ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΜια ολόκληρη χώρα γλεντάει. Αν και η ομάδα προβληματίζει, τουλάχιστον προχωρά και έχει τις δικές της ελπίδες. Η παρακολούθηση του αγώνα της Βραζιλίας με την Κολομβία στην Fan Fest της Κόπα Καμπάνα αποδείχθηκε και αυτή μια ξεχωριστή εμπειρία. Γιατί είπαμε! Όταν παίζει η σελεσάο, τα πάντα σταματάνε σε αυτήν την χώρα. Δεν λειτουργεί τίποτα! Όλα τα μαγαζιά κλειστά και όλοι βλέπουν αγώνα. Και όταν αυτός προβάλλεται από γιγαντοοθόνες στην παραλία, όλοι φυσικά σπεύδουν να τον δουν εκεί.
Το αποτέλεσμα; Φυσικά να μην χωράνε όλοι. Κάποιοι λέγανε ότι το απόγευμα της Παρασκευής συγκεντρώθηκε εκεί για να δει τον προημιτελικό της Βραζιλίας με την Κολομβία κοντά στο ένα εκατομμύριο κόσμος. Και να μην ήταν τόσος, που μπορεί να ήταν και περισσότερος, σε κάθε περίπτωση ήταν πολύς. Τόσος περίπου, όσος είχε πάει πέρυσι στο ίδιο σημείο για να δει τον Πάπα Φραγκίσκο στην πρώτη του περιοδεία στην Λατινική Αμερική μετά την εκλογή του. Το ποδόσφαιρο και η θρησκεία είναι ίσως τα μόνα που μπορούν να σαγηνεύσουν τον κόσμο τόσο μαζικά και η Κόπα Καμπάνα είναι μια απόδειξη για αυτό.
Αν περιμένετε εντυπώσεις για το πώς είναι το πιο δημοφιλές Fan Festival της FIFA σε αυτό το Μουντιάλ, θα περιμένετε μέχρι αύριο, που ελπίζουμε ότι θα βιώσουμε την εμπειρία από μέσα. Γιατί χθες δεν μπήκαμε ποτέ μέσα στον χώρο… Όταν φτάσαμε και με τα χίλια δυο ζόρια προσεγγίσαμε μια από τις εισόδους, που για καλή μας μάλιστα τύχη αφορούσε τους διαπιστευμένους δημοσιογράφους, φάγαμε… πόρτα. Κάτι σεκιουριτάδες δεν επέτρεπαν την είσοδο και ένας υπεύθυνος που εμφανίστηκε και μιλούσε κάποια στοιχειώδη αγγλικά μας εξήγησε ότι ο χώρος είχε γεμίσει ασφυκτικά και δεν θα επιτρέπονταν η είσοδος σε άλλον κόσμο, ακόμα και διαπιστευμένους, για λόγους ασφαλείας. Μείναμε έτσι να προσπαθούμε να παρακολουθούμε τον αγώνα εκτός Fan Festival, αλλά και η Λεωφόρος του Ατλαντικού που κινείται παράλληλα με την παραλία ήταν επίσης ασφυκτικά γεμάτη με κόσμο, που διασκέδαζε.
Ξέφρενα ήταν τα πανηγύρια μετά τη λήξη. Χαμός, που μπορούμε να συγκρίνουμε μόνο με όσα θυμόμαστε να κάνουμε οι Έλληνες δέκα χρόνια πριν, τέτοια μέρα, όταν σηκώναμε στα γήπεδα της Πορτογαλίας το τιμημένο… Με την διαφορά ότι οι Βραζιλιάνοι (και όχι μόνο, αφού στο πάρτι συμμετείχαν διάφορες φυλές, ακόμα και οι αιώνιο εχθροί της Αργεντινής) έκαναν έτσι για μια πρόκριση στα ημιτελικά, που δεν είναι δα και κάτι σπάνιο για αυτούς. Αν και με την ομάδα που έχουν παρουσιάσει φέτος, για να λέμε και αλήθειες, επιτυχία είναι που έφτασαν στα ημιτελικά και “σκάνδαλο” θα είναι αν προχωρήσουν παραπάνω – εκτός βεβαίως και αν αποφασίσουν πράγματι να γίνουν Βραζιλία και τους δούμε να παίζουν τουλάχιστον μπάλα στα επόμενα δύο παιχνίδια.
Στον ημιτελικό του Μπέλο Οριζόντε, η Βραζιλία θα αντιμετωπίσει την Γερμανία σε μια επανάληψη του τελικού του 2002 (και πολλών άλλων αναμετρήσεων ανάμεσα στις δύο χώρες, αλλά αυτή είναι αναμφισβήτητα η πιο σημαντική). Τα πάντσερ κέρδισαν νωρίτερα στον πρώτο χρονικά προημιτελικό την Γαλλία, αλλά αυτό που είχε αξία για εμάς δεν ήταν μόνο η παρακολούθηση του συγκεκριμένου αγώνα αλλά το γεγονός ότι το ζήσαμε στο Μαρακανά. Πρόκειται για θρυλικό στάδιο, που δικαιολογεί απόλυτα αυτόν τον θρύλο του. Γήπεδο τεράστιο, που χωράει κοντά 80.000 κόσμο, άκρως ποδοσφαιρικό, με απίστευτη ακουστική. Εντυπωσιακό να βλέπεις εδώ οι θεατές να σχηματίζουν την περίφημη «Όλα».
Αν ήταν το παιχνίδι και μια πιο φυσιολογική ώρα, θα ήταν όλα άψογα. Το ματς ξεκίνησε στη μία το μεσημέρι τοπική ώρα για να μεταδοθεί σε καλές τηλεοπτικές ώρες στην Ευρώπη. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να βγάλουμε εμείς την… μπέμπελη, που καθόμασταν αναπαυτικά στο καρεκλάκι μας και απολαμβάναμε τον ίσκιο της δημοσιογραφικής κερκίδας, οπότε φανταστείτε τους κακόμοιρους θεατές απέναντι που είχαν τον ήλιο κατάφατσα ή ακόμα περισσότερο τους ποδοσφαιριστές που όφειλαν να τρέχουν πάνω κάτω υπό αυτές τις συνθήκες. Αξίζουν σε όλους μπράβο για την προσπάθεια, έτερον εκάτερον αν αυτό υπήρξε ένα κλασικό ευρωπαϊκό παιχνίδι χωρίς τις εντυπωσιακές φάσεις και το φαντεζί ποδόσφαιρο, με εξαίρεση κάποιες ατομικές ενέργειες ορισμένων πρωτοκλασάτων παικτών.
Όπως και στο γήπεδο, έτσι και στην κερκίδα, το παιχνίδι κέρδισαν οι Γερμανοί. Ήταν σαφώς περισσότεροι σε σχέση με τους Γάλλους, κάθονταν μαζικά σε συγκεκριμένα σημεία όπως κυρίως πίσω από το ένα πέταλο, δεν σταμάτησαν να φωνάζουν «Deutschland, Deutschland» και να τραγουδούν για την ομάδα τους. Αντιθέτως, οι Γάλλοι ήταν διασκορπισμένοι σε διάφορα σημεία και πουθενά δεν εντοπίσαμε μαζικά κάποιους οπαδούς των τρικολόρ. Αυτό όμως δημιουργούσε ωραίες σκηνές. Για παράδειγμα, δίπλα σχεδόν από τα δημοσιογραφικά, μισή ώρα πριν την έναρξη του ματς, διαπιστώσαμε ότι βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής κάτι γαλλίδες με μια γερμανίδα και άλλους συμπατριώτες της.
Αυτός ήταν ο κανόνας στις εξέδρες. Γερμανοί και Γάλλοι δίπλα δίπλα και μαζί τους Βραζιλιάνοι (που ήταν και η συντριπτική πλειοψηφία) αλλά και Αργεντίνοι, Κολομβιανοί, Κοσταρικανοί, Αμερικάνοι, Αυστραλοί, Άγγλοι και φυσικά Έλληνες (δεν τους εντοπίσαμε μέσα στο αχανές Μαρακανά αλλά διαπιστώσαμε την ύπαρξή τους μια ημέρα πριν, οπότε είναι εξακριβωμένο αυτό). Όπως έχουμε ξαναπεί, το ποδόσφαιρο και ειδικά το Μουντιάλ είναι γιορτή και όποιος δηλώνει φίλαθλο και δεν έχει παρακολουθήσει τουλάχιστον έναν αγώνα τελλικής φάσης Παγκοσμίου Κυπέλλου δια ζώσης, να βάλει στο πρόγραμμα να βρεθεί σε τέσσερα χρόνια στην Ρωσία, όπου θα διοργανωθεί το επόμενο Μουντιάλ. Και να επιδιώξει να μην δει μόνο την Εθνική Ελλάδος, γιατί η πραγματική απόλαυση είναι να είσαι ουδέτερος, όπως εμείς στο Γαλλία – Γερμανία. Και δεν περιορίζεται μόνο μέσα στο γήπεδο αλλά και έξω από αυτό.
Η απόλαυση είναι να χαζεύεις τον κόσμο, να αναμειγνύεσαι μαζί με τόσες φυλές, να χαίρεσαι για την συμμετοχή, να τραγουδάς… Να βλέπεις δίπλα – δίπλα έναν Γάλλο και έναν Γερμανό να βάφονται ταυτόχρονα στα χρώματα ο καθένας της ομάδας του.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΝα βρίσκεται άγνωστος μεταξύ αγνώστων, αλλά σε μια κοινή γιορτή. Να δέχεσαι πειράγματα από αντίπαλους οπαδούς και να τους πειράζεις και εσύ. Και όταν μαθαίνουν ότι είσαι Έλληνας, να σου λένε «παίξατε ωραία μπάλα, κρίμα που δεν προκριθήκατε». Και όταν η κουβέντα πηγαίνει σε άλλα μονοπάτια, γιατί πάντα πηγαίνει αφού θα την οδηγήσει εκεί όποιος τύχει να του πεις ότι είσαι Έλληνας, καταλήγει πάντα – μα πάντα – με μία συγκεκριμένη φράση των (όποιων) ξένων προς εμάς για την Ελλάδα: «Respect»…
Ανταπόκριση: Γιάννης Γιαγκίνης