ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΜια σόλο performance για το θάνατο, το χρόνο, αλλά και την επιθυμία για τη ζωή έχουν ετοιμάσει η Ελληνοβρετανίδα Ρόζα Προδρόμου και ο Βρετανός John Britton και την παρουσιάζουν από σήμερα στη σκηνή του Bios. Τίτλος της παράστασης: «Pulsar». Με αφορμή το άστρο που καθώς περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του, δίνει την εντύπωση ότι αναβοσβήνει, οι δύο δημιουργοί στήνουν ένα έργο που αναφέρεται στο θέμα της πίστης σε έναν κόσμο που καταρρέει.
Πηγή έμπνευσης υπήρξαν η «Αμοργός» του Νίκου Γκάτσου, από την οποία χρησιμοποιείται μόνο ένα απόσπασμα, «Τα Τέσσερα Κουαρτέτα» του Τ. Σ. Έλιοτ, «Ο θεός είναι νεκρός» από το «Τάδε Έφη Ζαρατούστρα» του Φ. Νίτσε, «Αυτό Είναι Μόνο για να Πω» του Ουίλιαμ Κάρλος Ουίλιαμς, και η «Ωδή σε ένα Μήλο» του Π. Νερούντα. Πρόκειται για έναν παραληρηματικό μονόλογο συνεχόμενης αφηγηματικής ροής με πολλαπλές μεταμορφώσεις και χρήση ελληνικών και αγγλικών. Η ηρωίδα φλερτάρει ταυτόχρονα με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, αποπειράται να αγγίξει το άπιαστο, να βρει ελπίδα στην καταστροφή, να ρίξει φως στο σκοτάδι της ανθρώπινης φύσης.
Η Ρόζα Προδρόμου μας εξηγεί τι θα δούμε στο Bios:
Το «Pulsar» είναι η απόπειρα μιας γυναίκας στην Αθήνα σήμερα να βάλει σε τάξη τα κομμάτια της: από τη διαχείριση της καθημερινότητας, στην απόπειρα να κατανοήσει πώς λειτουργεί ο άνθρωπος μες στην αυτοκαταστροφική δράση του, στην αντιμετώπιση υπαρξιακών προβληματισμών. Είναι μια παράσταση αποσπασματικής αφηγηματικής ροής, με καταιγιστικό ρυθμό και έντονη σωματικότητα.
-Ποια είναι τα θέματα που θίγει η παράστασή σας;
Ο φόβος του θανάτου που οδηγεί στο φόβο της ζωής, η απόλυτα διασπαστική λειτουργία του ανθρώπινου νου που δεν επιτρέπει την ησυχία, η αυτοκαταστροφική φύση του ανθρώπου, η ανάγκη για αποδοχή της πραγματικότητας του πόνου, αλλά και της χαράς, και τέλος, η βαθιά, πανηγυρική συνειδητοποίηση ότι είμαστε ζωντανοί, εδώ, τώρα.
-Είναι ένα σόλο για το θάνατο ή μια παράσταση για τη ζωή για τις αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις της;
Είναι ένα σόλο για το πώς ο φόβος του θανάτου οδηγεί στον φόβο της βίωσης της ζωής, στην εμπειρία του να είναι κανείς ζωντανός στην ολότητά του. Οι αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις της ζωής και των ανθρώπινων πτυχών στην παράσταση είναι η γκάμα που μας επιτρέπει να κατανοήσουμε ότι η καταστροφή και η δυστυχία, το άγχος και η αναζήτηση της ευτυχίας, είναι μια περίπλοκη διαδικασία, που επαναλαμβάνεται μες στον χρόνο. Παρόλα αυτά, καθένας μας είναι μοναδικός. Η παράσταση προτείνει μια διθυραμβική κατάφαση σε όλα αυτά, που τελικά καθιστούν τον άνθρωπο υπεύθυνο ον, αλλά και αστείο μες στην αγωνιώδη τραγωδία του.
-Πώς γνωρίστηκες με τον John Britton;
Ο John είναι ένας εκπληκτικός συνεργάτης και χαίρομαι ιδιαίτερα που προέκυψε η συνεργασία μας. Ήρθα σε επαφή με τον τρόπο δουλειάς του λίγα χρόνια πριν, μέσω της ομάδας του DUENDE, που απαρτίζεται και από Έλληνες συνεργάτες. Με χαρά δέχτηκα την πρότασή του να συνεργαστούμε, κι εφόσον το σόλο ήδη υπήρχε σαν σκέψη στις προθέσεις μου, προέκυψε το Pulsar.
-Ποια είναι τα εργαλεία, τα οποία χρησιμοποιήσατε για να στήσετε αυτή την παράσταση;
Κινηθήκαμε σε άγνωστα εδάφη, καθώς δεν είχαμε ένα συγκεκριμένο κείμενο να μας καθοδηγεί. Δουλέψαμε λοιπόν δια της ατόπου απαγωγής με πολλά κείμενα, που οδήγησαν στην τελική μορφή του έργου. Τα εργαλεία μας ήταν α) αυτοσχεδιασμός, όπου το σώμα κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση από τον λόγο, αλλά και σε αρμονία β) το «σπάσιμο» της φόρμας, της τεχνικής ευκολίας, γ) οι απανωτές μεταμορφώσεις και δ) η σωματοποίηση των δράσεων. Η Μαριέλα Νέστορα, που επιμελήθηκε την κίνηση, συντέλεσε στη λεπτομερή εκφραστική κίνηση, ενώ η μουσική σύνθεση κι επιμέλεια του Τηλέμαχου Μούσα συνέβαλε στη δημιουργία πολλαπλών ηχητικών περιβαλλόντων.
-Κατά τη γνώμη σου, από πού αντλεί κανείς πίστη, όταν όλα γύρω του καταρρέουν;
Από την αποδοχή της πραγματικότητας. Δυστυχώς ή ευτυχώς ο άνθρωπος πάντα ήταν αυτοκαταστροφικό ον. Οπότε, η απομυθοποίησή του μπορεί να συντελέσει τελικά στην ενεργοποίηση, αντί για την απόλυτη ματαιότητα . Έχει κάτι πολύ δραστήριο αυτή η θέση που το θαυμάζω. Επίσης, από το χιούμορ. Από την επίγνωση ότι δεν είμαστε παρά ένα κομμάτι μιας ευρύτερης εικόνας που μεταβάλλεται διαρκώς και στην οποία δεν έχουμε τον έλεγχο. Και βέβαια από την αγάπη, την αλληλεγγύη, τη συνειδητοποίηση ότι είμαστε ζωντανοί, τώρα, εδώ.
-Πιστεύεις ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα ή δεν έχουμε ακόμη πιάσει πάτο;
Νομίζω ότι ο πάτος πάντα έχει κρυμμένο πάτο, σαν τα κόλπα των ταχυδακτυλουργών. Αλλά ταυτόχρονα, αναπτύσσεται και η αντίθετη δύναμη της αλληλεγγύης, σε μικρές, συντονισμένες προσπάθειες. Αυτός είναι ο αγώνας εξάλλου, να νιώσουμε ότι έστω και σ ‘ αυτό το σύντομο πέρασμα κάνουμε την προσπάθεια για την υπέρβαση.
Το τρέιλερ της παράστασης:
pulsar _ a solo performance_gr from Rosa Prodromou on Vimeo.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Ιδέα/σύλληψη/ερμηνεία: Ρόζα Προδρόμου
Σκηνοθεσία: John Britton
Κινησιολογική επιμέλεια : Μαριέλα Νέστορα
Μουσική : Τηλέμαχος Μούσας
Σκηνικά-κοστούμια : Λουκία Χατζέλου
Φωτισμοί : Χριστίνα Θανάσουλα
photo credits: Μυρτώ Αποστολίδου
INFO
Τοποθεσία: Bios, Πειραιώς 84, Αθήνα
Προγραμματισμένη Πρεμιέρα: Παρασκευή 15 Μαΐου 2015
Παραστάσεις: 15-31 Μαΐου 2015, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 20.30
Διάρκεια: 60’
Πληροφορίες-κρατήσεις: 210 3425335
Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ