«Δράκος»: Ένα γοητευτικό σκηνικό εγχείρημα για την έμφυλη βία και την ανδρική νοσηρή νοοτροπία

«Δράκος, performance για μια νοοτροπία» - Πνευματικά Δικαιώματα Αλεξάνδρα Δεληθέου

Πνευματικά Δικαιώματα Αλεξάνδρα Δεληθέου

Δημοσιεύθηκε 18/04/2022 - 15:30•ανανεώθηκε πριν 15:44

Ο Γιώργος Βαλαής παρουσιάζει στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου, τον «Δράκο, performance για μια νοοτροπία». Πρόκειται για μια σκηνική σύνθεση για τέσσερις ηθοποιούς, που στοχεύει να φωτίσει τη σαφή, κοινωνική-ανδρική νοοτροπία, που έχει να κάνει με τις κακοποιήσεις των γυναικών.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ο Γιώργος Βαλαής παρουσιάζει στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου, την παράσταση «Δράκος, performance για μια νοοτροπία». Όπως αποκαλύπτεται ανάγλυφα από τον τίτλο, πρόκειται για μια σκηνική σύνθεση, που στοχεύει να φωτίσει τη σαφή, κοινωνική-ανδρική νοοτροπία, που έχει να κάνει με τις κακοποιήσεις και τις δολοφονίες γυναικών. Τα βασικά υλικά που δομούν αυτή την performance είναι αναφορές σε περιστατικά βίας κατά των γυναικών, σκηνές που έχουν την αφετηρία τους στο σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη για την ταινία «Δράκος» του Νίκου Κούνδουρου, μια συνέντευξη του Αντρέι Ταρκόφσκι και λογοτεχνικά αποσπάσματα από κείμενα της Βιρτζίνια Γουλφ και του Ρομπέρτο Μπολάνιο.

Μια σειρά από εικόνες αποτυπώνουν την εύθραυστη κατάσταση της θηλυκότητας σήμερα: τις επιθέσεις, τους βιασμούς, το φόβο που υπάρχει στις απλές συναντήσεις, τη λεκτική βία στο δρόμο, τη σεξουαλικοποίηση των γυναικών μέσα από τα αντρικά βλέμματα, την ανδρική και ευρύτερη κοινωνική τοξικότητα, την γενικευμένη νοοτροπία μέσα στην οποία ζούμε και η οποία στρέφεται κατά του μισού πληθυσμού του πλανήτη, την εξιδανίκευση του υποκειμένου «γυναίκα» και την καταβαράθρωσή του. Όλα όσα καλλιεργούν μια κοινωνία που βασίζεται στο διαχωρισμό, τον φόβο της ετερότητας που ξεκινάει από το άλλο φύλο και επεκτείνεται σε όλο τον κόσμο.

Ο σκηνοθέτης εστιάζει στη σύγχρονη πραγματικότητα, μοντάροντας με εξαιρετικό τρόπο ένα φαινομενικά ετερογενές υλικό που αναφέρεται στη φανερή και κρυφή βία που υπάρχει στην κοινωνία και στρέφεται κατά των γυναικών. Δημιουργεί ένα υποβλητικό και ονειρικό σύμπαν, που σε παρασύρει με τη δύναμή του. Αποτάσσεται τον ρεαλισμό, που δεν είναι σε καμιά στιγμή αναγκαίος. Στήνει μαζί με τους τρεις ηθοποιούς του ένα ενδιαφέρον σκηνικό πείραμα για την έμφυλη βία και τα πατριαρχικά στερεότυπα, που δεν αφορά μόνο τις γυναίκες-θύματα, αλλά και τους άνδρες-θύτες.

Παρά τις κάποιες δραματουργικές αδυναμίες, πετυχαίνει απόλυτα το στόχο του: ζουμάρει σε λεπτομέρειες και στοιχεία αυτού του ζητήματος, υποχρεώνοντας το θεατή να διακρίνει τα κοινωνικά μοτίβα και τις συνήθεις συμπεριφορές, να συνειδητοποιήσει τη βία, την αρρώστια που τον περιτριγυρίζει και να αναρωτηθεί για τη δική του θέση σε ο,τι συμβαίνει.

Είναι σαν η παράσταση να βάζει απέναντί του έναν καθρέφτη, στον οποίο απεικονίζονται η πατριαρχική συμπεριφορά, η βία, η απάθεια της κοινωνίας απέναντι στους βιασμούς, τις δολοφονίες και τις κακοποιήσεις γυναικών. Φωτίζει τη σιωπηρή αποδοχή αυτών των εγκληματικών συμπεριφορών. Αναδεικνύει τα κομμάτια του παζλ που συνθέτουν τη συγκεκριμένη νοοτροπία, που εξακολουθεί να έχει ακόμη και σήμερα τη μορφή κανονικότητας.

Η παράσταση δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο, όχι τόσο λόγω της «επικαιρότητας» του θέματος του #MeToo, όσο γιατί συνδέεται με άμεσο τρόπο με ο,τι συμβαίνει γύρω μας: με τα πάμπολλα περιστατικά γυναικοκτονιών και έμφυλης βίας που έχουν απασχολήσει το αστυνομικό δελτίο και το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης τα τελευταία χρόνια, με την κοινωνία που αρνείται να λάβει μέτρα για να διαχειριστεί νοσηρές-εγκληματικές συμπεριφορές. Οι αναφορές σε ιστορίες και περιστατικά μοιάζουν σαν ένας συγκινητικός φόρος τιμής σε όλες αυτές τις γυναίκες που έπεσαν θύματα κακοποίησης ή δολοφονίας όλα αυτά τα χρόνια.

Οι τέσσερις ηθοποιοί (Γιώργος Βαλαής, Κατερίνα Ζησούδη, Μάγδα Καυκούλα, Θοδωρής Πεντίδης) υποστηρίζουν με πάθος και ψυχή το εγχείρημα, με αποτέλεσμα, το σκηνικό αποτέλεσμα, παρά την σκληρότητα και τη βία του θέματος να είναι γοητευτικό και συνάμα λυτρωτικό. Βγαίνεις από το θέατρο με μια αίσθηση αισιοδοξίας, ότι κάτι μπορεί να αλλάξει τελικά τα επόμενα χρόνια.