σοβαρότητά του μόλις έρθουν οι αποκαλύψεις, η αριστουργηματική προσφορά του Κρέγκερ αποδεικνύει ότι το κολασμένο Airbnb του 2022 δεν ήταν τυχαίο.
Περισσότερο από αυτό, το Weapons έχει γίνει η τεταμένη και παραληρηματικά διασκεδαστική ταινία τρόμου που πρέπει να νικήσουμε φέτος. Λαμβάνοντας υπόψη ότι το 2025 έχει ήδη κάνει καλό στο είδος, με τα Presence, Sinners, The Ugly Stepsister, 28 Years Later και Bring Her Back - για να αναφέρουμε μόνο μερικά από τα σημαντικότερα - αυτό θα πρέπει να σας λέει πολλά.
Για άλλη μια φορά, καλή τύχη αν τύχει να είστε ξύπνιοι στις 2:17 π.μ.
ΤοWeapons κυκλοφορεί στους κινηματογράφους.