Δείτε βίντεο και φωτογραφίες από το ιστορικό αυτό ξενοδοχείο του Παρισιού.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΕκεί στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα, στην πόλη του φωτός, η πολυτέλεια έχει και πάλι το όνομα της.
Ο λόγος για το ιστορικό ξενοδοχείο Lutetia που άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό μετά από μια ριζική ανακαίνηση που κράτησε τέσσερα χρόνια και κόστισε 200 εκατομμύρια ευρώ.
Προσφέρει μια νέα πολυτέλεια που θα ξαναβρεί την ιστορία που το έκανε διάσημο.
Τα εγκαίνια του Lutetia το 1910 δίνουν στη συνοικία της Νοτρ-Νταμ-ντε-Σαν ένα καινοτόμο αρχιτεκτονικό δημιούργημα, στον πρωτοποριακό και ανατρεπτικό για την εποχή του ρυθμό του art nouveau. Το ξενοδοχείο είναι ιδέα της κυρίας Μπουσικό, ιδιοκτήτριας του γειτονικού πολυκαταστήματος Μπον Μαρσέ – το πρώτο αυτού του είδους στη γαλλική πρωτεύουσα, που συνεχίζει τη λειτουργία του στο ίδιο σημείο από το 1852.
Το Lutetia γίνεται αμέσως αγαπημένο σημείο συνάντησης λογοτεχνών, με πρώτο τον εραστή της πολυτέλειας Αντρέ Ζιντ να ενοικιάζει σε αυτό δωμάτιο με τον μήνα τη δεκαετία του 1920.
Στα σαλόνια του και κυρίως στο μπαρ του, διάσημο για τον διάκοσμο art deco, ο Ζιντ θα είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με την Αφροαμερικανή χορεύτρια Ζοζεφίν Μπεκέρ (Baker) και τα έξι παιδιά της, αλλά και το νεόνυμφο ζεύγος Ντε Γκωλ, που πέρασε στο ξενοδοχείο τη νύχτα του γάμου του, σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του στρατηγού.
Την ίδια εποχή, στο Lutetia συχνάζουν ο Σάμιουελ Μπέκετ, ο Αντρέ Μαλρό, ο Αντουάν ντε Σεν Εξιπερί, ο Τζέιμς Τζόις, ο Αλμπέρ Κοέν, ο Πάμπλο Πικάσο, ο Τόμας Μαν στο πρώτο σκέλος της μακράς του αυτοεξορίας από τον ναζισμό, καθώς και ο μετέπειτα καγκελάριος Βίλι Μπραντ.
Την περίοδο του Μεσοπολέμου, το Lutetia περιγράφει με γλαφυρό τρόπο στο επιτυχημένο βιβλίο του «Ξενοδοχείο Lutetia» ο συγγραφέας Πιερ Ασουλίν.
Η γερμανική κατοχή φέρνει τους κατακτητές στα σαλόνια του ξενοδοχείου, όπου εγκαθίστανται οι υπηρεσίες της αντικατασκοπείας Abwehr και η μισητή μυστική στρατοχωροφυλακή Geheime Feldpolizei. Για να ξεπλυθεί το «άγος» αυτό, οι γαλλικές αρχές της Απελευθέρωσης ορίζουν το ξενοδοχείο να γίνει χώρος προσωρινής διαμονής για πρώην κρατούμενους ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης που επέστρεφαν στη Γαλλία.
Το ξενοδοχείο συνεχίζει να γνωρίζει δόξες στο Παρίσι των δεκαετιών ’50 και ’60, πριν από την παρακμή της δεκαετίας του 1970. Πολλές φοιτητικές ή εργατικές συνοικίες του Παρισιού –και ιδιαίτερα το 6ο δημοτικό διαμέρισμα– μετά τον Μάη του ’68 αντιμετωπίζονται με καχυποψία από τους Παριζιάνους αστούς. Η νέα αυτή αποστροφή προς τη συνοικία κάνει την πελατεία του Μπον Μαρσέ και του Lutetia να στερέψουν. Την ίδια στιγμή, άστοχες απόπειρες αστικής ανάπλασης της γειτονικής συνοικίας του Μονπαρνάς, όπως με την κατασκευή του ομώνυμου ουρανοξύστη –σύμβολο κακού αρχιτεκτονικού σχεδιασμού η κατεδάφιση του οποίου συζητιέται έντονα–, απομακρύνουν από το Lutetia τους τελευταίους πιστούς του πελάτες. Η εξαγορά του το 1985 από οικογένεια παραγωγών καμπανίτη δίνει πίστωση ζωής στο ιστορικό ξενοδοχείο, που περνάει πλέον σε έμπειρα χέρια, για να γνωρίσει δεύτερη εποχή δόξας.
Η περίπτωση του Lutetia δεν είναι μοναδική, ενώ ο σεβασμός που επέδειξαν οι νέοι ιδιοκτήτες του στην ανακαίνιση άλλων παρισινών μεγάλων ξενοδοχείων, όπως του Κριγιόν, εγγυάται τη συνέχιση του μύθου.