H έξοδος των Ροχίνγκια από τη Μιανμάρ είναι η μεγαλύτερη έξοδος αμάχων από τη γενοκτονία της Ρουάντα το 1994
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗH έξοδος των Ροχίνγκια από τη Μιανμάρ είναι η μεγαλύτερη έξοδος αμάχων από την γενοκτονία της Ρουάντα το 1994. Κι όμως η τύχη των χιλιάδων απάτριδων μουσουλμάνων Ροχίνκια είναι πρόβλημα κάτω από το χαλί για τη σύνοδο των χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας. Το θέμα αναμένεται να συμπεριληφθεί στα συμπεράσματα της συνόδου με αναφορές που θα περιορίζονται στην ανάγκη ανθρωπιστικής βοήθειας.
Περίπου 1000 Ροχίνγκια περιμένουν στον Κόλπο της Βεγγάλης το πλοίο που θα τους μεταφέρει στο Μπαγκλαντές.
Ολοι βρίσκονται σε απόγνωση η έξοδος από την Μιανμάρ όμως είναι μονόδρομος.
Πολλοί περιμένουν πάνω από ένα μήνα για μπουν στο πλοίο. Η αστυνομία της Μιανμάρ δεν εμποδίζει την φυγή τους.
Από τον περασμένο Αύγουστο πάνω από 900.000 Ροχίνγκια έχει εγκαταλείψει την Μιανμάρ. Εκατοντάδες έχασαν τη ζωή τους στον δρόμο προς τη σωτηρία.
Ο ΟΗΕ κάνει λόγο για εθνοκάθαρση η Δύση όμως διστάζει να επιρρίψει ευθύνες στην κυβέρνηση της Μιανμάρ. Οι άνδρες των ένοπλων δυνάμεων της Μιανμάρ επιδόθηκαν «συστηματικά» σε ομαδικούς βιασμούς γυναικών που ανήκουν στη μειονότητα Ροχίνγκια, δήλωσε την Κυριακή μια ειδική απεσταλμένη των Ηνωμένων Εθνών, η οποία συγκέντρωσε μαρτυρίες στο νοτιοανατολικό Μπανγκλαντές, όπου έχουν προσφύγει εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι μειονοτικοί.
Η Πραμίλα Πάτεν, ειδική απεσταλμένη του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ στην οποία ανατέθηκε να ερευνήσει τη σεξουαλική βία με θύματα τις γυναίκες Ροχίνγκια, επισκέφθηκε την περιοχή Κοξ Μπαζάρ, όπου βρήκαν καταφύγιο περίπου 610.000 μειονοτικοί κατά τη διάρκεια των τελευταίων δέκα εβδομάδων.
Πολλές από αυτές τις ωμότητες, οι οποίες ήταν «ενορχηστρωμένες» από τον στρατό της Μιανμάρ, «μπορεί να αποτελούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», τόνισε η Πάτεν κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στη Ντάκα.
«Άκουσα φρικιαστικές αφηγήσεις βιασμών και ομαδικών βιασμών», κατά τις οποίες «πολλές γυναίκες και κορίτσια πέθαναν συνεπεία των βιασμών» τους, υπογράμμισε η ίδια.
Σύμφωνα με την ειδική απεσταλμένη του ΟΗΕ, αυτοί οι βιασμοί εντάσσονταν σε ένα «σχέδιο ωμοτήτων μεγάλης κλίμακας» το οποίο στοχοθέτησε «συστηματικά τις γυναίκες και τα κορίτσια Ροχίνγκια εξαιτίας της εθνότητας και της θρησκείας τους». Αυτή η σεξουαλική βία «διατάχθηκε, ενορχηστρώθηκε και διαπράχθηκε από τις ένοπλες δυνάμεις της Μιανμάρ» στην επαρχία Ραχίν, συνέχισε η Πάτεν.
Οι μαρτυρίες των γυναικών και των κοριτσιών που επέζησαν κάνουν λόγο για «ομαδικούς βιασμούς από πολλούς στρατιώτες, για ταπεινώσεις», για γυναίκες που «υποχρεώνονταν να κυκλοφορούν γυμνές δημόσια», για «σεξουαλική σκλαβιά στην αιχμαλωσία», σύμφωνα με την Πάτεν.