Δανία: Νέοι ψαράδες συνασπίζονται ενάντια στην αλιευτική βιομηχανία

Πώς η απόφαση της Δανίας να ιδιωτικοποιήσει τις αλιευτικές ποσοστώσεις έβαλε σε κίνδυνο τη δουλειά νέων ψαράδων και οδήγησε το χωριό Θόρουπστραντ να οργανωθεί για να προστατέψει τα αλιευτικά του δικαιώματα;

Η Ματίλντε Χόρουπ Άουτζεν, κοινωνική ανθρωπολόγος από το Θόρουπστραντ μας εξηγεί: 

«Είμαι κοινωνική ανθρωπολόγος. Κάνω το διδακτορικό μου πάνω σε ένα πρότζεκτ για την αλιεία μικρής κλίμακας στην Δανία. Ζω στο Θόρουπστραντ. Εζησα εδώ και μερικά χρόνια στο παρελθόν. Είναι μια σπουδαία κοινότητα. Είναι ένα μοναδικό μέρος. Έχουμε αυτό το σημείο εκφόρτωσης. Υπάρχει έντονη δραστηριότητα όλο τον χρόνο.

Όταν η Δανία αποφάσισε να ιδιωτικοποιήσει την πρόσβαση στα αλιευτικά δικαιώματα, αυτό που συνέβη ήταν μια ταχεία συγκέντρωση των αλιευτικών δικαιωμάτων σε μεγαλύτερες εταιρίες. Αυτό σήμαινε ότι ένα μεγάλο μέρος του στόλου αλιείας μικρής κλίμακας έχασε την πρόσβασή του στους αλιευτικούς πόρους. Πολλά μέρη εκφόρτωσης όπως αυτό εδώ, αλλά και μικρά λιμάνια έχασαν τις κοινότητες ψαράδες που είχαν.

Ουσιαστικά, το κράτος αποφάσισε τότε να δώσει τα δικαιώματα αλιείας σε μεμονωμένους ιδιοκτήτες καϊκιών. Αυτό σήμαινε ότι οι μελλοντικές γενιές έχασαν την πρόσβαση σ’ αυτό το επάγγελμα. Έπρεπε τώρα να αγοράσουν το δικαίωμα σε μια αγορά με αρκετά ακριβές ποσοστώσεις, κάτι που έκανε ουσιαστικά αδύνατη την πρόσβαση για τις νεότερες γενιές.

Πολλοί ψαράδες από αυτά τα μικρά χωριά πούλησαν τις ποσοστώσεις αλιείας τους σε μεγαλύτερες εταιρίες της αλιευτικής βιομηχανίας. Μετά αυτές οι κοινότητες ερήμωσαν και το ψάρεμα σταμάτησε. Όλοι ασχολήθηκαν με τον τουρισμό ή με άλλους τομείς. Αλλά το ψάρεμα σταμάτησε.

Η νεότερη γενιά κατάλαβε ότι δεν μπορούσε πλέον να κληρονομήσει απλά ένα σκάφος, γιατί κόστιζε πολλά χρήματα. Αισθάνθηκε την απειλή. Γι’ αυτό ένωσε τις δυνάμεις της και συζήτησαν όλοι μαζί τις δυνατότητες που είχαν. Τι μπορούσαν να κάνουν για να σώσουν αυτή την κοινότητα και να προστατέψουν τα αλιευτικά τους δικαιώματα».