Εδώ Βραζιλία: Οι Έλληνες που... ακόμα τραγουδούν στην «Αρένα Περναμπούκο»

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ανταπόκριση: Γιάννης Γιαγκίνης

Πέρασε άλλο ένα εικοσιτετράωρο περισυλλογής. Το «γιατί» πλανάται ακόμα. Θα πλανάται ίσως και για χρόνια. Όπως πλανάται στον Ρομπέρτο Μπάτζιο, που έχασε το κρίσιμο πέναλτι για την Ιταλία στον τελικό του 1994, χάρισε το τρόπαιο στην Βραζιλία και… έγινε διαφήμιση λίγο καιρό αργότερα. Keep walking…

Μεγάλο μάθημα αυτό. Η ζωή συνεχίζεται και μετά από την όποια ατυχία, την όποια αποτυχία, οφείλουμε να σηκώνουμε το κεφάλι ψηλά και να συνεχίζουμε. Πόσω μάλλον όταν δεν μιλάμε για κάτι πρωτεύον αλλά για κάτι όμορφο μα δευτερεύον στην ζωή πράγμα, το ποδόσφαιρο. Αν και βέβαια, για μερικούς ανθρώπους το ποδόσφαιρο είναι πρωτεύον. Ιδίως εδώ, στην Βραζιλία.

Ωστόσο οι περισσότεροι Έλληνες που βρέθηκαν το βράδυ της Κυριακής στην Αρένα Περναμπούκο και προσπάθησαν να ενισχύσουν με τις φωνές τους μέσα από το γήπεδο και όχι από τον καναπέ του σπιτιού τους την προσπάθεια της Εθνικής, είδαν την παρουσία της Ελλάδας στα νοκ άουτ του Μουντιάλ ως μια ευκαιρία να χαρούν, να διασκεδάσουν, να απολαύσουν τις στιγμές και τις εναλλαγές των συναισθημάτων.

Όταν ολοκληρώθηκε η διαδικασία των πέναλτι, υπήρχε μεν απογοήτευση για τον αποκλεισμό αλλά και υπερηφάνεια για τον τρόπο που αγωνίστηκε η ομάδα. Οι Έλληνες ακόμα και μετά το χαμένο πέναλτι του Γκέκα συνέχισαν να βροντοφωνάζουν: «Δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ…». Και οφείλουν να το κάνουν και το απόγευμα της Τρίτης, όταν επιστρέφει στην Αθήνα η Εθνική Ομάδα μετά από ένα κοπιαστικό ταξίδι επιστροφής με ενδιάμεσες στάσεις το Σάο Πάολο και την Φρανκφούρτη.

Ανάμεσα στους λιγότερους από χίλιους Έλληνες που βρέθηκαν στο στάδιο ήταν και οι Βασίλης, Μπάμπης και Μανώλης, που μαζί με άλλους φίλους τους ταξίδεψαν στο Ρεσίφε από την… Ελβετία. Εκεί έχουν «μεταναστεύσει», αλλά για καλό λόγο, εφόσον υπάρχει δουλειά και μάλιστα σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες ή τραπεζικούς κολοσσούς. Για αυτό και είχαν την (οικονομική) άνεση να έρθουν στην Βραζιλία, αμέσως μόλις πέρασε η Ελλάδα το εμπόδιο της Ακτής Ελεφαντοστού. Οι συγκεκριμένοι δεν είχαν έρθει στα προηγούμενα παιχνίδια, δηλώνουν όμως φανατικοί φίλαθλοι της Εθνικής, την οποία παρακολουθούν ανελλιπώς είτε από την τηλεόραση είτε δια ζώσης, όταν αγωνίζεται στην κεντροδυτική Ευρώπη. Μάλιστα, γνώρισαν στο Ρεσίφε την κυρία της φωτογραφία, ονόματι Άννα, με καταγωγή από την Σερβία και την Κροατία, και κατάφεραν να την πείσουν να βάλει τα γαλανόλευκα και να πάει και αυτή στο γήπεδο να στηρίξει την ελληνική ομάδα.

Λίγο παραδίπλα, περίμενε υπομονετικά να μπει στο γήπεδο ο Πέτρος Βίτας, τυλιγμένος με μια ελληνική σημαία και φορώντας ως μπλούζα εκείνην την πολύχρωμη των εθελοντών της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα. Είχε έρθει να εργαστεί και να βοηθήσει τότε και εξακολουθεί να θεωρεί εκείνες τις ημέρες μια από τις πιο σημαντικές εμπειρίες της ζωής του, όπως δήλωσε σε τοπικό βραζιλιάνικο περιοδικό που έσπευσε να του πάρει μια μικρή συνέντευξη στο πλαίσιο ενός αφιερώματος για τις φυλές των φιλάθλων του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Με καταγωγή από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, μένει μόνιμα στο Λος Άντζελες. Γνωρίζει πολύ καλά τα ελληνικά και θέλοντας να εκφράσει αυτήν την υπερηφάνεια για την ελληνική του καταγωγή, μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία της Εθνικής Ομάδας στην… ίδια ήπειρο, αν και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο κατοικίας του, δεν υπολόγισε ταλαιπωρία και κόστος, πήρε το πρώτο αεροπλάνο και ήρθε στην Βραζιλία για να της συμπαρασταθεί.

Κάτι ανάλογο ισχύει και για τον Γιώργο Τοπάλη. Επίσης δεν μένει στην Βραζιλία. Η δική του βάση είναι η Αργεντινή. Στην φωτογραφία τον βλέπετε να έχει αριστερά την Μελπωμένη και δεξιά την Μάσια. Ο Γιώργος εργαζόταν ως επιστημονικός σύμβουλος σε μεγάλα έργα στην Βόρειο Ελλάδα, όπως στα Χρυσορυχεία στην Χαλκιδική ή ακόμα και στο μετρό στην Θεσσαλονίκη. Βρέθηκε στο Λονδίνο και εκεί γνώρισε την μετέπειτα σύζυγό του, με την οποία μετακόμισαν στο Μπούενος Άιρες.

Αυτήν την περίοδο ψάχνει για δουλειά, καθώς η ζωή είναι δύσκολη σε μια χώρα που ο πληθωρισμός τρέχει και μάλιστα με ταχύτητες ράλι, σε καθημερινή βάση. «Λέμε στην Ελλάδα ότι πτωχεύσαμε αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουμε περάσει τίποτα. Ελπίζω να μην ζήσουμε οι Έλληνες τέτοιες στιγμές που ζουν αυτήν την στιγμή στην Αργεντινή, δέκα και τόσα χρόνια μετά την επίσημη πτώχευση του κράτους. Σήμερα πας στο σούπερ μάρκετ για να πάρεις γάλα για το παιδί σου και κάθε βδομάδα το βρίσκεις σε άλλη, πιο ανεβασμένη, τιμή σε σχέση με την προηγούμενη». Ο ίδιος ψάχνει να βρει δουλειά σχετική με το αντικείμενό του κάπου στην ευρύτερη περιοχή της Νότιας και Κεντρικής Αμερικής, που έχει ιδιαίτερα πλούσιο υπέδαφος. «Όπου και αν βρω, θα μετακομίσουμε οικογενειακώς. Να έρθουμε στην Ελλάδα, όμως, δεν το σκέφτομαι, καθώς θεωρώ δεδομένο ότι για άλλα πέντε χρόνια δεν θα υπάρχει δυνατότητα εξεύρεσης εργασίας και χωρίς δουλειά, η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι ακριβή χώρα για να ζήσει κανείς οικογένεια», μας είπε.

Από την Χαλκιδική κατάγεται και ο Άγγελος, φανατικός οπαδός του Άρη Θεσσαλονίκης. Μένει και αυτός στην Λατινική Αμερική, έζησε από τόσο μακριά την πίκρα του υποβιβασμού της αγαπημένης του ομάδας αλλά πήρε καπέλα και κασκόλ και έσπευσε στο γήπεδο ντυμένος έτσι, στα μπλε μεν αλλά με πινελιές και από τα κίτρινα. Η κοπέλα του είναι η Μάσια, από την προηγούμενη φωτογραφία. Εδώ έχει δίπλα του την Ρίλμα, επίσης Βραζιλιάνα, που έχει μάθει όμως τα ελληνικά και προσήλθε σαν Ελληνίδα στο γήπεδο, για να υποστηρίξει την Εθνική Ομάδα απέναντι στην Κόστα Ρίκα. Γενικά, επειδή οι Βραζιλιάνες έχουν στο dna τους την ποδοσφαιρική κουλτούρα, όσες είχαν ήδη κάποια σχέση με την Ελλάδα ή όσες συναναστράφηκαν απλά με Έλληνες τις τελευταίες μέρες και την απέκτησαν τώρα, αποδείχθηκαν ιδιαίτερα φανατικές οπαδοί της Εθνικής στα γήπεδα της Βραζιλίας!

Λίγο πιο δίπλα είδαμε Βραζιλιάνους αλλά και Κοσταρικανούς να σπεύδουν να φωτογραφηθούν με ζευγάρια που κρατούσαν ελληνικές σημαίες. Τους προσεγγίσαμε, αλλά μάταια προσπαθήσαμε στα ελληνικά να τους μιλήσουμε. Οι Βραζιλιάνοι εντάξει, ήταν Βραζιλιάνοι. Οι Κοσταρικανοί επίσης. Αλλά εκείνοι με τις ελληνικές σημαίες; «Βραζιλιάνοι και πάλι, αλλά Έλληνες στην καταγωγή, έστω και τρίτης γενιάς». Μένουν στο Αραγονιές, μια πολιτεία δίπλα από το Περναμπούκο. Δεδομένου ότι ήρθε η Ελλάδα στην περιοχή, θεώρησαν αδιανόητο να μην πάνε να την υποστηρίξουν. «Είμαστε υπερήφανοι για την ελληνική καταγωγή μας», λένε τα δύο αγόρια της παρέας. «Έχετε έρθει Ελλάδα»; «Ναι, μόλις τον προηγούμενο μήνα ήρθαμε στην Αθήνα και στην Σαντορίνη και περάσαμε καταπληκτικά». «Μάιο ήρθατε στην Ελλάδα για διακοπές;». «Όχι, αν και θα μπορούσε να το πεις και έτσι. Για τον μήνα του μέλιτος ήρθαμε εμείς», μας λέει το ζεύγος αριστερά ενώ αυτό δεξιά, που φαίνεται ότι… ζήλεψε, προγραμματίζει ένα αντίστοιχο ταξίδι για τον Δεκέμβριο, την περίοδο των Χριστουγέννων.

Λίγο μετά, σε άλλο σημείο έξω από το γήπεδο, συναντήσαμε τον Λευτέρη Φραγκούλη και τον γιο του Γιώργο. Αν και έχουν βραζιλιάνικη υπηκοότητα, ήρθαν στο Ρεσίφε για να στηρίξουν την Ελλάδα. Ο πατέρας του κ. Φραγκούλη έφυγε από την Θεσσαλονίκη το 1948 και εγκαταστάθηκε στο Σάο Πάολο, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Όπως μας είπε, ο παππούς του είχε υπάρξει ο ταχυδρόμος του τότε βασιλιά. Ο κ. Λευτέρης έμαθε τα ελληνικά κοντά στον πατέρα του, αν και δεν μπόρεσε να μεταφέρει την γλώσσα και στον γιο του. Του μετέφερε όμως την αγάπη για την ελληνική πατρίδα. Έτσι ο Γιώργος Φραγκούλης εμφανίστηκε στο γήπεδο όχι μόνο με την γαλανόλευκη σημαία αλλά και τατουάζ με ελληνικά συνθήματα χτυπημένα στο σώμα του, την ώρα που ο πατέρας απαντούσε στην υποθετική μας ερώτηση, ποιον θα υποστηρίξει στην περίπτωση που έπαιζαν στο Μουντιάλ η Ελλάδα με την Βραζιλία: «Μόνο στον τελικό θα μπορούσαν να συναντηθούν και αν συνέβαινε αυτό και είχαμε αγώνα Βραζιλία – Ελλάδα, θα υποστήριζα την Ελλάδα γιατί χωρίς την Ελλάδα δεν θα υπήρχε Βραζιλία, δεν θα υπήρχε ο κόσμος όλος και οφείλουν όλοι να το ξέρουν και να το σέβονται αυτό».

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Αυτή λοιπόν είναι η μεγάλη προσφορά της Εθνικής Ομάδας, που μας έκανε υπερήφανους όχι απλά με την παρουσία της αλλά με την εν γένει πορεία της σε αυτό το Μουντιάλ. Γιατί η Εθνική δεν προσφέρει απλά στον Αθλητισμό, δεν προσφέρει απλά στην ηθική ανύψωση των Ελλήνων εντός πατρίδας, προσφέρει συνολικά στον Ελληνισμό! Μπορεί το όμορφο ταξίδι της στα γήπεδα της Βραζιλίας να τελείωσε, αλλά τα θεμέλια που έβαλε σε αυτό και η παρακαταθήκη που άφησε, έχουν ανυπολόγιστη αξία. Και για αυτό η πατρίδα (οφείλει να) είναι ευγνωμονούσα. Ποιος άλλος μπορεί να ενώσει έτσι τους Έλληνες από κάθε γωνιά του πλανήτη;