Μια δανογερμανική κινηματογραφική παραγωγή που ασχολείται με ένα άγνωστο κεφάλαιο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έχει προκαλέσει αρκετό θόρυβο και έχει
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΜια δανογερμανική κινηματογραφική παραγωγή που ασχολείται με ένα άγνωστο κεφάλαιο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έχει προκαλέσει αρκετό θόρυβο και έχει αποσπάσει διθυραμβικά σχόλια από τους κριτικούς. Παίζεται στους γερμανικούς κινηματογράφους, εδώ και δύο εβδομάδες.
Πρόκειται για το «Land of Mine» του δανού σκηνοθέτη Μάρτιν Ζέντβλιτ. Η ταινία παρακολουθεί μια ομάδα γερμανών αιχμαλώτων πολέμου, μετά την παράδοση της Γερμανίας στους Συμμάχους, τον Μάιο του 1945.
Βρισκόμαστε στη Δανία, λίγες μέρες μετά το τέλος του πολέμου. 2000 παιδιά από τη Γερμανία εξαναγκάζονται από δανούς στρατιώτες να εξουδετερώνουν νάρκες, έχοντας ελάχιστη εκπαίδευση. Χρειάζεται να αποναρκοθετήσουν ολόκληρες περιοχές της δυτικής ακτής της Δανίας, που είχαν οι ίδιοι οι Γερμανοί ναρκοθετήσει. Πρέπει να αφαιρέσουν περισσότερες από δύο εκατομμύρια νάρκες. Τα μισά από αυτά τα παιδιά πέθαναν. Ποιος ήταν ο στόχος του σκηνοθέτη Μάρτιν Ζέντβλιτ;
«Ήθελα να κάνω μια ταινία για την σκοτεινή σελίδα της πολεμικής ιστορίας της Δανίας. Συνήθως ακούμε για το πόσο καλοί ήμασταν, πόσο βοηθούσαμε. Πιστεύω ότι όλα τα έθνη έχουν τη σκοτεινή πλευρά τους. Και έτσι ξεκίνησα να ερευνώ».
Με γυμνά χέρια τα παιδιά πρέπει να σκάβουν στην άμμο για να βρουν τις νάρκες. Διοικητής τους είναι ο δανός λογαχός Καρλ Λέοπολντ Ράσμουσεν, στον οποίο δεν αρέσει καθόλου αυτό που κάνει.
«Όταν ανακάλυψα για πρώτη φορά ότι εξανάγκαζαν τους Γερμανούς να πηγαίνουν στην ακτή και να την καθαρίζουν από τις νάρκες, άρχισε να με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο η ιστορία. Ήταν φρικτό που έβαζαν παιδιά να κάνουν αυτή τη δουλειά. Πάντα πίστευα ότι οι Γερμανοί έπρεπε να καθαρίσουν μόνοι τους τις νάρκες που είχαν τοποθετήσει, αλλά έπρεπε να είναι παιδιά;» αναρωτιέται ο σκηνοθέτης
Καθώς δεν υπήρχαν επίσημες μελέτες και ντοκουμέντα γι’ αυτά τα γεγονότα, ο σκηνοθέτης έπρεπε να κάνει από μόνος του έρευνα σε νεκροταφεία, αρχεία νοσοκομείων και να μιλήσει με ανθρώπους που βίωσαν τα περιστατικά:
«Δεν έχει γραφτεί ούτε ένα ιστορικό βιβλίο γι’ αυτό το περιστατικό. Αισθάνθηκα ότι ήταν ένα ζήτημα που δεν ήθελε κανείς να αγγίξει. Ευτυχώς, στις μέρες μας, υπάρχει πλέον συζήτηση και μπορεί να γραφτεί κάποια μελέτη».
Τα γυρίσματα έγιναν στις αυθεντικές τοποθεσίες. Όπως ομολογεί ο Ζέντβλιτ, η ταινία του δεν έχει να κάνει με τον εξορκισμό του παρελθόντος, αλλά με την αποκατάσταση της αλήθειας και του ανθρωπισμού μέσα μας.