ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΑνταπόκριση: Γιάννης Γιαγκίνης
Όταν έχει έρθει η ώρα της επιστροφής στην πατρίδα από το Ρίο ντε Τζανέιρο, μια τελευταία βόλτα στην Κοπακαμπάνα είναι απαραίτητη. Σφύζει από (μουντιαλική) ζωή, ακόμα και τις ημέρες των ρεπό, που δεν υπάρχει ποδοσφαιρική δράση. Αποτελεί το σημείο όπου όλοι οι οπαδοί κάνουν περατζάδα και όπως είναι φυσιολογικό, τα θέματα σχετικά με το Παγκόσμιο Κύπελλο κυριαρχούν. Για παράδειγμα, αρκετοί είναι οι καλλιτέχνες του δρόμου, που σχεδιάζουν τις καρικατούρες των περαστικών αλλά έχουν ως… κράχτη φιγούρες με παίκτες του Μουντιάλ, με τον Νεϊμάρ να είναι φυσικά αυτός που κυριαρχεί ακόμα και μετά τον σοβαρό τραυματισμό του.
Υπάρχουν όμως και… άλλου είδους καλλιτέχνες. Όχι μόνο αυτοί που μιμούνται διάσημους ηθοποιούς και κάνουν παντομίμα, ευελπιστώντας να τραβήξουν τα βλέμματα (και τα… χρήματα) των περαστικών. Υπάρχουν και αυτοί που περιμένουν από τον απλό κόσμο να εκτιμήσει την εργασία τους και να αφήσει τον οβολόν τους κάνοντας τα δικά τους «αριστουργήματα» πάνω στην άμμο. Θυμάστε που όλοι μικροί φτιάχναμε πυργάκια με τα κουβαδάκια μας; Ε, κάποιοι εξέλιξαν αυτήν την τέχνη και δημιούργησαν ολόκληρα κάστρα με ανθρώπινες φιγούρες αλλά και χαρακτηριστικά αξιοθέατα του Ρίο, όπως το άγαλμα του Ιησού. Φυσικά δεν απέφευγαν τις αναφορές στο Μουντιάλ αλλά και τους επικείμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016, ενώ παρακαλάνε να μην… βρέξει και καταστραφούν τα «παλάτια» που έστησαν στην άμμο.
Στην αρχές της Κοπακαμπάνα υπάρχει και μία ξεχωριστή καλλιτεχνική έκθεση με… αρκουδάκια. Είναι τα «United Buddy Bears», όπως ονομάζονται, ένα πρότζεκτ που περιλαμβάνει 140 φιγούρες από τα συγκεκριμένα ζωάκια, όσα και τα αναγνωρισμένα κράτη – μέλη του ΟΗΕ. Το χαρακτηριστικό τους είναι ότι έχουν σηκωμένα τα χέρια τους και είναι τοποθετημένα δίπλα – δίπλα, σα να πιάνουν το ένα το άλλο, συμβολίζοντας την ανάγκη για να υπάρχει ειρήνη και αρμονία στον κόσμο.
Η έκθεση πρωτοπαρουσιάστηκε στο Βερολίνο και στο διάστημα της τελευταίας δεκαετίας ταξίδεψε σε πολλές πόλεις του κόσμου, όχι όμως και στην Ελλάδα. Στο Ρίο πήγε προφανώς με την αφορμή του Μουντιάλ. Κάθε αρκουδάκι συμβολίζει μία χώρα και έχει δημιουργηθεί με χρήματα διαφόρων φορέων, συνήθως των πρεσβειών που έχει το κάθε κράτος στην Γερμανία. Για παράδειγμα, η πρεσβεία της Κύπρου χρηματοδότησε το αρκουδάκι που αφορά την Κύπρο και έχει φιλοτεχνηθεί σε κίτρινο και γαλάζιο χρώμα. Αντιθέτως, το μπλε αρκουδάκι της Ελλάδας με τον δάφνινο κότινο και την αναγραφή «Αθήνα» που παρέπεμπε στους Ολυμπιακούς του 2004 είχε ιδιωτικό φορέα ως χρηματοδότη.
Φυσικά δεν λείπουν και οι… «παπατζήδες». Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση, δεν παίζουν με τραπουλόχαρτα αλλά με… μπάλα. Εχει στηθεί ένα αυτοσχέδιο τέρμα, μπαίνουν δύο πλαστικά μπουκάλια μπροστά του και ο καθένας μπορεί να δοκιμάσει την τύχη του. Αφού δώσει στον διοργανωτή δύο ή τρία ρεάλ, έχει την δυνατότητα να κερδίσει το τετραπλάσιο ποσό, αρκεί φυσικά να πετύχει γκολ χωρίς να ρίξει τα μπουκάλια. Όσο απλό και αν φαίνεται, μείναμε πάνω από 20 λεπτά εκεί και κανένας δεν είχε καταφέρει να σκοράρει με τον ορθό τρόπο. Εννοείται ότι ο εμπνευστής της ιδέας είχε κάνει την τύχη του, αφού μάζευε το ένα χαρτονόμισμα πίσω από το άλλο.
Φυσικά, κατά μήκος της παραλίας υπάρχουν πολλοί πλανόδιοι μικροπωλητές αλλά και πολλοί πλανόδιοι… μπάρμαν και μπαργούμαν, που προφανώς κάνουν ζημιά με τα ποτά τους στα δεκάδες μπαράκια που έχουν στηθεί και μένουν ανοιχτά μέχρι και τα μεσάνυχτα. Καϊπιρίνια σε πλαστικό ποτήρι από πέντε ρεάλ, δεν είναι και άσχημα! Αν και στα επίσημα μπαρ από οκτώ ξεκινάει και είναι κάπως περισσότερη.
Περπατώντας από το ένα άκρο στο άλλο, δεν απουσιάζουν φυσικά και οι απλοί φίλαθλοι που αναζητούν… εισιτήρια. Η Βραζιλία και ιδίως το Ρίο ντε Τζανέιρο αποτέλεσε προορισμό για πολλούς φιλάθλους λόγω του Μουντιάλ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όσοι ήρθαν, είχαν εξασφαλισμένο και το μαγικό χαρτάκι για τους αγώνες που επιθυμούσαν να δουν. Οι συγκεκριμένοι κύριοι της φωτογραφίας είναι Γάλλοι. Βρίσκονται στο Ρίο μία εβδομάδα αλλά ούτε καν τον αγώνα της χώρας τους μπόρεσαν να δουν με αντίπαλο την Γερμανία, αν και φιλοξενήθηκε στο Μαρακανά, το μεγαλύτερο στάδιο του κόσμου. «Δεν υπήρχαν εισιτήρια και οι λίγοι που τα έδιναν στην μαύρη αγορά ζητούσαν εξωφρενικές τιμές», μας είπαν. Παρόλα αυτά δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια, αν και αναγνωρίζουν ότι οι ελπίδες είναι λιγοστές. «Αν προκριθεί η Βραζιλία στον τελικό, δεν υπάρχει περίπτωση, αλλά και με την Αργεντινή θα είναι δύσκολα. Ποτέ όμως δεν ξέρεις, μπορεί να βρεθεί μπροστά μας μια ευκαιρία, αλλιώς θα δούμε τον τελικό από την Fan Festival».
Με την ευκαιρία, η Fan Festival τις ημέρες που δεν έχει αγώνες, δεν έχει και εκδηλώσεις. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι σιγεί η Κόπακαμπάνα. Σε όλη την υπόλοιπη έκτασή της υπάρχουν δεκάδες γήπεδα beach soccer και μέχρι αργά το βράδυ, μικροί και μεγάλοι παίζουν μπάλα πάνω στην άμμο. Ήταν κοντά τα μεσάνυχτα της Κυριακής όταν, ολοκληρώνοντας την τελευταία μας βόλτα στο Ρίο, τράβηξε την προσοχή μας το γεγονός ότι σε ένα από τα γήπεδα έπαιζαν μπάλα και… κραύγαζαν με τα γκολ τους κάποιες κοπέλες. Πέντε γυναίκες για την ακρίβεια, έναντι τεσσάρων αγοριών.
«No photos», μας είπαν στην αρχή. Ήταν η αφορμή για να πιάσουμε κουβέντα με τον έναν από τους πρωταγωνιστές. Φορούσε φανέλα της Αργεντινής. «Μας προξένησε εντύπωση ότι παίζατε Αγόρια – Κορίτσια, για αυτό…». «Βασικά παίζουμε Αργεντινή – Βραζιλία. Οι κοπέλες είναι από εδώ, εμείς από το Μπουένος Άιρες». «Και ποιος κερδίζει;». «Τι τα ρωτάς αυτά; Πάντα η Αργεντινή είναι αυτή που σκοράρει όταν παίζει με την Βραζιλία, σε όλα τα επίπεδα…», είπε γελώντας.
Τελικά, εξασφαλίσαμε την «άδεια» να τραβήξουμε και άλλα κλικ. Ο αγώνας συνεχίστηκε κανά δεκάλεπτο ακόμα. Οι Βραζιλιάνες αναδείχθηκαν «μαχήτριες», πέτυχαν και αυτές τέρματα και τα πανηγύρισαν μάλιστα έξαλλα κάνοντας πλάκα στα αγόρια της παρέας, αλλά οι Αργεντίνοι ήταν αυτοί που τελικά αναδείχθηκαν νικητές. Μόλις ο αγώνας έληξε, όλοι μαζί έφυγαν για… τα πιο σκοτεινά σημεία της παραλίας, πάνω στην οποία έσκαγαν με ορμή τα κύματα του Ατλαντικού Ωκεανού.
Κινηθήκαμε να φύγουμε κι εμείς, αλλά μια φωνή από πίσω μας σταμάτησε: «Αμίγκο Γκρέκο, δεν θες να έρθεις και εσύ μαζί στην παρέα μας;».