ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΟι γιορτές πλησιάζουν και όλοι έχουμε λίγο περισσότερο χρόνο για να αφιερώσουμε στο θέατρο και τον πολιτισμό. Εμείς είδαμε και ξεχωρίσαμε 11 θεατρικές παραστάσεις και σας τις προτείνουμε ανεπιφύλακτα. Κλείστε έγκαιρα τα εισιτήρια σας, γιατί οι περισσότερες από αυτές έχουν μεγάλη προσέλευση.
Φάουστ, Γκαίτε – Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Ο Φάουστ έχει κατακτήσει το σύνολο της γνώσης. Στο τέλος του βίου του, αισθάνεται ότι δεν γνωρίζει τίποτα για την πραγματική ζωή. Αποζητά κάτι που θα του φανερώσει το νόημα του Κόσμου. Η ένωσή του με τον Μεφιστοφελή ανοίγει την πόρτα στην σκοτεινότερη πλευρά του εαυτού του.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου κατάφερε να φρεσκάρει με τον καλύτερο τρόπο το κλασικό λογοτεχνικό κείμενο του Γκαίτε, δίνοντας μια νεανική, πολύ στέρεη και γήινη σκηνοθετική προσέγγιση, που στηρίζεται πάνω σε δύο ισχυρούς υποκριτικούς πυλώνες, τον Νίκο Κουρή και τον Αργύρη Πανταζάρα. Ιδίως ο τελευταίος απογειώνει κυριολεκτικά το έργο, δίνοντας μια πειστική μετενσάρκωση του Μεφιστοφελή, μέσα από την πλαστικότητα του σώματός του, αλλά και τις διαρκείς μεταμορφώσεις του. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στη δουλειά των υπόλοιπων συντελεστών που είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη: η Εύα Μανιδάκη έστησε ένα πατάρι 900 κιλών που αλλάζει όλη την ώρα λειτουργία, η Ελευθερία Ντεκώ έκτισε ένα μαγευτικό φωτιστικό περιβάλλον και η Πατρίσια Απέργη «προσέθεσε» ένα εντυπωσιακό κινητικό λεξιλόγιο στο τελικό αποτέλεσμα, δουλεύοντας με τους 30 σπουδαστές από την Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου. Θα θυμόμαστε για καιρό την Βαλπούργια νύχτα. Μια λιτή, μινιμαλιστική δουλειά που μπορεί να σταθεί χαλαρά σε οποιοδήποτε ευρωπαϊκό θέατρο και δεν σε βαραίνει, ούτε κουράζει δευτερόλεπτο. Μέχρι 31 Ιανουαρίου.
Ο Θεός της Σφαγής, Γιασμίνα Ρεζά – Θέατρο Αθηνών
Δύο αγόρια τσακώνονται και το αποτέλεσμα του καβγά τους είναι μώλωπες, σκισμένα χείλη και δυο κατεστραμμένα δόντια. Οι γονείς του θύματος καλούν τους γονείς του θύτη στο σπίτι τους. Τέσσερις καλλιεργημένοι ενήλικες συζητούν το πρόβλημα κι αναζητούν μια λύση. Σύντομα θα συμπεριφερθούν πιο ανώριμα και βάρβαρα από τα παιδιά τους
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης ανέδειξε την πραγματική δύναμη του έργου, που δεν είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε στο προηγούμενο ανέβασμά του, καταφέρνοντας να υπογραμμίσει μέσα από τη σκηνοθετική του ματιά ότι όλοι μας κάποια στιγμή μπορούμε να φτάσουμε στην κατάσταση αυτών των τεσσάρων ενηλίκων. Είναι τέσσερις άνθρωποι που προσπαθούν να εξωραΐσουν τα πρωτόγονα αισθήματά τους και να φανούν πολιτισμένοι. Δυστυχώς αποτυγχάνουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα συνεχίσουν τον διαρκή αγώνα της ανθρώπινης εξέλιξης προς κάτι πιο ευγενές και λεπτό. Και οι τέσσερις ηθοποιοί, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Λουκία Μιχαλοπούλου και Στεφανία Γουλιώτη, εξαιρετικά πειστικοί, αποδίδουν με ακρίβεια και αλήθεια τους χαρακτήρες που υποδύονται. Συμμετέχουν με όλη τους την ψυχή σ’ αυτόν τη μάχη που στήνεται από την πρώτη σκηνή του έργου και οδηγεί σε ένα μοναδικό υποκριτικό κρεσέντο. Οι εντάσεις τους αυξομειώνονται διαρκώς, ισορροπώντας μοναδικά από την αρχή μέχρι το τέλος. Μια έξυπνη κωμωδία που σαρκάζει τη ζωή και τις σχέσεις μας, που προβληματίζει. Αναμφισβήτητα η πιο ολοκληρωμένη «εμπορική» παράσταση αυτή τη στιγμή στην Αθήνα.
Τέφρα και Σκιά, Χάρολντ Πίντερ – Θέατρο Ροές
Ένα αντρόγυνο ξεκινάει να μιλάει ένα απόγευμα του καλοκαιριού για την ερωτική ιστορία της γυναίκας με κάποιον τρίτο, με τον οποίο είχε μια σαδιστική σχέση. Ο άνδρας της για να μάθει περισσότερα παίρνει διάφορους ρόλους, διάφορες μορφές ανδρικής εξουσίας.
Ίσως το πιο δυσνόητο, δύσπεπτο και πυκνό έργο του Χ. Πίντερ. Ευτύχησε στα χέρια του Δημήτρη Καραντζά ο οποίος ανέδειξε ανάγλυφα όλα τα βασικά του ζητήματα: τη βία, τις σχέσεις εξουσίας, την ατομική και συλλογική μνήμη, την ευθύνη και την ενοχή του ατόμου απέναντι στην Ιστορία. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να βγει όρθιος από αυτή τη δύσκολη άσκηση ισορροπίας ανάμεσα στο χιούμορ και την τραγωδία, ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν του έργου, δίνοντας παράλληλα τον αναγκαίο χώρο στις σιωπές του κειμένου. Δημιουργεί ένα φορμαλιστικό σύμπαν, όπου τα πάντα είναι ελεγχόμενα μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια: οι ήχοι, οι κινήσεις, ο ηλεκτρισμός της ατμόσφαιρας.
Στυλοβάτες του, αρωγοί του σ’ αυτό τον αγώνα είναι ο Χρήστος Λούλης και η Εύη Σαουλίδου οι οποίοι φέρνουν εις πέρας μια πολύ δύσκολη αποστολή. Είναι και οι δύο τους καταπληκτικοί, σμιλεύοντας με πολλή προσοχή και λεπτό τρόπο τις αποχρώσεις των ρόλων τους. Μεταμορφώνονται διαρκώς. Αυτή όμως που λάμπει, που σε καθηλώνει, είναι η Εύη Σαουλίδου. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στον εύθραυστο τρόπο με τον οποίο διασχίζει, μπαίνει και βγαίνει στο Παρόν και το Παρελθόν. Φέρνει πάνω της τη μνήμη και την ευθύνη απέναντι στην Ιστορία. Σε παρασύρει σ’ αυτό το ταξίδι στην τραυματική της εμπειρία, σε αφήνει στήλη άλατος με τα δακρυσμένα μάτια της: είναι και δεν είναι εκεί. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει. Και όλα αυτά ενώ δεν σηκώνεται ούτε λεπτό από την πολυθρόνα. Βγαίνεις από την παράσταση, κουβαλώντας όλο το Βάρος του Κόσμου.
Φθινοπωρινή Σονάτα, Ίνγκμαρ Μπέργκμαν – Θέατρο της Οδού Κυκλάδων
Μητέρα και κόρη ξανασυναντιούνται μετά από πολλά χρόνια. Η μάνα ενδιαφέρεται μόνο για την καριέρα της, ενώ η κόρη προσπαθεί μάταια να αποκαταστήσει τη σχέση που είχαν. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη.
Η Μαρία Μαγκανάρη έχει εστιάσει στην υποκριτική σχέση των δύο ηθοποιών της, αποφεύγοντας οτιδήποτε περιττό, μπορεί να αποσπάσει την προσοχή του θεατή. Η Μαρία Κεχαγιόγλου και η Ανθή Ευστρατιάδου βρίσκονται στις δύο πλευρές της υποκριτικής διελκυστίνδας . Φωτίζουν με εξαιρετικά λεπτό τρόπο τις πτυχές αυτής της τραυματισμένης, βασανιστικής σχέσης, τους λόγους που αυτή η οικογένεια υπάρχει μόνο στα χαρτιά. Συμπληρώνουν τέλεια η μία την άλλη. Σε διαπερνούν με την ερμηνεία τους: παρακολουθούν με προσοχή τις συναισθηματικές ταλαντώσεις η μία της άλλης, παλεύουν λεκτικά με τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις των δύο χαρακτήρων, στήνοντας ένα γοητευτικό σύμπαν υψηλών θερμοκρασιών, που δεν μπορεί παρά να συγκινεί. Είναι σαν δύο παλαιστές που ο ένας περιμένει την δράση του άλλου για να αντιδράσει, για να καταφέρει να ρίξει κάτω τον αντίπαλο. Είναι έτοιμες από καιρό γι’ αυτό το ξεκαθάρισμα. Οι λέξεις μοιάζουν με φαρμακερά βέλη που στοχεύουν στα γνωστά και στις δύο ευαίσθητα σημεία που έχουν.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΤα παιδιά του ήλιου, Μαξίμ Γκόρκι – Θέατρο Τέχνης
Αρχές του 20ου αιώνα, σε μια αστική έπαυλη. Οι διανοούμενοι ένοικοί της, ζουν με τα πάθη, τις αδυναμίες και τα υπαρξιακά τους ερωτήματα, ενώ έξω μαίνεται μια φονική επιδημία χολέρας.
Η δύναμη της παράστασης οφείλεται καταρχάς στην εξαιρετική διασκευή που έκανε ο Νίκος Μαστοράκης αφαιρώντας όλα τα περιττά και φλύαρα στοιχεία του άγνωστου στους περισσότερους έργου του Γκόρκι. Ο σκηνοθέτης ανέδειξε με λεπτομέρεια όλες τις πτυχές των χαρακτήρων και επέτεινε τη δυναμική των σχέσεών τους, φωτίζοντας τα αδιέξοδά τους. Από αυτό ακριβώς το σημείο παίρνουν την σκυτάλη οι ηθοποιοί, οι οποίοι κάνουν πραγματική κατάθεση ψυχής. Όλοι τους είναι εξαιρετικοί στον τρόπο που υποδύονται τους χαρακτήρες που τους έχουν ανατεθεί. Θα χρειάζονταν αρκετές γραμμές για να περιγράψουμε αυτό που έχουν επιτύχει υποκριτικά ατομικά και ως σύνολο. Αναφέρουμε μόνο τα ονόματά τους: Μαρία Καλλιμάνη, Γιάννης Κότσιφας, Ιωάννα Μαυρέα, Φωτεινή Μπαξεβάνη, Μάκης Παπαδημητρίου, Κωνσταντίνα Τάκαλου και ο Χάρης Φραγκούλης. Μέχρι 7 Φεβρουαρίου.
Τα Κύματα, Βιρτζίνια Γουλφ – Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Η ιστορία μιας παρέας φίλων, από την πρώτη μέρα του σχολείου έως τη δύση της ζωής τους.
Στην Εφηβική Σκηνή της Στέγης, ο Δημήτρης Καραντζάς παρουσιάζει ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Σοφά τοποθέτησε τους θεατές και τους έξι ηθοποιούς του, σε πάγκους γύρω από ένα παραλληλόγραμμο τραπέζι, επιτυγχάνοντας με αυτόν τον τρόπο την ενεργή συμμετοχή μας στην εξέλιξη της ιστορίας και ταυτόχρονα τη μέγιστη συγκίνησή μας από τα τεκταινόμενα και τις αφηγήσεις των πρωταγωνιστών: μας απευθύνονται διαρκώς, μοιράζονται μαζί μας τη ζωή τους, τη ζωή μας. Ο σκηνοθέτης πέτυχε να εκμαιεύσει από τους ηθοποιούς του την αθωότητα, την ειλικρίνεια και την τρυφερότητα των ηρώων. Ο θεατής ταυτίζεται μαζί τους, αισθάνεται την αγωνία και τα διλήμματα της εφηβείας τους, γιατί και αυτός βρέθηκε στη θέση τους. Βρίσκεται δίπλα τους, γιατί ξέρει την κατάληξη αυτής της ιστορίας: όλοι μεγαλώνουμε, αλλάζουμε, αφήνουμε πίσω τα επαναστατικά όνειρα, τα γεμάτα πάθος χρόνια, για να προσαρμοστούμε τους ρυθμούς που απαιτεί η ζωή και το κοινωνικό μας πλαίσιο. Τα πάντα θρυμματίζονται όπως το γυαλί που πέφτει στο πάτωμα και αυτή η ιστορία δεν μπορεί παρά να φέρνει δάκρυα στα μάτια. Το παραλληλόγραμμο ανοίγει και όλοι πλέον είμαστε αντιμέτωποι ξανά με την πραγματικότητα και την αληθινή ζωή. Πέρα από την ευρηματική σκηνοθεσία, το μεγάλο μπράβο πηγαίνει στον Δημήτρη Καμαρωτό για το ηχητικό σύμπαν που κατασκεύασε, για την ηχητική του δραματουργία, για την ουσιαστική συμμετοχή του στην κατασκευή αυτής της εφηβικής ατμόσφαιρας, αυτής της γεμάτης μουσική παράστασης.
Οι Τσέντσι, Ιόλη Ανδρεάδη & Άρης Ασπρούλης – Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ1599. Ρώμη. Ο Κόμης Τσέντσι είναι ο πλουσιότερος άντρας της εποχής του. Τα εγκλήματά του και οι ορέξεις του δεν έχουν προηγούμενο. Ο απεσταλμένος του Πάπα τον επισκέπτεται και τον συμβουλεύει, πως αν επιθυμεί να παραμείνουν άγνωστα τα εγκλήματά του, οφείλει να παραχωρήσει στο Βατικανό το ένα τρίτο της περιουσίας του. Αποφασίζει να συνθηκολογήσει, σχεδιάζει όμως ένα ακόμη μεγαλύτερο έγκλημα.
Μια εντυπωσιακή βιτρίνα που περιστοιχίζεται από μια επίχρυση κορνίζα (εξαιρετική δουλειά της Δήμητρας Λιάκουρα) αποτελεί τον χώρο δράσης που έχει επιλέξει η Ιόλη Ανδρεάδη να τοποθετήσει την ιστορία της. Η αισθητική της προσέγγιση ταιριάζει απόλυτα με το περιεχόμενο και την εποχή του έργου: πλούτος, κυνισμός, άμετρη φιλοδοξία, αιμομιξία, υποκρισία και μια εκκλησιαστική ηθική που αλλάζει ανάλογα με τις συνθήκες. Η δραματουργία πολύ σφικτή, η πλοκή πυκνή, το αποτέλεσμα φρέσκο. Όλοι οι ρόλοι παίζονται από τρεις ηθοποιούς, οι οποίοι φέρνουν εις πέρας τη δύσκολη αποστολή που τους έχει ανατεθεί. Ξεχωρίζει ο Μιλτιάδης Φιορέντζης ο οποίος υποδύεται μοναδικά τον Κόμη που δεν ορρωδεί προ ουδενός για να πετύχει τους κυνικούς στόχους του. Μεταμορφώνεται διαρκώς, υποστηρίζοντας με δύναμη, ακρίβεια και πάθος τον ρόλο του, ακάματος, «παράγει» ενέργεια, πάρα την στατικότητα και το στιλιζάρισμα που επιβάλλει η σκηνοθετική γραμμή. Αποκάλυψη η Ελεάνα Καυκαλά η οποία ερμηνεύει τέσσερις ρόλους. Μέχρι 10 Ιανουαρίου.
Σιχτίρ Ευρώ, Μπρουντρούμ Δραχμή, Β. Παπαβασιλείου – Θέατρο Τέχνης
Ο Φωκίων Καπνίδης είναι τρόφιμος ασύλου. Τώρα, δίνει την καθημερινή διάλεξη που αναλαμβάνει κάθε χρόνο ο Τρόφιμος της Χρονιάς. Η Ελλάδα της Κρίσης, η «αριστερή» της κυβέρνηση και η αντίδραση ενός πολίτη σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΟ υποκριτικός άθλος της χρονιάς. Ο Βασίλης Παπαβασιλείου ανεβαίνει μετά από αρκετά χρόνια στη σκηνή και μαγεύει, αποδεικνύοντας τι σημαίνει καθηλωτική ερμηνεία. Μοιάζει σαν να παρακολουθείς ένα ακορντεόν συναισθημάτων, αποχρώσεων, διαθέσεων που αλλάζει κάθε λίγα δευτερόλεπτα, παρασύροντας τον θεατή μία στο γέλιο και μία στη συγκίνηση. Μια μοναδική θεατρική εμπειρία. Πραγματικά χαζεύεις, παρακολουθώντας τι μπορεί να κάνει πάνω στο σανίδι. Ένα masterclass υποκριτικής για όλους και κυρίως τους ηθοποιούς της νεότερης γενιάς, ίσως από τον σημαντικότερο θεατράνθρωπο που διαθέτει το ελληνικό θέατρο αυτή τη στιγμή. Φεύγεις από το θέατρο και κουβαλάς για πολύ καιρό τον Παπαβασιλείου στο μυαλό σου. Και ένα κείμενο, που παρά τις επιμέρους ευκολίες του, βρίσκει κατευθείαν την καρδιά του κάθε Έλληνα με την αλήθεια του. Μια πολιτική πράξη – καταγγελία γι’ αυτό που ζούμε γύρω μας. Μην την χάσετε γιατί πολύ σπάνια βλέπουμε αυτόν τον τρισμέγιστο ηθοποιό στη σκηνή. Μέχρι 16 Φεβρουαρίου.
Σκοτεινές Γλώσσες, Άντριου Μπόβελ– Θέατρο Πόρτα
Μια γυναίκα εξαφανίζεται σε μια ερημική τοποθεσία. Ύποπτος για τον πιθανό φόνο της, ένας άνεργος πατέρας που αρνείται την ενοχή του. Καθώς το νήμα ξετυλίγεται μπλέκονται αρκετά ακόμη πρόσωπα γύρω από το συμβάν, όπως ο αστυνομικός που διερευνά την υπόθεση, η γειτόνισσα που κατέδωσε τον ύποπτο, οι σύζυγοι όλων αλλά και οι εραστές τους.
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος μας συστήνει αυτή τη φορά ένα άγνωστο, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον και σπιντάτο θεατρικό έργο εξ’ Αυστραλίας, που στηρίζεται αποκλειστικά στις ερμηνείες των ηθοποιών του. Οι ανθρώπινες σχέσεις, οι επιλογές που κάνουμε στη ζωή και η δύναμη της τύχης είναι τα βασικά θέματα με τα οποία καταπιάνεται. Η σκηνοθετική προσέγγιση μοιάζει με μουσική παρτιτούρα ακριβείας, όπου οι τέσσερις πρωταγωνιστές παίζουν ταυτόχρονα ή παράλληλα τους ρόλους τους στις ιστορίες στις οποίες εμπλέκονται. Ο σκηνοθέτης έχει δουλέψει πολύ μαζί τους για να συγχρονίσει τις παράλληλες ιστορίες και τους 8 ήρωες και αυτό φαίνεται στο αποτέλεσμα. Φωτίζονται έτσι όλες οι πτυχές των χαρακτήρων, τα συναισθήματα, οι φόβοι και οι στόχοι τους. Σε ένα λιτό και απέριττο σκηνικό, Χρήστος Λούλης, Άννα Μάσχα, Άννα Καλαϊτζίδου και Γιώργος Χρυσοστόμου ανταποκρίνονται έξοχα στις ανάγκες αυτού του καταιγιστικού θρίλερ με τις απρόβλεπτες ανατροπές, συμμετέχοντας σ’ ένα διαρκές παιχνίδι μεταμορφώσεων.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΤο γήρας, Γεωργία Μαυραγάνη, Ομάδα Happy End – Εθνικό Θέατρο, Πειραματική Σκηνή
Μια παράσταση όχι για τα γηρατειά, αλλά για εκείνο που μαρτυρούν τα γηρατειά. Ένας εξαμελής χορός νέων ηθοποιών συναντά στη σκηνή έναν ισάριθμο χορό ηλικιωμένων και μοιράζονται εμπειρίες, αναμνήσεις, στιγμές μιας ζωής, πολλών ζωών.
Με τον καλύτερο τρόπο εγκαινιάστηκε η Πειραματική Σκηνή, που επαναλειτουργεί φέτος μετά από πολλά χρόνια, έχοντας στο τιμόνι της, τον Ανέστη Αζά και τον Πρόδρομο Τσινικόρη. Η Γεωργία Μαυραγάνη μετά το περσινό της αριστούργημα «Από το πρώτο χέρι» με θέμα τα καπνά, ασχολείται αυτή τη φορά με το θέμα των γηρατειών, που σπάνια παρουσιάζεται στο θέατρο. Δημιουργεί άλλη μια παράσταση – ντοκουμέντο που στηρίζεται σε θεατρικές αφηγήσεις, συνεντεύξεις και λογοτεχνικά κείμενα που μεταφέρονται από έναν χορό 12 ατόμων, έξι νέων και έξι πιο ηλικιωμένων. Τι μένει από το σύντομο βίο μας; Τι ρόλο παίζει η μνήμη; Πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια; Ποια είναι η σχέση που αναπτύσσουμε με τον θάνατο; Η σκηνοθέτις μας παίρνει από το χέρι και μας κάνει μια συγκινητική βόλτα σ’ αυτά που φοβόμαστε, που δεν θέλουμε να κοιτάξουμε κατάματα. Γέλιο και πολύ δάκρυ για όλους αυτούς που έχουμε ακόμη δίπλα μας, αλλά και για αυτούς που έχουν φύγει. Η μεγάλη επιτυχία της παράστασης είναι ότι σε κάνει μέτοχο της υπαρξιακής αγωνίας των χαρακτήρων της. Μοιάζει σαν να παρακολουθείς μια άλλη πτυχή της κινηματογραφικής «Νιότης» του Πάολο Σορεντίνο, αυτή τη φορά στο θέατρο. Η παράσταση διαρκεί μέχρι τις 27 Δεκεμβρίου. Μακάρι να παρουσιαστεί και αλλού.
Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο – Θέατρο Πόρτα
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Μια μοντέρνα διασκευή της ιστορίας της Σταχτοπούτας για όλη την οικογένεια σε μουσική του Σεργκέι Προκόφιεφ.
Η παιδική παράσταση του Θεάτρου Πόρτα είναι αναμφίβολα η καλύτερη πρόταση για τις φετινές γιορτές, για να πάτε με την παρέα σας, αλλά και τα παιδιά σας. Η Σοφία Πάσχου σκηνοθετεί μια ομάδα ιδιαίτερα ταλαντούχων ηθοποιών προσφέροντάς μας μια καινούργια, φρεσκότατη εκδοχή της Σταχτοπούτας, γεμάτη φαντασία, χιούμορ και συγκίνηση. Όλα συμβαίνουν πάνω σε ένα πατάρι με τα ελάχιστα σκηνικά μέσα και πολλή, πολλή μουσική. Η καλύτερη μέχρι στιγμής παράσταση της ομάδας Patari Project θα σας κάνει να γελάσετε και να περάσετε υπέροχα για δύο ώρες. Θα νιώσετε σαν να παρακολουθείτε το παραμύθι για πρώτη φορά. Κορυφαία στιγμή: ο Γιάννης Γιαννούλης, να κάνει ταυτόχρονα τον βασιλιά και τη βασίλισσα, τους γονείς του Πρίγκιπα.
Ακολουθήστε το euronews στα Ελληνικά στο Facebook και στο Twitter