ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΑνταπόκριση: Γιάννης Γιάγκινης
Η δεύτερη παρουσία μας στο Ρίο σε λιγότερο από ένα μήνα, δεν μας άφησε διαφορετική εντύπωση από την πρώτη, έστω και αν εκείνη ήταν φευγαλέα και είχε περιοριστεί στο αεροδρόμιο. Μπορεί η συγκεκριμένη μεγαλούπολη να αποτελεί την πρωτεύουσα του Μουντιάλ, αλλά για να μπορέσεις να συνεννοηθείς με ντόπιο θα πρέπει μάλλον πρώτα να πας να προσκυνήσεις τον Ιησού, πράγμα που σκοπεύουμε να κάνουμε μόλις ξημερώσει.
Στο αεροδρόμιο, όταν για μερικά λεπτά χάσαμε τον κόσμο κάτω από τα πόδια μας καθώς είχε προσωρινά χαθεί η βαλίτσα μας, δεν υπήρχε άνθρωπος που να μιλά αγγλικά στο αρμόδιο τμήμα για την απώλεια αποσκευών. Ακριβώς απέξω, όταν αναζητήσαμε τον πιο εύκολο τρόπο μεταφοράς προς το Μαρακανά, χωρίς να πληρώσουμε μια περιουσία, χρειάστηκε μισή ώρα για να μπούμε στο σωστό λεωφορείο και ένα ταξίδι άλλης μιάμισης για να βρούμε από το σημείο που μας παράτησε ότι χρειάζεται να πάρουμε και μετρό για να φτάσουμε στον προορισμό μας, κάτι που πιθανότατα ο άνθρωπος μας είπε σε άψογα πορτογαλικά αλλά δεν καταλάβαμε. Αλλά και όταν φτάσαμε στο θρυλικό στάδιο και μπήκαμε στο κέντρο Τύπου, με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι ο εθελοντής που μας υποδεχόταν με άψογα αγγλικά ήταν… Ιάπωνας και ήταν δώρο άδωρο να τον ρωτήσουμε απλές ερωτήσεις για τις πρώτες κινήσεις μας στην πόλη, γιατί απλά… δεν ήξερε.
Το πρώτο πράγμα που οφείλαμε να κάνουμε από το κέντρο τύπου του Μαρακανά ήταν να βρούμε κάπου να μείνουμε, γιατί ναι, έτσι ξαφνικά που έγιναν όλα, ήρθαμε στο Ρίο χωρίς να έχουμε εξασφαλίσει κατάλυμα. Η πιο προσιτή λύση που βρήκαμε στο ίντερνετ ήταν ένας ξενώνας ονόματι «The real favela experience hostel» που υποσχόταν κάτι που δεν είχαμε καμία διάθεση να το ζήσουμε. Μας αρκούσαν οι φωτογραφίες που είδαμε. Αφού με τα πολλά αντιληφθήκαμε ότι θέλει μισή περιουσία για να πας στις εμπορικές περιοχές όπως η Κόπα Καμπάνα, κινηθήκαμε στην αναζήτηση ενός hostel στην ευρύτερη περιοχή του Μαρακανά. Να είμαστε τουλάχιστον κοντά στο γήπεδο.
Η αναζήτηση ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία. Αφήσαμε τα πράγματα στο κέντρο Tύπου και χωρίς βάρη αρχίσαμε να διασχίζουμε μια κεντρική οδό που είχε δεκάδες συνεργεία αυτοκινήτων από τη μία πλευρά. Στον πρώτο παράλληλο δρόμο δεν τόλμαγες να μπεις. Ξάφνου είδαμε μπροστά μας ένα ξενοδοχείο που διαφήμιζε τις φτηνές του τιμές. 69 ρεάλια για δίκλινο δωμάτιο, λίγο πάνω από 20 ευρώ δηλαδή. Χωρίς να μας πονηρέψει ο αριθμός, μπήκαμε να ρωτήσουμε και βρεθήκαμε να προσπαθούμε να εξηγήσουμε στην κυρία της ρεσεψιόν ότι ούτε κάποια κοπέλα σκοπεύουμε να φέρουμε, ούτε να «δοκιμάσουμε» μία από αυτές που… διέθετε το κατάστημα και άρχισαν να κάνουν παρέλαση μπροστά μας.
Τέλος πάντων, η αναζήτηση μέρους διανυκτέρευσης, αφού το συγκεκριμένο δεν ενδείκνυτο, συνεχίστηκε για αρκετή ώρα ακόμα μέχρι να καταλήξουμε σε ένα γειτονικό hostel, όπου για καλή μας τύχη την πρώτη μέρα θα μείνουμε μόνοι στο δωμάτιο και από την επομένη μας ενημέρωσαν ότι θα προστεθεί σε αυτό μια παρέα τεσσάρων κοριτσιών από την Αργεντινή. Περίεργη σύνθεση αν μη τι άλλο, στην οποία πάντως θα πάμε καλά εξοπλισμένοι, έχοντας αποκομίσει από χθες και την φανέλα της Αργεντινής που μας δώρισε ο Τίο και σκοπεύουμε να φορέσουμε, ώστε να κάνουμε καλή εντύπωση.
Η πλάκα είναι ότι ενώ έχουμε πλέον φανέλες της Βραζιλίας, της Αργεντινής, ακόμα και της… Ουρουγουάης, δεν έχουμε της Ελλάδας!!! Μάλιστα, την περίοδο που βρεθήκαμε στο Ρεσίφε, μπήκαμε στο επίσημο κατάστημα της Nike που ειδικά για την περίσταση διαφήμιζε ότι διαθέτει όλες τις μουντιαλικές φανέλες που ντύνει η εταιρεία. Όταν μπήκαμε όμως μέσα στο κατάστημα και ζητήσαμε την φανέλα της Ελλάδος, γίναμε… ανέκδοτο. Αρχικά η κοπέλα χαμογέλασε αμήχανα, μετά κοίταξε λίγο τα κιτάπια της και τελικά μας είπε ένα ξερό «No». Δεν υπάρχει.
Γενικά, δεν έχουμε δει ούτε αναμνηστικά ελληνικού ενδιαφέροντος στις τέσσερις πόλεις όπου αγωνίστηκε η Εθνική. Στις προηγούμενες διοργανώσεις έβγαζαν ένα κασκόλ ή μία μπάλα που να θυμίζει τον κάθε αγώνα. Φέτος τίποτα. Ακόμα και στα επίσημα fans stores, η Adidas που αποτελεί τον επίσημο χορηγό της διοργάνωσης προωθεί τις φανέλες των εθνικών που ντύνει παρά μπλούζες και λοιπά μπιχλιμπίδια με το σήμα του Μουντιάλ.
Πάντως, στο Ρεσίφε είδαμε πολλές ελληνικές σημαίες, όπως στο συγκεκριμένο κατάστημα που βρίσκεται στο αεροδρόμιο της πόλης και στο οποίο εκτός από την ελληνική υπάρχει και αυτή της Κόστα Ρίκα (ξέμειναν προφανώς από τον αγώνα της περασμένης Κυριακής)..
Αυτό δεν ήταν το μόνο ελληνικό που είδαμε στο Ρεσίφε και δεν βλέπουμε μέχρι στιγμής στο Ρίο. Έξω από το Μαρακανά υπάρχουν καμιά δεκαριά κοπέλες που μοιράζουν φυλλάδια για την διδασκαλία της Αγίας Γραφής και τα Μυστικά της Οικογενειακής Ευτυχίας. Είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Θυμάστε που υπήρχαν και στο Αρακαζού και μάλιστα είχαν και φυλλάδια στα ελληνικά, που μοίραζαν λίγο έξω από το ξενοδοχείο της Εθνικής; Ε, κάποιες κοπέλες που έκαναν την ίδια δουλειά συναντήσαμε και στο Ρεσίφε και ω του θαύματος, είχαν και αυτές φυλλάδια στα ελληνικά! Αντιθέτως, αυτές έξω από το Μαρακανά δεν είχαν τίποτα στα ελληνικά, αν και διέθεταν σε κάθε άλλη απίθανη γλώσσα, ακόμα και στα… γιαπωνέζικα. Και δικαιολογίες δεν υπάρχουν, αφού υποθετικά υπήρχε σοβαρό ενδεχόμενο να αγωνιστεί στο Μαρακανά και η ελληνική ομάδα, και δεν αναφερόμαστε στον τελικό αλλά στο παιχνίδι της φάσης των 16 εφόσον βγαίναμε πρώτοι στον όμιλο.
Επίσης, στο μεγάλο εμπορικό κέντρο του Ρεσίφε, το οποίο φέρει και αυτό τον τίτλο «Rio Mar» που συναντήσαμε και στο Αρακαζού και μάλλον αποτελεί έναν συνήθη τρόπο ονοματισμού εμπορικών κέντρων τύπου «Mall» στην Βραζιλία, υπάρχουν στο καλωσόρισμα αλλά και στο ξεπροβόδισμα πινακίδες σε διάφορες γλώσσες, ανάμεσά τους και την ελληνική. Όπως απαιτούν οι κανόνες ευγένειας του μάρκετινγκ, εάν γνωρίζεις από πριν ότι θα έρθει ένας πελάτης (και οι Έλληνες φημιζόμαστε για τα ψώνια που κάνουμε όταν βρεθούμε στο εξωτερικό), φροντίζεις να τον καλωσορίσεις λέγοντας κάτι στην γλώσσα του. Εκείνος μπορεί να το εκτιμήσει και να σου τα… ακουμπήσει περισσότερο.
Δεν είναι τυχαίο ότι με το που πατήσαμε το πόδι μας στο Μαρακανά, μας προσέγγισαν άνθρωποι από την τοπική κυβέρνηση για να μας προμηθεύσουν με χάρτες και τουριστικούς οδηγούς, οι οποίοι ωστόσο δεν βγήκαν στα ελληνικά και μας ζήτησαν συγνώμη για αυτό. Μάλιστα, μας ενημέρωσαν ότι την Πέμπτη ο δήμαρχος του Ρίο, εκμεταλλευόμενος την δεύτερη ημέρα ανάπαυσης πριν τα προημιτελικά, θα περιοδεύσει στα αθλητικά έργα που γίνονται αυτήν την περίοδο ενόψει και της επόμενης μεγάλης πρόκλησης για την κυβέρνηση της Βραζιλίας, της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016 – και έχει προσκαλέσει και τα διεθνή μίντια για να μπορέσουν να δουν «πόσο καλά πάει το Ρίο».
Βέβαια, τα ίδια λέγαμε και στην Αθήνα το 2004, όταν επικρατούσε οργασμός έργων που αποδείχθηκαν άχρηστα μα κοστοβόρα, με τον λογαριασμό να έρχεται πολύ καιρό μετά και να εξακολουθεί ακριβώς μια δεκαετία μετά να είναι βαρύς και ασήκωτος (και σε μεγάλο βαθμό να παραμένει και άγνωστος)…