«Και θα σφάξουμε το κουνέλι»: Ένα ενήλικο παραμύθι για το χρόνο και τη ζωή που φεύγει

«Και θα σφάξουμε το κουνέλι»: Ένα ενήλικο παραμύθι για το χρόνο και τη ζωή που φεύγει
Από Γιώργος Μητρόπουλος
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Το ραντεβού μας ήταν στο Bios, στο διάλειμμα μιας πρόβας, για να μιλήσουμε για τη δουλειά τους, που έχει αυτόν τον αλλόκοτο και μακροσκελή τίτλο, που μας ιντρίγκαρε: «Και θα σφάξουμε το κουνέλι. Η ζωή είναι ωραία. Η ζωή είναι καλή. Θα σφάξουμε το κουνέλι».

Αγγελική Παπαθεμελή και Σοφία Κορώνη ξεκίνησαν να δουλεύουν τον προηγούμενο Φεβρουάριο για να δημιουργήσουν μια Αλίκη στον σύγχρονο Κόσμο, ή καλύτερα να μας βάλουν σε μια πορεία αναζήτησης της Αλίκης και της ταυτότητάς της, να φωτίσουν τι είναι ψέμα και τι είναι αλήθεια, ποια είναι η πραγματικότητα και πού μπορούν να μας οδηγήσουν οι ρωγμές που υπάρχουν στην επιφάνειά της. Οι δυο τους ενσαρκώνουν από κοινού την ηρωίδα και στήνουν ένα ενήλικο παιχνίδι ψηλαφώντας τα όρια της πολλαπλής πραγματικότητας και του ονείρου, κάνοντας ένα σχόλιο για το χρόνο που περνάει και για τα πράγματα που τελικά επιτυγχάνουμε στη ζωή μας.

Οδηγός τους σ’ αυτή τη διαδρομή δεν ήταν μόνο τα δύο κείμενα της Αλίκης του Λούις Κάρολ («Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» και «Μέσα από τον Καθρέφτη») αλλά και τα «Κύματα» της Βιρτζίνια Γουλφ. Έτσι μαζί με την πρωτότυπη μουσική του Θάνου Ανεστόπουλου και υπό την κινησιολογική κατεύθυνση της Αγγελικής Στελλάτου, έφτιαξαν μια παράσταση που με ένα κλικ εκτός κανονικότητας, ή αλλιώς με ένα κλικ εντός μας, μας βάζουν σε ένα τούνελ, στο λαβύρινθο του Εγώ, καλώντας μας σε μια γοητευτική περιπλάνηση. Ας υποδεχτούμε λοιπόν τις δύο Αλίκες στη Χώρα των Κυμάτων, στις νέες τους περιπέτειες, στο ενήλικο παραμύθι που θέλουν να μας διηγηθούν.

-Πώς φτάσατε στον συνδυασμό αυτών των διαφορετικών έργων και πώς προέκυψε το τελικό κείμενο της παράστασης;

Σοφία Κορώνη: Η αρχική μας πρόθεση ήταν να δουλέψουμε πάνω στο δίπολο ψέμα-αλήθεια. Αυτή ήταν η αφετηρία μαζί με το πώς αντιλαμβάνεται κάποιος την πραγματικότητα, την κοινώς αποδεκτή πραγματικότητα. Πώς βιώνει αυτή την πραγματικότητα και την προσπάθεια που κάνει να συμβιώσει με τους άλλους σε αυτό το κοινώς αποδεκτό πλαίσιο, ενώ παράλληλα, μπορεί να υπάρχει και η δική του πραγματικότητα. Το πρώτο βιβλίο που βρήκαμε, ψάχνοντας για αυτό το θέμα είναι του Νίτσε, το «Περί ψεύδους και αλήθειας, υπό εξωηθική έννοια». Μας βοήθησε πάρα πολύ, γιατί αυτό που σκεφτόμασταν, μπήκε για πρώτη φορά σε λέξεις. Ήταν ένα πολύ θεωρητικό κείμενο, αλλά ήταν ένας τρόπος.

Αγγελική Παπαθεμελή: Αποτέλεσε πυξίδα για μας. Μας βοήθησε στο θέμα της γλώσσας, σε σχέση με την αλήθεια και το ψεύδος. Δηλαδή παρότι η γλώσσα ονομάζει τα πράγματα και μπορούμε να συνεννοηθούμε, αποτυγχάνει να μεταφέρει την ουσία των πραγμάτων. Πώς ουσιαστικά όλοι αποδεχόμαστε μια κοινή πραγματικότητα, που μας βοηθά να συνυπάρξουμε, αλλά από την άλλη είναι σαν αποδεχόμαστε από κοινού ένα ψεύδος. Περάσαμε στη συνέχεια από τον Μαρκ Τουέιν, τον Φερνάντο Πεσσόα και τον Δον Κιχώτη του Θερβάντες. Κάπου εκεί βρέθηκε στο δρόμο μας η Αλίκη του Λούις Κάρολ, που όλοι έχουμε διαβάσει όταν ήμασταν παιδιά.

Σοφία Κορώνη: Ξαναδιαβάζοντάς την ως ενήλικες, μας αποκαλύφθηκε ένας άλλος κόσμος. Πρόκειται για ένα πολύ βαθύ φιλοσοφικό κείμενο, που σου «κουνάει» τον τρόπο που δουλεύει το μυαλό και κατανοεί τα πράγματα. Σε ταράζει, χωρίς μάλιστα να σου δίνει καμιά απάντηση. Επιτρέπει να υπάρξει μια ελευθερία που σου δίνει τη δυνατότητα να επαναπροσδιορίσεις τι είναι πραγματικό και τι όχι. Αυτή την ελευθερία αναζητούσαμε κι εμείς. Ζούμε σε ένα κόσμο όπου τα πάντα είναι τακτοποιημένα σε όλα τα επίπεδα και οι περιπέτειες της Αλίκης σου προσφέρουν μια ανάσα. Δεν είμαστε ελεύθεροι και όλοι αναζητούμε τρόπους να ξεφύγουμε από αυτή την κατάσταση. Άλλοι πέφτουν στα ναρκωτικά, εμείς ζητήσαμε την ελευθερία σε κάποια σπουδαία έργα.

-Πώς την «χρησιμοποιήσατε» λοιπόν στις δικές σας περιπέτειες;

Α.Π.: Μελετήσαμε πολύ καιρό την Αλίκη. Έχει την παιδικότητα και την τόλμη να μπαίνει σ’ αυτούς τους παράξενους κόσμους. Παράλληλα, παίζει συνεχώς με τον εαυτό της και του απευθύνεται σαν να είναι κάποιος άλλος. Αυτό συμβαίνει τόσο στη «Χώρα των Θαυμάτων», όσο και στο «Μέσα στον Καθρέφτη». Είναι καθαρό δηλαδή ότι όλα αυτά τα πλάσματα, πέρα από την ψυχαναλυτική πλευρά, είναι προβολές της ίδιας της Αλίκης. Αυτό λοιπόν μας έδωσε το βασικό καμβά του έργου, ότι οι δυο μας είμαστε ένα και ερχόμαστε σε διάλογο. Είμαστε το ίδιο πρόσωπο. Στην Αλίκη υπάρχει έντονα το στοιχείο επίσης της αναζήτησης της ταυτότητας και του χρόνου, κάτι που βρήκαμε και στα «Κύματα» της Βιρτζίνια Γουλφ, όπου υπάρχει πλέον όμως ένας ενήλικος λόγος, εντελώς ποιητικός. Εκεί υπάρχουν αυτούσια όλα τα ζητήματα που μας απασχολούν. Αντί για ένα πρόσωπο, η συγγραφέας παρακολουθεί μια παρέα ανθρώπων να μεγαλώνουν. Μπορεί όμως ξανά να πρόκειται για τις πολλαπλές δυνατότητες, τους πολλαπλούς δρόμους που ανοίγονται μπροστά σε έναν άνθρωπο. Έτσι κούμπωσαν όλα τέλεια.

-Πρόκειται δηλαδή κειμενικά για μια κοπτική-ραπτική αυτών των έργων;

Α.Π.: Ακριβώς έτσι. Μας πήρε πάρα πολύ καιρό, πάνω από πέντε μήνες για να φτιάξουμε το κείμενο της δικής μας παράστασης. Η όλη διαδικασία σύνθεσης μου θύμισε λίγο την «Νοσταλγία» του Αντρέι Ταρκόφσκι, όπου είχαν μπροστά τους τις σκηνές έτοιμες και προσπαθούσαν να αποφασίσουν πώς θα τις μοντάρουν τελικά. Το ίδιο κάναμε κι εμείς αλλά στον υπολογιστή.

(function(d, s, id) { var js, fjs = d.getElementsByTagName(s)0; if (d.getElementById(id)) return; js = d.createElement(s); js.id = id; js.src = “//connect.facebook.net/el_GR/sdk.js#xfbml=1&version=v2.3”; fjs.parentNode.insertBefore(js, fjs);}(document, ‘script’, ‘facebook-jssdk’));> Και θα σφάξουμε το κουνέλι…"Και θα σφάξουμε το κουνέλι. Η ζωή είναι ωραία. Η ζωή είναι καλή. Θα σφάξουμε το κουνέλι"Κείμενα: Lewis Carroll, Virginia WoοlfΣκηνοθεσία/Ερμηνεία: Σοφία Κορώνη, Αγγελική ΠαπαθεμελήΜουσική: Θάνος ΑνεστόπουλοςΚίνηση: Αγγελική ΣτελλάτουΚάθε Δευτέρα & Τρίτη, 20:30BIOS exploring urban cultureΠρεμιέρα 19.01Video trailer: Γιώργος Ευθυμίου

Δημοσιεύτηκε από Και θα σφάξουμε το κουνέλι στις Δευτέρα, 18 Ιανουαρίου 2016

-Τι συμβαίνει λοιπόν στο έργο σας;

Α.Π.: Ένα πρόσωπο, αυτή η κοπέλα ξυπνά ξαφνικά μέσα στη νύχτα, με κάποιες σκέψεις στο μυαλό της. Της συμβαίνουν διάφορα. Ανακαλεί πράγματα από το παρελθόν. Επιστρέφει σε μια παιδικότητα, προβάλει πιθανότητες του μέλλοντος. Υπάρχει μια στοιχειώδης, γραμμική πορεία προς κάτι, που έχει να κάνει με την κατανόηση των πραγμάτων, τη συνειδητοποίηση της ύπαρξης και τις συνέπειες των γεγονότων.

Σ.Κ. Μένουμε στο βίωμα των πραγμάτων, στις εμπειρίες και δεν υπάρχει αναπαράσταση αληθινών γεγονότων από τη ζωή αυτής της κοπέλας. Είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει και στα «Κύματα» της Βιρτζίνια Γουλφ, όπου δεν υπάρχουν καθόλου γεγονότα. Μετά το ξύπνημά της, η κοπέλα αυτή προσπαθεί να καταλάβει ποια είναι η θέση της στο σύμπαν, με ένα τρόπο εσωτερικό, βιωματικό. Ανατρέχει όλη την ζωή της από τη γέννησή της. Είναι ένα ταξίδι δηλαδή προς τα πίσω, αλλά και προς τα μπροστά, προς το τέλος, προς την ημερομηνία λήξης των πραγμάτων. Η παράσταση τελειώνει με την επιστροφή στον ύπνο, σε μια μορφή θανάτου δηλαδή. Αυτό το στοιχείο υπάρχει έντονα και σε ένα ποίημα του Κάρολ, που ακούγεται στην παράστασή μας. Η ματιά του ίδιου του Κάρολ στην Αλίκη έχει την αίσθηση του τέλους, του θανάτου.

-Γιατί στον τίτλο της παράστασης μας λέτε ότι θα σφάξετε το κουνέλι;

Α.Π.: Είναι μια φράση από τα Κύματα. Είναι το όνειρο του καλού ανθρώπου. Και στα Κύματα υπάρχει αυτός ο συσχετισμός του ύπνου με τον θάνατο. Λίγο πριν αυτός ο ανθρωπάκος πάει για ύπνο στο έργο, κατεβαίνει στο κελάρι για να επιθεωρήσει το βιός του, που είναι τα κουνέλια. Γλυκά-γλυκά τον παίρνει ο ύπνος, με τη σκέψη: «Και θα σφάξουμε το κουνέλι. Η ζωή είναι ωραία. Η ζωή είναι καλή. Και θα σφάξουμε το κουνέλι». Αυτή η φράση έγινε ο τίτλος της παράστασής μας. Μας άρεσε πολύ αυτή η εικόνα. Αφήνει την αίσθηση ότι θα περάσουμε καλά, θα φάμε καλά. Ότι η ζωή είναι καλή, η ζωή υποφέρεται, η ζωή κυλάει. Και έτσι, μέρα με τη μέρα πλησιάζουμε γλυκά το θάνατο. Αυτό είναι έντονο στην Γουλφ αλλά και στις περιπέτειες της Αλίκης, όπου συναντά όντα και καταστάσεις που περνούν και χάνονται. Αυτό που μένει είναι οι πολλαπλές δυνατότητες που υπήρχαν στη ζωή μας. Και σου μένει το φορτίο όταν φτάσεις στη μέση ηλικία. Ότι είχες άπειρες δυνατότητες μπροστά σου και δυστυχώς δεν μπόρεσαν να υλοποιηθούν. Υπάρχει μια έντονη ειρωνεία στον τίτλο, που έχει να κάνει επίσης ότι γνωρίζουμε ότι κάθε φορά που πάμε για ύπνο, πλησιάζουμε πιο κοντά στο θάνατο.

Σ.Κ.: Εμείς αυτό που θέλουμε να ρωτήσουμε είναι: «Τι κάνετε στη ζωή σας;». Γι’ αυτό το λόγο ο χρόνος μέσα από τα ρολόγια και τα κείμενα που χρησιμοποιούμε παίζει κομβικό ρόλο στην παράστασή μας. Θέλαμε να κάνουμε ένα ενήλικο παραμύθι για τη ζωή που φεύγει, που διαθέτει και την ανεμελιά όμως της παιδικής ηλικίας. Είναι ένα βλέμμα μας στα πράγματα. Μοιάζει σαν ένα τούνελ που δεν ξέρεις που θα σε βγάλει. Είναι τρομακτικό, χαρούμενο, σκοτεινό. Στο τέλος όμως είναι και ανακουφιστικό. Η αποδοχή των πραγμάτων είναι βαθύτατα τρυφερή και ανακουφιστική.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Α.Π.: Έχει λοιπόν το έργο μας και τη σκοτεινιά του και τα ανάλαφρα μέρη του και το σαρκασμό για τη ζωή που γλιστράει από τα χέρια μας. Αντανακλά το ποιες είμαστε και που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή. Για μένα αυτή η αποδοχή είναι και αρκετά λυπητερή, γιατί υπάρχει ένα φευγιό, μια βεβαιότητα τέλους. Αποχαιρετάς πράγματα.

-Σας έχει φέρει κοντά αυτή η δουλειά;

Α.Π.: Με τη Σοφία γνωριζόμασταν καιρό, αλλά δεν είχαμε έλθει ποτέ πολύ κοντά. Ξεκινήσαμε να δουλεύουμε πάνω στο έργο από τον Φεβρουάριο. Μιλήσαμε και ανοιχτήκαμε πολύ όλη αυτή την περίοδο. Συνέβησαν πολλά πράγματα, σημαντικά και βαθιά και δύσκολα αυτούς τους μήνες στις ζωές μας, αλλά και στις ζωές των συνεργατών μας. Έχει «κουμπώσει» λοιπόν κάτι πολύ ιδιαίτερο σε σχέση με την πραγματικότητά μας. Αυτή η παράσταση ακουμπά πολύ στο θάνατο. Επειδή όμως συναντιόμαστε, το αντιμετωπίζουμε μαζί αυτό το πράγμα. Αυτό είναι το κομμάτι της ανακούφισης και της φωτεινότητάς του. Αντίστοιχα είναι τα κομμάτια που έχουμε «τσιμπήσει» από την Γουλφ, που έχουν να κάνουν με την ανάγκη να καθρεφτιστείς στα μάτια του άλλου για να υπάρχεις. Την ανακούφιση του να είσαι επί σκηνής μαζί με τους θεατές. Όλα αυτά οδηγούν σε μια συμφιλίωση με τα πρόσωπα και τα πράγματα. Σε μια συλλογικότητα.

-Πώς είναι λοιπόν αυτή η σύγχρονη Αλίκη;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Α.Π.: Μια χαρά (γέλια). Σαν εμάς. Το καλύτερο παιδί. Αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες στη ζωή της. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί. Έχει φάει πολλά. Κουβαλάει πολλά στην πλάτη της. Οι δυνάμεις της είναι όμως ακόμη ακμαίες. Είναι στο μεταίχμιο αλλά προλαβαίνει ακόμη να κάνει πράγματα στη ζωή της. Είναι κάπου στου δρόμου τα μισά.

Σ.Κ.: Είναι αποφασισμένη όμως να νικήσει. Έχει τη δύναμη να αγωνιστεί. Είναι αγωνίστρια.

Α.Π. Υπάρχει επίσης κάτι πολύ χαρακτηριστικό που βγαίνει από το έργο, αλλά και από την ίδια τη ζωή μας. Κατά τη γνώμη μου, υπάρχει μια στιγμή που ανοίγεσαι σε κάτι. Διαρκεί ελάχιστα. Και μετά σε αφήνει εντελώς εκτεθειμένο. Έχοντας επανέλθει στην πραγματική πραγματικότητα, κουβαλάς την εμπειρία αυτού πράγματος, που δεν ξέρεις αν συνέβη, ούτε τι να την κάνεις. Μια τέτοια στιγμή μπορεί να πάρει μέσα σου μια διάσταση, που να αισθανθείς ότι μόνο μέσω αυτής έχεις υπάρξει στα αλήθεια. Και όλη η υπόλοιπη ζωή σου να φύγει μέσα σε μια κανονικότητα. Χωρίς μάλιστα αυτή την κανονικότητα, δεν μπορείς να ζήσεις. Και αυτό βγαίνει και μέσα από την παράσταση. Είναι αυτό που λέει στην Έρημη Χώρα ο Τ.Σ. Έλιοτ: «Φίλε μου τραντάζει το αίμα της καρδιάς μου, η φοβερή τόλμη μιας στιγμής παραδομού, που η εποχή της φρόνησης ποτέ δε θα αναιρέσει. Με αυτή, μόνο με αυτήν έχουμε υπάρξει».

-Αυτή η στιγμή όμως δεν «πνίγεται» στην καθημερινότητα, στην κανονικότητα της συμβατικής μας ζωής;

Α.Π.: Λέει κάποια στιγμή η Γουλφ και υπάρχει και στην παράστασή μας: Πάμε για ύπνο με ένα νανούρισμα, που αντί για νάνι λέει πρέπει. Νανουριζόμαστε με τη λέξη πρέπει. Πρέπει, πρέπει, πρέπει. Πρέπει, μια φρικτή λέξη, που κρατάμε σφικτά στην καρδιά μας και χωρίς αυτήν δεν θα ζούσαμε. Είναι αλήθεια. Και οι δύο Αλίκες και η Γουλφ συνεχώς προσπαθούν να ζυγίσουν την αξία του πραγματικού, αλλά και του υπερβατικού, του φανταστικού, του μοναδικού που μπορεί να διαπεράσει την πραγματικότητά μας. Έτσι μπαίνει μέσα στον καθρέφτη, η Αλίκη. Αυτό κάνουμε κι εμείς στη ζωή μας. Πρέπει να βρούμε διόδους εξόδου από την καθημερινότητά μας, να δώσουμε νόημα στη ζωή μας και να τοποθετηθούμε σε σχέση με διάφορα ζητήματα.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ένα απόσπασμα από τη μουσική που έχει γράψει ο Θάνος Ανεστόπουλος για την παράσταση:

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Σύνθεση κειμένου /Σκηνοθεσία /Ερμηνεία:
Σοφία Κορώνη/ ομάδα Horses in my Dreams, Αγγελική Παπαθεμελή
Κίνηση: Αγγελική Στελλάτου
Μουσική: Θάνος Ανεστόπουλος (Διάφανα Κρίνα)
Σκηνογραφία / Eνδυματολογία: Γιώργος Λυντζέρης
Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος
Βοηθοί σκηνοθέτη: Νικολίτσα Ντρίζη, Ζωή Λιανοστάθη
Ηχητικό περιβάλλον: Άννα Παπαϊωάννου
Φωτογραφίες: Βασίλης Γεροντάκος
Video trailer: Γιώργος Ευθυμίου

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΒΙΟS.TESLA Main
Πειραιώς 84, τηλ. 210 3425335
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 20:30
Διάρκεια: 1 ώρα και 40 λεπτά
Εισιτήριο: 10 ευρώ (ενιαίο)
Έως Τρίτη 01 Μαρτίου 2016

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Αύξηση του κατώτατου μισθού στα 830 ευρώ από την 1η Απριλίου ανακοίνωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Κολωνός: Ένοχος ο 55χρονος για τον βιασμό της 12χρονης

Ιταλία: Το μοναστήρι του Σαν Μπενεντέτο - «Ένας επίγειος παράδεισος»