ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΜετά από δύο χρόνια περιοδείας σε διάφορες γαλλικές πόλεις η ομάδα Vasistas επαναλαμβάνουν στην Ελλάδα, την παράσταση «Domino», στο Θέατρο Ροές μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου.
Με αφετηρία το έργο του Ευγένιου Ιονέσκο «Παιχνίδια σφαγής», στήνεται μια βουβή χορογραφία για το σήμερα αλλά και το άγνωστο αύριο, που με χιούμορ αλλά και κυνικότητα αποτυπώνει τη δύσκολη και πολλές φορές «μη κανονική» σχέση ομάδας και ατόμου. Το έργο πραγματεύεται το θέμα της κατάρρευσης ενός ολόκληρου κόσμου, των αλυσιδωτών αντιδράσεων που οδηγούν σε μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, εστιάζοντας στους επιζώντες.
Στη σκηνή εναλλάσσονται στιγμιότυπα, θραυσματικά ταμπλό ενός κόσμου που βρίσκεται υπό την απειλή του τέλους. Ένας χορός ανθρώπων έρχεται αντιμέτωπος με το κενό, κατά τρόπο βεβιασμένο, παράλογο και νοσταλγικό. Η απώλεια, η πτώση, ο εγκλωβισμός, η ευθραυστότητα και η βία είναι μερικά από τα θέματα που σχολιάζονται σ’ αυτή την ξεχωριστή παράσταση που κινείται σε ένα μεταίχμιο ανάμεσα στο χορό, την performance και το θέατρο. Όλα αυτά μέσω του ιδιαίτερου αφηγηματικού κώδικα και της σκηνικής γλώσσας που αναπτύσσει και εξελίσσει με συνέπεια εδώ και αρκετά χρόνια η ομάδα, η οποία δεν έχει πάψει να πειραματίζεται, να ερευνά και να ωριμάζει σταδιακά μέσα από τις παραστάσεις της.
Συναντήσαμε τους Vasistas και κάναμε μια κουβέντα για το «Domino»
-Πώς γεννήθηκε η ιδέα του Domino;
Αργυρώ Χιώτη: Η αρχική μου θέληση ήταν να δουλέψω πάνω στην έννοια της απώλειας. Όλα είχαν ξεκινήσει από μια εικόνα ενός ανθρώπου στην γειτονιά μου, που τον ήξερα από τότε που ήμουν μικρή. Ήταν λούστρος. Τον είδα ξανά το 2013, είκοσι χρόνια μετά, αρκετά γερασμένο με το ίδιο κασελάκι, το οποίο κουβαλούσε χωρίς όμως το χρησιμοποιεί. Το κασελάκι ήταν βαμμένο, άψογο, με τις μπογιές του και τον εξοπλισμό του. Από αυτή την αφετηρία ξεκινήσαμε και αρχίσαμε να μελετάμε τι σημαίνει εμφάνιση-εξαφάνιση, πτώση-ανάταση, απώλεια. Θέλαμε να δούμε τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις, αυτές οι έννοιες. Έτσι ξεκινήσαμε κάποια εργαστήρια.
Ευθύμης Θέου: Όλες οι δουλειές μας έχουν έναν θεματικό πυρήνα, αλλά έχουν να κάνουν και με τους ανθρώπους που συμμετέχουν στην ομάδα. Εξαρτώνται δηλαδή από το τι έχουν να δώσουν αυτοί οι άνθρωποι. Ξεκινήσαμε αυτό το project στην κατάληψη του Εμπρός. Έγινε εκεί ένα εργαστήριο που «ανοίξαμε» τον τρόπο δουλειάς μας στον κόσμο. Δημιουργήθηκε μια μεγαλύτερη ομάδα ανθρώπων με την οποία εργαστήκαμε πάνω στην θεματική που εξήγησε η Αργυρώ αλλά και πάνω στους κώδικες που χρησιμοποιούμε στις δουλειές μας, εφαρμόζοντάς τους σε ένα μεγαλύτερο ανθρώπινο σύνολο, σε ένα πλήθος δηλαδή.
Αργυρώ Χιώτη: Ναι έτσι ακριβώς έγινε. Μπήκε το πλήθος και ο τρόπος που αναπαριστάται η απώλεια στο πλήθος, αλλά και η σχέση μονάδας-πλήθους. Πολύ αργότερα άρχισε να διαμορφώνεται το έργο. Δοκιμάσαμε πολλές μουσικές, ιδέες από κείμενα. Την πρώτη του μορφή την πήρε για το Mir Festival, τον Δεκέμβριο του 2012. Ήταν τότε ακόμη work in progress. Μετά όμως αυτή η εκδοχή «πειράχτηκε» πολύ.
Ελένη Βεργέτη: Είχαμε ονομάσει εκείνη την εκδοχή «Playback» και ήταν θεματολογικά εστιασμένη περισσότερο στην έννοια της απώλειας. Στη συνέχεια μετατοπίστηκε δραματουργικά και το κέντρο βάρος του έργου.
Αργυρώ Χιώτη: Σταδιακά φτάσαμε στον εγκλωβισμό που είναι πολύ ισχυρό στοιχείο της τωρινής μας παράστασης. Όπως και η έννοια του σμήνους. Με αυτά φτάσαμε στην ταράτσα του Γαλλικού Ινστιτούτου, πριν από δύο χρόνια.
-Για πρώτη φορά περνάτε με τη δουλειά σας σε ένα είδος χορογραφίας συνόλου, ως κεντρικού δραματουργικού άξονα της δουλειάς σας. Παλιότερα είχαμε δει αυτό να παίρνει τη μορφή ενός φωνητικού συνόλου, ή μιας ανθρώπινης χορωδίας. Πρώτη φορά καταφεύγετε στην κίνηση ως βασικό μέσο έκφρασης. Τι σας οδήγησε σ’ αυτή τη λύση;
Αργυρώ Χιώτη: Νομίζω ότι πάντα λειτουργούσα έτσι. Σε όλες τις δουλειές μου υπήρχε μια συγκεκριμένη κινησιολογία. Πάντα λειτουργούσαμε με τον τρόπο αυτό: σώμα ηθοποιού, παρουσία του επί σκηνής και οτιδήποτε αυτός μπορεί να κάνει. Αυτό σημαίνει ότι τα πάντα ήταν χορογραφημένα στην εντέλεια. Απλά δεν έπαιρναν αυτά τις σημερινές διαστάσεις και δεν είχαν τα χορογραφικά στοιχεία τον πρώτο λόγο. Δεν ξέρω τι έγινε στην τωρινή μας δουλειά. Απλά εμπιστεύτηκα την τάση που είχα. Είναι μια γλώσσα που μου ταιριάζει: βλέπω τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο και μπορώ να εκφραστώ έτσι. Χάρις στο ατελιέ που κάναμε και τα παιδιά που συμμετείχαν, είδαμε ότι η ιδέα μας μπορεί να περπατήσει. Έτσι κι έγινε. Δηλαδή, ούτε εγώ, ούτε τα παιδιά είπαμε ότι δεν θα βάλουμε λόγο. Αντίθετα, προσπαθήσαμε να βάλουμε, αλλά είδαμε ότι δεν ταιριάζει, δεν χωράει στην παράστασή μας.
Ελένη Βεργέτη: Η σωματική έκφραση ήταν τόσο ισχυρή, ώστε ήταν μια μορφή λόγου. Δεν χρειάστηκαν να υπάρχουν λοιπόν λόγια για να πούμε όλα αυτά που θέλαμε. Δημιουργήσαμε ένα σύμπαν, που το ίδιο γεννά καταστάσεις, σχέσεις, συναισθήματα. Γι’ αυτό υπάρχει αυτή η εναλλαγή συναισθημάτων και δυναμικών μέσα στο σμήνος, αλλά και στη σχέση ατόμου και πλήθους. Όλοι μαζί είμαστε ένας ζωντανός οργανισμός που έχει διαφορετικές λειτουργίες.
-Η δική μου εικόνα είναι ενός κινούμενου ταμπλό βιβάν. Κάθε σκηνή είναι και μια ιστορία, μία αίσθηση. Πώς δουλέψατε για να δημιουργηθεί η συγκεκριμένη σκηνική γλώσσα;
Αντώνης Αντωνόπουλος: Προέκυψε μέσα από το εργαστήριο που κάναμε. Έβγαιναν πράγματα που ήταν σαν κομμάτια ενός παζλ που έδεναν σταδιακά. Αφετέρου, αντλήσαμε έμπνευση από τα «Παιχνίδια Σφαγής» του Ιονέσκο, που έχουν να κάνουν με την κατάρρευση και την αρρώστια που πέφτει σε μια πόλη. Η θεματική του έργου έχει να κάνει με κάτι που δεν το ελέγχουμε και την αντίδρασή μας σ’ αυτό. Πώς αντιδρά το σύνολο και πώς η μονάδα. Δουλέψαμε πάρα πολύ πάνω στην έννοια της μνήμης και της κοινότητας. Έτσι τα πάντα πήραν την οργανική τους θέση στο έργο.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΑργυρώ Χιώτη: Είναι πολύ βασικό ότι σ’ αυτή τη δουλειά, πετύχαμε τη συγκεκριμένη ποιότητα παρουσίας των ανθρώπων επί σκηνής και τη σχέση τους. Όταν βρήκαμε την τελική ροή της κίνησης, με τα σμήνη πουλιών και τα κοπάδια και το πώς λειτουργούν, τι σημαίνει αρχηγός και ποιος πάει μπροστά, αντιληφθήκαμε ότι τα πάντα είναι δυνατά να γίνουν. Τα υπόλοιπα (δραματουργία, αισθητικό σύμπαν) ήρθαν μετά για να συμπληρώσουν αυτό το καθοριστικό στοιχείο. Προέκυψαν τα πράγματα. Είναι νόμοι της φυσικής.
-Θα έλεγα ότι είναι και νόμοι της ανθρώπινης συμβίωσης, της κοινωνίας και της πολιτικής. Το πολιτικό στοιχείο στο έργο είναι πολύ έντονο. Αυτές οι ομαδικές χορογραφίες μου θύμισαν σε αρκετές στιγμές χουντικά καθεστώτα. Ποια είναι η δική σας προσέγγιση;
Ευθύμης Θέου: Το πολιτικό υπάρχει ούτως ή άλλως από τη στιγμή που έχουμε δημιουργήσει μια κοινότητα, στην οποία έχουμε δώσει κάποια στοιχεία ομοιομορφίας, ξεκινώντας από την κοινή ενδυματολογική μας εμφάνιση. Το πολιτικό συνομιλεί με το κοινωνικό στην παράστασή μας. Και έχει ένα χαρακτήρα επικαιρότητας, καθώς το έργο συνομιλεί και σχολιάζει όλα αυτά που έχουν συμβεί τα τελευταία δύο χρόνια που το παίζουμε.
Αργυρώ Χιώτη: Σίγουρα υπάρχει ο εγκλωβισμός. Όταν φτιάχναμε την παράσταση, μιλάγαμε για την πτώση, ή μάλλον για την απειλή της πτώσης. Αυτό για μένα έχει να κάνει με το πώς αισθανόμαστε, όταν μας τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, σε μια τέτοια αίσθηση κινούμαστε. Η παράσταση είναι σαφώς πολιτική, χωρίς όμως να δεσμεύεται από την πραγματικότητα. Πιο πολύ μας ενδιαφέρει το υπαρξιακό επίπεδο, παρά το στενά πολιτικό.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
-Η παράσταση έχει πάει πολύ καλά στο εξωτερικό. Που νομίζετε ότι οφείλεται αυτή η επιτυχία;
Αργυρώ Χιώτη: Νομίζω ότι έχουμε βρει μια γλώσσα με την οποία μπορεί εύκολα ο καθένας να επικοινωνήσει, είτε είναι από την Ελλάδα, είτε από το εξωτερικό. Μπορεί βέβαια να αναγνωρίσει στοιχεία από την ελληνική πραγματικότητα, που κακά τα ψέματα, «πουλάει» τελευταία. Δηλαδή οτιδήποτε έχει να κάνει με την κατάρρευση του ελληνικού κράτους, ενδιαφέρει πολύ τους ξένους θεατές. Αυτό συμβαίνει πολύ στη Γαλλία, με την οποία έχουμε αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση. Το δεύτερο στοιχείο που λειτουργεί στο «Domino», είναι ότι έχουμε δημιουργήσει ένα community project. Δηλαδή πηγαίνουμε από μέρος σε μέρος στο εξωτερικό και εντάσσουμε ντόπιους στην παράστασή μας. Αυτό έχει συμβάλλει καθοριστικά στην επιτυχία της. Αρέσει πολύ στον κόσμο. Έχω προεπιλέξει 5-7 άτομα πριν φτάσουμε στο μέρος που θα παίξουμε και εκεί ξεκινάμε μαζί τους πρόβες για κάποιες μέρες. Με αυτό τον τρόπο εντάσσονται στην παράσταση που ανεβάζουμε στον τόπο τους.
Αισθάνεστε ότι αυτή τη στιγμή συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με το Greek weird wave του σινεμά για το ελληνικό θέατρο;
Αντώνης Αντωνόπουλος: Δεν ξέρω αν είναι Weird wave ακριβώς. Απλώς λόγω των συνθηκών, η Ελλάδα συζητιέται και είναι στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον λοιπόν για το τι παράγει πολιτιστικά αυτή η χώρα, σε μια τέτοια περίοδο κρίσης. Από την άλλη πλευρά, επειδή υπάρχει αυτή η κατάσταση στο εσωτερικό της Ελλάδας, όλοι προσπαθούμε να βρούμε διέξοδο και να ανοίγουμε πόρτες συνεργασίας με το εξωτερικό. Έχουμε βελτιώσει τον τρόπο με τον οποίο απευθυνόμαστε σε ξένα θέατρα και φεστιβάλ. Και το σημαντικότερο είναι ότι υπάρχουν ιδιωτικοί φορείς που βοηθούν αυτή τη στιγμή τις προσπάθειές μας.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΑργυρώ Χιώτη: Πρέπει βέβαια να ξεκαθαρίσουμε ότι αυτό γίνεται πολύ αργά. Δηλαδή και εμείς θεωρούμαστε μια νέα ομάδα, αλλά δραστηριοποιούμαστε ήδη μια δεκαετία. Δέκα χρόνια προσπαθούμε να παίζουμε έξω. Οι Blitz επίσης. Γι’ αυτό σιγά-σιγά επιτυγχάνεται με έναν τρόπο.
-Αυτό που ξεχωρίζει στη δουλειά σας είναι η ανακάλυψη αυτής της σκηνικής μουσικής. Ο άνθρωπος μετατρέπεται σε παρτιτούρα στις παραστάσεις σας. Υπάρχει ένα εμφανές ή αφανές τέμπο στα έργα σας. Πώς το πετυχαίνετε; Και αυτό είναι μέσο ή στόχος στη δουλειά σας;
Ευθύμης Θέου: Είναι το μέσο που έχουμε βρει για να υπάρχουμε στο εδώ και το τώρα της σκηνής. Είναι ένας δρόμος που τον έχουμε δουλέψει πάρα πολύ ως ομάδα. Αλλά υπάρχει μια γενιά ανθρώπων στην Ελλάδα, που επίσης ασχολείται πολύ με αυτό το ζήτημα. Είναι ένας τρόπος για να υπάρξεις σκηνικά, μακριά από αναπαραστάσεις αλλά και για να δημιουργήσεις ισχυρές σκηνικές συνθέσεις. Υπάρχει μια ελευθερία και μια αμεσότητα στην έκφραση. Η μουσική είναι κάτι που σε διαπερνάει, σε γοητεύει, θες δεν θες.
-Ο ηθοποιός «βγάζει» τη δική του μελωδία στα έργα σας, ακόμη κι όταν δεν υπάρχει λόγος. Δεν χρησιμοποιείτε μόνο τη μουσικότητα του λόγου, όπως κάνατε για παράδειγμα στην προηγούμενη δουλειά σας, στα «Αίματα», αλλά και το ίδιο το σώμα του υποκριτή ως ηχείο μουσικότητας, όπως τώρα στο «Domino».
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΑργυρώ Χιώτη: Όντως έτσι είναι. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν απλά τα πράγματα. Μετά κατάλαβα ότι αυτό απαιτεί από τους ηθοποιούς να είναι πολυεργαλεία, γιατί πρέπει να είναι ανοικτοί σε τεχνικά ζητήματα, θέματα ρυθμού, ανάσας, τονισμού. Αναζητούμε συνεχώς τη μουσικότητα στα έργα μας. Όλα αυτά έχουν να κάνουν με κάτι που έχω συχνά ως σκέψη: είναι άλλο στη σκηνή να δείχνεις ότι κάνεις κάτι και άλλο απλώς να το κάνεις. Αυτό είναι κάτι που φέρνει αυτή τη μουσικότητα, αυτή την υποκριτική παρουσία. Δηλαδή μην δείχνεις ότι είσαι κάπου. Να είσαι! Αυτόματα, αυτό, με έναν έλεγχο, μια χρήση της κίνησης και της σχέσης των ηθοποιών με το χώρο, φέρνει τη μουσικότητα.
Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη: Σιγά-σιγά αυτό μας έχει γίνει βίωμα, μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Είναι ένας κώδικας, ένας τρόπος να υπάρχουμε πάνω στη σκηνή. Μας είναι ολοένα και πιο οικείος αυτός ο κώδικας, καθώς διαρκώς τον δουλεύουμε, τον εξελίσσουμε. Αν είσαι παρών επί σκηνής, απαντάς στα θέματα που σου τίθενται. Είναι μια απάντηση αυτή η σωματικότητα, που δημιουργεί τη μουσικότητα που παράγει με τη σειρά της το ρυθμό που έχει το κάθε έργο που ανεβάζουμε. Το μοίρασμα αυτού του κοινού κώδικα γίνεται ολοένα και πιο οικείο και αυτονόητο, όσο περνούν τα χρόνια.
Ευθύμης Θέου: Όλο αυτό λειτουργεί και λίγο υποδόρια. Η μουσική είναι κάτι που σε «πιάνει», χωρίς να το κρίνεις. Σε συλλαμβάνει αισθητηριακά. Κάτι που έχει να κάνει με το νόημα μπορείς να το αποκρούσεις ή να το αποκλείσεις. Με τη μουσική δεν μπορεί να γίνει αυτό. Γι’ αυτό και εμείς σταδιακά αφηνόμαστε σ’ αυτό το ρυθμό, «υποκύπτουμε» στη δύναμη της μουσικής, του τέμπου, της μελωδίας. Ο κώδικας αυτός έχει γίνει με την πάροδο των χρόνων τόσο καθαρός, ώστε όταν παίζουμε στο εξωτερικό, ο κόσμος μπαίνει πολύ εύκολα μέσα στις παραστάσεις μας και ταυτίζεται με διάφορα πράγματα.
Ελένη Βεργέτη: Παρόλα αυτά, μέσα σ’ αυτή τη σταθερά, υπάρχει χώρος για να επανατεθούν τα όρια, υπάρχει περιθώριο να ψάξουμε καινούργια πράγματα. Δεν είναι όλα δεδομένα, επειδή έχουμε έναν κώδικα. Ο κώδικας μπορεί να διαλυθεί ανά πάσα στιγμή, αν χρειαστεί. Δεν είναι δηλαδή ότι έχουμε βρει ένα κλειδί που ταιριάζει σε όλες τις πόρτες.
Αντώνης Αντωνόπουλος: Για μένα, όσο πιο καθαρό και σαφές είναι το πλαίσιο μιας δουλειάς, τόσο μεγαλύτερη ελευθερία έχεις. Γιατί γνωρίζεις πολύ καλά τα όρια και το περιεχόμενο του περιβάλλοντος στο οποίο βρίσκεσαι.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
-Ποια ήταν η «επίδραση» του Domino στους Vasistas;
Ευθύμης Θέου: Η συγκεκριμένη παράσταση ήταν μια καμπή στην ιστορία της ομάδας. Ήταν ένα άνοιγμα της ομάδας σε ανθρώπους, σε διαφορετικά σώματα όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Υπήρχε λοιπόν μια ανάταση και ένας νέος αέρας που μπήκε και μας ανανέωσε. Μας έδωσε μια νέα δυναμική.
Αργυρώ Χιώτη: Αυτή η νέα δυναμική συμπυκνώθηκε και στην έννοια της χορικότητας, το πώς δουλεύουμε τον χορό, το μαζί, το σύνολο. Μας δημιούργησε μια αίσθηση βεβαιότητας και σιγουριάς ως προς τον τρόπο που δουλεύουμε, το τι ερευνούμε, αλλά και ως προς το αποτέλεσμα που επιτυγχάνουμε.
Ευθύμης Θέου: Με αυτόν τον τρόπο περάσαμε σε πιο «συμπαγείς» πλέον δραματουργίες, που δεν βασίζονται σε κείμενα, ούτε σε σχέσεις αιτίας αιτιατού. Στο Domino αποκρυσταλλώθηκε πλέον αυτό. Ήταν το μεγάλο κέρδος για την ομάδα.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
-Σαν ομάδα τι είναι αυτό που σας ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες; Τι σας αρέσει; Ποιοι είναι οι Vasistas;
Ευθύμης Θέου: Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο. Αφορά την αισθητική όλων εμάς που αποτελούμε τους Vasistas. Μοιραζόμαστε μια αγάπη για την σκηνική λιτότητα, για την αμεσότητα στην έκφραση, για την έρευνα σε σχέση με το θέατρο και το χορό. Μας αρέσει να εξερευνούμε τα εκφραστικά μας μέσα σε σχέση με τη μουσική, το χορό. Ταυτόχρονα, υπάρχει μια κοινή θέληση να υπάρχουμε συλλογικά μέσα στην κατασκευή μιας παράστασης. Να μην δρούμε απλά ως εκτελεστικά όργανα.
-Μετά το Domino, τι ετοιμάζετε;
Αργυρώ Χιώτη: Ολοκληρώνουμε την καινούργια μας δουλειά με τον Ευθύμη Φιλίππου, που είχαμε αφήσει κάποια χρωστούμενα, μετά τα «Αίματα». Έγραψε ένα έργο, που λέγεται «Απολογίες 4 & 5» και έχει εντελώς διαφορετική γραφή, ύφος και αισθητική. Είναι ένα κείμενο ποιητικό, ελλειπτικό. Σ’ αυτό θα πειραματιστούμε διαφορετικά με τη φόρμα. Θέλω να δοκιμάσουμε σε σχέση με τη μουσική, που θα είναι ένα πολυφωνικό τραγούδι, να είναι συνεχόμενη και μέσα από αυτήν, να προκύπτει ο λόγος. Και όχι το αντίθετο που είναι και το σύνηθες: να υπάρχει ο λόγος και να βγαίνει η μουσική από αυτόν. Αυτό θα το παρουσιάσουμε την άνοιξη-καλοκαίρι του 2016.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Σκηνοθεσία: Αργυρώ Χιώτη
Δραματουργία: Vasistas, Χριστιάνα Γαλανοπούλου
Σκηνικός χώρος: Εύα Μανιδάκη,
Κοστούμια: Παύλος Θανόπουλος
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Βοηθός σκηνοθέτη: Δάφνη Κούτρα
Ηχητική επιμέλεια: Jan Van de Enge
Προσαρμογή και διδασκαλία του “Cold song”: Κορνήλιος Σελαμσής
Ερμηνευτές: Ελένη Βεργέτη, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη, Αντώνης Αντωνόπουλος, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Ευθύμης Θέου, Ματίνα Περγιουδάκη, Μπάμπης Γαλιατσάτος, Ρίτα Λυτού, Νατάσα Παπανδρέου, Αναστασία Ζαγκλή, Φιντέλ Ταλαμπούκας
INFO
Domino
Θέατρο Ροές, Ιάκχου 16, Γκάζι, τηλ. 210 3474312
Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή 21.00
Εισιτήρια: 10-14 ευρώ
Μέχρι 15 Νοεμβρίου
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ