«Οφσάιντ»: 5 ήρωες στα άκρα, λόγω οικονομικής κρίσης

«Οφσάιντ»: 5 ήρωες στα άκρα, λόγω οικονομικής κρίσης
Από Γιώργος Μητρόπουλος
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Μια οικογένεια, πέντε σύγχρονοι χαρακτήρες ξεπερνούν τα όρια, βγαίνουν εκτός παιδιάς λόγω της οικονομικής κρίσης. Κάνουν πράγματα που αλλιώς δεν θα τα σκέφτονταν καν. Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές στη μαύρη κωμωδία «Οφσάιντ», που παρουσιάζεται στο Από Μηχανής Θέατρο. Με δολοφονικό μαύρο χιούμορ, ο ισπανός συγγραφέας Σέρτζι Μπελμπέλ εστιάζει το ενδιαφέρον του στη σύγχρονη συγκυρία, την μετανάστευση, το ποδόσφαιρο, τα όνειρά μας για επιτυχία και ένα καλύτερο μέλλον, αλλά πρωτίστως στις σχέσεις μέσα στην οικογένεια.

Για τον σκηνοθέτη της παράστασης, Κωνσταντίνο Μάρκελλο, αυτές δεν είναι παρά οι αφορμές για τον διάσημο συγγραφέα «να μιλήσει, χωρίς καμία διάθεση κριτικής, αλλά με αγάπη και κατανόηση και αποδοχή για τους ήρωές του, για όλα τα βαθύτερα και ουσιαστικότερα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης τους (μας), τα ενδεικτικά μιας φύσης περίπλοκης και ατελούς, μιας φύσης «καταδικασμένης» να ενεργεί βάσει ενός πολύ συγκεκριμένου προσωπικού ορμέμφυτου: του ενστίκτου της επιβίωσης, το οποίο αποδεικνύεται εν τέλει υπεύθυνο για κάθε μας επιλογή, η οποία με την σειρά της προκύπτει από την βαθειά και αδήριτη ανάγκη μας για ασφάλεια και πρόοδο».

Βρήκε το έργο, μετά από μεγάλη αναζήτηση: «Έπειτα από τον περυσινό “Ταρτούφο” στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, με την συνεργάτη μου, Ελένη Στεργίου, ξεκινήσαμε μια χρονοβόρα αλλά και ευχάριστη διαδικασία ανεύρεσης ενός έργου που να μπορεί να μας αφορά σήμερα. Όταν καταπιάνεσαι με ένα από τα αριστουργήματα του παγκόσμιου θεάτρου, όταν συντονίζεσαι με την διαχρονική, κλασική αξία ενός τόσο σημαντικού κειμένου, τότε δύσκολα συμβιβάζεσαι με κάτι λιγότερο ουσιαστικό. Και κάπου εκεί συναντάς τον Μπελμπέλ και το θέατρό του. Χρειάστηκε να διαβάσουμε 55 σύγχρονα έργα, μέχρι η Μαρία Χατζηεμμανουήλ να μας προτείνει ένα έργο τόσο σύγχρονο (γραμμένο το 2009) και επίκαιρο (στην Ισπανία της οικονομικής κρίσης), όσο και εν δυνάμει “κλασικό”, σε αξία και σημασία. Βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο της Ιστορίας, ο ιστορικός του μέλλοντος θα έχει πολλά να πει για τον 21ο αιώνα και ο αναγνώστης θα έχει πολλά να απολαύσει και να διδαχθεί από ιδιοφυΐες σαν τον Μπελμπέλ που ως άλλοι “Μολιέροι” συντονισμένοι στο πνεύμα της εποχής τους έχουν την ικανότητα να βουτάνε στα βάθη της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης και να μας την αποκαλύπτουν σε όλη την ωμή της μεγαλοπρέπεια».

Πάμε στην υπόθεση: Ο Πολ και η Άννα δίνουν αγώνα να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον στην κόρη τους, Λίζα, η οποία ονειρεύεται να σπουδάσει στις ΗΠΑ. Ο παππούς της οικογένειας και πατέρας της Άννας, Ζουζέπ, καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι στο διαμέρισμα που του πληρώνει η κόρη του, χρειάζεται φροντίδα «πλήρους απασχόλησης». Αυτό, δηλαδή, το οποίο πληρώνεται να κάνει ο Ρίκυ, ο οικότροφος μετανάστης από την Λατινική Αμερική που φροντίζει τον ηλικιωμένο Ζουζέπ, και δίνει τον δικό του αγώνα για να στείλει χρήματα στην πατρίδα του, στη γυναίκα και στον γιο του, ο οποίος ονειρεύεται να γίνει κάποτε αστέρι του ποδοσφαίρου και να υπογράψει συμβόλαιο με ένα μεγάλο ευρωπαϊκό κλαμπ.

Αιφνιδίως, ο Πολ δέχεται μια γενναία περικοπή αποδοχών, εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης. Αλλά και η αίτηση υποτροφίας της Λίζας απορρίπτεται από το κράτος, λόγω των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Η Άννα, όμως, αρνείται να παραιτηθεί από τις πολυτέλειες της καθημερινότητάς της, παρ’ όλο που κάτι τέτοιο φαίνεται επιτακτικό στην προσπάθειά της οικογένειας να εξοικονομήσουν χρήματα για τις σπουδές της Λίζας.

Η Άννα Κουτσαφτίκη ερμηνεύει την Άννα μια σύγχρονη γυναίκα που παλεύει μέσα στην οικονομική κρίση με τους δικούς της δαίμονες εξωτερικούς και εσωτερικούς: «Είναι σύζυγος, μάνα, κόρη και σκληρά εργαζόμενη. Είναι μια δυναμική γυναίκα που θέτει μονίμως στόχους που πρέπει να πραγματοποιεί, μια σύζυγος που πρέπει συχνά να καλύπτει τα κενά του μαλθακού και άβουλου άντρα της, μια μάνα που πρέπει να διασφαλίσει το πιο λαμπρό μέλλον στην ιδιαιτέρως χαρισματική και ευφυή κόρη της, μια κόρη ενός φαινομενικά αδιάφορου πατέρα, τον οποίο έχει αναλάβει οικονομικά. Η Άννα επιθυμεί διακαώς να παίζει τον ρόλο του προπονητή στην οικογένειά της. Να είναι αυτή που θα κατευθύνει σχεδόν υστερικά τις ζωές των άλλων, που θα βρίσκει τις λύσεις, που θα θέτει τους στόχους. Εργαλεία της είναι κυρίως η επίθεση και ενίοτε η άμυνα. Βαθύτερος ανομολόγητος στόχος της είναι να στηρίζονται όλοι σ’ αυτήν. Να την έχουν απόλυτη ανάγκη για να μπορεί η ίδια να επιβεβαιώνει και να δικαιώνει την εύθραυστη ύπαρξή της, γιατί κάποια στιγμή κι εκείνη, όπως όλοι, μέσα στο ματς της δικής της ζωής, έχασε τον πιο σημαντικό στόχο: ν’ αγαπάει ουσιαστικά και ν’ αγαπιέται, να επικοινωνεί πραγματικά με τους αγαπημένους της και με τον εαυτό της και να συγχωρεί, όταν χρειάζεται τους άλλους, αλλά κυρίως την ίδια».

Αφού η φροντίδα του Ζουζέπ, και το διαμέρισμά του κοστίζουν πολύ, το αδιανόητο μοιάζει η μόνη διέξοδος στο πρόβλημα: Να δολοφονήσουν τον παππού…
«Οι ήρωες του έργου», εξηγεί ο Φαίδωνας Καστρής, που υποδύεται τον παππού Ζουζέπ «δίνοντας τον μεγάλο αγώνα εφάμιλλο ενός τελικού στο Euro, χρησιμοποιώντας κάθε στρατηγική επιδιώκουν να φέρουν σε θέση οφσάιντ τον αδύναμο κρίκο. Αυτός είμαι εγώ, ο παππούς της οικογένειας, που για όλους είναι σχεδόν “φευγάτος”. Όμως ο Ζουζέπ, αν και Παίκτης μιας άλλης ζωής, ενός ξεχασμένου παιχνιδιού με “ήρωες και κακούς”, τους δίνει το μάθημά τους. Δεν είναι όλα ποδόσφαιρο: κάποιες φορές οι άνθρωποι, σαν άλλοι “Τζον Γουέιν”, επιλέγουν με αξιοπρέπεια το τέλος τους, από την κωμωδία της δολοφονίας τους».

Η Άννα Κουτσαφτίκη με τη σειρά της επισημαίνει ότι όλοι μας μπορούμε να βρεθούμε σ’ αυτή τη θέση: «Όλοι μας λίγο η πολύ κάποια στιγμή θα βγούμε οφσάιντ. Η ζωή μας είναι ένας μακράς διαρκείας ποδοσφαιρικός αγώνας με πολλά τέρματα, πολλά γκολ που βάλαμε και άλλα τόσα που χάσαμε, με ζώνες άμυνας και επίθεσης στις οποίες όλοι κάποια στιγμή παίξαμε, με θεατές που άλλοτε μας αποθέωσαν και άλλοτε μας χλεύασαν, με χαμένες ευκαιρίες, με στιγμές απογοήτευσης, στιγμές χαράς και αδρεναλίνης. Κάπου εκεί, λοιπόν, μέσα σ’ όλο αυτό δεν θα πρέπει να ξεχνάμε, είναι δύσκολο, ότι σημασία τελικά δεν έχει η προσωπική νίκη αλλά το ίδιο το παιχνίδι, η διαδρομή, η επαφή, οι στιγμές…Στο κάτω-κάτω, ένα παιχνίδι είναι μόνο. Ακριβώς αυτό συμβαίνει και με τους ήρωες του Μπελμπέλ, τόσο απλά και τόσο ανθρώπινα».

Πρόκειται λοιπόν για ένα έργο που μοιάζει βγαλμένο από την καθημερινότητά μας, από όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας την τελευταία πενταετία: «Είναι σαν κάποιος να έγραψε για εμάς για την ζωή μας! Πολλές φορές ξεχνώ στην πρόβα πως είμαστε ηθοποιοί και παίζουμε σ ένα έργο. Είναι το έργο αυτό που ζούμε όλοι, η μαύρη κωμωδία της ζωής μας, όλοι σε όλους τους ρόλους, γονείς, παιδιά, φίλοι και οι ήρωες μέσα μας που υπόσχονται και μαζί περιμένουν εμάς να βρούμε το κουράγιο να τους “σηκώσουμε”, να πάρουμε το παιχνίδι…να πάρουμε το κύπελλο. Να βρεθούν οφσάιντ αυτοί που μας έχουν ξεχάσει σαν ευρωπαίους, πολίτες, ανθρώπους…και να γελάσουμε να χαρούμε που όλα είναι θέατρο και ακόμη παίζουμε, ακόμη χειροκροτούμε» υπογραμμίζει ο Φαίδωνας Καστρής, ενώ η Άννα Κουτσαφτίκη συμπληρώνει:

«Με ενθουσίασε η ικανότητα του Μπελμπέλ να σκιαγραφεί με τέτοια αγάπη, ευαισθησία, ευστοχία, εξυπνάδα και τόσο χιούμορ, ανθρώπους, που καθρεφτίζουν εμάς, τους μικρότερους και μεγαλύτερους πυρήνες που διαμορφώνουμε, την οικογένεια, την κοινωνία. Έχει γράψει ένα έργο που μιλάει για την οικονομική κρίση, την οικογένεια, τη σχέση με τον εαυτό μας και με τους άλλους, την ενηλικίωση μας και όλα αυτά μ’ έναν μαγικό τρόπο τα συνδέει και με το ποδόσφαιρο! Είναι πραγματικά υπέροχος! Έχει μιλήσει στην καρδιά μου».

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μάρκελλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Στεργίου
Σύμβουλος Δραματολογίου – Θεατρολόγος: Βασιλική Δεμερτζή
Μουσική: Σταύρος Παπασταύρου
Σκηνικά-Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Σχεδιασμός Φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Επιμέλεια Κίνησης: Χρυσηίς Λιατζιβίρη
Σχεδιασμός Ήχου: Λεονάρδος Γαλανάκης
Teaser: Κώστας Στάμου, Χάρη Καρακουλίδου|ARTLABOR productions
Φωτογραφίες Παράστασης: Μαρία Ασημάκη
Special FX (Teaser & Photo): Φαίη Αναστασοπούλου, ΄Ηρα Μαγαλιού
Make-up (Teaser & Photo): Αμαλία Κάκκαβου
Γραφιστικά-Σχεδίαση: Ειρήνη Ματθαίου
Οργάνωση & Εκτέλεση Παραγωγής: Μαρία Μαρουλάκου
Παίζουν: Φαίδων Καστρής, Άννα Κουτσαφτίκη, Κώστας Ανταλόπουλος, Γιάννης Καπελέρης, Ελένη Στεργίου

INFO
Από Μηχανής Θέατρο, Ακαδήμου 13 Μεταξουργείο, τηλ. 210-5231131
Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη στις 20.00 | Διάρκεια 80’
Εισιτήρια: 12 € κανονικό, 10 € μειωμένο [φοιτητές, άνεργοι με κάρτα ΟΑΕΔ, άτομα άνω των 65, ΑμεΑ και groups άνω των 5 ατόμων]

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΕΡΤΖΙ ΜΠΕΛΜΠΕΛ
Ο Σέρτζι Μπελμπέλ, ένας από τους πλέον αναγνωρισμένους σύγχρονους θεατρικούς συγγραφείς παγκοσμίως γεννήθηκε στην Τερράσα (Βαρκελώνη) το 1963. Εκτός από την πλούσια συγγραφική του δραστηριότητα, ο Μπελμπέλ είναι επίσης σκηνοθέτης και μεταφραστής θεάτρου. Σπούδασε Ρομανική και Γαλλική φιλολογία στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης. Είναι καθηγητής δραματουργίας στο Ινστιτούτο Θεάτρου της Βαρκελώνης από το 1988. Από το 2006 μέχρι το 2012 ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού θεάτρου της Καταλονίας. Έχει γράψει περισσότερα από είκοσι θεατρικά έργα, από τα οποία αξίζει ιδιαίτερα να αναφέρουμε τα εξής: Έλσα Σνάιντερ, Συζυγικό κρεβάτι, Χάδια, Μετά τη βροχή, Μια στιγμή πριν, Το αίμα, Ο καιρός των Πλανκ, Ξένοι, Κινητό, Εκτός παιδιάς (Οφσάιντ) και Στην Τοσκάνη. Πολλά από αυτά τα έργα έχουν παρασταθεί με επιτυχία σε αρκετές χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής (Πορτογαλία, Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Αυστρία, Δανία, Νορβηγία, Σουηδία, Φινλανδία, Ισλανδία, Σλοβενία,Κροατία, Πολωνία, Ιταλία, Ελλάδα, Λουξεμβούργο, Καναδά, ΗΠΑ, Κολομβία, Αργεντινή, Μεξικό, Βραζιλία, Ουρουγουάη, Χιλή κ.ά). Έχει μεταφράσει, μεταξύ άλλων, έργα των Μολιέρου, Γκολντόνι,Κολτές, Μαριβώ, Ντε Φίλιππο, Γιον Φόσσε και Μπέκετ. Έχει σκηνοθετήσει έργα κλασικών και σύγχρονων συγγραφέων, μεταξύ άλλων των Σαίξπηρ, Καλδερόν, Μολιέρου, Γκολντόνι, Κολτές, Μαριβώ, Ντε Φίλιππο, Μάμετ, Μπενέτι Ζουρνέτ, Δαβίδ Πλάνα και Τζόρντι Γκαλθεράν. Έχει τιμηθεί, μεταξύ άλλων, με το Εθνικό Βραβείο Δραματικής Λογοτεχνίας της Αυτόνομης Κυβέρνησης της Καταλονίας, το Εθνικό Βραβείο Δραματικής Λογοτεχνίας του Υπουργείου Πολιτισμού της Ισπανίας, το Βραβείο Μολιέρου 1999 για την καλύτερη κωμωδία (Μετά τη βροχή), το Εθνικό Βραβείο Θεάτρου της Αυτόνομης Κυβέρνησης της Καταλονίας, το Βραβείο ΜΑΧ για τις Σκηνικές Τέχνες του 2002 για τις διεθνείς παραγωγές των έργων του, το Βραβείο της πόλης της Βαρκελώνης το 2003 για τη διασκευή και τη σκηνοθεσία του έργου του Ντε Φίλιππο Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα, στο Εθνικό Θέατρο της Καταλονίας.

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Πόλεμος στην Ουκρανία: Στους 50.000 οι αγνοούμενοι

Εντονες βροχοπτώσεις, ισχυροί άνεμοι και πλημμύρες στην Λισαβόνα

Στη Ζώνη Σένγκεν Ρουμανία και Βουλγαρία