Στο Αφγανιστάν, οι επιθέσεις αυξάνονται, τα αεροπορικά χτυπήματα είναι πιο συχνά και οι πολίτες που σκοτώνονται είναι πολύ περισσότεροι από κάθε άλλη φορά
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ18 χρόνια πολέμου συμπληρώνονται στο Αφγανιστάν. 147.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί αυτό το διάστημα. Από τη μια μεριά είναι οι Ταλιμπάν και οι ένοπλες ομάδες και από την άλλη η αφγανική κυβέρνηση που υποστηρίζεται από το ΝΑΤΟ.
Σχεδόν 11.000 πολίτες σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν το 2018. Ο αριθμός σχεδόν διπλασιάστηκε σε εννιά χρόνια.
Οι επιθέσεις αυτοκτονίας από τις αντικυβερνητικές δυνάμεις και τα αεροπορικά χτυπήματα από το φιλοκυβερνητικό στρατόπεδο έχουν οδηγήσει σε χιλιάδες ανθρώπινες απώλειες.
Η Καμπούλ είναι υπό πολιορκία. Είναι πολύ πιθανό να συμβεί μια επίθεση οποιαδήποτε στιγμή, ενώ τα περιστατικά ασφαλείας είναι στην καθημερινή ατζέντα. Περίπου οι μισές επιθέσεις αυτοκτονίας των ανταρτών έλαβαν χώρα στην πρωτεύουσα πέρσι.
Το χειρουργικό κέντρο της διεθνούς ΜΚΟ Emergency στην Καμπούλ είναι ένα ασφαλές μέρος για τα θύματα αυτού του πολέμου. Δεκάδες ασθενείς από όλη τη χώρα έρχονται καθημερινά εδώ. Τα σοβαρά περιστατικά είναι πάρα πολλά. Η εντατική μονάδα δεν αδειάζει ποτέ. Ο Μοχάμαντ Αμπέντ Φαίζι είναι χειρούργος στα επείγοντα περιστατικά. Μας εξηγεί: «Συνήθως ο ασθενής φτάνει εδώ με κάποιο τραυματισμό στο στήθος ή στην κοιλιακή χώρα από κάποια σφαίρα ή θραύσμα. Αυτό είναι το χειρουργικό άνοιγμα στην κοιλιά του ή στην κοιλιακή χώρα από τραύμα από σφαίρα».
Σχεδόν 1000 παιδιά σκοτώθηκαν πέρσι στο Αφγανιστάν. Περίπου 2.000 ήταν τραυματίες. Τα μισά νοσηλεύτηκαν εδώ. Ο Μουσταφά βρέθηκε στο μέσο διασταυρούμενων πυρών. Είναι παράλυτος στα πόδια. Η αποκατάστασή του είναι μια πολύ αργή διαδικασία, που αρχίζει όμως να δείχνει αποτελέσματα. Οι γιατροί υποστηρίζουν ότι σε έναν μήνα, θα αρχίσει να περπατά ξανά: «Δούλευα στο χωράφι, όταν με χτύπησε μια σφαίρα. Με χτύπησε στη δεξιά μου πλευρά και σφηνώθηκε στην αριστερή πλευρά του ώμου μου. Το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνω είναι να επιστρέψω στο σχολείο μου».
Μια ομάδα 400 ατόμων, που περιλαμβάνει γιατρούς, χειρουργούς, φυσιοθεραπευτές και νοσηλεύτριες δουλεύουν 24 ώρες το 24ωρο για να αντιμετωπίσουν τα βαριά περιστατικά που καταφτάνουν κάθε λίγο. Πριν δύο χρόνια, 130 άτομα έφτασαν όλα μαζί, μετά από μια έκρηξη. Το κέντρο έχει επεκταθεί και το προσωπικό έχει εκπαιδευτεί για να διαχειρίζεται τον μεγάλο αριθμό τραυματιών. Ο Χενταγιατουλάχ Χε¨νταγιάτ είναι επικεφαλής της χειρουργικής ομάδας. Επισημαίνει:
«Κάθε όργανο μπορεί να έχει κάποιο τραύμα. Χρειάζονται έγκαιρες αποφάσεις και δράση. Υπάρχει η ανάγκη το νοσοκομείο να διαχειρίζεται τα πάντα ταυτόχρονα. Για παράδειγμα σε μια φυσιολογική κατάσταση, τα νοσοκομεία έχουν διαφορετικά τμήματα. Με τους τραυματίες στον πόλεμο, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Χρειάζεται χρόνο και θα χάσουμε τον ασθενή. Ένας χειρουργός τραυμάτων μπορεί να φροντίσει τα πάντα ταυτόχρονα».
Μερικοί ασθενείς θα έχουν τα σημάδια του πολέμου για πάντα. Ο Αμπντούλ Γουαχάμπ είναι πατέρας επτά παιδιών. Ήταν σε ένα λεωφορείο με εργαζόμενους, όταν δίπλα τους εξερράγη ένα αυτοκίνητο. Ήταν άλλη μία επίθεση αυτοκτονίας στην Καμπούλ, στις αρχές Ιουνίου: «Αισθάνθηκα ότι δεν είχα πόδια. Σύρθηκα και βγήκα από το λεωφορείο. Ο αδελφός μου, που καθόταν πίσω, κατάφερε να βγει έξω. Του ζήτησα να με βοηθήσει, γιατί καιγόμουν. Έσωσε τρεις ακόμη ζωές εκείνη την ημέρα. Όχι τον θείο μου. Τον είδα να λιώνει».
Η Ευρώπη υποστηρίζει αυτές τις υπηρεσίες που σώζουν ζωές στη χώρα. Το γραφείο Ανθρωπιστικής Βοήθειας της Ε.Ε. ενισχύει την μονάδα αντιμετώπισης τραυμάτων και διευκολύνει την πρόσβαση σε μονάδες υγείας σε περιοχές που δεν έχουν ιατρικές υπηρεσίες. Η Εσμέ ντε Γιονγκ δουλεύει για το Γραφείο Ανθρωπιστικής Βοήθειας: «Περίπου το 25% του συνολικού προϋπολογισμού μας πηγαίνει σε υπηρεσίες για τραύματα πολέμου. Είναι ολοένα και πιο δύσκολο να παρέχουμε βοήθεια. Αυτό το πρόγραμμα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης δέχεται επίθεση αυτή την στιγμή. Από την αρχή του έτους, πάνω από 100 μονάδες έχουν δεχτεί επίθεση, που σημαίνει ότι πολύς κόσμος δεν μπορεί να έχει πρόσβαση σ' αυτές. Επίσης είναι σαφές ότι είναι επικίνδυνο για τους εργαζόμενους στο χώρο της υγείας να βρίσκονται εκεί».
Η τεχνολογία και η εξειδίκευση μπορούν να πετύχουν το ακατόρθωτο. Ο Αταγκούλ έχει σοβαρές βλάβες στο κρανίο και στον εγκέφαλό του, μετά από μια έκρηξη. Μετά από πολλαπλές εγχειρίσεις, τώρα αρχίζει να τα πηγαίνει καλύτερα. Οι ασθενείς όμως όπως αυτός μένουν με αναπηρίες σε μια χώρα με καμιά κοινωνική υποστήριξη, όπου το 55% ζει σε απόλυτη φτώχεια.
