«Τραγουδάω, όπως τραγουδάει το ποτάμι»

«Τραγουδάω, όπως τραγουδάει το ποτάμι»
Από Euronews
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Μια βιοεργογραφία του Τάσου Λειβαδίτη με επίκεντρο τους μελοποιημένους στίχους του μεγάλου μας ποιητή κυκλοφόρησαν οι εκδόσεις «Μετρονόμος» με αφορμή τη συμπλήρωση 25 ετών από τον θάνατό του. Οι στίχοι διανθίζονται με μαρτυρίες ανθρώπων που τον γνώρισαν, αλλά και τα τραγούδια του από τη δεκαετία του ’60 έως το 2007.

Σύμφωνα με τον εκδότη Θανάση Συλιβό, «ο μόνος αληθινός κριτής των δημιουργών είναι ο χρόνος. Αυτός αποδίδει τη δικαιοσύνη. Και στον Τάσο Λειβαδίτη ο χρόνος έδωσε όχι μόνο την αναγνώριση, αλλά και την αγάπη».

Το βιβλίο εμπλουτισμένο με ασπρόμαυρες προσωπικές φωτογραφίες ξεκινάει με ένα βιογραφικό αφήγημα:

Ο Τάσος Λειβαδίτης γεννήθηκε στις 20 Απριλίου 1922 στο Μεταξουργείο. Ήταν Μεγάλο Σάββατο και του έδωσαν δύο ονόματα: Αναστάσιος και Παντελής. Ο πατέρας του, Λύσανδρος Λειβαδίτης, εύπορος μεγαλέμπορος που όμως πτώχευσε λόγω του πολέμου, καταγόταν από την Αρκαδία (Κοντοβάζαινα). Η μητέρα του, Βασιλική Κοντοπούλου, ήταν από την Αθήνα.

Είχε τέσσερα αδέλφια, τον Αλέκο, γνωστό ηθοποιό του θεάτρου και του κινηματογράφου, τον Μίμη, μουσικό της Λυρικής, τη Χρυσαφένια και τον ετεροθαλή Κωνσταντίνο, από τον πρώτο γάμο της μητέρας του.

Το 1934 γράφτηκε στο 9ο Γυμνάσιο στην πλατεία Κουμουνδούρου, κοντά στο πατρικό του σπίτι που ήταν στην οδό Λεωνιδίου. Ανέμελα και ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, καθώς η οικονομική άνεση του πατέρα επέτρεπε να έχουν στο σπίτι υπηρεσία και δασκάλους μουσικής. Ο ίδιος έπαιζε πιάνο και βιολί, όπως και τα αδέλφια του.

Τελειώνοντας το γυμνάσιο, το 1940, γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η γερμανική κατοχή διέκοψε τις σπουδές του. Πήρε μέρος στην Αντίσταση και οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ. Στην καρδιά της Κατοχής, το 1943, πέθανε ο κατεστραμμένος οικονομικά πατέρας του και το 1951, ενώ ήταν εξορισμένος στη Μακρόνησο, η μητέρα του.

Το 1946 παντρεύτηκε τη Μαρία Στούπα, δευτερότοκη κόρη του Γεωργίου Στούπα και της Αλεξάνδρας Λογοθέτη, παιδική του φίλη και πολύτιμη σύντροφος σε ολόκληρη τη ζωή του, με την οποία απέκτησαν μία κόρη, τη Βάσω. Ο ποιητής την έχει ηρωίδα του στο τραγούδι «Αυτό το αστέρι είναι για όλους» που της το αφιερώνει. Την ίδια χρονιά έκανε την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία με τη δημοσίευση του ποιήματός του «Το τραγούδι του Χατζηδημητρίου», στο περιοδικό «Ελεύθερα Γράμματα». Το 1947 συνεργάστηκε μαζί με άλλους νέους της Αριστεράς στην έκδοση του λογοτεχνικού περιοδικού «Θεμέλιο».

Με τη λήξη των Δεκεμβριανών συνελήφθη και φυλακίστηκε. Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας (1945) αφέθηκε ελεύθερος. Τον Ιούνιο του 1948 πιάστηκε ξανά και εξορίστηκε στον Μούδρο. Το 1949 μεταφέρθηκε στη Μακρόνησο. Επειδή δεν υπέγραψε δήλωση μετανοίας τον πήγαν στον Αϊ-Στράτη κι από κει στις φυλακές Χατζηκώστα, στην Αθήνα, απ’ όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951.

Το 1950 γεννήθηκε η κόρη του Βάσω, σχεδιάστρια και ζωγράφος, και δύο χρόνια αργότερα εξέδωσε τα πρώτα του βιβλία «Μάχη στην άκρη της νύχτας» και «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας», που έγραψε στην εξορία. Το 1953 δημοσίευσε το «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου». Το βιβλίο κατασχέθηκε και ο ποιητής- δύο χρόνια μετά – οδηγήθηκε σε δίκη στο Πενταμελές Εφετείο. Αιτία το φιλειρηνικό του περιεχόμενο.

Τον Οκτώβρη του 1961 πήρε μέρος σε συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη ανά την ελληνική επαρχία, απαγγέλλοντας ποιήματά του και συνομιλώντας με το κοινό. Την ίδια χρονιά συνεργάστηκε στο σενάριο με τον Κώστα Κοτζιά και έγραψε τους στίχους των τραγουδιών («Βρέχει στη φτωχογειτονιά», «Σαββατόβραδο» κ.ά, σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη) για την ταινία του Αλέκου Αλεξανδράκη «Συνοικία το όνειρο». Με τον Κώστα Κοτζιά συνυπέγραψαν επίσης και το σενάριο της ταινίας «Ο θρίαμβος».

Συνεργάστηκε με την εφημερίδα «Αυγή» (1954-1980 με μια διακοπή κατά την επταετία της δικτατορίας) ως κριτικός βιβλίων, κυρίως ποίησης και το περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης» (1962-1966), όπου δημοσίευσε πολιτικά και κριτικά δοκίμια.

Στα χρόνια της δικτατορίας ο Λειβαδίτης βυθίστηκε στη σιωπή και έμεινε άνεργος. Για λόγους επιβίωσης διασκεύαζε ή μετέφραζε με το ψευδώνυμο Α. Ρόκκος, κλασικά έργα σε λαϊκά περιοδικά «Φαντάζιο και άλλα.

Πέθανε στην Αθήνα στις 30 Οκτωβρίου 1988, στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο, από ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής. Μετά τον θάνατό του εκδόθηκαν χειρόγραφα ανέκδοτα ποιήματά του με τον τίτλο «Χειρόγραφα Φθινοπώρου».

Για τον Λειβαδίτη γράφουν οι: Σπύρος Αραβανής, Μίκης Θεοδωράκης, Φώντα Λάδης, Σταύρος Καρτσωνάκης, Πέτρος Πανδής, Μίμης Πλέσσας, Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Μιχάλης Γερασάκης, Πέτρος Τσώνης, Μιχάλης Γρηγορίου, Λίνος Ιωαννίδης, Γιώργος Δουατζής, Γιώργος Μαρκόπουλος, Γιάννης Κουβαράς, Απόστολος Μπενάτσης, Γιάννης Βάγιας.

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Newcomers: Από την πρώτη δίκη του #MeToo στην Ελλάδα, στο σκακιστικό σύμπαν του «Πανελλήνιον»

Ρίκα Πανά: « Η ζωή σε μαθαίνει ότι πρέπει να βρεις έναν τρόπο να διαμαρτυρηθείς»

Απεβίωσε ο σπουδαίος συνθέτης Δήμος Μούτσης