ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΑνταπόκριση: Γιάννης Γιαγκίνης
Αν στην Ελλάδα έχει τόσο μεγάλη επιτυχία το «Dancing with the stars», αδυνατούμε να αντιληφθούμε τι θα γίνεται εδώ σε ένα αντίστοιχο τηλεοπτικό κόνσεπτ. Ο βραζιλιάνικος λαός εκτός από το ποδόσφαιρο δείχνει να έχει στο αίμα του και τον χορό και όσοι έχουμε βρεθεί τις τελευταίες δέκα ημέρες στην χώρα, το έχουμε διαπιστώσει για τα καλά, έστω και αν το Αρακαζού δεν είναι το τυπικό παράδειγμα μιας φυσιολογικής βραζιλιάνικης πόλης.
Με εξαίρεση τις Δευτέρες, που είναι κάτι σαν τις δικές μας Μεγάλες Παρασκευές, όλος ο κόσμος από την στιγμή που σουρουπώνει το ρίχνει στο τραγούδι και τον χορό. Κάθε είδους χορό, εκτός από… σάμπα. Εδώ δεν αγαπάνε τις τυπικούρες και έχουν τη δικιά τους παράδοση, που ακούσει στο όνομα «Folo Oh» (αν το έχουμε ακούσει σωστά). Απαιτεί ευλυγισία, δυνατό κούνημα της μέσης και απαραίτητα… δύο πρόσωπα. Είναι ντροπή να χορεύεις μόνος σου εδώ. Και δεν είναι καθόλου ύποπτο να βλέπεις να χορεύουν μαζί ένας άνδρας με μία γυναίκα, όσο… «ερωτικό» και αν φαντάζει σε εμάς τους Ευρωπαίους ένας τέτοιο είδος χορού, όπου τα σώματα ουσιαστικά ενώνονται και γίνονται ένα, κινούμενα στον ίδιο ρυθμό.
Σχεδόν κάθε μέρα, υπάρχει live μουσική και αρκετά ζευγάρια λικνίζονται στους ρυθμούς της. Διαφορετικές μπάντες εναλλάσσονται σε δυο –τρία συγκεκριμένα στέκια, στα οποία απαραίτητα ωστόσο υπάρχουν βραζιλιάνικες σημαίες και οθόνες που να μεταδίδουν τους αγώνες του Μουντιάλ. Για εμάς τους τουρίστες υπάρχει και δασκάλα χορού που προσφέρει εκείνη την ώρα δωρεάν μαθήματα, έτσι ώστε όλοι να μπορέσουμε να γίνουμε μέρος της γιορτής. Μάλιστα, το βράδυ της Τρίτης ξεκίνησαν και οι εκδηλώσεις για την εορτή του Αγίου Ιωάννη που εδώ στο Αρακαζού φαίνεται ότι τιμάται Ιούνιο, με αποτέλεσμα να στηθεί μια πελώρια εξέδρα στην παραλία και όλος ο κόσμος να «ξενυχτά» υπό τους ήχους της μουσικής. Αν και αυτό το «ξενυχτά» είναι σχετικό, όπως θα εξηγήσουμε στην συνέχεια.
Έστω και με αυτόν τον τρόπο, προσεγγίζουμε κάπως την λογική των Fan Fest που έχουν στηθεί στις μουντιαλικές πόλεις, όπου κάθε μέρα, από νωρίς το μεσημέρι μέχρι αργά το βράδυ, οι συναυλίες, τα τραγούδια και οι χοροί εναλλάσσονται με τους αγώνες. Και στα οποία δίνουν το παρών όλες οι ηλικίες και όλοι οι λαοί.
Ο χορός καλό είναι φυσικά να συνοδεύεται και από ποτό. Το εθνικό ποτό της Βραζιλίας είναι αμφισβήτητα η καϊπιρίνια. Ένα ξεχωριστό κοκτέιλ, ιδιαίτερα δημοφιλές και στην Ελλάδα αλλά αρκετά διαφορετικό σε γεύση εδώ, πιο ελαφρύ, με πολύ λάιμ (κάτι σαν λεμόνι αλλά πιο πράσινο και πολύ πιο όξινο), κασάσα (ένα απόσταγμα από εκχύλισμα ζαχαροκάλαμου) και φυσικά ζάχαρη. Πολλή ζάχαρη.
Ωστόσο παρατηρήσαμε ότι την τιμάμε περισσότερο εμείς οι ξένοι παρά οι ντόπιοι, που προτιμούν την ασφαλή λύση της μπίρας. Μπίρα σε κουτάκι, μπίρα σε μπουκάλι των 600ml παρακαλώ, μπίρα να’ ναι. Αρκετά πιο ελαφριά από αυτήν που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα, έχει ιδιαίτερη πέραση τόσο στην παραλία όσο και στις μεγαλουπόλεις, όπως διαπιστώσαμε στο Μπέλο Οριζόντε.
Πιο νωρίς, στην παραλία, υπάρχει το αρκετά δροσιστικό «Άγκουα ντε Κόκο». Τι είναι αυτό; Αυτό που λέει και το όνομά του. Νεράκι του θεούλη, το οποίο όμως το έχουν βάλει μέσα σε κάτι καρύδες για να πάρει λίγο την γεύση του και το πίνεις με ένα καλαμάκι μέσα από αυτές. Τουλάχιστον έτσι μας φάνταζε εμάς.
Ο καφές δεν δείχνει να αποτελεί αγαπημένο σπορ των βραζιλιάνων, τουλάχιστον σε αυτό το παραλιακό μέρος, παρόλο που στην Ελλάδα έχουμε ταυτίσει την χώρα με την παραγωγή καφέ.
Κατά τα άλλα, η ζωή στο Αρακαζού την Τρίτη κύλισε ομαλά, ως… ημιαργία. Από τις τρεις το μεσημέρι τα πάντα έκλεισαν. Έπαιζε βλέπετε η σελεσάο. Κάθε αγώνας της Εθνικής Βραζιλίας είναι γιορτή. Και κανείς δεν διανοείται να δουλέψει εκείνη την ώρα. «Αρχίζει το ματς, αδειάζουν οι δρόμοι», που λέει και ο Κηλαηδόνης. Κυριολεκτικά όμως. Πήραμε ταξί για να φτάσουμε στο προπονητήριο της Εθνικής Ομάδας κατά την διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου, καθώς τότε είχε βάλει την προπόνηση ο Σάντος, και φτάσαμε σε χρόνο ρεκόρ. Στον δρόμο δεν κυκλοφορούσε ούτε… κουνούπι (πολλά και περίεργα παρεμπιπτόντως, μας έχουν καταφάει). Όλοι είχαν συγκεντρωθεί σε σπίτια και μαγαζιά και βλέπανε Βραζιλία.
Αντιθέτως, στην επιστροφή από το προπονητικό κέντρο στο ξενοδοχείο, υπήρχε… μποτιλιάρισμα. Μισή ώρα πριν είχε ολοκληρωθεί ο αγώνας της σελεσάο και ο κόσμος απογοητευμένος από την λευκή ισοπαλία με το Μεξικό, έπαιρνε τα οχήματά του και επέστρεφε σπίτι του. Κάποιοι εξακολουθούσαν να τα πίνουν στις διάφορες παμπ, περιμένοντας το επόμενο παιχνίδι, αλλά από την υπερσυγκέντρωση κάλυπταν μέρος του δρόμου και δημιουργούνταν κυκλοφοριακό κομφούζιο – τηρουμένων των αναλογιών πάντοτε, καθώς είναι δύσκολο να πεις την συγκεκριμένη λέξη σε μια πόλη όπως το Αρακαζού.
Και κάπως έτσι, πέρασε άλλη μια μέρα, μέχρι τα μεσάνυχτα. Κάπου εκεί σταματούν τα πάντα. Γιατί είπαμε, υπάρχει μεν νυχτερινή ζωή, ωραία νυχτερινή ζωή, ίσως λίγο εξωτική για τις δικές μας παραστάσεις, αλλά το Αρακαζού δεν είναι ούτε Ρίο ούτε Μύκονος ή Ικαρία. Τα όποια live σταματούν κατά τις έντεκα και μετά τα μεσάνυχτα οφείλεις σιγά – σιγά να ολοκληρώσεις το ποτό σου και να αδειάζεις την γωνιά. Τα πιο “αντεργκράουντ” στέκια, που εσχάτως ανακαλύψαμε, κρατάνε κανά δίωρο ακόμα, αλλά μέχρι εκεί. Αν και δεν χρειάζεται περισσότερο. Τότε είναι πλέον ήδη πρωί στην Ελλάδα, άρα φυσιολογική ώρα να πάμε κι εμείς για ύπνο.
Πάνω από ένα δεκαήμερο πλέον στην Βραζιλία, κανείς (μα κανείς) Έλληνας δεν λέει να προσαρμοστεί στην εδώ ώρα και διαρκώς μιλάμε, κινούμαστε, δουλεύουμε και ενεργούμε σε ώρες Ελλάδος…