«Εγώ και ο θάνατός μου, το δικαίωμα στην ευθανασία»

«Εγώ και ο θάνατός μου, το δικαίωμα στην ευθανασία»
Από Ioannis Giagkinis
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button

Συγκλονίζει με τα «μαθήματα ζωής» που παραδίδει ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλιος με αφορμή την άνιση μάχη του με τον καρκίνο Η εξομολόγησή του στο euronews «100 ημέρες πριν το τέλος» και η μάχη του

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Συγκλονίζει με τα «μαθήματα ζωής» που παραδίδει ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλιος με αφορμή την άνιση μάχη του με τον καρκίνο

Η εξομολόγησή του στο euronews «100 ημέρες πριν το τέλος» και η μάχη του για το δικαίωμα να επιλέξει ο ίδιος τον τρόπο που θα «φύγει»

«Το μοιραίο είναι σαν ένας τοίχος. Είτε θα πας να σκάσεις με το κεφάλι επάνω του οδυρόμενος και πανικόβλητος είτε θα προσπαθήσεις να διαχειριστείς ορθολογικά την πραγματικότητα. Επέλεξα και κατάφερα το δεύτερο».

Με τα λόγια αυτά εξηγεί στην κάμερα του euronews την απόφασή του να προχωρήσει σε ευθανασία μετά από άνιση μάχη περίπου ενός έτους με τον καρκίνο, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Αλέξανδρος Βέλιος.

Πλέον, όπως και ο ίδιος δηλώνει, εκτιμά ότι του απομένουν λιγότερες από 100 ημέρες ζωής. Όπως αποκαλύπτει, «τις τελευταίες ημέρες έχει αρχίσει μια κατηφόρα. Έχω μπει σε μια φάση που οι σωματικές μου δυνάμεις δεν είναι πλέον οι ίδιες».

Για τον ίδιο, όταν έμαθε ότι ήταν άρρωστος και είχε μάλιστα αυτήν την βαριάς μορφής κακοήθεια, η σκέψη ότι είχε την διαφυγή της ευθανασίας ήταν λυτρωτική. «Θα ήμουν απαρηγόρητος αν αισθανόμουν πως είμαι παγιδευμένος σε ένα σώμα που με προδίδει. Θα ήμουν σε βαθιά απελπισία. Λυτρώθηκα από τον πανικό».

Ο νόμος για την ευθανασία

Ωστόσο για τον Έλληνα νομοθέτη η ευθανασία παραμένει ποινικό αδίκημα και μάλιστα της πιο βαριάς μορφής, είναι ανθρωποκτονία. Για αυτό και ο ίδιος έχει θέσει ως στόχο να προσπαθήσει να αλλάξει στο διάστημα που του απομένει το «μουχλιασμένο», όπως το χαρακτηρίζει, νομοθετικό πλαίσιο στην Ελλάδα, θέτοντας την προσωπική του ιστορία και περιπέτεια στην υπηρεσία αυτού του σκοπού.

«Στο σύνολό της η Ευρώπη θεσμικά και πολιτισμικά έχει μείνει πολύ πίσω στο θέμα της ευθανασίας», λέει ο Αλέξανδρος Βέλιος. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Ο ίδιος υποστηρίζει: «Μια εξήγηση είναι το θέμα της θρησκείας, καθώς ο χριστιανισμός εμφανίζει μεγάλες αντιστάσεις. Όλες οι συστημικές εξουσίες δεν καλοβλέπουν την παροχή δικαιώματος στον θάνατο. Φοβούνται ότι αυτό θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου γιατί κάποιος που κατακτά το δικαίωμά του στον θάνατο ασυνείδητα θα διεκδικήσει και περισσότερα δικαιώματα στην ζωή».

Παράλληλα προσθέτει: «Το δικαίωμα στην ευθανασία, το δικαίωμα της επιλογής του καθενός στον θάνατο που θέλει πιστεύω ότι είναι το πιο θεμελιώδες ατομικό δικαίωμα. Θεωρώ ότι καθένας έχει δικαίωμα να διεκδικήσει έναν αξιοπρεπή θάνατο. Να μην αφεθεί να γίνει ένα καλωδιωμένο κομμάτι κρέας, αγνώριστο για τους ίδιους τους ανθρώπους του, σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου».

Οι αντιδράσεις συγγενών και φίλων

Πώς το αντιμετώπισαν όλο αυτό οι δικοί του άνθρωποι, η σύζυγος, ο γιος και η κόρη του, στους οποίους και αφιερώνει το τελευταίο βιβλίο που συνέγραψε; «Ο γιος μου είναι 20 χρονών και το αντιμετωπίζει ψύχραιμα, η κόρη μου είναι 6,5 χρονών και θα έχει να το αντιμετωπίσει στο αργότερα, δεν έχει καταλάβει για την ώρα τίποτα».

Όπως δηλώνει, κανείς από το συγγενικό ή φιλικό του περιβάλλον δεν προσπάθησε να τον επηρεάσει ή να τον μεταπείσει στην απόφασή του να προχωρήσει σε ευθανασία. «Δεν είχα κανέναν να έχει αντιρρήσεις, ούτε αντιστάσεις. Συμμορφώθηκαν και εναρμονίστηκαν με την επιλογή μου», αποκαλύπτει στην κάμερα του euronews.

Για τον ίδιο είναι μια παρηγοριά ότι αφήνει μέσα από τα έργα του, αφήνει «μια μικρή παρακαταθήκη, ένα υλικό αποθανάτησης, που θα επιτρέψει και στον γιο μου μεγαλώνοντας να συνομιλεί μαζί μου διανοητικά και στην κορούλα μου να γνωρίσει τον πατέρα που έχασε πολύ νωρίς».

Η παρακαταθήκη του βιβλίου του

Ένα από αυτά τα έργα είναι και αυτό το τελευταίο βιβλίο του, που φέρει τον τίτλο «Εγώ και ο θάνατός μου, το δικαίωμα στην ευθανασία». Για τον ίδιο ήταν ένα είδος «δραστικής ψυχοθεραπείας» η συγγραφή του. «Ήταν σαν ένα ξόρκι απέναντι στον θάνατο», όπως χαρακτηριστικά λέει ο ίδιος.

Σε αυτό μεταφέρει την εμπειρία του, κάνει έναν απολογισμό ζωής, κυρίως όμως επιχειρηματολογεί για το δικαίωμα του ανθρώπου να ορίζει ο ίδιος τον τρόπο που θα επιλέξει να φύγει, όταν πια δεν υπάρχουν ελπίδες. «Προτιμώ την γαλήνη της βεβαιότητας ώστε να ετοιμαστώ πνευματικά και ηθικά να αντιμετωπίσω όχι τον θάνατο, αλλά την ανυπαρξία», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Αλέξανδρος Βέλιος.

Μάλιστα, όπως είπε στο euronews, το βιβλίο αυτό που ήδη κυκλοφορεί στην Ελλάδα, μεταφράζεται με γοργούς ρυθμούς στα αγγλικά ώστε μέσα στο φθινόπωρο να κυκλοφορήσει από το Amazon. Παράλληλα, έχει δεχθεί προτάσεις για να γίνει αυτό το βιβλίο ένα θεατρικό μονόπρακτο και μάλιστα βρίσκεται σε προχωρημένες συζητήσεις με ελληνίδα σκηνοθέτη, που έχει εκφράσει την επιθυμία να προχωρήσει.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Οι ελπίδες κατάληξης στην Ελλάδα

Σε σχέση με το πώς θα ξεπεράσει τις απαγορεύσεις του νομικού συστήματος στην Ελλάδα, αποκαλύπτει ότι ήδη έχει έτοιμη την λύση σε μια κλινική της Ελβετίας, αλλά πιο πριν θα ήθελε να εξαντλήσει την δυνατότητα να συμβεί αυτό στην Ελλάδα. «Πολλά γίνονται και στα ελληνικά νοσοκομεία, δεν είναι όλοι οι γιατροί άκαρδοι και ούτε κρύβονται πίσω από το νόμο, τον Θεό και τον Ιπποκράτη. Δείχνουν ευσπλαχνία και αν βρω μια τέτοια διευκόλυνση θα ήμουν ευτυχής. Επειδή πολλά γίνονται και σε πολλά κλείνει τα μάτια το σύστημα, ελπίζω να είμαι και εγώ μια τέτοια περίπτωση», λέει χαρακτηριστικά.

Όταν του επισημαίνεται η ψυχραιμία με την οποία αντιμετωπίζει την περίπτωσή του, απαντά: «Και τι έπρεπε να κάνω, να κλαίω; Αυτούς τους μήνες αντί να κλαίω, να οδύρομαι και να ζητώ παρηγοριά οπουδήποτε, δούλεψα δημιουργικά, παρήγαγα πνευματικά και φεύγω με αυτήν την ικανοποίηση, ότι μέχρι τέλους ήμουν πνευματικά ζωντανός». Δηλώνει ότι δεν έχει άλλα απωθημένα ή επιθυμίες, αλλά έχει έναν φόβο: «Μήπως η αρρώστια, άρα και ο θάνατος, με αιφνιδιάσει πριν προλάβω να τον αιφνιδιάσω εγώ».

Η επόμενη ημέρα: Ταφή ή καύση;

Όσο για την επόμενη ημέρα του θανάτου του; Αν και δηλώνει άθεος και ενδεχομένως θα προτιμούσε να καεί αντί για να ταφεί, τελικά δηλώνει ότι προτιμά το δεύτερο αλλά με σαφείς οδηγίες και για συγκεκριμένους λόγους: «Θέλω να ταφώ κανονικά για να μπορεί η μικρή μου κόρη να με επισκέπτεται με την έννοια ότι “εκεί κατοικεί ο μπαμπάς”. Αλλιώς δεν έχω κάποια άποψη, θα προτιμούσα μάλλον να καώ και να σκορπιστεί η στάχτη μου. Το μόνο που έχω ζητήσει στις οδηγίες που έχω δώσει για την κηδεία μου, είναι στο μνήμα μου να μην υπάρχει σταυρός πουθενά. Δεν θέλω να ταφώ με το βάρος της χριστιανικής θρησκείας πάνω στην πλάκα μου. Δεν το θέλω…».

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Ιταλία: Εγκρίθηκε ιατρικά υποστηριζόμενη ευθανασία σε τετραπληγικό ασθενή

Νόμιμη έκρινε την ευθανασία το Συνταγματικό Δικαστήριο

«Ναι» των βουλευτών στην αποποινικοποίηση της ευθανασίας