Ένα Αχ! θα ακουστεί στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Ένα Αχ! θα ακουστεί στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Από Γιώργος Μητρόπουλος
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Μία από τις καλύτερες παραστάσεις της σεζόν, συνεχίζει την διαδρομή της, αρχίζοντας την περιοδεία της από το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, από τις 17-19 Απριλίου. Το «Αχ! Ξανα-διαβάζοντας την Κερένια Κούκλα του Χρηστομάνου» του Γιάννη Σκουρλέτη, με ανανεωμένη διανομή ξεκινά το ταξίδι της όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και στην επαρχία, καθώς θα παίζεται σε επιλεγμένα σημεία μέχρι το τέλος καλοκαιριού.

Ο τρελός έρωτας του Νίκου, της Λιόλιας και της Βεργινίας επιστρέφει. Τα σώματα που αγαπήθηκαν, τα μαραμένα αίματα και οι παντοτινοί όρκοι συναντιούνται ξανά στο σκληρό φως του νέου αιώνα. Η bijoux de kant ξαναδιαβάζει την «Κερένια Kούκλα», το αθηναϊκό μυθιστόρημα που έγραψε στα 1911 ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος.

Ο Δημήτρης Μοθωναίος μας βάζει στην παράσταση από την πίσω πόρτα, μέσα από τον Νίκο, τον άνδρα, ο οποίος είναι η κρυφή κινητήριος δύναμη της ερωτικής και ταυτόχρονα τραγικής ιστορίας αυτού του τριγώνου. Προστέθηκε στον καινούργιο κύκλο παραστάσεων αντικαθιστώντας τον Τάσο Καραχάλιο.

-Πώς βλέπεις τον ρόλο του Νίκου; Πώς τον προσέγγισες;

Βασίστηκα περισσότερο στο έργο του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου, επειδή η Γλυκερία (Μπασδέκη) έχει έναν πιο αποσπασματικό τρόπο γραφής, που προϋποθέτει την γνώση του μυθιστορήματος. Στην παράστασή μας, ο δικός μου ρόλος έχει μια πιο συμβολική λειτουργία και μια διάσταση που σχετίζεται περισσότερο με την αισθητική. Προκειμένου να οικοδομήσω κάτι στο σύντομο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την προηγούμενη παράσταση, αυτό που μου τράβηξε το ενδιαφέρον είναι η παθητικότητα που έχει ο χαρακτήρας μου, σε σχέση με τα πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή του. Νομίζω μάλιστα ότι επειδή όλο το έργο βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην ενοχή, αυτό είναι ένα κλειδί για να τον πλησιάσεις, για να τον ερμηνεύσεις. Ερωτεύεται τη γυναίκα του, αυτή συμπτωματικά αρρωσταίνει, εμφανίζεται η άλλη. Δεν είναι αυτός που βρίσκεται στο τιμόνι της ζωής του. Όλα του συμβαίνουν, χωρίς να τα προκαλεί ουσιαστικά. Αυτή μάλιστα η έλλειψη βούλησης αντανακλάται ακόμη περισσότερο στον άδοξο, αντιηρωικό τρόπο που πεθαίνει. Αυτό είναι το βασικό στοιχείο πάνω στο οποίο δούλεψα λοιπόν, η παθητικότητα, γιατί το δεύτερο χαρακτηριστικό του, που είναι η ομορφιά, δεν είναι ένα στοιχείο, που μπορείς να το παίξεις, να το δουλέψεις.

-Έχετε αλλάξει κάτι σε σχέση με την παράσταση που είδαμε στο Ίδρυμα Κακογιάννη;

Ναι η Γλυκερία έχει προσθέσει κάποιους μονολόγους που φωτίζουν ένα επιπλέον σημείο του χαρακτήρα του. Ότι ήταν μοναχικός και του άρεσε το νερό, του άρεσε να βουτάει στα νερά. Επειδή η παράσταση στηρίζεται ουσιαστικά σε τέσσερις μονολόγους, προσπαθώ να βρω κι εγώ την αυτονομία μου, μέσα στο παιχνίδι που γίνεται. Νομίζω ότι έχω βρει τη φωνή του στο έργο. Βέβαια εξακολουθούν οι δύο γυναίκες να είναι τα κεντρικά πρόσωπα της παράστασης. Ο Νίκος μου είναι η αόρατη κινητήρια δύναμη, ο λόγος που γίνονται όλα. Αυτό πρέπει να υποστηρίξω εγώ με όλες μου τις δυνάμεις. Το σχήμα βέβαια είναι ασφυκτικό. Αυτές οι δύο γυναίκες με πνίγουν. Δρουν για μένα. Εγώ μοιάζω καθηλωμένος στη μοναξιά μου, στην απραξία μου.

-Είναι άθυρμα των γυναικών. Είναι κάτι που το έχεις βιώσει;

Δεν μου είναι καθόλου ξένη αυτή η συμπεριφορά. Το αντιλαμβάνομαι. Μου έχει συμβεί και σε μένα να είμαι για χρόνια παρατηρητής της ζωής μου. Και έχεις πάντα μια δικαιολογία γι’ αυτό. Με κάποιο τρόπο, όντως, επιλέγεις εσύ τα πράγματα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αναλαμβάνεις την ευθύνη γι’ αυτά. Μπορείς να το αφήσεις όλο αυτό στους άλλους. Πλέον δεν είμαι σ’ αυτή τη φάση της ζωής μου, αλλά αισθάνομαι μια οικειότητα με τον χαρακτήρα που υποδύομαι. Τον καταλαβαίνω. Απλώς κάποια στιγμή πρέπει να πάρεις μια απόφαση. Είτε πρέπει να πεθάνεις συμβολικά ή κυριολεκτικά, είτε πρέπει να αλλάξεις. Να πάρεις στα χέρια σου τα ηνία της ζωής σου και να μην αφήνεις τους υπόλοιπους να οδηγούν τη δική σου κούρσα. Ξέρεις κάπου εξαντλείται όλο αυτό το σύστημα. Γίνεται μονότονο και αδιάφορο. Δεν μπορείς να κάνεις 80 χρόνια το ίδιο πράγμα. Είναι κατά τη γνώμη μου, ένα είδος παιδικότητας του χαρακτήρα, ένα σημάδι μη ωρίμανσης, ένα στοιχείο ότι δεν έχει μπει για τα καλά στον στίβο της ζωής.

-Τι είναι αυτό που σου αρέσει στο κείμενο που έχει γράψει η Γλυκερία Μπασδέκη;

Μου αρέσει πολύ η ιδιότυπη γραφή της Γλυκερίας, που είναι σχεδόν αντιθεατρική, σε κάποιες στιγμές. Δίνει ιδιαίτερο βάρος στους μονολόγους, καθόλου στα διαλογικά στοιχεία. Δεν είναι καθόλου ρεαλιστική. Νομίζω ότι αυτό ταιριάζει πολύ περισσότερο στο συγκεκριμένο έργο, σε σχέση με τις προηγούμενες απόπειρές της, όπως για παράδειγμα στη Ραμόνα. Νομίζω επίσης ότι ο Γιάννης (Σκουρλέτης) έχει καταλάβει ακόμη περισσότερο τον τρόπο της, γι’ αυτό και έχουν δέσει μεταξύ τους. Αυτό αποτυπώνεται στην παράσταση. Είναι συγκινητικό γιατί κρατάει τα καλύτερα στοιχεία του έργου του Χρηστομάνου. Είναι ένα έργο πολύ σκληρό από μόνο του και παραπάνω ενοχικό από ότι θα άντεχε κανείς. Η Γλυκερία έχει απαλύνει σε μεγάλο βαθμό όλο αυτό το βάρος του αρχικού έργου, εστιάζοντας κυρίως στην ερωτική ιστορία και όχι στο τραγικό στοιχείο.

-Δεν είναι όμως πρόβλημα για τον ηθοποιό όταν έρχεται αντιμέτωπος με αυτή τη γραφή; Ότι δεν «παίζονται» πολλά από αυτά που διαβάζεις στο κείμενο; Αισθάνεσαι λιγάκι «όμηρος» από τη μια πλευρά της αισθητικής του σκηνοθέτη και από την άλλη, ενός ποιητικού λόγου που δεν αποδίδεται εύκολα υποκριτικά;

Έχεις απόλυτο δίκιο. Δεν πρόκειται για κανονική παράσταση. Είναι ουσιαστικά performance. Μέσα σ’ αυτό το σύμπαν, δεν μπορείς να κτίσεις έναν ρόλο. Πρέπει να κάνεις όμως την έρευνα σου και να έχεις τα εργαλεία για να προσεγγίσεις τον χαρακτήρα σου, σαν να επρόκειτο για ένα φυσιολογικό ανάπτυγμα, για μια «κανονική» αποκάλυψή του. Αυτό πρέπει στη συνέχεια, λόγω των συνθηκών, να συμπυκνωθεί σε κάτι. Γίνεται κάτι περίεργο με τον Γιάννη, αλλά και με την Γλυκερία, στον τρόπο γραφής της, που έχει μια έντονη μεταφυσική διάσταση. Ξαφνικά, εκεί που δεν καταλαβαίνεις πώς θα δουλέψει όλο το πράγμα, όλα μπαίνουν σε σειρά και ρολάρουν. Ο Γιάννης ζητά από μας να καταθέσουμε κυρίως την ενέργεια που φέρνουμε ως άτομα. Στη συνέχεια φτιάχνει ένα πλαίσιο, όπου τα πράγματα λειτουργούν.

-Πράγματι, είναι αυτό που είπες. Φέρνεις περισσότερο ως παρουσία την ιστορία που θα διηγηθείς, παρά ως λόγο και ως ερμηνεία. Το θέατρο του Γιάννη, αλλά και το κείμενο της Γλυκερίας δεν σου δίνει τα γνωστά υποκριτικά όπλα, που έχεις όταν αναλαμβάνεις έναν ρόλο, ένα θεατρικό κείμενο. Έχει μια ατμοσφαιρική στατικότητα.

Ακριβώς έτσι είναι. Έχει ένα άλλο ενδιαφέρον. Από την άλλη πλευρά. Σε σχέση με αυτά που δεν λες, που υπονοείς, που μένουν μετέωρα στο σύμπαν της παράστασης. Χρειάστηκε κι εγώ να περιμένω αρκετά για να μπορέσω να μπω στο πετσί του ρόλου που μου ζητήθηκε. Ούτως ή άλλως, η παράσταση έχει μια παραδοξότητα: στην αρχή του έργου μας μιλούν τα φαντάσματα των χαρακτήρων. Είναι ήδη νεκροί. Ξυπνούν, παίρνουν το λόγο, μας λένε την ιστορία τους και μετά πεθαίνουν ξανά. Αυτό πάνω στο οποίο δουλεύουμε, είναι η διάθεση αυτού του σώματος να ξαναζωντανέψει. Στη συνέχεια παρακολουθεί την αφήγηση των υπολοίπων, χωρίς να συμμετέχει ρεαλιστικά στη δράση. Προκύπτει μια μεγάλη ενεργειακή και συναισθηματική φόρτιση αυτού του χαρακτήρα, χωρίς να λέει κάτι. Αυτό είναι το εξαιρετικά ενδιαφέρον σ’ αυτό το έργο.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Με ποιο πρόσωπο του έργου ταυτίζεσαι πιο εύκολα;

Νομίζω ότι οι θεατές μπορούν να ταυτιστούν και με τα τρία πρόσωπα. Εγώ προσωπικά ταυτίζομαι με τον Νίκο ούτως ή άλλως. Έχουμε αρκετά κοινά στοιχεία: πάντα ξεκινάω στις σχέσεις μου με έναν αφελή ενθουσιασμό. Μπαίνω και βουτάω με τρομερή χαρά, χωρίς να εξετάσω από πριν τις πραγματικές συνθήκες: ποιος είναι αυτός που έχω απέναντί μου, τι συμβαίνει ακριβώς, ποια είναι η ιστορία. Τώρα που κοντεύω τα 30, αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι δεν μπορούν να συμβαίνουν πράγματα ή να εξελίσσονται καταστάσεις εν αγνοία σου. Να δηλώνεις ότι δεν έχεις καμιά ευθύνη και να ξαφνιάζεσαι πάντα τόσο πολύ από πράγματα που από την αρχή θα μπορούσες να είχες δει και να είχες προβλέψει, ώστε να καταλαβαίνεις που θα οδηγηθεί η σχέση.

-Τι είναι αυτό που σου αρέσει στο θέατρο του Γιάννη Σκουρλέτη;

Έχω δουλέψει με πολύ κόσμο στο θέατρο. Είναι κάτι άλλωστε που θέλω. Να αλλάζω παραστάσεις, εμπειρίες, να γνωρίζω νέα πρόσωπα και σχήματα. Στον Γιάννη υπάρχει κάτι που δεν έχω ξανασυναντήσει: με κάνει να αισθάνομαι ασφάλεια και οικειότητα. Ταυτόχρονα όμως με ξαφνιάζει. Ποτέ δεν βαλτώνει η σχέση του μαζί σου. Δεν είναι κάτι που το βρίσκεις εύκολα στην πιάτσα. Υπάρχει μια συνεννόηση και μια σιγουριά, που δεν με εγκλωβίζει. Ενώ φτιάχνει πραγματικά ένα πολύ σφικτό πλαίσιο, σου δίνει πολύ χώρο να εκφραστείς και να βάλεις τα δικά σου πράγματα. Έχεις μεγάλη ελευθερία.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Κείμενο: Γλυκερία Μπασδέκη

Σκηνοθεσία – Σκηνογραφία: Γιάννης Σκουρλέτης

Μουσική: Κώστας Δαλακούρας

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Βοηθός Σκηνοθέτης: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη

Σκηνική εγκατάσταση: Αντρέας Κασάπης

Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος

Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα

Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Φωτογραφίες: PHOTOHARRIE

Παίζουν: Λένα Δροσάκη (Βραβείο Μελίνα Μερκούρη 2015), Δημήτρης Μοθωναίος, Κατερίνα Μισιχρόνη, Μαίρη Συνατσάκη

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ
Ηρώων Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς,

Προπώληση στα ticketsevices

Παρασκευή 17 Απριλίου 2015 21:00
Σάββατο 18 Απριλίου 2015 21:00
Κυριακή 19 Απριλίου 2015 19:00

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Επόμενοι σταθμοί της παράστασης:

23, 24, 25 Απριλίου – Πάτρα | Θέατρο ACT

30 Απριλίου & 1, 2,3 Μαΐου Θεσσαλονίκη | Θέατρο BlackBox

9, 10 Μαΐου – ELAIώNAS FESTIVAL | Θέατρο Ακαδημία Πλάτωνος

Σύντομα θα ανακοινωθούν και οι νέες ημερομηνίες της περιοδείας

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ακολουθήστε το euronews στα Ελληνικά στο Facebook και στο Twitter

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Ρίκα Πανά: « Η ζωή σε μαθαίνει ότι πρέπει να βρεις έναν τρόπο να διαμαρτυρηθείς»

Απεβίωσε ο σπουδαίος συνθέτης Δήμος Μούτσης

Η «επιστροφή» της Ηρώς Κανακάκη: Η Εθνική Βιβλιοθήκη μας επανασυστήνει μια σημαντική ζωγράφο