Το ΕΜΣΤ μας επανασυστήνεται: Αυτές είναι οι 5 εκθέσεις που σηματοδοτούν τη νέα πορεία του

«Statecraft. Διαμορφώνοντας το κράτος»
«Statecraft. Διαμορφώνοντας το κράτος» Πνευματικά Δικαιώματα Άννα Πρίμου
Από Γιώργος Μητρόπουλος
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button
Αντιγραφή/Επικόλληση το λινκ του βίντεο πιο κάτω:Copy to clipboardCopied

Μια μεγάλη ομαδική έκθεση και τέσσερις ατομικές παρουσιάζονται μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου στο ΕΜΣΤ, σηματοδοτώντας την δυναμική επανεκκίνηση του μουσείου.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ) κάνει αυτή την περίοδο μια νέα αρχή, μια δυναμική επανεκκίνηση. Στοχεύει να είναι πιο ανοιχτό, πιο φιλόξενο, πιο συμπεριληπτικό, σε άμεση σχέση με την ελληνική κοινωνία. Θέλει να γίνει ο νέος πολιτιστικός κόμβος για τους Έλληνες και τους ξένους επισκέπτες, σημείο αναφοράς για τη σύγχρονη τέχνη στην Νοτιοανατολική Ευρώπη. Φιλοξενεί ένα εντυπωσιακό πρόγραμμα με πέντε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις, που εκτείνονται σε όλους τους ορόφους του κτιρίου.

Είναι η πρώτη φορά που εκκινούν ταυτόχρονα και παρουσιάζονται πέντε εκθέσεις. Ετοιμάζονταν τον τελευταίο χρόνο, από τότε δηλαδή που τα ηνία του μουσειακού οργανισμού, ανέλαβε η νέα καλλιτεχνική διευθύντρια Κατερίνα Γρέγου. Η ίδια ανακοίνωσε, πριν λίγο καιρό, ένα φιλόδοξο πρόγραμμα επαναπροσδιορισμού της ταυτότητας και των στόχων του μουσείου. Πάμε να δούμε αναλυτικά τις πέντε εκθέσεις.

«Statecraft. Διαμορφώνοντας το κράτος»: 39 καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο εστιάζουν στο κράτος

Άννα Πρίμου
«Statecraft. Διαμορφώνοντας το κράτος»Άννα Πρίμου

Η διεθνής έκθεση «Statecraft. Διαμορφώνοντας το κράτος» είναι η κεντρική έκθεση του νέου καλλιτεχνικού προγράμματος του μουσείου. Εκτείνεται στο υπόγειο και το ισόγειο του κτιρίου. Περιλαμβάνει μια πολυφωνική ομάδα 39 καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο που εστιάζουν στους μηχανισμούς κατασκευής, τη δομή και τις κυρίαρχες αφηγήσεις που ενέχει το οικοδόμημα του έθνους και του κράτους. Διερευνά την ιστορία τους, τα προβλήματα και την πολυπλοκότητά τους, τη διακυβέρνηση και την κυριαρχία, τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στον παγκοσμιοποιημένο και δικτυωμένο κόσμο, καθώς και τη σημερινή τους αστάθεια.

Επιμελήτρια της έκθεσης είναι η καλλιτεχνική διευθύντρια του ΕΜΣΤ, Κατερίνα Γρέγου: «Το θέμα της έκθεσης είναι η συγκρότηση του κράτους. Πώς συγκροτείται ένα κράτος, με τι μηχανισμούς, με τι δομές. Έγινε με ευκαιρία τις αλλαγές που συντελούνται στο παγκόσμιο και ευρωπαϊκό πολιτικό τοπίο τον τελευταίο καιρό. Σε μια εποχή που παρατηρούμε ότι η δημοκρατία είναι μια αρκετά εύθραυστη έννοια, ότι και τα δικαιώματα των ανθρώπων είναι εύθραυστα. Η έκθεση κοιτάει τις διαφορετικές μορφές της συγκρότησης και της ύπαρξης του κράτους. Πώς το κράτος εξασκεί εξουσία, πώς το κράτος μπορεί να είναι ένας ρυθμιστικός παράγοντας. Κοιτάει δηλαδή τα υπέρ και τα κατά του κράτους».

Δύο από τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση, η Σάσα Στρέσνα και ο Βαγγέλης Βλάχος μίλησαν για τη θεματική των έργων τους, την πηγή έμπνευσης και τη σχέση τους με το θέμα της έκθεσης.

Η Σάσα Στρέσνα και η κατασκευή ηρώων και γεγονότων στην Σοβιετική Ένωση

χ
Σάσα Στρέσναχ

Η ζωγραφική της Ουκρανής Σάσα Στρέσνα έχει στον πυρήνα της την ιστορία. Πραγματεύεται αναπαραστάσεις βίας και εξουσίας, συγκρούσεις και σχολιάζει την κατασκευή ηρώων και γεγονότων, την προπαγάνδα και τη σύνθεση μιας νέας ιστορικής αφήγησης από την εκάστοτε εξουσία, που στοχεύει στην χειραγώγηση του κόσμου. Τα συγκεκριμένα έργα στηρίζονται σε εικονογραφήσεις από παλιά σοβιετικά βιβλία ιστορίας. Φροντίζει να συγκαλύψει τα στοιχεία που θα επέτρεπαν στο θεατή να αναγνωρίσει τα απεικονιζόμενα γεγονότα.

Η ζωγράφος μας μίλησε για το πώς προέκυψε η θεματολογία αυτών των έργων: «Γεννήθηκα στο Λβιβ, στην Σοβιετική Ουκρανία. Τα σχολικά μου χρόνια τα είχα περάσει εκεί. Πήγαινα στο ρωσόφωνο σχολείο της πόλης, το οποίο δεν είχε τη δυνατότητα να φέρει καινούργια βιβλία. Μας έδιναν λοιπόν παλιά σοβιετικά βιβλία ειδικά της ιστορίας. Κατά τη διάρκεια των μαθημάτων, οι δάσκαλοι μας έδειχναν κάθε φορά ποια σημεία είναι προπαγάνδα, τι λείπει από το βιβλίο, τι είναι μέσο χειραγώγησης, γιατί και άλλα πράγματα. Οπότε όλο αυτό είχε επηρεάσει πάρα πολύ τον τρόπο που κι εγώ διαβάζω τις εικόνες και την ιστορία. Αυτό αποτέλεσε την αφορμή της πρώτης μου δουλειάς, που ήταν και η πτυχιακή μου εργασία στην ΑΣΚΤ».

Ο Βαγγέλης Βλάχος, το ΠΑΣΟΚ και η Αλλαγή

Άννα Πρίμου
Βαγγέλης ΒλάχοςΆννα Πρίμου

Στην ομαδική έκθεση συμμετέχει και το έργο του Βαγγέλη Βλάχου «1981, Allagi», που δημιουργήθηκε το 2007. Πρόκειται για το σύνολο των φωτογραφιών που βρέθηκαν χρονολογημένες στο αρχείο της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος και καλύπτουν ειδησεογραφικά το χρονικό διάστημα από τον Οκτώβριο του 1981, μέχρι το κλείσιμο του εντύπου τον Ιούνιο του 1982. Το εντυπωσιακό υλικό (περίπου 30 κούτες) βρέθηκε τυχαία στην κατοχή του δημιουργού σε μια υπαίθρια αγορά της Αθήνας. Εστιάζει σε μια πρόσφατη περίοδο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Ο καλλιτέχνης καλεί τους θεατές να παρατηρήσουν το φωτογραφικό αρχείο ως υλικό τεκμηρίωσης και αποτίμησης της πρώτης σοσιαλιστικής κυβέρνησης της χώρας και να σκεφτούν την έννοια του πολιτικού συνθήματος της Αλλαγής:

«Ο Ελληνικός Κόσμος θεωρείται η ημιεπίσημη εφημερίδα του καθεστώτος των συνταγματαρχών. Ήταν η μόνη περίοδος του υλικού που έπεσε στα χέρια μου, που ήταν πιο οικεία σε μένα. Αυτό το υλικό ήταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κομμάτι της δικής μου μνήμης. Δεν ήξερα τι θα προκύψει από τη διαδικασία. Πήγαινα λίγο στα τυφλά. Έβαλα ως κριτήριο ότι θα αφαιρέσω από αυτό τον τεράστιο όγκο, όλες τις φωτογραφίες που ήταν χρονολογημένες από την περίοδο που το ΠΑΣΟΚ γίνεται κυβέρνηση τον Οκτώβριο του 1981, μέχρι την στιγμή που η εφημερίδα κλείνει. Όποιο φωτογραφικό υλικό βρέθηκε μέσα σε αυτό το χρονικό πλαίσιο, αφαιρέθηκε και ταξινομήθηκε χρονολογικά. Οπότε φτιάχτηκε ένα είδος ημερολογίου, το οποίο ήταν ένας τρόπος να επιχειρήσω να κατασκευάσω μια ανοιχτή αφήγηση, μια εικόνα αυτών των πρώτων εννιά μηνών, που το συγκεκριμένο κόμμα ανήλθε στην εξουσία».

Όσον αφορά στον τίτλο του έργου του μας εξηγεί: «Χρησιμοποιώ δύο λέξεις, την Αλλαγή, και το 1981. Η πρώτη ήταν το βασικό προεκλογικό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ εκείνη την περίοδο. Μαζί με τη δεύτερη λέξη, την ημερομηνία, το 1981, ταυτίζονται με μια περίοδο μετάβασης, την μεταπολίτευση. Είναι δύο πολύ αναγνωρίσιμα στοιχεία μιας περιόδου με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Εξέφρασαν την ανάγκη εξέλιξης και μετάβασης του κράτους και της ελληνικής κοινωνίας».

Άννα Πρίμου
«Statecraft. Διαμορφώνοντας το κράτος»Άννα Πρίμου

Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην ομαδική έκθεση «Statecraft. Διαμορφώνοντας το κράτος» είναι οι:

Bani Abidi | Ewa Axelrad | Μαρία Βαρελά | Zanny Begg & Oliver Ressler | Βαγγέλης Βλάχος | Ειρήνη Βουρλούμη | Loulou Cherinet | Liu Chuang | Γιώργος Γύζης | Katya Ev | Köken Ergun | Marta Górnicka | Ivan Grubanov | Lise Harlev | Femke Herregraven | Ελένη Καμμά | Navine G. Khan-Dossos | Thomas Kilpper | Szabolcs KissPál | Πάνος Κοκκινιάς | Stéphanie Lagarde | Langlands & Bell | Ella Littwitz | Thomas Locher | Cristina Lucas | Tanja Muravskaja | Marina Naprushkina | Kristina Norman | Daniela Ortiz | Trevor Paglen | Αντώνης Πίττας | Jaanus Samma | Larissa Sansour | Jonas Staal | Αναστάσης Στρατάκης | Sasha Streshna | Αλέξης Φιδετζής

Ο Αντώνης Πίττας, ο μοντερνισμός του Theo van Doesburg και τα Κίτρινα Γιλέκα

Studio Vaharidis
Αντώνης Πίττας: «jaune, geel, gelb, yellow»Studio Vaharidis

Η ατομική έκθεση του Αντώνη Πίττα φιλοξενείται στον δεύτερο όροφο. Ο καλλιτέχνης βρέθηκε για μισό χρόνο για ένα residency στο σπίτι του Theo van Doesburg, του πρωτοπόρου του μοντερνισμού και του κινήματος De Stijl στο Παρίσι. Έτσι προέκυψε η έκθεση «jaune, geel, gelb, yellow» που εξετάζει την αποτυχία και την κατάρρευση των ιδεωδών του μοντερνισμού, σε συνάρτηση με τις διαμαρτυρίες του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων, που λάμβαναν χώρα την ίδια εποχή στην Γαλλία. 

Πρόκειται δηλαδή για μια δημιουργική συνομιλία του μοντερνισμού με ένα σύγχρονο κοινωνικό κίνημα, ένα πάντρεμα του παρόντος με το παρελθόν. Ο δημιουργός χρησιμοποιεί ανακλαστικά φύλλα σε κίτρινο χρώμα για να αναπαραστήσει τις σιλουέτες των διαδηλωτών και τις τοποθετεί μπροστά από επιλεγμένα σχέδια του Theo van Doesburg.

Studio Vaharidis
Αντώνης Πίττας: «jaune, geel, gelb, yellow»Studio Vaharidis

Ο Αντώνης Πίττας μίλησε στο Euronews για αυτό το πρότζεκτ: «Η έκθεση προέκυψε μέσα από την ανάγκη μου να τοποθετηθώ καλλιτεχνικά σε ένα ιστορικό πλαίσιο. Οι ανάγκες και οι στόχοι των κοινωνικών κινημάτων έχουν διαφορετικές πτυχές, τις οποίες ήθελα να σχολιάσω με το έργο μου. Ο μοντερνισμός βασίστηκε σε τέσσερα βασικά χρώματα: το κίτρινο, το κόκκινο, το μπλε και το λευκό. Με αφορμή αυτό και κυρίως ο Theo van Doesburg και το κίνημα του De Stijl, του ολλανδικού κινήματος των Κάτω Χωρών, μου δόθηκε η αφορμή να μιλήσω για το καινούργιο κίτρινο. Αυτό το fluorescent, το έντονο που πονά τα μάτια, είναι αν θέλεις, η άλλη ματιά, η σύγχρονη ματιά στην ιδέα του κίτρινου. Αυτό συνδέθηκε με έναν τρόπο με τον μοντερνισμό και γι’ αυτό τοποθέτησα τα κλασικά μοντερνιστικά έργα του Theo van Doesburg σε ένα περιβάλλον, που πειράζει τα μάτια, σε κουράζει, είναι με ένα τρόπο και τοξικό. Οπότε έχουμε τον μοντερνισμό σε ένα τοξικό περιβάλλον».

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Studio Vaharidis
Αντώνης Πίττας: «jaune, geel, gelb, yellow»Studio Vaharidis

Η εγκατάσταση συνομιλεί με τα έργα της μόνιμης συλλογής που έχουν να κάνουν με τον αγώνα για δημοκρατία τη δεκαετία του ’70. Η εγκατάσταση του Πίττα παρεμβαίνει στη συλλογή του ΕΜΣΤ, συγκεκριμένα στο κεφάλαιο που αναφέρεται στις πολιτικές αναταραχές και τις διαμαρτυρίες κατά τις δεκαετίες του 1960 και 1970, όταν η χώρα βρισκόταν υπό την επιρροή της στρατιωτικής δικτατορίας. Έρχεται να προτείνει την εξέταση διαφόρων πτυχών της πολιτικής δυσαρέσκειας και των μέσων με τα οποία αυτή εκφράζεται. Στον ίδιο χώρο παρουσιάζονται έργα των Χρόνη Μπότσογλου, Δημήτρη Αληθεινού και Δημοσθένη Κοκκινίδη.

Παράλληλα, ο Αντώνης Πίττας ζητά από το θεατή να έχει πιο ενεργό ρόλο στο πρότζεκτ. Τον καλεί να ανοίξει το φλας στο κινητό του τηλέφωνο και να φωτογραφίσει τα έργα, αποκαλύπτοντας την αθέατη πλευρά τους. Το ανακλαστικό κίτρινο υλικό αναδεικνύει τη διττή πλευρά των μεγάλων κοινωνικών κινημάτων, δίνει μια άλλη εικόνα, μια αρνητική εικόνα του έργου.

Studio Vaharidis
Αντώνης Πίττας: «jaune, geel, gelb, yellow»Studio Vaharidis

Η Δάφνη Βιτάλη είναι η επιμελήτρια της έκθεσης. Επισημαίνει: «Ο καλλιτέχνης ζητά από τον θεατή να έχει μια πιο ενεργή σχέση με τα έργα. Να είναι σκεπτόμενος, να θέλει να συμμετάσχει στην επιτελεστική διάσταση της εγκατάστασης. Έχουμε από τη μια πλευρά το έργο που βλέπουμε με γυμνό μάτι, μια θετική εικόνα. Από την άλλη πλευρά, κρύβεται πίσω από αυτό μια αρνητική εικόνα. Για τον καλλιτέχνη έχει να κάνει με τις διπλές όψεις της κοινωνικής δράσης: από τη μια έχει να κάνει με τον αγώνα για αλλαγή, για ελευθερία. Από την άλλη βέβαια είναι αυτό που είδαμε με τα Κίτρινα Γιλέκα, το οποίο σχολιάζει ο καλλιτέχνης, που έχει να κάνει με τη βία και τον βανδαλισμό που υπήρξε εκείνη την περίοδο».

Η έκθεση εντάσσεται στο νέο πρόγραμμα του ΕΜΣΤ, στο πλαίσιο του οποίου σύγχρονοι καλλιτέχνες καλούνται να παρέμβουν στη συλλογή του Μουσείου. Το έργο του Theo van Doesburg παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Η φωτογράφος Ειρήνη Βουρλούμη συνομιλεί με τον παππού της ζωγράφο Ανδρέα Βουρλούμη

Studio Vaharidis
Ειρήνη Βουρλούμη: «Στον ίδιο χώρο»Studio Vaharidis

Η Ειρήνη Βουρλούμη ανοίγει έναν καλλιτεχνικό διάλογο με τον παππού της Ανδρέα Βουρλούμη, μέσα από την έκθεση «Στον ίδιο χώρο». Η φωτογράφος παραθέτει τα δικά της έργα που έχουν τραβηχθεί με κινητό τηλέφωνο δίπλα στα σχέδια και τους πίνακες του ζωγράφου παππού της. Θέμα και σημείο αναφοράς και των δύο είναι η Αθήνα του μεσοπολέμου και η Αθήνα του σήμερα. Η αρχιτεκτονική, το αστικό τοπίο, η διαχρονικότητα της πόλης.   

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Η φωτογράφος μας μίλησε για τη σχέση της με τον παππού της: «Εγώ και ο παππούς μου είχαμε πάρα πολύ στενή σχέση. Τον αγαπούσα πολύ. Η συγκεκριμένη έκθεση είναι φόρος τιμής σ’ αυτόν, μια δήλωση αγάπης. Είδα την Αθήνα μέσα από τα μάτια του. Ο παππούς μου ζωγράφιζε την καθημερινότητα στην Αθήνα, αλλά ήθελε από κάτι απλό, να βγει κάτι συναισθηματικό».

Studio Vaharidis
Ειρήνη Βουρλούμη: «Στον ίδιο χώρο»Studio Vaharidis

Ο Σταμάτης Σχιζάκης είναι ο επιμελητής της έκθεσης:_«Η Ειρήνη Βουρλούμη ξεκινά από μια πιο προσωπική αναζήτηση, διερευνώντας την καλλιτεχνική σχέση που είχε με τον παππού της. Δημιουργεί έναν παραλληλισμό μεταξύ του σχεδίου και του σκίτσου που ήταν μια βασική πρακτική του Ανδρέα Βουρλούμη, με μια σύγχρονη φωτογραφική πρακτική με το κινητό τηλέφωνο. Οπότε αυτή η πρόχειρη φωτογραφική σημείωση γίνεται το αντίστοιχο, το ανάλογο μιας χειρωνακτικής πρακτικής ενός ζωγράφου._Έτσι λοιπόν έχουμε μια σειρά σχέσεων, ζευγαριών και μερικές φορές μερικών τριάδων, όπου βλέπουμε κάποιες σχέσεις που μπορεί να είναι αυθαίρετες και προσωπικές, μορφολογικές και πολλές που έχουν να κάνουν με την ίδια την Αθήνα. Αυτό που προσπαθήσαμε παρά πολύ να κάνουμε και εκθεσιακά, είναι να δημιουργήσουμε μια πορεία, όπου κάποιος μπορεί με τον δικό του ρυθμό να αναζητήσει αυτές τις σχέσεις, όχι μόνο μεταξύ των δύο έργων αλλά και μεταξύ της πραγματικότητας της Αθήνας που φαίνεται μέσα από τα παράθυρα αυτού του ιδιαίτερου εκθεσιακού χώρου».

Η Τζένιφερ Νέλσον κάνει ένα γλυπτό από τα σκουπίδια της οικογένειάς της

Άννα Πρίμου
Τζένιφερ Νέλσον: «Απόβλητα (Κληρονομιά)»Άννα Πρίμου

Η Αμερικανίδα Τζένιφερ Νέλσον συνέλεγε για ένα χρόνο τα σκουπίδια και τις συσκευασίες της τριμελούς οικογένειάς της. Με αυτά δημιουργεί μέσα στο μουσείο, ένα τεράστιο γλυπτό. Το κοινό μπορεί να μπει μέσα στο εργαστήριο επεξεργασίας των απορριμμάτων και της δημιουργίας του γλυπτού, να δει τη δημιουργική διαδικασία και να μελετήσει τον κύκλο ζωής των υλικών. Το έργο «Απόβλητα (Κληρονομιά)» καλεί τον επισκέπτη να σκεφτεί το περιβαλλοντικό του αποτύπωμα και την κλιματική αλλαγή.

Όταν ολοκληρωθεί το έργο, η καλλιτέχνις θα φορέσει τα ρούχα από τα σκουπίδια που έχει φτιάξει, δείχνοντας το βάρος που φέρουμε στους ώμους μας από τον τρόπο της ζωής μας. Η όλη διαδικασία θα ολοκληρωθεί με μια performance.

Άννα Πρίμου
Τζένιφερ Νέλσον: «Απόβλητα (Κληρονομιά)»Άννα Πρίμου

Η Κατερίνα Γρέγου, καλλιτεχνική διευθύντρια του ΕΜΣΤ μας μίλησε για το έργο της Νέλσον: «Το έργο ουσιαστικά μας ωθεί να καταπιαστούμε με την ευθύνη που έχουμε καταρχάς απέναντι στο περιβάλλον. Να σκεφτούμε τις καταναλωτικές μας συνήθειες και να σκεφτούμε επίσης τι αφήνει αυτό πίσω. Αυτό που θεωρώ σοκαριστικό είναι να δει κανείς τον όγκο αυτών των σκουπιδιών. Θα καταστεί σαφές όταν θα έχει γίνει πια αυτό το τεράστιο γλυπτό, το οποίο ξεπερνά κατά πολύ το βάρος του σώματος της ίδιας της καλλιτέχνιδας».

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Το έργο εντάσσεται στο καινούργιο πρόγραμμα του Μουσείου, που καλεί τους καλλιτέχνες να δημιουργήσουν μέσα στο μουσείο το έργο τους. Από τον Ιούνιο έως τον Σεπτέμβριο λοιπόν οπότε και θα ολοκληρωθεί, η δημιουργός θα βρίσκεται στον χώρο του Project Room ΙΙ του ΕΜΣΤ.

«Ηχητικός Ντετέκτιβ» του Λόρενς Αμπού Χάμνταν

ΕΜΣΤ
Λόρενς Αμπού Χάμνταν: «Ηχητικός Ντετέκτιβ»ΕΜΣΤ

Η περιήγησή μας στο Μουσείο ολοκληρώνεται με την έκθεση «Ηχητικός Ντετέκτιβ» του Λόρενς Αμπού Χάμνταν. Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται στην Ελλάδα, έργο του πολυβραβευμένου καλλιτέχνη, που ζει και εργάζεται στην Βηρυτό. Ο Χάμνταν που κέρδισε το βραβείο Τέρνερ το 2019, εκπροσωπείται μέσα από δύο βίντεο, που έχουν να κάνουν με τη θεματική των αμφισβητούμενων συνόρων, την ιθαγένεια και την ελευθερία μετακίνησης. 

Ο 37χρονος δημιουργός είναι ένας ηχητικός ντετέκτιβ. Μέσα από τις οπτικοακουστικές εγκαταστάσεις, τα βίντεο, τις περφόμανς, τη φωτογραφία, τα δοκίμια και τις διαλέξεις του, καθώς και μέσα από τη χρήση διαφορετικών ειδών ήχου, εξερευνά την πολιτική επίδραση της ακρόασης και του ήχου στα ανθρώπινα δικαιώματα και το νόμο. Οι ηχητικές έρευνές του έχουν χρησιμοποιηθεί ως αποδεικτικά στοιχεία στο Δικαστήριο Ασύλου και Μετανάστευσης του Ηνωμένου Βασιλείου, καθώς και για την υποστήριξη οργανώσεων όπως η Διεθνής Αμνηστία.

Οι πέντε εκθέσεις στο ΕΜΣΤ διαρκούν μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου.

Πληροφορίες

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Χρυσός Αλέξανδρος στην Ιρανή Φαραχνάζ Σαριφί

Μουσείο Μπενάκη: Ο πολύτροπος Γιάννης Κωστόπουλος αποκαλύπτεται μέσα από μια έκθεση μνήμης

Η Πάτι Σμιθ στην Ελλάδα και στη Στέγη στις 14 και 15 Μαρτίου