Η επόμενη μέρα για την Γαλλία και τις Διεθνείς Σχέσεις μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Τέσσερις μέρες μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι και οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες συμφωνούν πως πρέπει να ενισχυθούν οι μυστικές υπηρεσίες. Οι έρευνες βρίσκονται σε εξέλιξη και οι επικρίσεις για τις γαλλικές δυνάμεις ασφαλείας εντείνονται. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως δεν έγινε κανένα λάθος και ότι ο κίνδυνος δεν είναι δυνατόν να εξαλειφθεί εντελώς.

«Αυτή η επίθεση οργανώθηκε από πυρήνες που εδρεύουν εκτός Γαλλίας και κινητοποίησαν κάποια άτομα που δεν ήταν γνωστά στις αρχές», είχε αναφέρει ο Μπερνάρ Καζνέβ.

Κάποιοι όμως, κάθε άλλο παρά άγνωστοι ήταν στις γαλλικές αρχές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο Σαμί Αμιμούρ, που είχε συλληφθεί για διασυνδέσεις με την τρομοκράτες το 2012. Ένα χρόνο αργότερα έφυγε για τη Συρία και παρά το γεγονός πως είχε εκδοθεί διεθνές ένταλμα σύλληψης εις βάρος του κατάφερε να επιστρέψει στην Γαλλία.

Ο Ομάρ Ισμαϊλ Μοστεφάϊ, από προάστιο του Παρισιού, ήταν γνωστός στις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες. Από το 2010 είχε επισημανθεί ως ένας από τους ανθρώπους που χρήζουν παρακολούθησης. Στην ίδια λίστα βρίσκονταν οι Αμεντι Κουλιμπαλί και Σερίφ Κουασί που αιματοκύλισαν το Παρίσι τον Ιανουάριο, αλλά και ο Μοχάμεντ Μερά που είχε σκορπίσει τον θάνατο στην Τολούζη το 2012.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα άλλωστε, η Άγκυρα είχε προειδοποιήσει δύο φορές το Παρίσι για τον Μοστεφάι, τον Ιούνιο και τον Οκτώβριο του 2014. Ωστόσο δεν υπήρξε ανταπόκριση.

Η Βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε την πρόσληψη 1.900 ατόμων στις μυστικές υπηρεσίες. Την ίδια ώρα πληθαίνουν οι φωνές ανα την Ευρώπη, που ζητούν την αναθεώρηση της συνθήκης Σένγκεν.

Στο euronews μίλησε ο Mπερτράν Μπαντί, καθηγήτης Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού.

euronews:
Θεωρείτε πως οι επιθέσεις στο Παρίσι έχουν θέσει πλέον σε δεύτερο ρόλο την αποπομπή του Άσαντ και συνιστά πλέον προτεραιότητα η μάχη κατά των τζιχαντιστών;

Mπερτράν Μπαντί:
Θα έλεγα πως η γαλλική κυβέρνηση βρίσκεται εν μέσω συμπληγάδων. Μια αλλαγή στη διπλωματία ως αποτέλεσμα των τραγικών γεγονότων της «μαύρης Παρασκευής», είναι μάλλον αδύνατη, αλλά και η παραμονή στην ίδια πορεία, οδήγησε σε αδιέξοδο. Ας πούμε ότι υπάρχει μια επιλογή μεταξύ του να παραμείνει η γαλλική κυβέρνηση στις θέσεις της, κάτι που θα σήμανε πρακτικά επέμβαση, με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται. Είναι σημαντικό όμως, ότι βλέπουμε ένα βήμα από την πλευρά της Ρωσίας, έστω και μια μικρή αλλαγή στάσης στο ζήτημα του Άσαντ, ώστε να υπάρξει μια διπλωματική προσέγγιση.

euronews:
Στο ζήτημα των τζιχαντιστών θεωρείται πως η διεθνής κοινότητα είναι πιο ενωμένη από ποτέ σήμερα;

Mπερτράν Μπαντί:
Το μεγάλο πρόβλημα είναι το εξής. Τι είναι το IΚΙΛ, ποια θα είναι η δράση εναντίον τους και πως θα αντιδράσουν εκείνοι; Η ερώτηση απαντάται με ένα εύκολο τρόπο πρόκειται για πόλεμο. Όμως όταν μιλάμε για πόλεμο στην Ευρώπη έχουμε στο μυαλό μας άλλα πράγματα. Μιλάμε για σύγκρουση με όρους ισχύος, κρατών που οι στρατοί τους βρίσκονται αντιμέτωποι για σύνορα και εδάφη. Επίσης η διπλωματία είναι πάντα έτοιμη να παρέμβει και να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις. Τίποτα από αυτά δεν μπορεί να γίνει με το ΙΚΙΛ που έχουν ένα αποκαλούμενο «Χαλιφάτο». Συνεπώς η έννοια του πολέμου δεν πιστεύω πως μπορεί να μας προσφέρει εδώ τις κατάλληλες απαντήσεις.

euronews:
Στον καιρό της παγκοσμιοποίησης, η απειλή συνίσταται σε εν υπνώσει πυρήνες. Τι μπορεί να κάνει η Ευρώπη γι’ αυτό;

Mπερτράν Μπαντί:
Η έννοια των αδρανών πυρήνων μας δείχνει ότι σήμερα στην πρώτη γραμμή δεν είναι τα κράτη ή οι στρατοί αλλά οι κοινωνίες. Η βία προέρχεται από την κοινωνία και ενορχηστρώνεται από εξειδικευμένους εργολάβους. Το ΙΚΙΛ και η Αλ Κάιντα επενδύουν στη βία . Ξαφνικά λοιπόν, θα αντιλαμβανόμαστε τον πόλεμο ως κάτι που έχει να κάνει με κράτη, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για τις επιπτώσεις της αποσύνθεσης και του μετασχηματισμού των κοινωνιών. Πρέπει νομίζω να επανεξετάσουμε το τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η γαλλική κοινωνία, όχι μόνο σε ότι αφορά τους αδρανείς πυρήνες αλλά και στα ζητήματα της έντασης, της βίας, της ταπείνωσης, της απογοήτευσης και της μισαλλοδοξίας κάθε είδους, που αποτελούν το προζύμι για να λαμβάνουν χώρα τέτοιου είδους καταστροφές. Μετά θα πρέπει να προσδιορίσουμε τη διαφορετική προέλευση των κοινωνιών. Για παράδειγμα στο Ιράκ και τη Συρία έχουμε συγκρούσεις γιατί δεν υπάρχει πλέον κοινωνικό συμβόλαιο. Το κοινωνικό συμβόλαιο εκεί έχει διαρραγεί. Γι αυτό ο καλύτερος τρόπος για την επίτευξη της ειρήνης είναι να κινητοποιηθούν οι τοπικοί δρώντες για να δημιουργήσουν εκ νέου ένα κοινωνικό συμβόλαιο. Δεν είμαι σίγουρος πως μια εξωτερική επέμβαση από τα κράτη, που συχνά βρίσκονται πολύ μακριά, είναι ο κατάλληλος τρόπος για να αντιμετωπιστούν τέτοιες συγκρούσεις.